Bermuda

Terwijl ik in de keuken de bakmarathon van morgen aan het voorbereiden ben wordt er gebeld. Wie belt er 's avonds aan de deur ? Wie ? Want familie, vrienden en buren vallen gewoon met de achterdeur in huis. Ik loop naar voren en doe het raam van de woonkamer open, pas als ik wat verder naar buiten leun zie ik haar. Een meisje zonder jas, leeftijd brugpieper, staat wat verkleumd voor de deur.

Panne
We hebben pech met de auto zegt ze terwijl ze heen en weer wiebelt, zou ik hier even naar het toilet mogen ? Ja dat mag, loop maar even naar de achterdeur. Na de hoognodige sanitaire stop wordt ik als mevrouw vriendelijk bedankt - ik voel me dan altijd oud. Ik informeer of verder alles in orde is, maar de wegenwacht is gebeld en zal tussen nu en een uur komen.  

Pantomime
Als ik weer in de keuken sta komt hubby G langslopen, middels gebarentaal vertel ik hem wat me overkwam. Iets later gaat de achterdeur open en hij roept - hier heb je er nog eentje. Deze keer is het een kereltje, die het toilet wil bekijken. Als hij van het toilet komt vraag ik of hij nog meer broers of zussen heeft, er kunnen er nog wel 10 komen heb ik me ondertussen bedacht. Maar nee, hij heeft alleen nog een klein broertje en hij verwacht niet dat die ook naar het toilet moet.

Geel
Als ik iets later naar buiten kijk staat de wagen van de wegenwacht er en niet veel later zijn ze weer onderweg. Ik bedenk me dat het wederom de eenendertigste is, de laatste dag van de maand. Dat is de dag dat hier altijd gestrande mensen aan de deur staan. Blijkbaar hebben wij hier onze eigen kosmische bermuda driehoek.
 

De wet van de remmende voorsprong

Niet dat ik een sjouwbare telefoon had, maar ik was best vroeg met een mobiele telefoon. Ik had net mijn eigen kleine toko opgestart en daar hoorde een mobiele telefoon bij. Ik had al jaren een semafoon en soms een ruil mobiele telefoon van de baas bij me gedragen. Een eigen mobiele telefoon, ik was de koning te rijk.

Nokia
Het toestel, ik heb het nog, kon zo mooi van kleur veranderen als je het iets heen en weer draaide in het licht. Het had een korte stevige antenne en ik kon er mee bellen en sms-en, in 1 woord geweldig. En terwijl collega's, vrienden en familie steeds weer andere toestellen hadden bleef ik mijn ouwe trouwe lang trouw. Daarna heb ik nog 1 ander toestel gehad, het toestel dat hier op mijn bureau ligt. Ik kan nog steeds bellen en sms-en, maar daar houdt het mee op. Of beter gezegd op 5 april houdt het daarmee op, want dan gaat mijn nieuwe abonnement in.

Rem
Iedereen, maar dan ook echt iedereen om mij heen, nou ja goed bijna iedereen, heeft ondertussen een telefoon met een 'streelpaneel'. En ik hoefde eigenlijk niet zo nodig, ik kan bellen (doe ik amper), ik kan gebeld worden (er zijn dagen dat het gebeurd), dus waarom ? Maar zo langzaamaan begin ik toch het idee te krijgen dat ik begin achter te lopen, af en toe zie ik dingen waarvan ik denk - hmm dat wil ik ook. Ik ga het de komende tijd beleven, mijn tweede inmiddels antieke Nokia gaat aan de wilgen. Mijn nieuwe toestel mét streelpaneel is gearriveerd en opgeladen. En nu ? Nu moet ik eerst honderdduizend instellingen instellen.
 

Vier en een halve kilo

Mijn broer en ik fantaseren er wel eens over, we zouden bijvoorbeeld alle administratie van onze ouders aan een wetenschapper kunnen geven. Die wetenschapper zou dan kunnen zien hoe een gezin in de vorige eeuw (na de 2e wereldoorlog) leefde. Of misschien is het geinig om een website te bouwen en daar alle bonnetjes tentoon te stellen. De naam van de website is eenvoudig
www punt zoleefdenonzeouders punt nl.

Waarheid
Maar de harde waarheid is dat we gewoon tot onze oren in de troep zitten. Ik werk me gestaag door de inhoud van de garage heen, eerst had ik dozen vol met kleding en fietste ik als een pakezel naar de kledingcontainer. Later werden de dozen koffers, er leek wel geen einde aan te komen - het duurde negen maanden voordat er in de garage plek was voor onze auto. Want naast kleding, stond er veel van straat geredde troep - de vuilnisman werd mijn vriend. Ik hou van de papiercontainer, ik hou van de kledingcontainer, ik hou van de plasticcontainer, ik hou godsgruwelijk veel van de vuilnisman en ik heb zelfs de man van het klein chemisch afval lief.

Muur
Hoe zag ik dat de kont van de auto de garage binnen was ? Nou als ik met de neus van de auto de muur van dozen achterin raakte - dan stond hij erin. Achterin stonden van links naar rechts en van onder tot boven drie lagen dozen, ik zal niet vier zeggen want dan ga ik echt overdrijven. De bovenste waren gevuld met mijn vaders blikverzameling en de onderste stevige laag was gevuld met boeken en tijdschriften, ik ben tegenwoordig een meester in het sorteren van blik & boeken. Achter de muur van dozen komen kasten te voorschijn, in de kasten staan boeken, LPs, singles en ordners.

Sneu
En ergens is het sneu als je zo bewaarziek bent, je hebt niet eens meer plezier van alle bewaarde spullen. Want als je het niet af en toe bekijken kunt of door kunt bladeren, wat is dan het nut, waar zit de vreugde ? Mijn moeder zei vaak, als wij dood zijn dan gooien jullie zeker alles weg. Mijn reactie was altijd een ontkennende, maar zo langzaam aan begint het daar toch op te lijken. Want ik wil niet al hun nooit meer bekeken knipsels bewaren, ik heb daar ook geen plek voor. Maar ik wil ook geen jaren doorbrengen in een donkere garage, dus ik pak de ordners, laad ze in de auto en werk ze thuis door. Zo kom ik dus thuis met een stuk of vier tassen met ordners. Voor de gein weeg ik 1 ordner, de ordner plus inhoud weegt vier en een halve kilo. De ordner bevat uit de Libelle geknipte stukjes van Vera de muis netjes in insteekhoesjes gestoken. Na het ontleden heb ik een ordner van 480 gram, 1200 gram plastic, 250 gram geinige dingetjes voor de nichtjes en 2,5 kilo oud papier. We zullen doorgaan van Ramses of André.

Verwarring

In de meeste jaren hebben we een deel van de moestuin in februari al gereed, het bonen-deel gespit, klimwand opgericht voor de doperwten en kapucijners. Niet dit jaar, in februari werd het kouder en kouder en was de grond bevroren.

Toneel
Maar eindelijk werd het zachter, hubby G spitte zo maar (?) een heel ander stuk van de tuin om en richtte daar de klimwand op. Daarna sprak hij de ferme woorden "the floor is yours". Pardon ? Uhm. Tsja. En nou kon ik best meteen naar binnen rennen de zakjes met erwtjes scoren en ze de grond in duwen, maar . . . altijd blijven nadenken. Dus ik ging eerst maar even nadenken, boontjes hmm even het weerbericht bekijken.

Rottenis
Want waar bonen in de grond heel gevoelig voor zijn is veel water, in plaats van kiemen en hun groene kopje enthousiast boven de grond uitsteken rotten ze lekker weg. En het weerbericht zei lekker weer, maar vanaf zondag bakken met regen, dus ik stel het even uit. Dus nu regent het en komend weekend gaat het fijn weer vriezen . . . komt van uitstel afstel ? Hoe veel hou ik van verse boontjes ? Veel, dus als het woensdag inderdaad droog is gaan ze de grond in en dan gewoon hopen op de goede afloop - net als ieder ander jaar.
 

Lente

Momenteel hoor ik ze er niet over, de weermannen en -vrouwen, die al jaren bezig zijn het begin van de lente drie weken te vervroegen. Als ik opsta is het min acht graden Celsius en jottem laten we gaan kijken of het water van het zwembad nog dooi is.

Wind
Ik baal echt vreselijk, ik hou enorm van echte winters met strak blauwe luchten en een zonnetje, maar die wind kan me gestolen worden. Het eerste stuk is er geen beschutting en heb ik zijwind. Het laatste stuk van de route heb ik de wind pal voor, ik doe een Tom Poes en verzin een list. Ik schud hubby G af, door rechtsaf de eerste de beste straat in te fietsen en probeer tussen de huizen meer beschutting te vinden. Hubby G komt via de tweede straat rechtsaf weer op mijn pad, zijn opbeurende mededeling is dat dit dus de lange route met wind tegen is. 

Dooi
Het zwemwater is nog steeds dooi, het is zelfs warmer dan het de laatste paar weken steeds was. Na drie kwartier zwemmen, bubbel ik eventjes in nog net iets warmer water en dan laat ik me via het pierenbad richting uitgang drijven. Buiten is het ondertussen licht geworden en terug hebben we de wind min of meer mee, de dag of de lente kan beginnen.