Hubby G kwam begin deze maand thuis met verhalen over kuchende collega's en veranderde al snel zelf in een kuchende collega. Zelf kreeg ik een aanval met grieppijnen in de rug, paar aspirientjes erin en doorgaan. De pijntjes in de rug zetten zich hoger vast, keelpijn en snotterig. Zelf denk ik dan, nou vooruit paar daagjes snotteren en dan zal het wel weer over zijn. Maar niets van dat alles, het sleept zich maar voort. Niet ziek genoeg om in bed te liggen, maar alles gaat op tempo slak - het is gekmakend.
Positief
Het positieve hoogtepunt in deze periode is dat de bieb eindelijk een door mij gereserveerd boek had. Ik had het boek nog niet verwacht, want ik had zeven wachtenden voor mij. Dus al snotterend en gierend las ik "Zolang er leven is", het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar. Met die ondertitel zie je al snel de paralellen met het geheime dagboek van Adrian Mole. Tout lezend en schrijvend Nederland schijnt zich af te vragen wie deze schrijver is, mij maakt het niet zoveel uit - van mij mag deze auteur rustig honderd worden. Want zeg nou zelf, heb je enig idee hoe het leven in een bejaardentehuis er van moment tot moment uitziet ? Geloof je echt dat alles pais en vree is in huize Avondrood ? Ik zou zeggen, reserveer eens een boek van Hendrik Groen in de bibliotheek, verhelderend en tevens goed voor de lachspieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten