Als het even kan ga ik maar 1 keer vertellen waarom ik in aanmerking kom voor het medicijn van de wekelijkse column. Om dit relaas/geraas aan volkomen vreemden te vertellen voelt raar, en om het duidelijk op papier te krijgen is enorm moeilijk.
Wat me tot gekte bracht is dat mijn geest, mijn gedachten of hoe je die grijze brij noemen wilt, niet ophield met malen. Wat als er dit, wat als er dat en dat dan 100.000 keer, als ik 's nachts wakker werd popte er weer zo'n doemdenk scenario in mijn hoofd op - hoorndol werd ik ervan.
Dit alles begon nadat mijn vader vorig jaar binnen zeven weken van slechte gezondheid naar de eeuwige jachtvelden ging. De zorg voor mijn moeder die ik op me af zag komen onderdrukte mijn verdriet, maar drukt tegelijkertijd als een loden last op mij.
Mijn moeder is lichamelijk sterk, maar ze heeft slijtage aan het benul, ze gedraagt zich ondanks haar vergevorderde leeftijd vaak als een zeventienjarige. Mijn moeder zegt niet in zeven sloten tegelijk te lopen, maar in korte tijd werd er bij haar ingebroken, ze werd opgelicht en de kers op de taart is dat ze onlangs niet meer wist waar haar huis woonde.
Iedereen schijnt de wijsheid in pacht te hebben en zegt je wat te doen, dat die dingen soms onmogelijk zijn, niet zo werken of tegen je natuur indruisen helpt niet echt, ook daar werd ik gek van.
Ik leefde mijn leven en deed mijn ding, alles ging zijn gangetje.
Was ik maar een struisvogel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten