Gekkenwerk

Na de verhuisdoos van boven heb ik na enig overleg met mijn broer - wil jij ze ? - besloten alle LPs van mijn ouders mee te nemen. Hubby G reageerde toen als volgt, dan moeten we maar een keer met de aanhanger gaan.

Garage
Voor een garage die ooit tot de drempel vol stond ziet de garage er tegenwoordig zeer christelijk uit, er past een auto in. Zelfs de "die van mij is groter" auto van broerlief past er tegenwoordig in. Maar ondanks dat pasten achterin nog een paar grote kasten en enorme driehoekige planken van de Lundia. En het nadeel daarvan is dat daar ook weer veel spullen in passen. De rommel ging uit de kasten op de grond, de kasten (grote blauwe krijgertjes waarschijnlijk bij de vullis gescoord) gingen op de aanhanger. De aanhanger ging achter de auto, de auto reed naar de stort en de aanhanger kwam leeg terug.

Bandjes
De aanhanger was leeg, we hadden een hapje gegeten en moed verzameld. Hubby G pakte de aanhanger in, doos na doos met LPs, koffers met LPs, de hele mikmak ging op de aanhanger. Ik droeg nog wat andere dozen aan en toen was hubby G klaar, dekzeil erover, spanbandjes erover. Pas toen keek hij onder de aanhanger door, zo kunnen we niet weg was de conclusie, de bandjes stonden bol. Want 1 LP weegt niet veel, maar 1 doos vol wel dus moest het gewicht anders verdeeld worden. Wat niet in de aanhanger paste ging in de auto en zo reden we naar huis. Dat was afgelopen zaterdag, de aanhanger staat nog vol onder het afdak - want ik weet niet precies hoe het gebeurd is, maar nu staat hier de schuur tot de drempel vol.
 

Verhuisdoos

Na lang heen en weer en voor me uit schuiven neem ik een verhuisdoos met LP's mee naar huis. Mijn ouders zaten vroeger in de muziek en de liefde voor muziek zat diep, ook al was hun smaak de mijne niet. En ook al merkte je er soms weinig van.

Vrij
Eigenlijk heb ik geen tijd om in een stoel te hangen en plaatjes te draaien, dus ik los dat anders op. Meestal draai ik cd's tijdens de strijk maar nu draai ik dus een plaat. Als ik 's ochtends ontbijt en mijn hoofd staat ernaar dan draai ik een plaat. Als ik 's avonds nog even op de bank zit met mijn breiwerk dan draai ik een plaat. Met andere woorden, de platenspeler weet niet wat hem overkomt, hij bloeit helemaal op - wat tegenwoordig niet raar is, want vinyl raakt weer helemaal in.

Pitten
Wat uit de verhuisdoos komt is een bijeengeraapt zootje, het is net als veel andere spullen waar het huis van mijn ouders mee dichtgeslibd was. Waarom bewaarden ze dit ? Waarom staan hun eigen mooie LP's in de box en waarom staat deze doos in de slaapkamer te versloffen ? Het zijn de standaard vragen, die mij plagen en die ik probeer los te laten. Ook praten met mijn broer helpt niet altijd, wij begrijpen dat het niet te begrijpen valt - een beetje het idee van "we agree to disagree".

Staat
De hoezen van de platen zijn de mooiste niet, soms ontbreekt de binnenhoes - soms is de LP geheel bloot. De muzieksmaak is . . . uhm . . . verrassend wijds, van panfluiten naar BZN via de 'tubular bells' van Mike Oldfield met behoorlijk wat klassiek er doorheen gemengd. Maar veel platen hebben pitten, krassen of zijn grijsgedraaid. De inhoud van de verhuisdoos is dus nogal teleurstellend - alhoewel het heeft wel iets om al breiend te luisteren naar een krakende 'Rhapsody in blue' van Gershwin - je zit niet op de bank, je zit in een film.

Nachtmerrie in het kwadraat

Ik ben nog niet 100% gewend aan het dagelijkse pilletje dat ik van de dokter slikken mag en vergeet een pilletje mee te nemen terwijl ik wederom een dag stuk maak met opruimen in de "enge" garages. Meteen na thuiskomst neem ik vijf uur te laat de gewraakte pil in, het zal mij benieuwen, het wordt vast een plasnacht.

Waken
En zo wordt ik steeds een paar uur later wakker, woelen, plassen, weer slapen en dromen. Misschien krijg je van het opruimen van "enge" garages ook enge dromen. Ik droom dat ik samen met mijn broer door de stad rij, we zien onze moeder lopen. En het volgende moment ben ik in een woning, waar alles vol staat. Als ik door de woning naar de ramen loop om de tuin te bekijken voel ik dat de vloer deint. Ik wiebel voorzichtig op en neer, terwijl ik zie dat de vloer een meter voor mij gewoon ophoudt. Op een tafeltje staat een bordje en een kopje, op het bordje ligt een half opgegeten boterham met pindakaas. De pindakaas staat met het mes erin ernaast - ik vraag me af of hier nog andere mensen wonen.

Geluk
Wat een geluk om soms weer wakker te worden, niet dat ik nu slapen kan alhoewel ik braaf ademhalingsoefeningen doe. Dan toch eerst maar weer plassen en weer slapen én weer dromen. Ik kom bij mijn ouders aan, terwijl ik voor de deur sta doet Rob de Nijs de deur voor me open. Hij draagt een grijze oversized hoodie met de capuchon iets omhoog. Terwijl ik naar binnen loop kijk ik opzij, links is het nog donker dus mijn ouders slapen nog. Rob schenkt thee voor me in, hij vraagt of ik er een plakje cake bij wil. Nee, dank je wel. Ik ga op de armleuning van de bank zitten en kijk rond in de opgeruimde woning, zijn ze erg boos op me ? Ze zijn erg lelijk op je zegt Rob. Ik zucht, doe me dan toch maar een plakje cake.
 

Wilde wieven

Een van de krielen was broeds, eerst negeerde ik het maar ze bleef heel vast zitten. Toen ze versterking kreeg van haar zuster heb ik drie eieren in het nest gelegd. Geen tien, want bij zo'n groot aantal sneuvelt er altijd wel 1 en daarnaast hebben we eigenlijk al genoeg kippen. We hebben momenteel een plaatselijke eierenbult, dus we zeggen nooit nee tegen een gekookt of gebakken ei en we nemen er nog een plakje cake bij.

Dringen
Iedere ochtend haal ik de krielen dan even van het nest, even buiten spelen, even wat eten & drinken en vooral heel belangrijk even poepen. Twee broedse krielen werden drie broedse krielen en de eieren werden over het plankje heen gewipt door de hoogste in rang. En op een dag waren het geen drie eieren maar nog maar twee eieren. En drie broedse krielen werden vier broedse krielen, dat werd dringen geblazen op de legnesten. En twee eieren werd nog maar 1 ei. Gisteren zei hubby G zal ik je even vasthouden, altijd goed en daarna zei hij gisteravond lag er 1 ei beneden met een barst erin . . . 1 ei is geen ei.
 

Kies

Vorig jaar brak de vulling van mijn kies, afspraak maken en naar de tandarts. Naar de tandarts gaan is niet mijn ding, ik heb toch lichtelijk een trauma overgehouden aan mijn allereerste tandarts. De melkkiezen, die er niet vanzelf uit wiebelden en er toch uit moesten trok hij zonder verdoving - een verdoving schijnt namelijk slecht te zijn voor tere kinderzieltjes. Wel kreeg ik altijd een klein rubber beestje als troost. Ik heb geen flauw idee waar die tandarts vroeger zat, het enige dat in kleur op mijn ziel gebrand is - is de zonnewijzer die bij hem op het gazon stond. Als ik ergens een zonnewijzer midden op een gazon zie staan krijg ik nog de rillingen.

Wit
De tandarts dacht het zo te fiksen, maar er kwam toch een verdoving aan te pas. Daarna vind ik alles wel uit te houden, ik lig netjes stil - probeer mijn handen te ontspannen (lukt niet) en wiebel met mijn voeten. Als ik uit de stoel kom zegt de tandarts dat sommige mensen last van die witte vullingen hebben, vol bravoure roep ik dat ik nooit ergens last van heb. En zo beginnen maanden van ongemak, ik kan rechts niet kauwen - als er rechts iets tussen de kiezen komt lijkt het wel of de hele kies indeukt. Poetsen is een kunststuk, want zodra ik de kies aanraak hang ik haast aan het plafond.

Half
Ieder half jaar kom ik bij de tandarts, zolang er niets aan de hand is zie ik alleen de mondhygiëniste en daar geef ik de voorkeur aan. Ze zag niets aan de kies en stelde voor de kies een coating te geven dan zou hij minder pijngevoelig zijn. Die coating werkte best aardig, maar alleen tegen de gevoeligheid en helaas maar anderhalve maand. Ik heb het daarna nog twee maanden weten uit te stellen. En daar lag ik dus weer, deze keer kreeg ik een doekje tegen de traantjes omdat die foto's altijd zo naar in je gehemelte snijden. Het oordeel, de kies en de wortelkanalen zagen er nog goed uit.

Vier
De tandarts vertelt me dat deze kiezen 6 jaar ouder zijn dan de andere kiezen en dat van mijn vier oudste kiezen er al drie een wortelkanaalbehandeling hebben gehad. Hij zegt we kunnen wachten tot de klachten verergeren of we kunnen deze kies ook doen - deze kies is waarschijnlijk gewoon aan de beurt. Na weer een maand wachten lig ik wederom op de stoel, deze keer bij de vrouwelijke tandarts van de praktijk. Ze verdooft me en begint met boren, nadat ik zwaai verdooft ze me nog iets beter. Ze vertelt ondertussen wat ze doet, ze laat me haar martelwerktuigen zien en ik denk "wil ik dat weten".

Aardbeien
Op een bepaald moment komt het rubber flapje in beeld, zo'n grijs rubber flapje dat na al die jaren nog steeds niet naar aardbeien smaakt. Tijdens het spoelen mag je de ogen wel dicht doen, pah alsof ik de rest van de tijd de ogen open heb - nee af en toe heel even spieken vind ik meer dan zat. Op een bepaald moment is het weer tijd voor een foto, die ik zelf vast mag houden. Nadat ze de foto bestudeerd heeft gaat ze nog even door met hakken, maar al snel daarna vult ze de kanalen met een antibacterieel goedje en krijg ik een tijdelijke vulling. Want alhoewel er op de foto's nog niets te zien was, was het toch niet goed en ze kon de kanalen niet droog krijgen. Zo ga ik met dikke lip, dikke tong en een nieuwe afspraak naar huis.

Pijn
Thuisgekomen drink ik heel voorzichtig thee, zo dat het er niet uitdruipt. Wat een dag later het meeste pijn doet ? De plekken op mijn lip waar ik op heb gebeten tijdens het eten, toen de verdoving mijn coördinatie nog in de weg zat. Verder voelt alles al 100 keer beter dan het was, nu al. En wat over een maand het meeste pijn doet, tsja dat zal de portemonnee zijn. Maar als ik mag kiezen heb ik liever kortstondige pijn in de portemonnee dan langdurige kiespijn.
 

The silence of the lambs

Inmiddels bijna dertig jaar geleden verhuisden mijn ouders van een grote doorzonwoning met een dubbele garage naar een flat 3-hoog achter (en voor) met alleen een box. Voor de auto en de spullen die niet meer pasten kochten ze drie garageboxen. Ik mocht nog net mee naar 3-hoog achter, of zo voelde het - maar dat is eigenlijk een ander verhaal, een verhaal dat kan wachten. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Gelijkvloers
Mijn vader mocht van de dokter geen trappen meer lopen, dus van twee trappen binnenshuis verhuisden we naar zes trappen buitenshuis. Dit met het idee dat je die zes trappen minder vaak zou lopen dan die twee. In de praktijk valt dit tegen en zo verhuisden mijn ouders binnen de stad nog drie keer voor ze definitief neerstreken. En al die tijd stond de auto en het surplus aan spullen tien kilometer verderop in drie garageboxen. Bij hun eigen woning kochten ze een garage en daar kwam de auto met een deel van de spullen in, voor de andere twee garages bleef de situatie ongewijzigd. Wel hoorde ik soms dat mijn vader de deuren olijfgroen geverfd had en soms hoorde ik dat het gelekt had - maar eigenlijk waren die garages er niet. Als je je handen op je oren legde en heel hard "lalala" zong, dan waren ze er niet. Ze hoefden dan ook niet geverfd of onderhouden te worden - ook de spullen erin waren er eigenlijk niet.

Lalala
Ook ik heb de garages lang genegeerd, als je er niet aan denkt - zijn ze er niet. Maar drie jaar geleden na het overlijden van mijn vader is mijn broer er langs geweest en heeft drie korrelige foto's van de inhoud gemaakt. En die drie foto's staan op mijn computer en ik kon die foto's niet langer negeren - dus ik keek er lang en goed naar (wat fijn dat ze korrelig waren). En zo gingen we drie man sterk met 1 auto en 1 stoer karretje op pad. De deuren van de 'silence of the lambs' garages waren nog steeds olijfgroen, beetje verbleekt maar verder ok. Een dikke laag zand lag voor de deuren, deuren die pas na wat duw- en sjorwerk open gingen.

Werkelijkheid
De werkelijkheid was erger dan de foto's, al lagen er geen afgehakte hoofden in. Voorin lagen keien en het onderstel van een winkelwagentje - dat ging nog. Maar toen we alles iets beter bekeken zagen we overal hopen met lichtbruin meel - houtworm, al het hout dat ligt of staat en alle houten meubels in de garage zitten vol worm. Dus het begin was eigenlijk makkelijk, we zijn begonnen al het losse hout uit de garage te verwijderen - de broer-zus combinatie pakte het er uit en hubby G bracht het naar de stort. Toen we het grootste deel van het losse hout weg hadden keken we om ons heen, een groot deel van de ruimte wordt ingenomen door het begin van het huwelijk van onze ouders. De eerste koelkast, het eerste fornuis en een grote langzaamwasser - daarnaast voor zo ver het oog reikte dozen, die in twee lagen plastic verpakt waren.

Natuur
We hebben de dozen stuk voor stuk van hun plastic ontdaan en bekeken, op de meesten stond in het handschrift van mijn moeder wat er in zat en een nummer. Aan dat nummer had ik weinig, ik was al snel de tel kwijt. Plastic verwijderen, blik werpen, doos naar buiten dragen - volgende. De dozen met tijdschriften, die op de grond gestaan hadden en nat waren geweest - inpakken in plastic helpt niet - waren op weg om weer 1 met de natuur te worden. Wat in het vat zit verzuurt wel. 

Bermuda

Terwijl ik in de keuken de bakmarathon van morgen aan het voorbereiden ben wordt er gebeld. Wie belt er 's avonds aan de deur ? Wie ? Want familie, vrienden en buren vallen gewoon met de achterdeur in huis. Ik loop naar voren en doe het raam van de woonkamer open, pas als ik wat verder naar buiten leun zie ik haar. Een meisje zonder jas, leeftijd brugpieper, staat wat verkleumd voor de deur.

Panne
We hebben pech met de auto zegt ze terwijl ze heen en weer wiebelt, zou ik hier even naar het toilet mogen ? Ja dat mag, loop maar even naar de achterdeur. Na de hoognodige sanitaire stop wordt ik als mevrouw vriendelijk bedankt - ik voel me dan altijd oud. Ik informeer of verder alles in orde is, maar de wegenwacht is gebeld en zal tussen nu en een uur komen.  

Pantomime
Als ik weer in de keuken sta komt hubby G langslopen, middels gebarentaal vertel ik hem wat me overkwam. Iets later gaat de achterdeur open en hij roept - hier heb je er nog eentje. Deze keer is het een kereltje, die het toilet wil bekijken. Als hij van het toilet komt vraag ik of hij nog meer broers of zussen heeft, er kunnen er nog wel 10 komen heb ik me ondertussen bedacht. Maar nee, hij heeft alleen nog een klein broertje en hij verwacht niet dat die ook naar het toilet moet.

Geel
Als ik iets later naar buiten kijk staat de wagen van de wegenwacht er en niet veel later zijn ze weer onderweg. Ik bedenk me dat het wederom de eenendertigste is, de laatste dag van de maand. Dat is de dag dat hier altijd gestrande mensen aan de deur staan. Blijkbaar hebben wij hier onze eigen kosmische bermuda driehoek.
 

De wet van de remmende voorsprong

Niet dat ik een sjouwbare telefoon had, maar ik was best vroeg met een mobiele telefoon. Ik had net mijn eigen kleine toko opgestart en daar hoorde een mobiele telefoon bij. Ik had al jaren een semafoon en soms een ruil mobiele telefoon van de baas bij me gedragen. Een eigen mobiele telefoon, ik was de koning te rijk.

Nokia
Het toestel, ik heb het nog, kon zo mooi van kleur veranderen als je het iets heen en weer draaide in het licht. Het had een korte stevige antenne en ik kon er mee bellen en sms-en, in 1 woord geweldig. En terwijl collega's, vrienden en familie steeds weer andere toestellen hadden bleef ik mijn ouwe trouwe lang trouw. Daarna heb ik nog 1 ander toestel gehad, het toestel dat hier op mijn bureau ligt. Ik kan nog steeds bellen en sms-en, maar daar houdt het mee op. Of beter gezegd op 5 april houdt het daarmee op, want dan gaat mijn nieuwe abonnement in.

Rem
Iedereen, maar dan ook echt iedereen om mij heen, nou ja goed bijna iedereen, heeft ondertussen een telefoon met een 'streelpaneel'. En ik hoefde eigenlijk niet zo nodig, ik kan bellen (doe ik amper), ik kan gebeld worden (er zijn dagen dat het gebeurd), dus waarom ? Maar zo langzaamaan begin ik toch het idee te krijgen dat ik begin achter te lopen, af en toe zie ik dingen waarvan ik denk - hmm dat wil ik ook. Ik ga het de komende tijd beleven, mijn tweede inmiddels antieke Nokia gaat aan de wilgen. Mijn nieuwe toestel mét streelpaneel is gearriveerd en opgeladen. En nu ? Nu moet ik eerst honderdduizend instellingen instellen.
 

Vier en een halve kilo

Mijn broer en ik fantaseren er wel eens over, we zouden bijvoorbeeld alle administratie van onze ouders aan een wetenschapper kunnen geven. Die wetenschapper zou dan kunnen zien hoe een gezin in de vorige eeuw (na de 2e wereldoorlog) leefde. Of misschien is het geinig om een website te bouwen en daar alle bonnetjes tentoon te stellen. De naam van de website is eenvoudig
www punt zoleefdenonzeouders punt nl.

Waarheid
Maar de harde waarheid is dat we gewoon tot onze oren in de troep zitten. Ik werk me gestaag door de inhoud van de garage heen, eerst had ik dozen vol met kleding en fietste ik als een pakezel naar de kledingcontainer. Later werden de dozen koffers, er leek wel geen einde aan te komen - het duurde negen maanden voordat er in de garage plek was voor onze auto. Want naast kleding, stond er veel van straat geredde troep - de vuilnisman werd mijn vriend. Ik hou van de papiercontainer, ik hou van de kledingcontainer, ik hou van de plasticcontainer, ik hou godsgruwelijk veel van de vuilnisman en ik heb zelfs de man van het klein chemisch afval lief.

Muur
Hoe zag ik dat de kont van de auto de garage binnen was ? Nou als ik met de neus van de auto de muur van dozen achterin raakte - dan stond hij erin. Achterin stonden van links naar rechts en van onder tot boven drie lagen dozen, ik zal niet vier zeggen want dan ga ik echt overdrijven. De bovenste waren gevuld met mijn vaders blikverzameling en de onderste stevige laag was gevuld met boeken en tijdschriften, ik ben tegenwoordig een meester in het sorteren van blik & boeken. Achter de muur van dozen komen kasten te voorschijn, in de kasten staan boeken, LPs, singles en ordners.

Sneu
En ergens is het sneu als je zo bewaarziek bent, je hebt niet eens meer plezier van alle bewaarde spullen. Want als je het niet af en toe bekijken kunt of door kunt bladeren, wat is dan het nut, waar zit de vreugde ? Mijn moeder zei vaak, als wij dood zijn dan gooien jullie zeker alles weg. Mijn reactie was altijd een ontkennende, maar zo langzaam aan begint het daar toch op te lijken. Want ik wil niet al hun nooit meer bekeken knipsels bewaren, ik heb daar ook geen plek voor. Maar ik wil ook geen jaren doorbrengen in een donkere garage, dus ik pak de ordners, laad ze in de auto en werk ze thuis door. Zo kom ik dus thuis met een stuk of vier tassen met ordners. Voor de gein weeg ik 1 ordner, de ordner plus inhoud weegt vier en een halve kilo. De ordner bevat uit de Libelle geknipte stukjes van Vera de muis netjes in insteekhoesjes gestoken. Na het ontleden heb ik een ordner van 480 gram, 1200 gram plastic, 250 gram geinige dingetjes voor de nichtjes en 2,5 kilo oud papier. We zullen doorgaan van Ramses of André.

Verwarring

In de meeste jaren hebben we een deel van de moestuin in februari al gereed, het bonen-deel gespit, klimwand opgericht voor de doperwten en kapucijners. Niet dit jaar, in februari werd het kouder en kouder en was de grond bevroren.

Toneel
Maar eindelijk werd het zachter, hubby G spitte zo maar (?) een heel ander stuk van de tuin om en richtte daar de klimwand op. Daarna sprak hij de ferme woorden "the floor is yours". Pardon ? Uhm. Tsja. En nou kon ik best meteen naar binnen rennen de zakjes met erwtjes scoren en ze de grond in duwen, maar . . . altijd blijven nadenken. Dus ik ging eerst maar even nadenken, boontjes hmm even het weerbericht bekijken.

Rottenis
Want waar bonen in de grond heel gevoelig voor zijn is veel water, in plaats van kiemen en hun groene kopje enthousiast boven de grond uitsteken rotten ze lekker weg. En het weerbericht zei lekker weer, maar vanaf zondag bakken met regen, dus ik stel het even uit. Dus nu regent het en komend weekend gaat het fijn weer vriezen . . . komt van uitstel afstel ? Hoe veel hou ik van verse boontjes ? Veel, dus als het woensdag inderdaad droog is gaan ze de grond in en dan gewoon hopen op de goede afloop - net als ieder ander jaar.
 

Lente

Momenteel hoor ik ze er niet over, de weermannen en -vrouwen, die al jaren bezig zijn het begin van de lente drie weken te vervroegen. Als ik opsta is het min acht graden Celsius en jottem laten we gaan kijken of het water van het zwembad nog dooi is.

Wind
Ik baal echt vreselijk, ik hou enorm van echte winters met strak blauwe luchten en een zonnetje, maar die wind kan me gestolen worden. Het eerste stuk is er geen beschutting en heb ik zijwind. Het laatste stuk van de route heb ik de wind pal voor, ik doe een Tom Poes en verzin een list. Ik schud hubby G af, door rechtsaf de eerste de beste straat in te fietsen en probeer tussen de huizen meer beschutting te vinden. Hubby G komt via de tweede straat rechtsaf weer op mijn pad, zijn opbeurende mededeling is dat dit dus de lange route met wind tegen is. 

Dooi
Het zwemwater is nog steeds dooi, het is zelfs warmer dan het de laatste paar weken steeds was. Na drie kwartier zwemmen, bubbel ik eventjes in nog net iets warmer water en dan laat ik me via het pierenbad richting uitgang drijven. Buiten is het ondertussen licht geworden en terug hebben we de wind min of meer mee, de dag of de lente kan beginnen.
  

Heen en weer

Waar de uitdrukking "ergens het heen en weer van krijgen" vandaan komt ? Nou de persoon die dat verzonnen heeft had vast kippen in een echte winter. Wat doe je in een echte winter als je kippen hebt ? Nou vooral goed voeren en het heen en weer krijgen.

Theater
Maar voor je het heen en weer krijgt bedenk je je dat je hun kammen en lellen met vaseline moet insmeren. Ik dacht daaraan toen ik al in bed lag, maar ik was vanochtend niet vroeg genoeg. Als het donker is zijn kippen mak, zodra de koperen ploert boven de kim is zitten ze vol leven. Dus alle kippen het hok in, luikjes dicht en de kippen 1 voor 1 vangen zodat je hun kammen en lellen in kunt smeren. Kipje klaar, kipje naar buiten - volgende. Toen we klaar waren zei Hubby G, nu zal de eierproductie wel helemaal ontregeld zijn. Maar niets van dat alles, zelfs de huidige vorst heeft de eierproductie niet lamgelegd, nee straks is het Pasen en gaan ze in staking.

IJs
In het kippenhok is het niet zo koud als buiten, maar misschien is dat gevoelsmatig. In het hok waait het niet en als het zonnetje schijnt voelt het al een stuk warmer aan dan buiten, maar ondanks dat blijft het drinkwater van de kippen niet dooi. Dus 1 drinktoren bij de kippen en 1 binnen en die dan steeds omwisselen terwijl je het heen en weer krijgt. De waterbak van de krielen bevriest nog sneller want die hangt in weer en wind. Dus uit de doos reserveonderdelen heb ik de extra fonkelnagelnieuwe drinktoren opgevist, zodat we ook hier steeds kunnen wisselen. De drinktoren buiten bevriest, terwijl de bevroren toren binnen dooit en wij het heen en weer krijgen.
 

Totaal gesjochten

Het is vroeg, het is donderdag - donderdag is onze vroege-vogel-dag. Ik ben geen vroege vogel, ik kan moeizaam op gang komen 's ochtends, ik ben ook geen echt avondmens, ik ben meer een overdagmens. En opstaan voordat Gerard Ekdom zijn dagelijkse rare kluisplaat op de radio draait, nee ik hou er niet van. Niet van het vroege opstaan en ook niet van zijn kluismuziekkeuze, over smaak valt niet te twisten of het kan wel maar het is zinloos. Er zijn vast platen, die ik mooi vind en Gerard niet, wie weet.

Nog
Het is nog steeds winter, het is nog niet licht en het vriest net een graadje. Buiten ligt sneeuw. Heel voorzichtig fietsen we samen naar het dorp, voorzichtig over het fietspad waar al hond-met-zijn-mens sporen in de sneeuw staan. Voorzichtig over de met ijskristallen glimmende kruising en zo heel rustig aan naar het zwembad. Er staat zowaar nog een fiets, de fietser die zijn/haar fiets altijd achterstevoren inparkeert. Ik plop mijn fiets neer, ik haal vast de dynamo van het wiel en pak mijn zwemspullen. 

Slot
Als ik in zo'n nauw kleedhokje sta en voorzichtig mijn spijkerbroek oprol, zodat mijn sleutels er niet uitvallen, kom ik erachter dat mijn fiets niet op slot staat. Naar voren of terug, twijfel, het is vroeg, het is . . . Weet je wat ? Ze kunnen me allemaal wat en ik besluit vooruit te gaan. Het badpak in, onder de douche, brilletje op en die grote bak met water in. Het is vakantie en zo zijn de vijf banen drukbezet, de hardzwemmers zijn er niet, maar wel allemaal anderen. Ook de dwarsliggers zijn er, twee oude mannetjes, die in het ondiepe deel dwars op de vaargeul zwemmen.

Ochtend
Het lijkt niet op zwemmen wat ik doe, het lijkt meer op de super G, de grote slalom afdaling alleen dan op een vlakte in gesmolten sneeuw. Ik zwem, zodra het een beetje vrij is, met de oren onder water op de rug. Het lijkt zo zinloos, baantjes zwemmen, beetje naar buiten gluren - waar het langzaam licht wordt. Er moet iets mis met me zijn, zwemmen ? en dat zo op de vroege ochtend ? Zou ik langzaamaan gek worden ?
 

De jas

Ik kijk na het eten met een schuin oog naar de buitenthermometer, plus nul komma twee. Na de afwas min nul komma zeven, zou het echt ? Zou het dan eindelijk zo ver zijn dan we onze driedaagse winter krijgen ?

Oranje
In de kledingkast hangt al drie misschien zelfs vier jaar een echte winterjas, een beetje langer, donzig zodat als je de jas aanhebt je eruitziet als een glimmend Michelin mannetje. De jas heb ik welgeteld anderhalve keer aangehad, een keertje passen in huis en draaien voor de spiegel. Een keer op een vriesavond toen we met de familie uit eten gingen, maar verder - ik kan het me niet heugen. Alle andere kleding die ik toen besteld heb, heb ik al tot op de draad versleten. Beste koning winter, lieve moeder natuur doe mij maar een paar weken echte vrieskou zodat ik in mijn oranje jas buiten kan huppelen.
 

Nieuw

Een nieuw jaar, een nieuwe tuinagenda bij het ontbijt. Een omlegagenda die rigoureus eindigt met week 52, hij kan dicht en de nieuwe kan open. De aantekeningen moeten nog overgepend, wanneer moeten de lenzen en de kat een pilletje. De afspraak voor de tandarts, afscheid nemen van het oude - kom maar op met dat nieuwe jaar.

Verandering
Langzaam dringt het besef door dat er verandering op komst is, maar het staat nog om de hoek in de schaduwen. Ik kan het nog niet goed zien, maar ik voel iets komen. Rustig aan, want voor je het weet is er alweer 1 jaar voorbij. Net als de vorige keer, het was een heel ander jaar dan verwacht, veel wachten, veel onverwachte dingen, veel gedoe. Laten we de oude agenda maar dicht doen en laten we het nieuwe jaar maar aanbreken.
  

Trillen

Ik sta te trillen in de keuken, niet van woede of van angst - ik sta te trillen in de keuken omdat alles in huis staat te trillen. Buiten wordt druk gewerkt en binnen proberen de kopjes uit de kast te komen. Je hebt geen wekker nodig, je wordt om zeven uur uit bed getrild - alhoewel, ik bood weerstand.

Teer
Het is tussen de buien door best zonnig, maar buiten ruikt het naar teer, naar vers asfalt. En langs het nieuwe fietspad sneuvelen nog wat bomen die meteen de hakselaar in verdwijnen. Herrie, getril en een onaangename geur. Ik ga in de tegenaanval en doe in de keuken de afzuigkap aan, ik stoof groenten - uien, de stronk van een kool, paprika, courgette en snijbiet. Ik maak onverstoorbaar een bechamelsaus, terwijl ik me niet probeer te ergeren. Ik zeg tegen mezelf - ík bén on-ver-stoor-baar.
Ik hoop dat ze van smacht omvallen en vroeg naar huis gaan.
   

Vol

Mijn hoofd is ontploft en staat vol met rommel, de schuur zit vol met woorden of is het andersom ? Mijn uitlaatklep het toetsenbord is vervangen door een exemplaar waar je nog wel kunt zien waar de "n" en de "m" zitten. Maar ondanks dat alles, de volheid, de chaos, de zichtbaarheid der letters schreef ik niets of hier niets. Ik mail, ik rammel langs fora, ik marktplaats, jij marktplaatst, wij marktplaatsen.

Beginnen
Ik ga weer beginnen, misschien ook wel inhalen of niet. Misschien krijgt de wereld foto's zonder woorden - maar nu moet de bezem erdoor. De woorden en de chaos moeten aan de kant. Moet. Alles moet aan de kant, de rommel, de emoties, de ergernissen er mag wel weer eens gelachen worden. Vannacht gaan ze asfalteren en krijgen we een mooie schaatsbaan schuine streep oprijlaan voor de deur - waarom me ergeren aan de puinzooi, laat ik vooruit kijken en zien of het straks beter is.
  

Natuur

Ik maai gras, ik maai zoals ik altijd maai - redelijk onnavolgbaar en meestal maar 1 accu per dag. Ik maai kort langs de leiboompjes, ik heb de opvangbak vol en buk me voorover - zo kom ik oog in oog te staan met iets groots, iets levends, iets zoemends.

To Be
Ik ga rechtop staan en kijk nog eens. Het zit er nog steeds en het is behoorlijk groot, een soort levende vaas van zeker dertig centimeter hoog. Ik ga naar binnen en kijk of de imker waar wij honing halen in het telefoonboek staat, nee. Ik bel mijn schoonouders, niet thuis. Dan maar goegelen, de Nederlandse bijenhouders vereniging heeft een kaart en daar kun je een imker zoeken.

Gevlogen
Ik spreek de voicemail van de imker in, 's middags belt hij me terug en een kwartier later is hij bij me. Als we naar de zwerm toelopen knipper ik met de ogen, ik zie niets meer, nou ja hier en daar een achtergelaten bij - maar de zwerm is vertrokken. Volgens de imker is dat niet raar, de zwerm stuurt verkenners op pad en die zoeken een plek om te wonen. Zodra deze verkenners een geschikte plek gevonden hebben, verhuist de hele zwerm. De zwerm kan wel al een tijd in de tuin hebben gezeten, want het zoeken naar woonruimte kan wel een paar dagen duren. Maar je zult altijd zien, heb je net de imker gebeld om ze een kast van een huis aan te bieden zijn de bijen gevlogen.
 

Moestuin #97

Echt iets voor in de kindermoestuin,

ze zijn niet altijd

even lekker - maar

ze lukken

altijd.

 

Opruim blues #8

Twee maanden geleden dacht ik nog dat de kippen tot in de zomer macaroni zouden eten, maar ze zijn er eerder door dan verwacht.

Druif
Niet dat de rozijnen en krenten al op zijn, iedere dag - al maanden lang - weeg ik 25 gram voor ze af. Met de lege pasta emmer toog ik naar de schuur en keek wat er nog was. Nog heel veel verschillende soorten rijst, verder kapucijners en erwten. Het gewijzigde menu bevat nu iedere dag negentig gram uit de emmer met rijst, kapucijners en erwten. Nu haal ik waarschijnlijk de zomer wel, want ook deze emmer zit weer tot bovenaan vol.