donderdag 5 december 2019

Fit #2

Hoe blijft een speeltje zoals een fitbit leuk ? Als het goed bij je past en je actief bent of wilt zijn is dat niet moeilijk, maar fitbit heeft ook zijn best gedaan om het leuk te houden. Als je de recensies leest hebben ze het meestal over wat het horloge allemaal kan. Kun je er mee zwemmen, hoe goed is de accu, is er een app dat soort dingen. De fun kant wordt niet zo belicht.

Buttons
Wat ik eerst helemaal niet zo doorhad is dat er een heel beloningssysteem aan vast hangt. Zo kun je dagelijkse buttons verdienen voor het aantal stappen dat je op een dag zet of het aantal trappen dat je loopt. Omdat ik de 10.000 stappen meestal wel haal, heb ik de "Boat shoe" & "Trainers" button al tig keer verdiend, maar de "Urban boot" die bij 15.000 stappen hoort pas vier keer. De buttons voor het traplopen verdien ik maar mondjesmaat, omdat ik weinig gelegenheid tot traplopen heb, alhoewel ik het donkerbruine vermoeden heb dat de fitbit naar de bodem duiken van het zwembad ook als een trap telt.

Totalen
Wat ik zelf nog leuker vind is dat de fitbit de afgelegde kilometers bijhoudt en zo krijg je af en toe een button terwijl je het niet verwacht. Na de eerste week had ik de "Marathon" button binnen, gevolgd door de "Penguin march" nog in dezelfde maand. Daarna was het een tijdje stil, maar begin september kreeg ik de "London Underground" button en eind september "Hawaii". Maar je merkt wel dat ze de lat steeds hoger leggen, soms denk je wanneer heb ik nou een nieuwe en opeens was de "Serengeti" button daar. Wat me wel razend verbaasde was de "Helicopter" button die ik kreeg voor een totaal van 500 gelopen trappen, maar over al die trappen had ik dan ook tweeëneenhalve maand gedaan.

Avontuur
Met de fitbit kun je ook op avontuur, alleen of met anderen. Ik heb pas mijn eerste solo avontuur afgelegd, want ik ken eigenlijk geen andere mensen met een fitbit. En dan nog, ik weet niet of ik echt fitbit wedstrijdje zou willen doen. Ik loop voor mijn conditie en mijn plezier en niet om in een eindspurt een blessure op te doen. De solo avonturen kun je rustig op je eigen tempo lopen en dan krijg je onderweg mooie bewegende foto's van de virtuele route. Ook kun je onderweg schatten verzamelen, maar dan moet je wel iedere zoveel (5 of 10) minuten op je telefoon kijken. Daar wordt op de fora terecht over geklaagd, want als je gaat wandelen ga je wandelen en niet steeds op je telefoon staren. En als je onderweg een pauze hebt wil dat niet zeggen dat je ook bereik of zin hebt om naar je telefoon te staren. Dus ik heb mijn eerste avonturen button binnen, maar wel met een schamele 6 schatten uit 10 score. Wat kunnen we daar op verzinnen ? Morgen nog een keer ?
 

dinsdag 3 december 2019

Kleine dingen #0

Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen. Een waarheid als een koe net als dat je niet dik wordt van wat je tussen kerst en oud & nieuw eet, maar dat je dik wordt van wat je tussen oud & nieuw en kerst eet.

Zeventig
Ik ging richting de zeventig, niet alleen qua leeftijd maar vooral qua gewicht. Sta je bij de praktijk ondersteunster op de weegschaal, geeft het ding zeventig kilo aan, dat is mooi dat was je de vorige keer ook. Ik trek een raar gezicht en zij roept vrolijk, je bent in ieder geval niet aangekomen tijdens de feestdagen - ja dûh.

Juli
Maar in juli dit jaar begon de midlifecrisis en stond ik iedere ochtend in pyjama met de blote poten op de weegschaal. De eerste pyjama weging was 69,4 kilo, soms ging het omlaag, vaak bleef het gelijk en op 1 augustus bereikte ik een nieuw hoogtepunt 69,6 kilo - nou dat schiet lekker op dacht ik. Het enige dat dit resultaat verteerbaar maakte was het feit dat de weegschaal app aangaf dat ik meer spiermassa gekweekt had en dat de hoeveelheid vet lichtelijk gedaald was. Maar de blauwe zones waren nog steeds buiten mijn bereik.

Blauw
Net zoals je in de wereld blauwe zones hebt, waar de mensen gezonder zijn dan in de rest van de wereld, werkt de app van de weegschaal ook met blauwe zones. Aan de hand van je leeftijd, geslacht en gewicht wordt bepaald wat voor jou "ongezond", "goed" of "normaal" is. Met mijn 69+ kilo zat ik qua gewicht boven de blauwe zone en heb ik overgewicht, pas met 68 kilo zou ik vanaf boven in de blauwe zone "gezond gewicht" landen. Deze blauwe zones zijn er ook voor de BMI, lichaamsvet, water, spiermassa en je botmassa.

Lijf
BMI hangt nauw samen met je gewicht - dus zolang je te zwaar bent, is ook je BMI niet goed. Maar het probleem met die andere vier (vet, water, spier & bot) is, dat de blauwe zone een percentage van je lichaamsgewicht representeert. Als je afvalt of aankomt verschuift de blauwe zone, het is dus niet puur afvallen, het is in mijn geval ook een kwestie van de verhouding tussen vet en spier. Vet lag ver boven de blauwe zone, de spiermassa eronder, de hoeveelheid water is afhankelijk van die twee en lag daarom ook niet in een blauwe zone. Er was 1 schrale troost, met 2,2 kilo botten zat ik midden in de blauwe botten zone.
 

maandag 2 december 2019

Lezen #0

Het lezen begon in mei in de vakantie met het boek "Hoe word je 100" van William Cortviendt. Het lezen van dat boek was het begin van een leeshonger, die nu zes maanden later een beetje gestild is. Uit het boek van Cortvriendt is de tien gram bittere chocolade (70% of meer) per dag meteen ingevoerd en blijven hangen. Het is voor mij een hele troost dat ik zo toch nog chocolade tot mij kan nemen.

Ontpillen
Na het boek van Cortvriendt las ik op aanraden van T het boek "Ontpillen" van David van Bodegom. Hij beschrijft van verschillende ziektes welk type pillen meestal voorgeschreven wordt en wat je zelf kunt doen om te ontpillen. Wat me bijgebleven is dat bijna overal wandelen bij het ontpillen werd aangeraden. Wandelen is dus overal goed voor. Daarnaast is de enige pil die hij aanraadt, ook de pil die de praktijk ondersteunster goedvindt . . . de vitamine D pil. Nu de dagen korter zijn staat er elke dag 1 op het menu.

Teveel
Kun je ook te veel lezen ? Ja dat kan, na deze twee boeken met een positieve inslag haalde ik "Wat zit er in uw eten" van Corinne Couget. Dit boek bevat de lijst met E nummers in een tabelvorm, eerst het nummer dan de naam en dan wat het eigenlijk is. Het boek is gelijk een verkeerslicht, slechte nummers zijn rood, twijfelgevallen zijn oranje en de goede nummers zijn groen. De allerzwaarste gevallen zijn nog met tekst extra toegelicht. Je hoeft eigenlijk alleen maar door het boekje te bladeren om een idee te krijgen, als je de blaadjes laat flapperen zie je dat de rode kleur de overhand heeft . . . Zodra je dus in de supermarkt de ingrediëntenlijst van de voorverpakte vleeswaren gaat bekijken kom je tot een schokkende ontdekking. Bijna overal zit troep in, zelfs in veel gedroogde ham zit troep ! Als je een liefhebber van vleesbeleg bent kun je nog net een pakje Parmaham mee naar huis nemen, meer niet. En laten we het maar helemaal niet over kant-en-klare voeding hebben. Na het lezen van dit boek had ik een soort identiteitscrisis of wat zal ik zeggen de schellen waren me van de ogen gevallen. Eigenlijk weet je best dat de voedselindustrie erg aan het knoeien is, maar zolang je niet kijkt is het niet waar. Wat is volwassen worden toch een pijnlijke ontwikkeling.

Humor
Na het zwartkijkende boek over de E nummers was het boek "de supermarktsurvivalgids" van Teun van de Keuken aan de beurt. Het verschil met het boek van Couget is de hoeveelheid humor die verwerkt is in de verhalen. Nou kijk ik dus zelf heel weinig tv, dus wist ik veel - maar van de Keuken schijnt bekend te zijn van de keuringsdienst van Waarde. En veel van wat in het boek staat is eerder op televisie geweest, mij stoorde dat dus niet, maar als je alle programma's al gezien hebt hoef je geen tijd en/of geld aan dit boek te spenderen. Als je dus leest hoe partjes mandarijn in een blik terecht komen ben je voor de rest van je leven genezen - ik vraag me alleen af, wat moet ik met die blikjes die ik nog in de kelder heb staan ? To eat or not to eat ?
 

zondag 1 december 2019

Fit #1

De ene schoonzus heeft liever een "horloge" horloge, de andere schoonzus noemt de fitbit een dictator. Ze heeft daar een punt, maar je kunt zelf beslissen in hoeverre je gedicteerd wilt worden - Oh, nou trilt het ding net dus ik ren even naar buiten voor wat stappen. Zo. Nu was ik even gedicteerd. Gedicteerd door het "doel voor actieve uren", iets waaraan ik me overgegeven heb omdat ik zelf vind dat ik te veel en te lang stil zit. En als ik te lang stil zit krijg ik pijntjes hier en pijntjes daar. Ik laat me liever door de fitbit dicteren dan dat ik pijntjes heb.

Hoofddoel
Als hoofddoel heb ik het aantal stappen ingesteld, de andere doelen heb ik minimaal aangepast. De af te leggen afstand is ingesteld op vijf kilometer, dat is een afstand die je met tienduizend stappen eenvoudig haalt - ik vind dit ook niet een ander doel. Als je loopt, leg je meters af - als je kilometers aflegt, dan zet je ook die stappen. Een ander mechanisme waardoor je meer stappen zet is het "doel voor actieve uren", de bedoeling is dat je in ieder actief uur minimaal 250 stappen zet. Als je dit doel niet lijkt te halen dan trilt de fitbit om tien minuten voor het hele uur. Dan kun je met gemak het doel alsnog halen. Je kunt vijf tot veertien aaneengesloten uren instellen, zelf heb ik er negen ingesteld.

Stappen
Met de stappen die je zet in de actieve uren kom je in mijn geval niet verder dan 2250 stappen, dat is nog lang geen tienduizend. Nadat ik gewend was geraakt aan het aantal stappen kwam het nog te vaak voor dat ik 's avonds een eindspurt moest maken. Ik liep dus vaak als de dorpsgekkin rondjes om het huis, ik werd er tureluurs én nog erger verveeld van. Als oplossing ben ik toen de boodschappen naar het dorp te voet gaan doen, dat was geweldig voor mijn stappen maar een zware domper op mijn humeur.

Fiets
Ik fiets altijd naar het dorp, dat is lekker vlot, het is fijn, je krijgt er mooie benen van - alleen geen stappen. Kijk daar heb je de dictator weer. En mijn fiets kreeg geen beweging meer, nee dit was niet de oplossing. Ik begon ook steeds vaker te roepen "efficiënt is uit". Zo liep ik soms tien keer naar de schuur om verschillende dingen te halen terwijl ik dat ook wel in 1 keer had kunnen redden, nee ik moest echt iets anders verzinnen.

Vet
In de kast met schoenen stond de oplossing, ik heb mijn hardloopschoenen uit het vet gehaald. Hardlopen leek me indertijd geinig, maar het lukte me nooit om die vijf minuten aaneengesloten te rennen, laat staan vijf kilometer. Maar op hardloopschoenen kun je ook heel fijn wandelen. In ons mini bos ligt een pad en dat ben ik met de hark gaan opfrissen, hubby G heeft het een dag later voor me afgemaakt en nu hoef ik het alleen bij te houden. Ik heb het bosje het 200-stappen bos genoemd, want zo groot is 1 rondje. Ik probeer hier zes dagen van de week minimaal een halfuur te lopen en zo krijg ik 3000 stappen, een halfuur herrie (van de weg) en buitenlucht binnen. Als de zon schijnt krijg ik nog vitamine D op de koop toe.

Zeven
Op de zevende dag pak ik het grootser aan, hubby G is meestal fietsen en ik ga dus wandelen. Ik doe de lompe wandelschoenen aan en ga op pad, ik heb een tas mee voor de rommel die anderen in de berm achterlaten. Langzaam maar zeker voel ik me fitter worden, maar ik kan me nog steeds niet goed voor de geest halen hoe ik twintig jaar geleden de Nijmeegse vierdaagse gelopen heb, waarschijnlijk op wilskracht.