dinsdag 23 september 2014

De weg kwijt

Opa sukkelde in gedachten al sinds februari van dit jaar, hij dacht bloed in de urine en de urine kweekjes dachten vervolgens niets. En al dat getob is niet goed, tobben is niet goed voor mij en zeker niet voor opa. Hij werd stiller en vijfennegentig. Maar toen kwam opeens de stroomversnelling.

Gezwel
Er zat toch iets in zijn blaas wat er niet thuishoorde en de uroloog vond opereren nog de moeite waard. Zo van u bent nog zo vitaal, als we dit overwonnen hebben, kunt u nog wel 10 jaar mee. En zo ga je het traject in, hartfilmpjes, hart-echo, bloedprikken, gesprekje hier, gesprekje daar, opereren, chemo, katheter, blaasontsteking, de kluts kwijt, ongedurigheid, controle, katheter verwijderen, controle, CT-scan, wanen, controle, CT-scan en een kudde afspraken om bestraald te worden.

Cocon
De afgelopen maanden hebben wij met zijn allen met moede ogen de situatie bekeken en ons afgevraagd waar die kwieke man gebleven is. En dan hoeft hij niet op te springen om 40 strekkende meter graskant af te gaan steken, maar gewoon dat je hem betrapt op het vroegtijdig oppeuzelen van een riblap die hij braadt. En dat hij zich daarna luid beklaagt dat het vlees altijd zo krimpt in de pan. Die man zijn we dus kwijt, in zijn huid is een vreemde gekropen, die in de war is, dingen niet op een rijtje heeft, moe is. En wij weten het ook niet meer. Is het een reactie op de operatie, op het hele circus of komt het door de medicijnen. Het lijkt amper tot hem door te dringen dat de voorstelling voorbij is en dat hij nu zelf weer aan zet is.
 

Geen opmerkingen: