Eettafel
Ik bezet met de nieuwe scanner, mijn aftandse laptop en de administratie de grote tafel in de woonkamer. Want eten doen we daar alleen als we gezelschap hebben en sinds de Corona is dat dus tot nul teruggelopen. De tuinspullen, die daar ook meestal bivakkeren en mijn ontbijt placemat worden heen en weer geschoven alles ter meerdere eer en glorie van. Om mij heen, een extra tafeltje, een doos voor het oud papier, een papieren tas met ander oud papier, een stapel enveloppen, een groeiende hoop plastic mapjes, een stuk of wat ordners en de papieren van de laatste vijf jaar.
Begin
Om ruimte op mijn eigen werkplek te krijgen ben ik begonnen met de meuk van de afgelopen jaren, maar sinds een paar dagen komt het spul van boven. Ik heb 100 ordners om uit te kiezen en wat kies je ? Ik probeer het makkelijk te houden en begin met een groene map, die er eenvoudig uitziet. Met daarna de volgende groene map en ook al wil je eigenlijk niet lezen, ongewild lees je toch mee in het papieren kruimelspoor dat mijn ouders achtergelaten hebben. Een van de dingen die me eerder al opgevallen was en die ik pijnlijk vond om te lezen was de zoektocht van mijn ouders naar een ander huis.
Verhuizen
Na jaren op 1 plek gewoond te hebben begon een ware trektocht, omdat mijn vader geen trappen meer kon lopen. Dat losten mijn ouders eerst op door een appartement te kopen op de derde verdieping zonder lift. Het argument was dat alles gelijkvloers was, dus een verbetering. Maar de werkelijkheid was weerbarstiger, ze verkochten het appartement en huurden een appartement dat nog hoger lag, maar wel een lift had. Dat zo'n lift wel eens kuren kon hebben, dat buren de lift wel eens een kwartier vast hielden, dat spelende kinderen springen in de lift het summum vonden - met dat alles hadden ze geen rekening gehouden.
Zoektocht
En zo begon een zoektocht, zodra er in de krant iets stond over nieuwbouwwoningen klommen ze in de pen, vervolgens kwamen ze in de grootsteedse ambtelijke mallemolen terecht en stonden ze iedere keer weer achteraan. Het ene bouwplan na het andere, om gek van te worden. Tot die ene dag, netjes in een mapje gevouwen zit een woonspeurders pagina van de Telegraaf met de advertentie voor de woning, die mijn ouders kochten. Een appartement waar ze de lift niet met honderd, maar slechts met tien anderen hoefden te delen, een lift die niet steeds kuren had. Hilarisch is de brief die mijn moeder naar de woningbouw vereniging schreef om de huur op te zeggen, alsof er een kind geboren is. 'Met grote vreugde delen wij U mede, dat wij een andere woonplek hebben gevonden'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten