Vitamine

Nu nadat mijn moeder twee manden opgenomen is, hebben we een bespreking van het zorgplan. Ik doe wat ik gewend ben te doen, ik druk het af, ik lees het door met het potlood in de aanslag. Vervolgens heb ik dus een ondergekalkt zorgplan.

Hokjes
Als we eenmaal in gesprek zijn, de arts, de arts in opleiding die later afgelost wordt door de fysiotherapeute, de verpleegkundige en moi kom ik erachter dat zo'n zorgplan geen doordacht plan is. Het is geen vrije tekst, nee we kunnen alleen hokjes aanvinken. Dat laat weinig ruimte voor creativiteit, her en der een blokje voor vrije tekst en dat is het. Waarom het dan bespreken vraagt je je af, gooi het in een la en vergeet het.

Beleid
Maar goed. We praten over mijn moeder, hoe ze tegen de verwachting in opgekrabbeld is en nu toch een terugslag heeft. We bespreken wat we medisch gezien nog wel en wat we medisch gezien niet meer doen. De nachtelijk opgetrokken bedhekken worden besproken en door de arts afgekeurd. De fysiotherapeute doet verslag en ik probeer zinnige dingen te vertellen waar zij iets aan heeft.

Communicatie
Iets waar het vooral aan schort, is tot nu toe altijd de communicatie vanuit de arts - waarom moet je bepaalde dingen altijd vragen ? Omdat mijn moeder een tekort aan vitamine D heeft was ik langs de drogist geweest voor een potje vitaminen, kauwtabletten dat lijken net snoepjes - dus innemen zal wel geen probleem zijn. Op het moment dat ik het opper, krijg je de tegenvragen van de arts - was uw moeder gewend vitamines te nemen - nee. En dan zo'n meewarig lachje nadat ik mijn standpunt uitgelegd heb, we geven onze patiënten helemaal niets met uitzondering van vitamine D. Het belang daarvan achten we bewezen en dat is bij ons beleid, nou daar zat ik dan met mijn potje kauwtabletten. Er zitten er vijftig in, ze zijn zoet als de hel, maar ik zit voor de rest van het jaar vitamine-technisch geramd.