zondag 31 juli 2016

Zondag #4

Het is weer eens zo ver, er is weer een doosje lego opgedoken. Dus daar sta ik weer te poetsen, ik vind het redelijk geestdodend werk - dus ik tel de kleuren. Ik kom op drie, wat natuurlijk niet het juiste antwoord is, rood, geel en blauw - de primaire kleuren. Ik kijk beter en zie zwart, grijs en wit zo kom ik al op zes kleuren. Uiteindelijk kom ik op zeven, als je doorzichtig ten minste ook een kleur vindt.

Extase
Hubby G raakt haast in extase, zulk lego had ik vroeger ook, deurtjes, hekjes, raampjes, draaiende schijven en heel veel wielen. Wat ik herkende waren kwartronde steentjes, die hubby G onbekend voorkwamen. Zo zie je maar ieders lego herinneringen zijn anders.

zaterdag 30 juli 2016

Vallend fruit

In deze tijd van het jaar beginnen de eerste appels en peren te vallen, de kleintjes, de rotte, de vruchten waar een worm doorheen gewurmd is. Dit jaar vallen er ook opvallend veel walnoten vroegtijdig naar beneden.

Schoonmaak
Dit gevallen fruit moet opgeruimd worden, anders maai je het stuk of ligt het simpelweg in het gras te rotten. Als je het niet weghaalt kun je straks het goede fruit niet van het slechte onderscheiden. In het begin raap je een emmertje per week, dat wordt een emmertje per dag, dan worden het er twee à drie per dag. In de tijd dat mijn moeder hier was zong ze dan - twee emmertjes water halen, twee emmertjes pompen, meisje op de klompen.  

vrijdag 29 juli 2016

Vogel

Zo'n brutaaltje, dat op de rozenboog zat en daar de vlieg empen, zoals ze hier de mieren met vleugels noemen, vanaf pikte. Zo'n brutaaltje die gewoon blijft zitten als je met de camera iets dichterbij komt.



het diner komt zo
van beneden aanlopen
gedekte tafel

donderdag 28 juli 2016

Colorado



Eerst zag ik die rare lelijke friemels op de aardappelen zitten, nou dan weet ik al hoe laat het is - foute boel. Nee dat zijn geen lieveheersbeestjes, ook geen larven van een lieveheersbeestje. Nee dat zijn larven van de coloradokever, een gevreesde veelvraat die hele oogsten kan vernietigen. Ik speelde dus voor god, of ik speelde voor die vlinder die met die ene vleugelslag een orkaan in Japan veroorzaakt - de larven gingen in de kliko.
 
Geholpen
Sinds enkele weken zie ik de kevers landen op de stoep, dus het lijkt me niet dat het veel geholpen heeft. Ik vraag me wel af waar die kevers vandaan komen, heb ik meer larven over het hoofd gezien of komen ze gewoon van een perceel met piepers verderop vliegen. Iedere avond kun je er een tiental van de laatste zielige blaadjes van onze aardappels plukken. Ook het op de stoep achtergelaten snoeisel van de tomaten zit onder. En wat je niet verwacht, ze lopen ook gewoon door het gras.

DDT
Zouden al die acties tegen de insecticiden dan toch geholpen hebben ? Dat er steeds minder en minder agressieve middelen gespoten wordt ? Of is het de afwezige winter ? En wat moet ik met al die gestreepte beestjes ? Laten zitten of nog maar een paar orkanen veroorzaken ?

woensdag 27 juli 2016

Oma

Mijn oma, ze is al meer dan dertig jaar dood, ik kan me haar stem niet herinneren - ik heb allemaal losse dia's in mijn hoofd. Dat ze op de markt uit een bak met nog wriemelende paling, paling uitzocht - dat wriemelen mocht toen nog, tegenwoordig zijn alle palingen op de markt dood. Dat ze me liet zien dat de kip, die ze klaarmaakte nog eieren in zich had. Dat ik over de markt aan haar hand huppelde om een ijsje van de Febo zeurde en het kreeg. Dat ze liet zien hoe je soezen maakte, hoe de kelder rook, dat ik aardappels met plastic neuzen, ogen, beentjes transformeerde tot mannetjes, de poppen die ze voor me breide.

Dia's
Het dressoir, het moderne wandmeubel, de blauwe parkiet, het kleed op de vloer, het huilende zigeunerjongetje, de gordijntjes onder het aanrecht. Des te meer ik er aan terug denk, des te meer dia's krijg ik - maar niet haar stem. De rode tandpasta, het grote bed waarin ik logeerde, het veranda-achtige balkon met de tuin van de buren erachter. De mindere dia's - mijn oma vast aan slangen in het ziekenhuis, de verpleegster die me af door de zijdeur ergens parkeerde met een stapel Suske en
Wiskes. Het bejaardentehuis, het zoutloze brood, de verboden vis in de mini koelkast.

Carstens
Wat al deze herinneringen losmaakt, dat is je ervoor openstellen, je de tijd gunnen en deze vaas. Als ik deze vaas zie, zie ik mijn oma, grijze krullen handtas vlinderbril. Dat de manier waarop een geheugen werkt onnavolgbaar is, is iets dat ik al lang weet. De bodem meldt W.-GERMANY naar buiten toe leesbaar en 1245-25 naar binnen toe leesbaar. Binnenin is de vaas glimmend turquoise geglazuurd, buiten is de glazuur mat, met uitzondering van de bruinrode krullen die erop liggen. En is de vaas nou echt mooi, ik kan het niet zeggen - ik kan namelijk niet objectief kijken, ik kijk en zie mijn oma.
 
 

dinsdag 26 juli 2016

Vreemde vogel

Ieder jaar hebben we een net over de kersenboom in de hoop op kersen, dit jaar tevergeefs, want het regende op het verkeerde moment en de kersen gingen verloren. Ieder jaar knippen we minimaal 1 keer een merel uit het net.

Horen
Om het aantal merels dat verstrikt raakt in het net te verminderen hebben we tegenwoordig glimmende cd's in de boom hangen. Dit werkt vrij aardig en zo sparen we de vogels en ons de moeite van het losknippen. Maar ondanks dat hadden we toch beet, een vogel die je over het algemeen eerder hoort dan ziet en dan de kleine versie. Of wat ook kan is dat het een jong van de grote versie was - een bonte specht.



Snavel
Als je merels losknipt kunnen ze behoorlijk pikken met hun snavel, dus is het altijd oppassen geblazen - maar zo'n rakker met een rood petje heeft helemaal een snavel om U tegen te zeggen. Dus vogel in de houdgreep en dan maar heel voorzichtig stapje voor stapje het dier bevrijden. Eenmaal bevrijd maar nog wel in de hand probeerde hij zijn hamerkop even uit, ja dat werkt nog. Losgelaten kiepte hij vanaf het paprika afdak op de grond, want zijn staart was wat beurs - verongelijkt en beledigd hipte hij onder de hortensia's. 
 

maandag 25 juli 2016

Half uur

Onze grasmaaier is een accumaaier, met 1 accu kan ik ongeveer een half uur grasmaaien. Na de laatste regenbui heeft het gras weer een groeispurt en probeer ik iedere dag 1 accu te maaien. Deze dag was toch al niet de makkelijkste, dus ik hoop op wat zen-tijd tijdens het maaien. Na mijn eerste baantje gras raap ik eerst de gevallen peren op.

Telefoon
Hubby G komt met de telefoon naar buiten en ik begin met mijn ogen te rollen, want mijn moeder heeft me vandaag al twee keer gebeld. Hij mimet, het is de buurvrouw en inderdaad mijn moeder is bij hen langs geweest er is iets mis met haar telefoon. Nou het kan echt zo erg niet zijn, want ze heeft me vandaag al twee keer gebeld en de dag ervoor ook al. Ze heeft de buren van haar eigen etage er al bij gehad en nu ook die van twee verdiepingen hoger. We spreken af dat de buurvrouw er morgen nog een blik op werpt en anders zal mijn moeder misschien eens aan een modern toestel moeten. Ik ga verder met maaien.

Broer
Als ik de opvangbak aan het leegkiepen ben gaat de telefoon, ik begin lichtelijk ongesteld van die onderbrekingen te worden. De nummermelder meldt dat het mijn broer is, mijn 1e vraag aan hem is of hij zin heeft om naar moeders af te reizen. Nou nee, ik wilde eigenlijk zo eerst eens even gaan eten was zijn antwoord. We bespreken de telefoon van onze moeder en of we misschien weten waar het aan ligt, maar we komen er niet uit - ze moet het er maar even mee doen. Ik maai weer verder en neem een sanitaire stop. Als ik na de sanitaire stop langs de schuur loop roept hubby G me, nou aan me nooit niet denk ik. Eerst maaien, hoe is het mogelijk dat je over een half uur maaien een heel uur doet ?
 

zondag 24 juli 2016

Saai

De afgelopen twee weken vond ik mijn eigenste blog maar saai, geen plaatjes veel gezeur. Maar ik wilde het zelf graag op deze manier bijhouden en waarschijnlijk komt er op den duur nog meer en een samenvatting van de openbaring die deze vakantie gebracht heeft.



Zondag
Nu mijn moeder weer thuis is, zijn we de moestuin maar eens doorgeworsteld. Drie bakken met bonen hebben we geoogst, twee dozen met uien, bieten, komkommer en courgettes. Het grootste deel van de bonen hebben we geweckt, want drie bakken met bonen is goed voor een weeshuis. De komkommer en bieten zijn met dit warme weer een frisse afwisseling op tafel. Het aantal courgettes is nog behapbaar, zodra er echt een courgette explosie komt ga ik weer zuur maken.
 

zaterdag 23 juli 2016

Mijn moeder is een krokodil

Aan alles komt een eind, gelukkig ook aan twee weken spitsroeden lopen. Twee weken lang heeft mijn moeder verschillende keren gevraagd wanneer ik haar weer naar huis zou brengen. Verschillende keren heeft ze gemeld dat ze niet snapte waarom ze hier was, vakantie is een onbekend fenomeen.

Twee
Het magische getal is twee, twee vrouwen, twee weken vakantie, twee jurken, twee vulkaanuitbarstingen. Twee weken heeft ze het super leuk gehad op de opvang, twee weken heeft ze lopen zeuren en drammen over de vraag wanneer ga ik weer naar huis. Dus na twee weken volgt onherroepelijk en ongenadig de reis terug naar huis. Bij het opstaan is ze huilerig, weet niet dit, weet niet dat, ik weet van het niet weten en zeg vaak dat het niet erg is. Opstaan, tanden poetsen, wassen, aankleden en ontbijten. Maar dan komt het moment dat ze doorkrijgt dat ze terug naar huis "moet", ze mompelt dan ben ik weer helemaal alleen en het moet maar. In de keuken dreutelend komen er dikke krokodillentranen en de vraag kan ik niet hier blijven ?
  

vrijdag 22 juli 2016

Zwaan kleef aan

Het is buiten zo donker, het is net nacht, onweer dreigt. Ik besluit dat we maar bijtijds moeten gaan, dan zijn we voor de bui binnen. Onderweg worden we door een vrijwilligster, die met de auto is, opgepikt. Zo komt het dat we aan de andere kant het grote huis binnengaan en achter het cijferslot komen.

Bizar
Meteen achter de deur staat een man nonchalant tegen de glazen wand geleund, de vrijwilligster wisselt wat zinnen met hem uit en we lopen iets verder. Zo staan wij twee meter verder en ik zie dat mijn moeder een gesprek met hem aanknoopt. Wij praten ondertussen over mijn moeder, iets waar ze anders een vreselijke hekel aan heeft. Uit mijn ooghoeken zie ik dat mijn moeder hem aanraakt en even later met beide handen vastpakt. Mijn moeder onderbreekt me zodat ik haar kan helpen met de grote rekensom van haar leeftijd. Daarna gaat ze verder in hem en het gesprek op.

Onbekend
In het gesloten gedeelte van het verzorgingshuis ben ik al jaren niet meer geweest, ik ben me niet helemaal zeker van waar we zijn en al helemaal niet op de hoogte van de huidige ontsnappingscode. De vrijwilligster moet verder en wij dus ook, want anders komen we hier vandaag niet meer weg. Ik ga naar mijn moeder toe en zeg dat we verder moeten, ze is niet onder de indruk. De man staat het lachend aan te kijken. Ik wrik mijn moeder met veel moeite en een koevoet los.
 

donderdag 21 juli 2016

Invuloefening

Nu ik mijn moeder dagelijks meemaak zie ik hoe de vlag erbij hangt. In mijn ogen is dat niet zo best, een uitdrukking die mijn moeder ook bezigt als ze een eerlijke bui heeft. Het punt is dat die eerlijke buien veruit in de minderheid zijn, vaker is het ontkennen of verdraaien.

Voorbijgangers
Als we 's avonds tijdens een blokje om een mevrouw tegen komen zie ik de werking van haar façade in volle glorie. Ik woon in A, ik doe al mijn boodschappen nog zelf. Terwijl ze dat vertelt denk ik bij mezelf als ik zo vluchtig iemand tegen zou komen, die dat tegen me vertelt, zou ik daar niet aan twijfelen. Ik heb niet altijd in A gewoond hoor (waar), eerder woonde ik in D (niet waar), ik had twee broers (niet waar), mijn tante Katrien zei dan tegen mij "ga maar naar de dijk, als oom Gerrit thuiskomt kun je met hem meerijden". Dit laatste is waar in zoverre, dat ze dit verhaal al een tijdje vertelt, laten we zeggen het zou waar kunnen zijn. Wat mij het meest verbaast is dat zij dit verhaal aan mij altijd in de logeerversie vertelt en tegen een vreemde vertelt ze een woonversie. 

Buurman
Na een ander blokje om lopen we nog even naar achter, even naar de pony's kijken. We komen de buurman en zijn zoon tegen, ze hebben hun raampjes open en stoppen even. Ik gein wat met buurman&zoon en mijn moeder plaatst daartussen opmerkingen - losse zinnen. De meeste zinnen lijken goed gekozen, maar zijn min of meer standaardwaarden, zinnen die bijna altijd passen. Maar ik merk op #1 staat de opmerking over hoe oud ze is, niet dat ze daar zelf antwoord op kan geven - daar heeft ze mij of de toehoorder voor. Dat ze nog zo goed lopen kan staat op #2 en op #3 staat dat je vooral moet willen en niet meteen zeggen "kan ik niet". Wat me verder opvalt is dat mijn moeder herhaaldelijk de schouder van de buurman vastpakt, dat is niet makkelijk doordat hij in de auto zit en wij er naast staan. Die behoefte aan lichamelijk contact is typisch 1 van de dingen, die je vaker bij dementerenden ziet. Die transformatie van afstandelijk naar knuffelbaar is er eentje die me blijft verbazen.
 

woensdag 20 juli 2016

Nuchterheid

De doordeweekse dagen krijgen een ritme, anders dan alleen het voederen der dieren en mijn eigen vaste eet- en drinkpauzes. Het opstaan van mijn moeder in goede banen leiden, haar wegbrengen en halen en 's avonds naar bed brengen.

Zeis
Pontificaal voor de hoofdingang van de dagopvang staat een grote zwarte lijkwagen. Nou duidelijker kan het niet zijn en ik maar denken dat ze voor dat soort dingen een minder opvallende uitgang hadden. Al in de hal wordt mijn moeder door 1 van de vrijwilligers opgevangen en afgeleid. Of ze al dialect spreekt. Nee ? Maar dan kunt u nog niet naar huis hoor, u mag pas naar huis als u dialect spreekt. 

Busje
Ik sta dus al snel weer buiten, net op het moment dat een van de busjes zijn passagiers dropt. Mevrouw H loopt mijn kant op, ik zie haar kijken naar dat grote glimmende zwarte gevaarte. Ze komt bij me staan en slaat haar arm om mijn nek. Of ik weet wie, nee dat weet ik niet. Ze zegt ik vind het nooit leuk om te zien zo'n lijkwagen, maar ach wij zijn daar aan toe. Er komt een grote lach achteraan, ik herken de nuchterheid van opa in dit oude vrouwtje, de wijsheid. Ach kind wij zijn oud, wij zijn daar aan toe.
 

dinsdag 19 juli 2016

Klaagsmurf

Mijn moeder heeft het erg naar haar zin op de dagopvang, want weet je er zitten niet van die mensen die zo zeuren. Van dat soort uitspraken krijgen mijn wenkbrauwen kronkels, want mijn moeder is een zeurdoos eerste klasse. Nooit lijkt iets goed te zijn en in ieder verhaal zit ergens een negatieve klank.

Buren
Deze ochtend moeten de buren het weer ontgelden, ik kap het klagen af door mijn moeder er aan te herinneren dat ze niet van klagers houdt. Dit doe ik een aantal keren, want ja die plaat blijft draaien tot hij naar het volgende nummer gesprongen is.

Wandel
Nu ik dit schrijf moet ik opeens aan het liedje hoofd, schouders, knie en teen denken, haar hoofd is een warboel, ik heb veel op mijn schouders (of zij schokschoudert), zij heeft een ruiterteen en klaagt over pijn in haar linkerknie. Ze meldt dat ze best wel moe is en pijn in haar rug heeft. Ik vraag of ze ook pijn in haar rug heeft als ze zit of ligt, maar het is vooral pijn onder het lopen. Ik vertel haar dat we gisteren verdwaald zijn en toen lang gewandeld hebben, misschien komt het daardoor.

Oma
Ondanks alles komen we zonder al te veel moeite en zonder zitpauze bij de dagopvang aan. Als ze een van de mede bezoekers in de loop staat duwt hij haar verder, toe maar - daarheen. Hij kijkt mij aan en vraagt is dat jouw oma, nee mijn moeder. Ik krijg een klopje op de schouder van hem en ze gaan samen verder. Ik blijf besmuikt kijkend achter, ga maar kind.
 

maandag 18 juli 2016

Zou verdwalen in de familie zitten ?

Als ik moeders ophaal is het al aardig warm en ik parkeer haar op het terras met een waterijsje. De waterijsjes, die ik in huis heb met het oog op de nichtjes zijn nu handig om mijn moeder wat vocht toe te dienen.

Blokje
Na het eten lopen we naar achteren even de spijsvertering op gang brengen. Gaan we niet verder is het commentaar van mijn moeder. Uhm, daar had ik niet op gerekend want eerder was ze nog moe. Nou ok, gaan we een groter blokje om. We sloffen heel rustig en relaxed door de woonwijk, als ze moe is gaan we een tijdje op een bankje zitten.

Berucht
De woonwijk waar we doorheen lopen is berucht, je kunt er makkelijk verdwalen want alles lijkt op elkaar. Zelf heb ik al een tijdje geen bekend punt meer gezien, mijn conclusie we zijn verdwaald. Als we van het bankje opgestaan zijn kom ik opeens weer op bekend terrein - helemaal aan de andere en dus verkeerde kant van de woonwijk. Ik moet erg om mezelf lachen en om mijn moeder, want zij wilde verder wandelen en dat wordt deze keer wel erg ver.

Afgepeigerd
Het punt waar we uiteindelijk zijn is anderhalve kilometer van huis, dus we hebben nog een beste wandeling voor de boeg. Mijn moeder begint te jammeren, want ze moet plassen - nou dan gaan we het geheim van de magische slip maar weer eens uitleggen. Nadat zij onzichtbaar een plasje heeft gedaan, gaan we weer op pad, om negen uur zijn we thuis. Als hubby G mijn moeder ziet zegt hij ze is afgepeigerd, zelf zie ik niets bijzonders aan haar - ik zie alleen mijn moeder. Maar hij heeft gelijk, want als ik voorstel om naar bed te gaan krijg ik geen protesten of gezeur, nee ze klimt de trap op naar boven en ligt er binnen no time in. 
  

zondag 17 juli 2016

Benauwd

Na zo'n dag als gisteren heb ik het altijd een beetje benauwd, hoe hangt de vlag er vandaag bij. Als ze langdurig een pesthumeur heeft is ze simpelweg niet te harden en ze is geen kleuter waartegen je kunt zeggen dat ze zich maar even in de zandbak moet gaan zitten misdragen.

Koffie
We gaan met de zelfgebakken koekjes op koffievisite bij mijn schoonouders, we zitten in de serre buiten-binnen zoals ik dat noem. Je kunt om je heen kijken, de tuin zien en als het regent word je niet nat. Mijn moeder draait een bepaald stukje plaat af, ik probeer ondertussen de slimme telefoon van mijn schoonvader te temmen. Tegen de middag gaan we weer terug om een boterhammetje te eten. 

Middag
Een heerlijke zomerdag en we zitten dus veel buiten, mijn moeder sukkelt af en toe weg en als ze niet zit te tukken meldt ze dat ze wel daarheen wil waar ze gisteren was. Ik zeg niet dat het eergisteren was, ik zeg dat dat morgen weer kan. Het is heel apart meestal onthoudt ze alleen maar negatieve dingen, maar de dagopvang waar ze erg van geniet blijft ook plakken. Nog 1 nachtje slapen.
 

zaterdag 16 juli 2016

Ochtendstond

Zaterdag, ma is de hele week naar de vakantie opvang geweest en zij heeft het er enorm naar haar zin. Ik heb me daar van te voren best zorgen over gemaakt, achteraf dus onnodig. Haar lijf schijnt nog te weten hoe een weekritme in elkaar zit of is ze moe van de afgelopen week, maar het is stil boven.

Goud
Na mijn ontbijt ga ik eens naar boven, mijn moeder ligt brandhout te zagen. Ik doe het dakraam open, ik schuif het gordijn aan het hoofdeinde van het bed open. Ik sta een tijdje naast haar, helemaal geen reactie - ze zaagt rustig door. Ik haal mijn schouders op en ga naar beneden en besluit haar rustig te laten liggen. Als ik haar om half tien ga wekken heeft ze haar ogen open, ze trekt een vies gezicht en zegt ik heb met mijn mond open liggen slapen.

Koekie
Een van mijn moeders platen gaat over het feit dat ze nooit meer iets bakt, terwijl ze vroeger toch wel bakte. Zo dreunt ze zonder moeite de ingrediënten voor koekjes op. In de kast heb ik een gedoneerde koekjes mix staan en ik maak het deeg, terwijl haar plaat draait. Terwijl het deeg in de koelkast rust gaan we bij de boer vlees halen en de veestapel bekijken. Een kudde vrolijke biggen rent daar door de modder. Thuisgekomen rol ik het deeg uit tot een plak en steekt mijn moeder koekjes uit. En vergeet daarna meteen weer dat ze koekjes gebakken heeft.

Bokkenpruik
Na de afwas heeft mijn moeder de bokkenpruik op, of dat nou komt omdat ze vandaag niet naar de opvang geweest is, of omdat ze dat opspaart en dat het aan het eind van de week tot een uitbarsting komt. Geen flauw idee. Mijn broer en schoonzus hebben allerlei theorieën hoe je daar mee om kunt gaan, maar ik beheers die niet al te best. Ik begin licht ontvlambaar te worden en stel voor dat we maar eens een blokje om gaan. Tijdens dat blokje om spuit zij haar ongenoegen en ik het mijne. Wie wordt er altijd gebeld als ze valt ? Wie wordt er gebeld als ze weer eens verdwaald is ? Wie wordt er gebeld als ze weer eens naar het ziekenhuis getransporteerd is ? Ik geef aan tot hoe hoog het mij zit, ze wordt er enigszins stiller van. Enigszins . . . oftewel op naar de volgende vulkaanuitbarsting.
 

vrijdag 15 juli 2016

Vroeg

Hubby G staat altijd heel vroeg op, zelf draai ik me dan altijd nog even om. Maar deze ochtend spant de logee de kroon, kwart voor vijf en boven ons hoofd wordt gestommeld. Hubby G gaat polshoogte nemen, ze had aan de schuifdeuren onder de schuine kant van het dak staan rammelen want ze moest naar het toilet. Nadat hij haar het toilet gewezen had en haar daarna weer ingestopt had werd het weer "even" rustig.

Ochtendstond
Om half zes was ze aangekleed en wel naar beneden gekomen, ga nog maar even naar bed - je hoeft toch niet te werken. Nee ze hoefde niet te werken en ze ging weer naar boven om een uur later wederom beneden te arriveren. Hubby G realiseerde zich dat het niet te stoppen was, dus hij installeerde haar op de bank en zette de cd alle 40 goed van tante Leen op. Meteen gingen alle watersluizen open en begon moeders te janken. Hij verwisselde alle 40 goed voor een cd van Wim Sonneveld. En daar zat hij dus in zijn motorkleren, klaar om naar zijn werk te gaan, hand in hand met mijn moeder op de bank. Toen het nummer "poen" langskwam, zei mijn moeder, moet jij eigenlijk niet naar je werk ?
  

donderdag 14 juli 2016

Moeten

Mijn schoonvader zegt vaak 'niks moet, alleen poepen en plassen'. Mijn moeder kan nog heel goed aangeven dat ze moet, dus op de opvang blijven de ongelukjes beperkt. In dit geval is de dementie een zegen, het besef dat de magic slip het ongelukje verbloemt is iets dat ze niet kan onthouden. Eenmaal thuis merkt ze vaak laat dat ze moet en zit ze al jammerend op de rand van de bank. Dan kun je wel zeggen, je hebt een magic slip aan, maar niemand plast graag in zijn broek - ook mijn moeder niet.

Continent
De ene keer maakt ze een heel theater om daarna glorieus het toilet te verlaten en te melden dat het toch nog gelukt was. De andere keer is het visserslatijn en geeft aan dat ze drijfnat is, terwijl het in mijn ogen wel meevalt. Het broekjes recept is officieel 1 per dag, maar dat is eigenlijk de minimum dosering. Op een goede dag is 1 voldoende, maar tijdens deze vakantie staat het record op drie - ze mogen zeggen wat ze willen over de capaciteiten van die broekjes, maar je laat iemand niet nat rondlopen.

Weerstand
Van de thuiszorg en mijn broer hoor ik soms dat moeders weerstand tegen de broekjes heeft, zelf merk ik daar weinig van. Ik ga niet echt in discussie, ik zeg schone onderbroek aan en reik het broekje aan. Wat ze doet als ze alleen is, is overduidelijk als de was uit de machine komt - een hele rits onderbroeken, met af en toe een mee gewassen wegwerpexemplaar. De wegwerpexemplaren kunnen daar niet goed tegen en gaan alsnog, maar wel schoon met de stadsreiniging mee.
 

woensdag 13 juli 2016

Zonnig

Zes uur, ik hoor gestommel op de logeerkamer en ik sleep me met kleine oogjes naar boven. Ma heeft de gordijnen al open en ze zit op de rand van het bed, ga nog maar even naar bed zeg ik tegen haar. Maar ik weet niet waar ik ben is haar reactie, mam ik wil nog even slapen. Welterusten roept ze. Een uur later ben ik wat meer mens en zij ? Zij is op het oog al netjes aangekleed, heb je tanden gepoetst ? Nee, dus tanden poetsen en een schoon broekje aan. Als ze ook haar nachthemd voor een schoon hemd moet ruilen begint ze een beetje te mokken. O fijn, zo vroeg op de ochtend.

King
De vraag 'waar ben ik ?' blijft iedere dag terugkomen, dus zoek ik mijn oude King atlas op, een instituut dat ze meteen zonder mankeren herkent. Op de kaart van Nederland kijken we waar haar en mijn huis woont, hoe lang reis je daarover vraagt ze me. Goh dat is wel lang, dat is drie uur op een dag. Ik hou de atlas onder handbereik, want ik zal hem vast nog vaker nodig hebben.

Huisdier
De wandeling naar de dagopvang gaat beter dan gisteren, de reis wordt afgelegd met de discussie waarom ze geen kat meer heeft. Haar mening wisselt tussen dat zou toch best nog kunnen en ik ben ook de jongste niet meer en als er dan iets met me gebeurt is dat sneu voor zo'n beestje. Ik moedig het niet aan, zeker omdat mijn vader jaren geleden al zei dat hij er alleen voor stond. En alhoewel haar lijfspreuk "ik kan alles nog zelf" is, weet ik beter - zonder inmenging van een ander komt er geen kat.

Vrienden
Bij de opvang probeer ik iets te snel mijn snor te drukken en wil ze weer samen met mij vertrekken, oepsie. 's Middags is ze in een bijzonder goede stemming, ze heeft een stralend dagrapport - 2e geworden bij "kurling". En ze heeft een nieuwe vriendin, er worden handjes geschud en er wordt tot morgen geroepen. De zonnige bui houdt de rest van de dag stand. Zelfs als ze merkt dat ze vergeten is dat ze op vakantie is en niet thuis, blijft de lach de boventoon voeren.  
 

dinsdag 12 juli 2016

Op herhaling

Moeders is weer vroeg op, dus ik rol om zeven uur mijn bed uit om het allemaal in goede banen te leiden. Ochtendritueel, ontbijten, naar buiten de kippen verzorgen. Het kippen verzorgen neemt wat meer tijd in beslag omdat ik zie dat de broedse kriel onder de kippenvlooien zit. Kip van het nest, hok verschonen en de vlooien uitroeien met kokend water. Ondertussen praat mijn moeder met de broedse hen en de haan Houdini.

Gaan
Vroeg opstaan in combinatie met vlooien is qua timing perfect. We doen de schoenen aan en gaan op weg. Ik vraag of we nog liedjes moeten instuderen, of een groen groen knollenland nog gerepeteerd moet worden. Uiteindelijk komen we uit op "bij ons in de Jordaan", maar we weten beide na wat heen en weer zingen niet verder te komen dan een half refrein. Het zingen hebben we wel nodig, want halverwege is ze moe van het marcheren. Dus kijken we tuinen en gaan we stukje bij beetje verder.

Jukebox
Bij de dagopvang gekomen heb je dan dat ongemakkelijke moment je bent beide daar, zij hangt aan jouw arm en moet losgekoppeld worden. Zo’n piepjong meisje met een koffiekan, een neuspiercing en een tattoo op haar voet zegt tegen mijn moeder; u had beloofd de tekst van het liedje van "de winkel van Sinkel" voor me op te schrijven, prompt zingt ma het gewenste lied. De arm van mijn moeder gaat van mijn arm naadloos over naar die van de jongedame, ik piep er tussenuit. Druk op "9" voor het lied “de winkel van Sinkel”.
 

maandag 11 juli 2016

Voor het eerst naar school

Als een moeder die voor het eerst haar kind naar school brengt, zo voel ik me. We wandelen door het dorp, waar het op maandag een stuk drukker is dan gisteren. We zingen "in een groen groen knollenland" en na vijf minuten de vraag - waar moesten we ook alweer heen. Dus ik leg uit dat we naar het plaatselijke koffieleut adres voor oudjes gaan.

Ontsnappen
Als je je moeder zelf komt brengen en ze niet met een busje rondgecrosst wordt zoals de andere oudjes, is het altijd even de vraag wanneer je zelf weer naar huis kunt. Zeker op zo'n eerste dag. Dus je laat me hier achter ? Ja. Nou, mooie ben jij hoor. Standaard antwoord van mijn moeder. Na een uurtje krijg ik een seintje van de verzorgster dat ik nu wel kan wieberen.

Inactief
Thuis doe ik alleen het hoognodige, op adem komen, wat rommelen, het eten voorbereiden - de dag is voorbij voor je er erg in hebt. Ik vraag me af, zou de kleuter al een andere kleuter aan het haar getrokken hebben of stil in een hoekje hebben zitten mokken ? Ik stap op de fiets en combineer een bezoek aan de glasbak en het postkantoor met het ophalen van mijn moeder. Ik laat de fiets in de stalling achter en ga mijn moeder ophalen. De busjes staan al klaar voor de oudjes, mijn moeder zit nog aan tafel en heeft net haar ranja op. Ze mag naar huis, maar ze noemt naar huis gaan moeten. Heel apart. Ik krijg haar dagrapport mee, ze heeft gegymd, gezongen en had een klik met een andere "bezoekster". En daar maak je je dan de hele dag zorgen over.
 

zondag 10 juli 2016

Test

Zondagochtend, hubby G gaat fietsen, ik ben zo'n beetje op en onze logee is al wakker. Ik help haar met haar ochtendritueel, tandenborstel aangeven, washand aangeven, haren kammen doet ze nog uit zichzelf. Ik reik haar kleren aan en maak een ontbijtje voor haar klaar. Omdat ze grenzeloos eten kan, wat na twee weken regulier voederen wel al minder is, maak ik twee crackers voor haar klaar - doseren.

Wandel
Het is vroeg, nog voor negenen en al twintig graden, een mooi moment voor een wandeling. We wandelen samen naar het dorp, naar het pand waar de dagopvang zich bevindt, een wandeling van 1 volle kilometer volgens goegel. Op twee derde van de afstand begint ze te puffen, aangekomen strijken we op een bankje neer. Moeders vindt het maar stil op straat, tsja zondagochtend en net negen uur wat wil je ? We kijken naar de blauwe lucht, naar voorbijgangers, hondjes, vogels en de mini wolken in de verte. Na twintig minuten rust gaan we weer terug, we zijn amper op weg en ze vraagt - is het nog ver ?

Besef
We wandelen rustig, stukje bij beetje terug, ze zegt het lopen gaat niet zo goed meer - ze snapt het niet, ik kon vroeger toch heel goed lopen merkt ze op. Ja, je kon altijd heel goed lopen, maar blijkbaar hebben de gevorderde jaren nu toch hun slag geslagen. Ik maak er een opmerking over als later de schoonfamilie op bezoek is en wat zegt madam, ik kan nog heel goed lopen hoor. Als ik zeg dat ze daar vanochtend anders over dacht is haar weerwoord dat ze nu uitgerust is. Het besef alweer vergeten, je eigen waarheid alweer verdrongen.

Warm
Het is een warme dag, ze dommelt op de ligstoel onder de parasol, ze luistert naar de Jantjes en we zien Tom Dumoulin glorieus een etappe winnen. Moeders helpt hubby G met de afwas en ik maai een moppie gras, na het grasmaaien bekijken we de tuin. Ze staat naast me en ik wil iets tegen haar zeggen, maar ze is geruisloos als een kat verdwenen. Als ik in huis kom, meldt hubby G dat moe moe is, acht uur 's avonds, de halve dag liggen snurken en toch bekaf. Het is net een moe kind, er komt gedrein en geklaag uit, ik stop haar in en ga de warme dag van me afspoelen.
 

zaterdag 9 juli 2016

Gevallen boekenkast

Ik was nieuwsgierig hoe het met mijn moeder ging zo logerende en of mijn broer haar al achter het behang geplakt had. Naast de verwachte antwoorden kwamen ook een aantal verbazingwekkende antwoorden. Ze zong nog steeds negatieve liedjes, dwaalde in de nacht, had moeite om het toilet te vinden en snapte het belang van de speciale broekjes niet.

Nieuw
We zijn met ma naar het paard en terug gewandeld, dan is ze al moe was de mededeling. Naar het paard en terug en halverwege al moe, terwijl ma altijd verkondigt dat ze nog iedere dag wandelt. Dat ze meldt dat ze nog regelmatig naar de markt gaat, die zeker net zo ver is als het genoemde paard. Dat wij een heleboel van haar opmerkingen als onzin afdoen, maar wel geloven dat ze wekelijks meermalen naar de markt gaat. Hoe dom zijn wij of wisten we het eigenlijk al, maar wilden we het nog niet geloven ?

Tukken
Verder meldt mijn broer dat ze graag naar de Jantjes kijkt, eventueel elke dag hetzelfde stukje van de jijtube. Als ze overdag op de bank zit dommelt ze gewoon weg. Nou verbaast dat me niet enorm als je zo oud bent - maar het is wel anders dan eerst. Altijd hangt ze aan je rokken en ratelt als een jukebox en nu sukkelt ze naast je gewoon in slaap - haast ongelooflijk.

Meneer
Maar de grootste verandering is er eentje waar mijn schoonzus al lange tijd bang voor was, bang niet als angst maar bang als verwachting. Tijdens het logeren vroeg ma aan mijn schoonzus wie ze was, ze weet niet meer wie haar schoondochter en kleindochter is. Op de dag dat mijn moeder hier aankomt, de familie weer naar huis is en hubby G in de schuur wat opruimt wordt het me op een dienblad aangereikt. Wie is die meneer, die net hier was ? Welke meneer vraag ik. Mijn moeder trekt een gezicht en zegt, die meneer die hier net was, nu is hij geloof ik in de schuur. Je verwacht het, toch overvalt het je, het is komisch en ook niet - wat zal ik zeggen ? Die meneer, mijn eigen hubby G - er is weer een boekenkast in haar hoofd omgevallen, eentje die het heel lang volgehouden heeft. Wanneer vallen de boekenkasten met de namen van mijn broer en mij ?
 

vrijdag 8 juli 2016

Incasseringsvermogen

Al twee keer eerder logeerde mijn moeder bij mij, de eerste keer was een opwelling van mij om aan haar wens te voldoen. Na een week ging zij vrolijk naar huis terwijl ik de tong op de schoenen had hangen. De tweede keer was een verplichte logeerpartij na een tuimeling, een weeklang vroeg ze mij wanneer mag ik weer naar huis. Een weeklang was mijn antwoord, als je op eigen kracht de afstand van huis naar de supermarkt kunt overbruggen. Wat moeten familieleden van patiënten vooral kunnen werd een arts, ingewijd in de duistere krochten van dementie, gevraagd - zijn antwoord: veel kunnen incasseren.

Kakel
Iets wat ik niet aankan is iemand, die als een klit aan me kleeft en vol continu steeds dezelfde liedjes zingt. Of misschien zou ik het wel aankunnen als de liedjes niet standaard een negatieve klank zouden hebben. En een groot deel van de liedjes zijn nog steeds negatief, maar nu zeg ik terwijl zij een ademteug neemt - heb je de schaapjes gezien, de veulens, de pony's, de lucht of heb je gezien hoe mooi groen alles is. Het is een bijzondere tactiek, die eerder niet werkte en nu wel.

Tom Poes
Van te voren had ik me bedacht, ma een hele week logeren, dat trekt beertje vast niet. Dus ik deed een "Tom Poes" en verzon een list. Thuis gaat mijn moeder een aantal dagen per week naar de dagopvang en waarom zou dat hier niet kunnen ? Bij het plaatselijke zorgcentrum is ook een dagopvang en ja ze hadden nog plek, alleen moest ik dan zelf proberen het budget met het zorgkantoor te regelen. Omdat ik in een hele andere regio dan mijn moeder woon krijg je een apart soort kruisbestuiving. Haar zorgkantoor plakt een deel zorg aan een instelling in een hele andere regio. Het gemak waarmee dat lukte, liet me verbijsterd achter - nu nog zien dat mijn moeder er in mee gaat . . .
 

donderdag 7 juli 2016

Achter

Een hele week met de tent op pad geweest, honderd foto's nog niet bekeken op het fototoestel. Wassen, wieden, thuis rondlummelen en proberen nergens aan te denken. Op de camping ging dat prima, maar thuis dringt de wereld binnen via de telefoon, mail en de brievenbus. Echt ontspannen vakantie vieren Rundumhausen is een kunst, drie weken naar Barbados en je hangmat tussen twee palmbomen hangen lijkt een eenvoudigere manier om alles achter je te laten.

Logeren
De afgelopen paar weken logeerde mijn moeder bij mijn broer, dus kon ze niet in 1 van haar zeven sloten lopen. Nu komt moeders een paar weken naar mij toe en zal ze de zeven sloten nog wat langer moeten missen. Nu ik dit schrijf heb ik het idee dat dit een interessante periode wordt of een rare of een verdrietige of wat zou het juiste woord zijn. Een openbaring ? Misschien wel.

Langzaam
Dat ik merkte dat mijn moeder vergeetachtig werd is al twaalf en misschien al dertien jaar geleden. En het werd maar heel langzaam slechter, in zo verre je daar iets van merkt, want een bezoek bij je ouders is slechts een momentopname. Een paar uur uit hun hele dagelijkse leven. Samen redden ze het, maar mijn vader is nu al drie jaar dood en zo hebben we al heel wat avonturen met onze moeder beleefd. 

Sterk
Mijn moeder was lichamelijk heel sterk, op haar oude dag was ze nog goed ter been. Na een halve dag door het museum sjokken kon ze nog met gemak dwars door de stad een half uur naar huis marcheren. Begin juni was ik met haar op pad en riep ze na vijf minuten lopen al, dat ze lopen in dit tempo (haar tempo, niet het mijne) niet meer gewend was. Je stapt dan op de tram en later denk je daar aan terug. De komende dagen zal ik schrijven, samen op reis.