donderdag 5 juli 2018

Indikken

Het appartement van mijn ouders omvatte 1 kamer, die werd aangeduid als "het kantoortje", "het hol van pa" of "pa's heiligdom". En misschien is het maar goed dat die kamer niet groter was dan hij was, of misschien had het niet uitgemaakt. Nu vonden we de ordners die niet meer pasten terug in de box en in verhuisdozen in de garage. Als zijn nest groter was geweest had het allemaal op "zijn kantoortje" gepast.

Index
Het was altijd heel verrassend dat mijn vader zonder te veel problemen met de juiste map op de proppen kon komen, maar nu we opruimen komen we netjes getypte vellen met indexen tegen. Dit zit daar in en dat zit daar in en paperassen die meer mappen omvatten blijken in hetzelfde type map te zitten. Maar dan gaan ze dood en kun jij die index niet vinden en mijn vader's harde schijf was met zijn dood meteen onbruikbaar, wat een onhandige dingen zijn hersenen toch.

Mensenleven
Een heel mensenleven, of beter gezegd twee hele mensenlevens gevat in honderden ordners. En ook nog delen van andere mensenlevens, van de opa's en oma's, van ouwe oma, van oom Knelis, van tante Jo, van Chrisje, van het werk en dan nog mappen vol met krantenknipsels, verzamelingen en god mag weten wat verder nog. Daarnaast heb ik zelf nog ordners vol met spullen van de afgelopen vijf jaar.

Kasten
Met wat passen en meten en door net te doen alsof de balkondeur niet bestond heeft mijn vader er drieënhalve meter kast in weten te wurmen, 3 billies aan de overzijde en nog eens 1 meter tachtig aan kastruimte op de kopse kant. Zo kan in het midden nog net een bureau staan en als je toevallig dronken zou zijn val je niet makkelijk om. Op de kasten was dus 5 meter én dertig centimeter ruimte om ordners neer te zetten. Dan zaag je een lengte spaanplaat op maat zodat je allemaal korte plankjes hebt die je vervolgens tussen de ordners recht overeind zet daar weer bovenop een andere plank en zo verdubbel je jouw ruimte tot 10 meter en zestig centimeter. Een circusact met acrobaten is er niks bij.

Leeg
En eens moet de woning leeg, en zo worstelen we ons door al die ordners heen en vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb 1 Billie mee naar huis genomen en tig tassen met ordners. En die Billie staat nu boven op de logeerkamer, daarin staat 3 meter twintig aan ordners en eerlijk gezegd kan ik wel huilen, want niet alles past. Maar het heen en weer reizen begint me op te breken en de tent moet leeg. Ik denk nu de hele tijd "straks" en "aan straks". Als ik straks niet meer ieder weekend heen en weer kar, ja dan - nou dan gaan die ordners eraan.