Kruimelspoor

Om uit de puinhoop te komen scan ik momenteel de administratie van mijn ouders, het deel dat we nog niet weggekiept hebben dan. Je kunt ook zeggen steek het in de hens en dans er omheen of gooi het gewoon weg, dan staat het je ook niet meer in de weg. Maar dat zijn de keuzes die ik niet over mijn hart heb kunnen verkrijgen. Dus ik heb een andere scanner gekocht, eentje die niet meer "wiep wiep krunchie krunchie krunchie fieperdefiep" geluiden voortbrengt. Het commentaar van hubby G was dat het misschien ook sneller gaat als ik ook de aftandse laptop vervang door een sneller exemplaar. Ja doei, het gat in de hand is me zo al groot zat - straks is het einde nog zoek.

Eettafel

Ik bezet met de nieuwe scanner, mijn aftandse laptop en de administratie de grote tafel in de woonkamer. Want eten doen we daar alleen als we gezelschap hebben en sinds de Corona is dat dus tot nul teruggelopen. De tuinspullen, die daar ook meestal bivakkeren en mijn ontbijt placemat worden heen en weer geschoven alles ter meerdere eer en glorie van. Om mij heen, een extra tafeltje, een doos voor het oud papier, een papieren tas met ander oud papier, een stapel enveloppen, een groeiende hoop plastic mapjes, een stuk of wat ordners en de papieren van de laatste vijf jaar. 

Begin

Om ruimte op mijn eigen werkplek te krijgen ben ik begonnen met de meuk van de afgelopen jaren, maar sinds een paar dagen komt het spul van boven. Ik heb 100 ordners om uit te kiezen en wat kies je ? Ik probeer het makkelijk te houden en begin met een groene map, die er eenvoudig uitziet. Met daarna de volgende groene map en ook al wil je eigenlijk niet lezen, ongewild lees je toch mee in het papieren kruimelspoor dat mijn ouders achtergelaten hebben. Een van de dingen die me eerder al opgevallen was en die ik pijnlijk vond om te lezen was de zoektocht van mijn ouders naar een ander huis. 

Verhuizen

Na jaren op 1 plek gewoond te hebben begon een ware trektocht, omdat mijn vader geen trappen meer kon lopen. Dat losten mijn ouders eerst op door een appartement te kopen op de derde verdieping zonder lift. Het argument was dat alles gelijkvloers was, dus een verbetering. Maar de werkelijkheid was weerbarstiger, ze verkochten het appartement en huurden een appartement dat nog hoger lag, maar wel een lift had. Dat zo'n lift wel eens kuren kon hebben, dat buren de lift wel eens een kwartier vast hielden, dat spelende kinderen springen in de lift het summum vonden - met dat alles hadden ze geen rekening gehouden. 

Zoektocht

En zo begon een zoektocht, zodra er in de krant iets stond over nieuwbouwwoningen klommen ze in de pen, vervolgens kwamen ze in de grootsteedse ambtelijke mallemolen terecht en stonden ze iedere keer weer achteraan. Het ene bouwplan na het andere, om gek van te worden. Tot die ene dag, netjes in een mapje gevouwen zit een woonspeurders pagina van de Telegraaf met de advertentie voor de woning, die mijn ouders kochten. Een appartement waar ze de lift niet met honderd, maar slechts met tien anderen hoefden te delen, een lift die niet steeds kuren had. Hilarisch is de brief die mijn moeder naar de woningbouw vereniging schreef om de huur op te zeggen, alsof er een kind geboren is. 'Met grote vreugde delen wij U mede, dat wij een andere woonplek hebben gevonden' 

 

Experiment

Afgelopen week heb ik een experiment gedaan, op mezelf dus dat moet kunnen. Sinds ik met een fitbit verbonden ben én ik op weg ben naar een lichtere versie van mijzelf, heb ik eigenlijk altijd geprobeerd om mijn stappen te halen. Of stel ik haal dan geen 10.000 stappen, dan haal ik meestal wel de drie trainingen per week. Vorige week leek dat opeens niet te lukken, tot ik me bedacht dat het als experiment wel eens kon.

Regel

Als de uitzondering, die de regel bevestigt - zoiets. Gedurende het afvallen heb ik drie doelen in mijn achterhoofd, het eerste doel was min 4,5 kilo en het tweede doel was dagelijks nog eens 5 kilo minder meezeulen. Het derde doel is eigenlijk, ja hoe zal ik dat zeggen, ik weet niet eens of ik daar wel heen wil - het is het gewicht dat ideaal is bij mijn lengte. Maar daar hoef ik nog niet over na te denken omdat het tweede doel net buiten bereik blijft. Ik kan het ruiken, ik kan het haast aanraken, maar ik ben er net niet. Omdat het de hele maand Mei buiten bereik bleef had ik iets anders voor mezelf bedacht, als ik dan niet verder afviel dan wilde ik eigenlijk wel iets minder spek en iets meer spieren.

Dertig

Mijn vetpercentage lag in mei tussen de 32 en 33 procent en dan zit ik dus wel in de blauwe zone, maar dan wel bovenin die zone. Als je niet oplet kukel je er zo weer uit. Dus wat doet 1 week slabakken met je, geen enkele dag je 10.000 stappen halen, geen enkele training halen ? Alhoewel ik wel drie keer een utoeb yoga klas gevolgd heb, maar daar ligt de fitbit niet wakker van - dan noemt hij geen training. Wandelen, grasmaaien, zwemmen of een langer stuk fietsen - ja daar vindt hij wat van, maar yoga - nee.

Slapjes

Kijk dit is natuurlijk een huis, tuin en keuken experiment maar feit is dat ik aan het eind van de week, slapjes en sikkeneurig was. En erger nog, ik had het koud - nou als ik ergens sikkeneurig van kan worden dan is het daar wel van. Vorige week liep ik in totaal 47.672 stappen, de week daarvoor haalde ik nog 75.094 stappen - de fitbit vond niets goed genoeg als training, terwijl hij de week daarvoor nog 4 dagen met een training telde. Het gewicht deed niet veel, min 3 ons terwijl het gewicht in vet 8 ons steeg en ik 1 kilo spiermassa kwijtraakte. De rekenaars onder ons, die 1 ons missen moeten dat zoeken in de afronding die de weegschaal onzichtbaar doet. Voor de spieren is de conclusie duidelijk use it or lose it.

 

Het kie-ke-boe mysterie

De laatste tijd hoor ik vaak "kiekeboe" als ik in de tuin zit. Het klinkt als een haan, maar het is geen gekukel, het klinkt als "kiekeboe". Nou hebben wij twee hanen, dus ik verdacht beiden en probeerde ze te betrappen, maar niets.

Twee
Haan nummer twee lag op een dag op zijn zij in het hok, paars aangelopen. Goegel is je beste vriend en goegel zei blauwe kam ziekte, dat kon nog goed komen, maar dat deed het niet. Ik vond de haan in de ochtend en voor het middag was stond hij al aan de hemelpoort. Dus welke haan roept nu "kiekeboe" ??? Dat kan er maar 1 zijn. Ik zit op het terras, ik hoor "kiekeboe" met de camera snel ik naar het hok. Na een kwartier wachten, was het enige dat de haan deed een hele schorre kukel net als altijd.

Zwart
Nou heb ik de afgelopen dagen in alle bomen lopen turen, wie mij nou zo in de maling neemt. Want ik hoor natuurlijk altijd "kiekeboe" als ik niet in de buurt van de kippen ben, altijd maar uit de verte. Dus gisteren hoorde ik een ander apart geluid, spieken, ja daar vliegt iets - is dat een kraai ? O, daar zit een zwart roodpetje oftewel een zwarte specht en alhoewel hij geluiden maakte, die ik nog nooit eerder gehoord had - zei hij niet "kiekeboe". 

Lawaai
Toen ik tegen hubby G zei zou het misschien een zwarte specht zijn ? Zei hij iets heel verrassends, hij zei: ik weet wat het is - het is een van de Leghorn kippen. Ik hoor haar eigenlijk de hele week al, want ik heb steeds het raam open. En dat zou natuurlijk best kunnen, onze Leghorns zijn vreselijke lawaai papagaaien, ze schreeuwen en doen. Ze zijn bij het minste of geringste overstuur en maken dan een enorme herrie, die je zelfs binnen kunt horen. Maar het wordt dus nu nog gekker een hen met zang aspiraties.

Hek

Iedere doordeweekse dag hetzelfde ritueel, opstaan, ontbijten, de kattenbak kuisen en dan naar buiten. Ik laat de kippen los lopen terwijl ik de krielen verzorg. Na de krielen doe ik een rondje in het grote hok, water, voertrog, de legnesten controleren, wat vers strooisel op de plank. Ik rommel wat in de tuin, jaag de kippen uit de moestuin en zodra de meeste kippen bij het hok gaan staan dreutelen is het tijd om de meute te voeren. Ik fluit en klap in de handjes en roep "maisjes" en dan zijn de meesten er wel, dan voeren en koppen/kippen tellen.

Klaar
Als alle kipjes er zijn is het mooi, soms moet ik er nog 1 zoeken, soms is 1 van de bejaarde kippen nog niet zo ver en moet ik haar aanmoedigen om naar huis te gaan. Daarna gaat de ren dicht en de ton met voer naar binnen. Rondje door de tuin, de deur van de kas open doen, misschien het plastic van de aardbeien en als kers op de taart doe ik het hek open. Uhm nee, dat doe ik dus niet meer. Overdag staat hier het hek altijd open, ik wil niet achter een hek wonen - het is dan ook een doodnormaal hek. Een houten hek met van die paaltjes, zo'n dertien in een dozijn hek. En ik doe dat iedere morgen open, dan kun je ongehinderd in- en uitfietsen, de schoonouders kunnen in- en uitfietsen, de postbode kan zo de tuin in rennen.

Virus
Sinds het virus rondwaart, een virus dat zich al helemaal niet laat stoppen door een hek, doe ik het hek niet meer open. De schoonouders komen niet meer spontaan langsfietsen, de buurman van de pony's blijft op afstand in de auto of op de fiets zitten en ik ga amper meer naar het dorp. De boodschappen sparen we zo veel mogelijk op en doen die dan op 1 dag. Als de postbode langskomt moet die zelf even het hek open en dicht doen. Ik wacht met smart op de dag, dat het hek weer open kan.