dinsdag 31 mei 2016

Vogeltje in de sneeuw

Onder de sneeuwballenstruik is het wit, een mooi plaatje, links onder in het plaatje zit een donkere vlek. De donkere vlek blijkt een halfwas vogeltje te zijn, dat daar suf met de oogjes dicht op het pad zit. Ik zei het toch, het begint zo langzaamaan een natuur blog te worden en weer zo wreed.

Voer
Want zo'n klein vogeltje is weerloos, een half uur later zie ik hem iets verderop hippend en naar het hogere gras pikkend. Vijf minuten later is het vogeltje spoorloos verdwenen, als ik een gok wagen moet is hij ekster- of kraaienvoer geworden, die hebben ook jonkies.

maandag 30 mei 2016

Trekkers

We gaan samen trekkers kijken, was de dienstmededeling die ik kreeg. Het bleek vooral voor mijn eigen bestwil bedoeld te zijn - ik zat dan niet achter de computer, maar was buiten en kreeg meteen de broodnodige beweging omdat we er op de fiets heen konden.

Best
Als ik me op zoiets voor kan bereiden vind ik het al snel best, op verrassingen op het laatste moment heb ik het niet zo. En zolang hubby G niet de hele tijd zeurt dat hij zelf zo'n groen gele rakker wil vind ik het prima. Er zijn altijd wel leuke foto's te maken tijdens zo'n evenement.

zondag 29 mei 2016

To ulk or not to ulk

Het begint een beetje een natuurblog te worden zo, wederom een wreed plaatje. Want we fietsten door het dorp, toen ik riep: stoppuh even 'n foto maken. Want zo dichtbij is de natuur dus, midden in het dorp lag daar wat hubby G op het eerste gezicht een ulk noemde. Als in hartstikke dood in al zijn schoonheid, regendruppels op zijn dikke vacht.

Nederlands
Als ik foto's sta te maken stopt er een fietsster, wat is het vraagt ze. Een ulk zegt hubby G, uhm zegt de fietsster, hoe noem je dat in het Nederlands ? Een bunzing is het antwoord. Thuis kijken we dat nog even na en het is dus geen bunzing, maar een steenmarter. En laten ze daar nou geen dialect woord voor hebben, een marter is gewoon een marter.

zaterdag 28 mei 2016

Kevers of hondjes

Boven het gras zag ik allemaal kevers, het is de tijd van het jaar. Ik heb er wel foto's van gemaakt, maar daarop zie je niet goed wat ik bedoel. Boven het gras wemelt het van de kevers, mijn kever kennis is niet echt goed alhoewel ik een brilkever wel aan kan wijzen.

Hondjes
Deze kever is meer van het soort waar Wim Kan het over had, dat ene hondje heeft zand in zijn oogjes gekregen en dat andere duwt hem nu naar huis. Volgens goegel is het een Johanneskever en het zijn er duizenden. Naast zijn naam vind je ook meteen de manieren om hem te verdelgen, nou mij niet gezien - dat moet moeder natuur zelf maar regelen.

vrijdag 27 mei 2016

Jam

Op de verjaardag van mijn moeder kreeg ik te horen dat de schoonfamilie mijn favoriete jam niet lekker vindt. Is dat erg ? Nee, dat is alleen erg als je het steeds meebrengt en zij het, zonder iets te zeggen, achter de rododendrons sodemieteren.

Kelder
Mijn keldervoorraad rabarberjam is minimaal en er is nu rabarber in overvloed - dus ik ben van plan om voor het einde van het seizoen een flinke voorraad te maken. Voor mensen, die wel van gember én rabarber én sinaasappel houden volgt het recept - al die andere mensen mogen van mij bepaalde ingrediënten weglaten of totaal andere jam maken.

Jam
- 1 kilo rabarber
- 1 pond geleisuiker (van het type 1 op 2)
- 50 gram gekonfijte sinaasappelschil
- paar bolletjes stemgember (klein gesneden)
- scheutje nat uit het potje van de stemgember
De jam maak je volgens de aanwijzingen op de verpakking van de geleisuiker. Zelf laat ik de ingrediënten altijd een nacht trekken. Deze keer zelfs met vlierbessenbloesem in een theezakje, want terwijl ik bezig was kreeg ik iemand op bezoek, die bij het zien van de vlierbloesems lyrisch werd.
 

donderdag 26 mei 2016

Mayday mayday

Op 30 april tijdens het grasmaaien zag ik, 1 dag te vroeg, de eerste meikever. De hele maand mei zie je ze, her en der brommend langs de struiken vliegen. Van mijn schoonmoeder hoorde ik dat het hele schoolplein bezaaid was met dode meikevers.

Wreed
Vanochtend vond ik een meikever, het achterlijf was weg, maar de antennes en de voorpoten deden het nog, wat is de natuur toch wreed. In het kort gemaaide gras heb ik gezocht naar andere delen, voor op de foto. De natuur is wreed, maar ze ruimt ook goed op, je vindt dekschilden en de harde stukken van het achterlijf. Je ziet mieren bezig met de opruimwerkzaamheden, opgeroepen na de mayday van het neerstortende vliegtuig.

woensdag 25 mei 2016

Moe

Na een doorstaande verkoudheid en met veel gezeur aan het moederfront ben ik moe. In mijn hoofd en in mijn lijf, dingen die ik anders simpelweg doe blijven liggen of vorderen moeizaam. Het weer zit ook niet mee, typisch Hollands weer, alsof twee ruziënde pubers de afstandsbediening in handen hebben - warm, koud, ijzige regen, warm, koud en zo glijden we langzaam het jaar in.

Fietsen
Na een mooie week is de temperatuur, als je je handjes dichtknijpt, gedaald naar 12 graden overdag. Na de afwas stel ik voor om te gaan fietsen, hubby G reageert met we kunnen ook morgen naar het café fietsen. Ik pareer met, ik kan ook alleen gaan fietsen. Jij wilt dus graag fietsen ? Neej, ik wil niet graag fietsen maar het is net als 's ochtends een kater hebben zonder gedronken te hebben. Als ik dan toch continu moe ben, dan kunnen we ook wel eens een stukje fietsen - gewoon een halfuurtje. En zo fietsen wij kriskras door het dorp, in het park bekijken we de rododendrons, we fietsen over pas gestrate straten, over parkeerterreinen, langs de voetbalvelden waar mini diehards een balletje trappen, ik stop om een halve bierfles op te rapen en we fietsen langs de glasbak naar huis. Het is iets langer dan een halfuur geworden en ondanks dat het buiten maar 10 graden is gloei ik helemaal - hè lekker.
 

dinsdag 24 mei 2016

Moestuin #51

Dit jaar nog niets geschreven over de nieuwe oogst, over de spinazie, de raapstelen en hoe groen alles er bij staat. Dat de bonen voor geen meter opgekomen zijn, de snijsla wel en de kropsla niet. Gewoon heel weinig geschreven, maar gelukkig wel al van alles gegeten.

Geel
Hubby G zegt altijd, sla moet niet groen zijn - sla moet geel zijn. Sla uit de supermarkt is altijd een stuk groener en harder dan de sla uit eigen tuin. Waarschijnlijk telen ze een onverwoestbaar ras voor de supers. Zo'n slakrop moet ten slotte van het land, door handen, in een plasticje in een doos langs de veilingmeester. Van de veiling naar het distributiecentrum en met de vrachtwagen naar de supermarkt bij jou om de hoek. De krop wordt in een winkelwagen gegooid en reist in een fietstas naar zijn eindbestemming. Om dat te overleven moet je wel een sterke slakrop zijn. Ik loop naar buiten, scoor een mes, snij de sla uit de tuin, geef de buitenste bladen aan de kippen en de rest van de krop gaat meteen het koude water in. Dat is een kortere route, dan kun je best mooi geel zijn als slakrop.

maandag 23 mei 2016

Woord

Soms hoor je een woord en dat blijft hangen, het rolt door je hoofd net als eten door je mond. Je proeft eraan en de smaak die je ervaart hoort niet bij zijn betekenis, het voelt als iets totaal anders, iets enorm groots. Het is geen dagelijks woord. Als je het uit zijn verband rukt en er een totaal andere foto naast plakt, snappen mensen dan wat het betekent ? Je hebt de kracht van woorden, je hebt duidelijke woorden, rare woorden, aparte woorden en woorden die een gevoel opwekken dat er niet bij hoort. Je hebt ook schrijvers, die te veel woorden gebruiken.

Belgische tongval
spreekt het oordeel uit er is
geen peristaltiek

zondag 22 mei 2016

Niet ons jaar

Tot zo ver of tot nu toe, is dit niet ons jaar. Een natte winter, een nat voorjaar met twee hete weken, zes weken kwakkelen met een verkoudheid van de eerste categorie. Een moeder met een wegtrekker, die na hartmassage op de spoedeisende hulp landt. Daar vind ik haar snuffend en wel geparkeerd in een ziekenhuisbed. Als ze mij ziet, slaat ze haar klauwen in mij als ware ik een anker en is het snuffen binnen vijf minuten voorbij. Wat is er gebeurd vraag ik haar, ik ben denk ik gevallen, maar ik weet niet waar of wanneer. Kijk dat is nou het façade gedrag van Alzheimer, ik lig in het ziekenhuis en wat zou het meest voor de hand liggende zijn dat me overkomen is ? Vallen, want dat doen we vaker.

Vallend
De weken na de wegtrekker valt mijn moeder herhaaldelijk, score: 1 keer thuisgebracht door de broeders van de ambu, 1 keer zelf thuisgekomen en 1 keer (voor de zoveelste keer) door de ambu naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis gebracht. Indrukwekkend. Schade: blauwe lip, blauw oog - schrammen - wederom een blauw oog en al die keren tegen alle statistieken in helemaal niets gebroken. De laatste keer moet ik wel een taxi voor haar regelen, want ze mag van de dienstdoende arts niet zonder begeleiding naar huis. Een van haar buurvrouwen, waar je volgens mijn moeder niets aan hebt, vangt haar op, schenkt haar T en brengt haar na een uur lang geklaag aangehoord te hebben naar huis. De participatiemaatschappij in optima forma.

Chickies
Omdat ik onze huidige kippen veel te luidruchtig vind, leg ik tien eieren onder de eerste de beste broedse kip. Uitkomst: nul, zip, zero - helemaal niks. Omdat hubby G wil weten of er kwartels uit supermarkteieren kunnen komen geven we de beide krielen zes kwarteleieren. Uiteindelijk komen er twee eieren uit, het ene kuiken is dezelfde avond spoorloos verdwenen en het andere kuiken geeft twee dagen later de pijp aan Maarten. Ik voel me na alle gebeurtenissen en avonturen met mijn moeder (er is altijd meer) zo murw dat ik denk dan maar geen kuikens. 

Opkrabbelen
En het kan altijd erger. Onze jager eet opeens niet meer, maar in eerste instantie denk ik dat hij ergens een paar konijnen of muizen op voorraad heeft. Na een week dat aanzien, word ik argwanend en zo volgt een week van dokteren en na een week van dokteren valt het doek. En hoe lang kun je keihard janken zonder daar totaal ziek en gek van in je kop te worden. Niet zo heel lang, dus ik ga pogen op te krabbelen en goh de vorige keer hielp schrijven heel goed. Dus ook maar weer krabbelen op het elektronische papier.
 

zaterdag 21 mei 2016

Cor, kat 1e klasse

Op tien november 2007 arriveerde hij hier, uit het asiel, met grote ogen zocht hij een veilige plek onder het grote fornuis. Om van daaruit te groeien tot onze vaste kameraad, ongedierteverdelger 1e klas, fotobomber 1e klas, super snorder en schootwarmer in geval van ziekte of handwerkwoede. Gisteren op twintig mei viel voor hem het doek en hebben wij zijn poot vastgehouden terwijl hij afreisde naar de eeuwige jachtvelden.



Nooit meer samen zingen in de auto, nooit meer die staart zien als je thuiskomt, nooit meer een wedstrijdje brokjesvangen houden, nooit meer hem afdrogen als hij nat tot op de onderbroek thuis kwam na een nachtelijke strooptocht, nooit meer hem achterwaarts over de vensterbank zien bewegen zodat het personeel het raam voor hem kon openen, nooit meer samen in de tuin werken, honderdduizend dingen nooit meer.
 

woensdag 11 mei 2016

Badslippers

De schilder belt of het uitkomt dat ze morgen beginnen, uhm ja. We hadden al tegen elkaar gezegd zouden ze ons vergeten hebben, maar blijkbaar toch niet. Ik had gedacht de ramen zeem ik wel als de schilder komt. Maar als de schilder morgen al komt en je ook gras moet maaien, wat dan ? Dan maai je gras en zeemt hubby G de ramen.

Bad
Op een bepaald moment hoor ik veel rumoer en veel sorry sorry sorry, hij had mijn slippers die bij de achterdeur stonden over het hoofd gezien. Nou is het de laatste tijd zulk raar weer, veel zon met een alles uitdrogende wind, dat zoiets niet echt een probleem is. Je spietst de slippers gewoon op het tuinhek, de wind föhnt ze wel droog.

zondag 8 mei 2016

Lichtpunt: geheim dagboek

De geheime dagboeken van Hendrik Groen sleepten me door een verkouden dieptepunt heen. Niet veel later hoorde ik dat de auteur ontmaskerd was, ergens jammer maar daar komen we ook wel weer overheen. Dan kan ik van hieruit de auteur feliciteren met twee heel mooie boeken en ook bijzonder, het tweede deel is nog beter dan het eerste - een diepe buiging voor Hendrik.

Oma
De herkenbaarheid maakt de boeken goed, iedereen die het leest en ooit een bejaardentehuis van binnen meegemaakt heeft herkent iets. Mijn oma sleet, in de jaren zeventig, haar laatste jaren in een bejaardentehuis. Inderdaad zo'n betonnen kolos, waar in de bedrukkende stilte Magere Hein over de gangen sloop. Als mijn aanwezigheid even niet gewenst was, zat ik tegenover de lift in het zitje, daar verveelde ik me dan met ingebonden jaargangen van bladen die mij totaal onbekend voorkwamen. Als ik het geheime dagboek lees kom ik tot de conclusie dat bepaalde dingen nog steeds niet veranderd zijn. In de jaren zeventig sprak de leiding er schande van dat mijn oma vis in haar ieniemienie koelkast had liggen. Vis, alsof het een doodzonde was dat je dat nog lustte. Ook in het tehuis van Hendrik mag je nog geen ei koken, je wordt betutteld en tot kleuter gedegradeerd, bij mij kwam de gedachte op dat het zo slecht nog niet is dat ze een deel van de bejaardenwoningen aan jonge mensen verhuren. Vooruit met de frisse wind, weg met de betuttel cultuur.
 

vrijdag 6 mei 2016

Giro

De ronde van Italië start in eh Nederland, ze startten in Apeldoorn met een tijdrit, mooi excuus om weer eens bij T&M op bezoek te gaan. En zo stonden we
's middags joelend op verschillende plekken langs het parcours.


Rennerskwartier
Hubby G wilde nog een rondje maken door het rennerskwartier, de bussen, fietsen en nog aanwezige renners bekijken. Zelf was ik dusdanig aangebrand, dat ik in de schaduw op de fietsen gepast heb. Later kun je alles toch nog terugkijken op de foto's en zo zien we hier een zich warmfietsende Filippo Pozzato, die onder veel gelach plaatselijk gemasseerd wordt.