Dus dit jaar was het zo ver, voor 28 euro hadden we twee kaartjes inclusief treinvervoer. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Niet dat de treinreis helemaal voorspoedig ging, vanaf het dichtstbijzijnde station in Duitsland reden bussen - dus wij reden iets verder met de auto, waar we met moeite een parkeerplek vonden. Instappen, 1 overstap en je wordt haast tot aan de drempel van de messe gebracht. Frisse lucht en een kopje koffie moeten mij daarna redden, wil ik niet meteen groen in het gezicht terug naar huis moeten.
Ik vermaak me vooral met me verwonderen over van alles en nog wat en plaatjes schieten van de opvallendste items. Kleine dingen, grote dingen, kleurige dingen. Je weet toch al niet waar je kijken moet, zo veel is er te zien. Een hele hal met alleen maar elektrische fietsen en brommers - met een testbaan, waar je naar buiten kunt rijden omhoog tegen een helling op en weer naar beneden. Stuntrijders, die met hun motoren door de lucht vliegen met het lijf in de lucht en de handjes op de motor. Een buitenzandbak waar je een proefrit op een bepaald type motor kunt maken en dure koffietentjes, die me troosten.
Hubby G gaat op ieder merk crosser zitten waar hij op mag en grijnst breeduit, ik kwijl terwijl ik bij de Suzuki stand rondloop. Ik fotografeer alle ienie mini crossbrommertjes die ik zie en alle rare, mooie en aparte brommers. Ik zet een man op de foto, die op zijn hurken totaal in trance naar een Ducati staart. Ik neem een krant mee naar huis, verder een hele bult folders en blaadjes. Als we uitgeput zijn gaan we weer met de trein terug en eten onderweg bij een Stube een grote Schnitzel. Nu moeten we weer twee jaar wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten