Mijn 'schrijf een stukje en post dat' gen is stuk. Het zoveelste voorval met mijn moeder, deze keer zorgt het in combinatie met een snotter aanval voor algehele malaise. Ik kijk naar buiten en zie van alles bloeien en toch dringt het niet tot me door. Ik schrijf wel, maar verplichte kost om met allerlei toko's van alles voor mijn moeder te regelen. Ik zit in een grijze wolk, ik zie de eerste Rhododendron in de tuin bloeien en ik kan het niet geloven - nu al. Een paar mooie dagen met hoge temperaturen en alles springt in bloei. Ik maai tegen heug en meug gras, ik dwing mezelf met de camera naar buiten. Het is dat ik er geen zin in heb maar anders zou ik dit een depressie noemen. Zwartbessie had een depressie.
Meieren
Zwartbessie meierde niet meer en ik heb er ook meer dan genoeg van. Ik heb nu even weer gedaan wat ik kon en moet dingen uit handen geven en op zijn beloop laten. Soit, het zij zo. De moestuin ? Nog amper iets aan gedaan, gelukkig heeft hubby G alleen een snotteraanval en geen moedergedoe en dus ligt de moestuin er gespit en geharkt bij. Ook staan her en der stokjes en wie weet komt daar straks wel nieuw groen uit de grond spuiten. Mijn enige bijdrage is het planten van de tuinbonen, erwten en kapucijners. Bij de stellage voor de erwten en kapucijners is het voor twee derde groen, laten we het positief zien - het glas is twee derde vol. Vandaag die andere derde eens opnieuw wat inschenken, want zo kan het toch niet langer. Hup het voorjaar is daar, naar buiten met dat hoofd vol spinnenwebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten