Ik zou wel willen

Ik zou wel willen bloggen, maar mijn voeten doen zo zeer - dit als variant op het liedje dat je na het lopen van de vierdaagse van Nijmegen zingt. Ik zou wel willen bloggen, heb ook mooie foto's. Ik zou wel willen bloggen, want mijn hoofd zit aardig vol. Ik zou wel willen bloggen, maar het kan dus gewoon niet. Nou ja - nu even, om te zeggen dat ik wel wil, maar niet kan.

Vallen
Alles lijkt te vallen, alle sterren vallen en mijn moeder, nu, al twee keer kort achter elkaar. Ik heb een vinger aan de pols, maar dat is van een afstand net zo lang als de breedte van Nederland. Ik schud mijn hoofd en mompel, dat kan zo toch niet langer en wie weet kan dat ook niet. We zullen zien, als mijn voeten niet zo zeer meer doen - kan ik alsnog de mooie foto's opduiken en mijn hoofd leegschrijven. Wel dit, maar verder nu even niet.
 

Blafgriep of verkoudheid extraordinaire

Hubby G kwam begin deze maand thuis met verhalen over kuchende collega's en veranderde al snel zelf in een kuchende collega. Zelf kreeg ik een aanval met grieppijnen in de rug, paar aspirientjes erin en doorgaan. De pijntjes in de rug zetten zich hoger vast, keelpijn en snotterig. Zelf denk ik dan, nou vooruit paar daagjes snotteren en dan zal het wel weer over zijn. Maar niets van dat alles, het sleept zich maar voort. Niet ziek genoeg om in bed te liggen, maar alles gaat op tempo slak - het is gekmakend.

Positief
Het positieve hoogtepunt in deze periode is dat de bieb eindelijk een door mij gereserveerd boek had. Ik had het boek nog niet verwacht, want ik had zeven wachtenden voor mij. Dus al snotterend en gierend las ik "Zolang er leven is", het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar. Met die ondertitel zie je al snel de paralellen met het geheime dagboek van Adrian Mole. Tout lezend en schrijvend Nederland schijnt zich af te vragen wie deze schrijver is, mij maakt het niet zoveel uit - van mij mag deze auteur rustig honderd worden. Want zeg nou zelf, heb je enig idee hoe het leven in een bejaardentehuis er van moment tot moment uitziet ? Geloof je echt dat alles pais en vree is in huize Avondrood ? Ik zou zeggen, reserveer eens een boek van Hendrik Groen in de bibliotheek, verhelderend en tevens goed voor de lachspieren.
 

Weg ermee

Marktplaats, ik ben er echt een fan en voorstander van en toch gaat het me zo langzamerhand een beetje tegenstaan. Je wilt een boek verkopen en vraagt twee euro, ze bieden een kwartje. Je hebt een mooie originele zeventiger jaren salontafel, je vraagt honderd, ze bieden vijfentwintig. Als je de krant leest moet je geloven dat Nederlanders in het buitenland te veel betalen omdat ze niet gewend zijn om af te dingen. Nou daar merk ik op marktplaats helemaal niets van, denk ik dan.

Word
Omdat papier geduldig is heb ik een word document met handige zinnen, even knippen en plakken - klaar. En het is vaak ook geen afdingen, want zodra je een tegenbod doet krijg je vaak al geen reactie meer. Niemand schijnt er bij na te denken dat je ooit zelf het aangebodene gekocht hebt, dat je het in moet pakken en dat je er mee naar de post moet fietsen. Of dat hoop ik maar, ik hoop toch niet dat ze daadwerkelijk denken dat ik dat allemaal voor een kwartje ga doen. Echt, de oud papier doos staat maar op een meter afstand. 

Leukerds
En toch zitten er leukerds tussen, die vragen wat versturen naar België gaat kosten en waar je dan vervolgens hele gesprekken mee hebt. Die hun website met eigen projecten met je delen en die vol enthousiasme mailen dat het pakket er is. Voor de leukerds blijf je op marktplaats, wel heb ik mijn boeken verhuisd naar boekwinkeltjes punt nl. Of dat een blijvertje is weet ik nog niet, maar omdat dat met een winkelwagen werkt heb ik nog geen klanten gehad die vragen of het ook voor een achtste van de prijs kan. Een eigen boekwinkel is niet gratis, dus als de winkel niet loopt zal ik weer iets anders moeten - Tom Poes verzin een list.
 

Stuk

Mijn 'schrijf een stukje en post dat' gen is stuk. Het zoveelste voorval met mijn moeder, deze keer zorgt het in combinatie met een snotter aanval voor algehele malaise. Ik kijk naar buiten en zie van alles bloeien en toch dringt het niet tot me door. Ik schrijf wel, maar verplichte kost om met allerlei toko's van alles voor mijn moeder te regelen. Ik zit in een grijze wolk, ik zie de eerste Rhododendron in de tuin bloeien en ik kan het niet geloven - nu al. Een paar mooie dagen met hoge temperaturen en alles springt in bloei. Ik maai tegen heug en meug gras, ik dwing mezelf met de camera naar buiten. Het is dat ik er geen zin in heb maar anders zou ik dit een depressie noemen. Zwartbessie had een depressie.

Meieren
Zwartbessie meierde niet meer en ik heb er ook meer dan genoeg van. Ik heb nu even weer gedaan wat ik kon en moet dingen uit handen geven en op zijn beloop laten. Soit, het zij zo. De moestuin ? Nog amper iets aan gedaan, gelukkig heeft hubby G alleen een snotteraanval en geen moedergedoe en dus ligt de moestuin er gespit en geharkt bij. Ook staan her en der stokjes en wie weet komt daar straks wel nieuw groen uit de grond spuiten. Mijn enige bijdrage is het planten van de tuinbonen, erwten en kapucijners. Bij de stellage voor de erwten en kapucijners is het voor twee derde groen, laten we het positief zien - het glas is twee derde vol. Vandaag die andere derde eens opnieuw wat inschenken, want zo kan het toch niet langer. Hup het voorjaar is daar, naar buiten met dat hoofd vol spinnenwebben.
 

Geronk

Samen met hubby G zit ik foto's te kijken. Hij stopt de diashow om eens goed te luisteren. Wat is er vraag ik, nou ik weet niet ik hoor een raar geronk. Nou dat kan kloppen en ik wijs op ons huisdier dat ook present is.


Een grote kater
probeert het liefst of het past
in een klein doosje

Sabotage

De boer heeft mijn deltawerken gesaboteerd, met de trekker een paar dammen in het mooie kanaal aangebracht. Maar het voorjaar lonkt, dus ik laat het gaan. Het water zal nu de planten het groeiseizoen in gaan gebruikt worden en niet steeds maar verder stijgen.

Eenendertig

Het is ochtend, ik ben een beetje katterig en er ligt hoofdpijn op de loer - het resultaat van een dag naar mijn moeder geweest zijn. Ik ontbijt aan de grote tafel en staar naar buiten, ik heb mijn lenzen nog niet in dus ik moet gokken wat ik precies zie. Maar ik heb toch vaag het vermoeden dat er een auto langskomt, die heel langzaam naar achteren gaat in plaats van naar voren. Zo te zien loopt er een oranje doorwerkjas naast.

Geen
Ik denk bij mezelf, ik heb hier zo geen zin in, zo absoluut geen zin in. Ik kijk opzij, de oranje doorwerkjas loopt nu langs de tuin. Geen zin in. Ding dong. Tsja opstaan, raam open, goeiemorgen. Er staat een goedlachse grote vent in een oranje doorwerkjas voor de deur. Ik ben bang dat ik geen benzine meer in de auto heb zitten meldt hij, heb je misschien wat benzine voor mij. Nou ja, dat zou kunnen en dat zou ook niet kunnen - dan moet ik even kijken. Met de bril op ga ik voor naar de schuur, ik test de jerrycans - leeg, leeg, leeg & leeg - nou dat is wel echt vierdubbel pech hebben.

EHBO
Ik stel voor dat ik hem even naar het dorp rijd, dan kan hij daar een jerrycan vol tanken - nou dat zou enorm fijn zijn. Terwijl ik mijn bril verruil voor lenzen kijk ik spijtig naar mijn afkoelende thee, ach vooruit maar. Ik rijd naar de dichtstbijzijnde pomp, hij tankt een jerrycan vol en we rijden samen weer terug. Ik kan in de schuur alleen een trechter vinden, de slurf is onvindbaar, dus zo wordt de tank vullen een moeilijk en morsig klusje. De oranje doorwerkjas ruikt waarschijnlijk de rest van de dag naar Eau Súper. Na het vullen van de tank wordt de auto gestart en na wat aanmoedigingen en tegensputteringen start de auto. Ik krijg de jerrycan terug en de doorwerkjas tovert een doos "Dankjewel" tevoorschijn als dank voor de hulp.

Achteraf
Achteraf kijk je een koe in de kont, hubby G oppert dat ik de doorwerkjas ook even naar de pomp had kunnen slepen. Ik pareer dat als de slurf van de trechter beneden ligt er waarschijnlijk minder mensen hier voor de deur stranden. Maar het opvallendste was iets waar ik nog niet over nagedacht had, voor de tweede keer dit jaar strandt er op de laatste dag van de maand iemand bij ons voor de deur. Beiden hadden het voertuig eigenlijk al verkocht, beide keren ben ik met ze naar het dorp gereden. Heb ik op eenendertig januari iets gemist en wat zal dertig april brengen ?
 

De grote stad ontwent

Mijn moeder is onrustig en ik krijg vervolgens een punthoofd van haar. Hubby G stelt voor om op woensdagmiddag naar haar toe te gaan. Vervolgens vraag ik of mijn schoonmoeder zin heeft om mee te gaan en zo rij ik met een auto vol naar mijn moeder.

Atelier
De gordijnwinkel meneer zei het heel simpel, als de gordijnen klaar zijn, dan kun je ze makkelijk met de auto afhalen bij het atelier - dat is een straat verder. Ik kijk om enigszins voorbereid te zijn van te voren op de kaart. Zo rij ik dus een eenrichtingsverkeerstraat in, vanaf 1 van de twee mogelijke manieren, links en rechts geparkeerde auto's en omdat het vuilophaaldag is ligt er overal vuilnis. In de verte staat een vrachtwagen te lossen, geduld is zulk een schone zaak. We kruipen langzaam verder, af en toe wordt er een parkeerplekje gevonden en moet er omzichtig geparkeerd worden. Ik rij langs het atelier, geen parkeerplaats voorhanden - bij gebrek aan beter benut ik een inrit.  

Splitsen
Hubby G haalt de gordijnen, terwijl wij bij de auto blijven, daarna splitsen onze wegen zich. Hij neemt zijn moeder mee op avontuur in de grote stad en ik ga proberen me uit deze jungle te bevrijden. Dat een auto in een grote stad eigenlijk een heel onhandig ding is wordt bewezen doordat we min of meer gelijktijdig bij mijn moeder aankomen. Terwijl ik een rondje circus rijd, gordijnen drop in de garage, parkeren, gordijnen uit de garage haal en naar mijn moeders huis loop hebben zij op hun dooie gemak over de markt gelopen en lopend de tweeënhalve kilometer lange afstand naar mijn moeder afgelegd.
 

Onrust

Voor normale mensen brengt gordijnen kopen misschien een opgewonden spanning met zich mee, voor mijn moeder en dus ook voor mij is het een periode van onrust. Nadat de gordijnen uitgekozen zijn blijft er bij mijn moeder iets knagen, dat ze "iets" moet. Maar wat precies ? En zo belt ze mij om de dag, de gesprekken gaan over van alles, maar centraal blijft haar vraag - wanneer kom je weer ? Omdat het Pasen is, is het antwoord dat weet ik niet, zou liegen in deze situatie een goede oplossing zijn ? Ook dat weet ik niet, misschien verandert dat niet eens iets aan haar belgedrag.

Thuis
Wanneer kom je weer, verandert langzaam in de vraag of ze thuis moet blijven voor de gordijnen. Wachten duurt lang en het gevoel dat de gordijnen gebracht gaan worden en ze dus thuis moet blijven groeit. De gordijnen moeten we zelf halen en zo is thuisblijven dus onlogisch, maar ja mijn moeders brein is niet meer logisch. Haar kukel is min, zoals Maarten Toonder zo treffend schreef.

Niet thuis
Pasen was voor mijn doen een druk weekend en ik dacht zal ik moeders bellen en zeggen bel-me-niet, want ik ben niet thuis. Maar ik verwacht niet dat zoiets helpt. Op de twee dagen, die ik op stap was, brandde bij thuiskomst het lampje van het antwoordapparaat. De eerste dag was het al te laat om nog terug te bellen en daarnaast heeft dat vaak ook geen zin.

Bed
Dat terugbellen geen zin heeft werd bewezen op de dag dat ik dat dus wel deed. Je verwacht dat ze thuis is, want dat vertelt ze het apparaat, na lang rinkelen werd er opgenomen. Ik voelde me niet lekker en was op bed gaan liggen, toen ben ik in slaap gevallen - nou niets mis mee, daar is een bed voor. Maar je had me gebeld, o - daar weet ik niets meer van. Ok, maar omdat ik haar nu toch aan de lijn had heb ik haar nogmaals verteld dat ze niet voor de gordijnen thuis hoeft te blijven. Vandaag ging de telefoon weer, mijn moeder of ze nou thuis moest blijven voor de gordijnen, ik moest keihard lachen - mijn moeder snapte daar niets van . . .
 

Zomertijd

 

Schatje, wil jij de fietstellers even op tijd zetten ?

 

Garage

Een dag op stap met de mannen, maar in plaats van door een oorlogsmuseum sjokken kiezen wij voor de vrije markt in Cuijk. Dat is een heel ander slag museum, alles staat door elkaar, je kunt en mag het meeste nog aanraken en tegen betaling kun je altijd iets mee naar huis nemen. Alhoewel ik er rekening mee gehouden had, dat de mogelijkheid bestond dat ik ergens voor zou vallen, viel het mee. De schade bleef beperkt tot de entree, een hapje eten en geld voor het toiletbezoek.

Mooi
Ik heb mooie kramen gezien, kramen vol met klokken, gewone marktkramen, meubelkramen, kramen ingericht als een huiskamer eind 19e eeuw en zelfs een wolwinkel kraam. Ik heb mijn ogen uitgekeken en genoten, het allermooist ? Het allermooist was de kraam, die eruit zag als de garage van mijn vader. Is het geen plaatje ?
 

Bar

Kippen zijn beweeglijk, als ik ze met de camera probeer te vangen heb ik vaak bewogen beelden.
's Nachts zitten ze stil, in het donker op de stok - maar dat levert geen interessante beelden op. Snurkende kippen op een stok met de kop op half zeven - nee. Dus ik blijf het proberen, interessante plaatjes schieten.

Bar
Deze keer is het me weer eens gelukt, de kip doet me denken aan een cowboy, die vet relax aan de bar hangt met 1 voet onder op de rail. De kip is niet geïnteresseerd in een dubbele whisky of bier, maar wel in een lekker hapje eten.

Plankjes verven

In de kelder staan de weckflessen netjes in een stelling. Langs 1 muur staat een kastje, een tafel en er liggen dingen op de grond, dat stoort me, ik denk al een tijdje dat allegaartje eruit en nog een stukje stelling erbij. Ik had zelfs al uitgerekend hoeveel ik nodig had en wat het me zou gaan kosten. En zo liepen me vijf planken in de handen.

Vies
Twee planken waren zo te zien ooit nat geweest en een paar jaar in een droge garage staan had blijkbaar niet geholpen. De andere drie waren gewoon vies, gewoon normaal garagestof. En zo begon ik operatie "plank", afwassen, drogen, schuren, beitsen, drogen, beitsen, schuren, beitsen, drogen en beitsen. Niet alle planken in de kelder zijn gebeitst en omdat ik toch nog geen staanders heb, heb ik de planken maar uitgewisseld. Operatie plank kan zo wel een paar weken gaan duren . . .  
 

Duister

Op mijn stadse boodschappenronde heb ik de radio aan, het nieuws komt hard aan, ieder kwartier opnieuw. Aanslagen in Brussel, doden en gewonden. Niet dat het me verbaasd dat het gebeurt, ook niet dat het zo dichtbij gebeurt, maar snappen kan ik het niet. Ik snap oorlog en een frontlinie, maar jezelf opblazen met medeneming van zoveel mogelijk andere mensen, nee. De plaats maakt me niet zo veel uit, hier of daar, ik snap het gewoon niet. Ik denk dat ik het nooit zal snappen.
 

Streng #einde

Nou het is 21 maart, het einde van de winter en de lente staat met al zijn grappen en grollen om de hoek. En wat is dus de conclusie, geen strenge winter, ook geen warme winter, maar een natte. Oftewel luister niet naar alle orakels, neem het winterweer maar zoals het komt. En als de winter dan voorbij is, dan weet je hoe het was, van te voren kun je alleen maar hopen dat de winter zal zijn zoals jij hem graag zou hebben.

Mijn
En was dit mijn winter ? Nee, ik hou niet van kou in combinatie met een weken aanhoudende nattigheid. Ik hoop nu al een aantal jaren op strak blauwe luchten, knappende vorst met een strakke oostenwind. Sinds ik het een paar jaar geleden nodig vond om eens een echte super winterjas aan te schaffen, is er geen gelegenheid meer geweest om die een langere periode te dragen. Maar een mens mag hopen, toch ?
 

Expeditie

Mijn voornemen om iedere twee weken naar mijn moeder te gaan houdt tot nu toe stand. De afgelopen weken ging de telefoon om uiteenlopende redenen, ze had geen geld, ze wilde andere gordijnen en ze wilde weten waar haar glazen waren. Waar geld ligt kan ik haar vertellen, de glazen zitten in haar hoofd, maar gordijnen op afstand regelen is ingewikkeld. Ik heb altijd gevonden dat ze wel andere gordijnen mocht, maar op de een of andere manier raakt die boot altijd getorpedeerd.

Voorkant
Omdat in de gordijnen aan de zijkant de gaten vielen, heeft ze daar al nieuwe gordijnen. Ik probeerde toen meteen gordijnen voor de voorkant te regelen, maar ik merkte dat mijn moeders humeur begon te verschuiven en dat het aanbod haar ook niet kon bekoren. Op zo'n moment moet je genoegen nemen met dat wat je wel bereikt hebt, de rest kan wachten. Mijn moeders gordijnen bestaan uit dof rode gevallen op links en rechts, zeg maar de vleugels en in het midden hangen dof goudgele veloursachtige types met hoogwater. Dat hoogwater was mij altijd al een doorn in het oog, de ramen reiken tot de grond, de gordijnen tot dijhoogte. Mijn moeder daarentegen heeft vooral een hekel aan de rode vleugelspelers, de kleur kan haar niet bekoren.

Oude
De vraag is waarom hangen die gordijnen er, terwijl ze lelijk van kleur en niet passend zijn ? Dat is een hele goede vraag, 1 waarop ik het antwoord wel weet - mijn moeder is niet meer die vrouw, die ze vroeger was. Toen de gordijnen aan de voorkant het begaven zijn er noodgordijnen gekomen en mijn vader vond het wel best. Gordijnen kopen met mijn moeder is natuurlijk ook geen sinecure, maar ik gebruik mijn voelsprieten. En zo gaan we met de tram naar de stofjesmarkt, achter de kraam hup de winkel in, de huidige mode bekijken. Effen gordijnen vallen af, te saai te weinig leven. De stoffen met de enorme motieven vallen af, te schreeuwerig. Het moet er middenin, mijn moeder keurt de schotse ruiten af met de uitspraak 'dat vind ik leuk voor een rokje'. Een veloursachtig blokjespatroon valt ook af, ze blijkt niet van vierkanten te houden. Hubby G vindt op het oranje rek een rol stof, de kleur knal, het patroon rustig.

Kiezen
We laten de rol ontzetten en we bekijken het, ik vind het mooi maar vindt mijn moeder het mooi ? Het blijft erg lang onduidelijk, ze ontwijkt mijn vragen behendig en begint steeds over iets anders. Over dat ze niet weet wat voor gordijnen ze nu heeft en of ik het mooi vind, iets dat totaal onbelangrijk is. Op een bepaald moment zegt ze uit zichzelf dat ze het patroon mooi vind - op dat moment klikt er bij mij iets, dan is het goed. O, het zal straks echt wel wennen worden en ze zal 100.000 keer vragen of ze die gordijnen echt zelf uitgekozen heeft.
  

Waterstand

Op het land begint het water te zakken, in de tuin merk je dat het droger wordt en in de put, uhm, in de put staat nog steeds water. Het is pas een steenhoogte gedaald. Ik weet eigenlijk niet wat ik verwacht had, het water daalt eigenlijk alleen heel snel in de periodes dat er van alles groeit en bloeit.

Lente
Als de lente losbarst verwacht ik een waterstand als deze alleen nog maar te zien na zware regenbuien. Momenteel moet vrouw Holle haar regenlaarzen nog maar even aan houden.

Onmogelijk

Hoe kan het onmogelijke mogelijk zijn ? Ik weet het niet, maar het is zo. Hoe kan een krokus tussen de stenen van het pad groeien ? Hoe is die bol onder de stenen gekomen ? Al zijn vriendjes en vriendinnetjes staan, tegen de schuur aan in bakken, lekker in groepjes tegen elkaar aan te schurken.

Massa
Zou deze krokus zich niet lekker hebben gevoeld in een groep, zou het een zaailing zijn ? Is de bol met onkruid wieden ontwricht geraakt en is hij toen onder een steen gekropen ? Het is een raadsel, een mooi raadsel.

Voorjaarsbode

Het zal wel geen dure variant zijn, want ze verspreiden zich ieder jaar verder, als ze niet zo onschuldig waren zou je het haast onkruid noemen - het sneeuwklokje.

Pad
Ze staan onder de bomen, die nog kaal zijn, her en der zie je er 1 in het gras staan. Ze groeien midden op het pad, die graaf ik uit om weg te geven en toch staan ze er ieder jaar weer. Dat er ieder jaar meer komen bevestigt iets dat ik eigenlijk al wist, dat we mieren in de tuin hebben. Het sneeuwklokje hult haar zaden in een kleverig zoet goedje, waar mieren dol op zijn. De mieren verslepen de zaden en zo groeien de kolonies. Een kolonie met voorjaarsbodes.

Voetsporen

Na een nacht met lichte vorst maakte ik een camera rondje. In de door mij gegraven geul vond ik iets heel aparts - voetsporen. De sporen gingen nergens heen, ze dansten in het rond en ik ben geen bioloog of Indiaan, ik kon er geen chocolade van maken.

Determineren
Ik kwam niet verder dan, een inheems dier, leeft dicht bij het water, klein, vijf tenen om een voetkussentje. Wie het weet mag het zeggen, maar krokodil wordt niet goedgekeurd.