Vier en een halve kilo

Mijn broer en ik fantaseren er wel eens over, we zouden bijvoorbeeld alle administratie van onze ouders aan een wetenschapper kunnen geven. Die wetenschapper zou dan kunnen zien hoe een gezin in de vorige eeuw (na de 2e wereldoorlog) leefde. Of misschien is het geinig om een website te bouwen en daar alle bonnetjes tentoon te stellen. De naam van de website is eenvoudig
www punt zoleefdenonzeouders punt nl.

Waarheid
Maar de harde waarheid is dat we gewoon tot onze oren in de troep zitten. Ik werk me gestaag door de inhoud van de garage heen, eerst had ik dozen vol met kleding en fietste ik als een pakezel naar de kledingcontainer. Later werden de dozen koffers, er leek wel geen einde aan te komen - het duurde negen maanden voordat er in de garage plek was voor onze auto. Want naast kleding, stond er veel van straat geredde troep - de vuilnisman werd mijn vriend. Ik hou van de papiercontainer, ik hou van de kledingcontainer, ik hou van de plasticcontainer, ik hou godsgruwelijk veel van de vuilnisman en ik heb zelfs de man van het klein chemisch afval lief.

Muur
Hoe zag ik dat de kont van de auto de garage binnen was ? Nou als ik met de neus van de auto de muur van dozen achterin raakte - dan stond hij erin. Achterin stonden van links naar rechts en van onder tot boven drie lagen dozen, ik zal niet vier zeggen want dan ga ik echt overdrijven. De bovenste waren gevuld met mijn vaders blikverzameling en de onderste stevige laag was gevuld met boeken en tijdschriften, ik ben tegenwoordig een meester in het sorteren van blik & boeken. Achter de muur van dozen komen kasten te voorschijn, in de kasten staan boeken, LPs, singles en ordners.

Sneu
En ergens is het sneu als je zo bewaarziek bent, je hebt niet eens meer plezier van alle bewaarde spullen. Want als je het niet af en toe bekijken kunt of door kunt bladeren, wat is dan het nut, waar zit de vreugde ? Mijn moeder zei vaak, als wij dood zijn dan gooien jullie zeker alles weg. Mijn reactie was altijd een ontkennende, maar zo langzaam aan begint het daar toch op te lijken. Want ik wil niet al hun nooit meer bekeken knipsels bewaren, ik heb daar ook geen plek voor. Maar ik wil ook geen jaren doorbrengen in een donkere garage, dus ik pak de ordners, laad ze in de auto en werk ze thuis door. Zo kom ik dus thuis met een stuk of vier tassen met ordners. Voor de gein weeg ik 1 ordner, de ordner plus inhoud weegt vier en een halve kilo. De ordner bevat uit de Libelle geknipte stukjes van Vera de muis netjes in insteekhoesjes gestoken. Na het ontleden heb ik een ordner van 480 gram, 1200 gram plastic, 250 gram geinige dingetjes voor de nichtjes en 2,5 kilo oud papier. We zullen doorgaan van Ramses of André.