De hysterische huisvrouw #7

Een van mijn favoriete uitspraken is dat mijn grootste hobby "het kijken naar werkende mannen" is. Dus terwijl ik op de jijtube aan het zoeken was naar het hoe en wat van tadelakt kwam ik terecht bij Kirk Giordano. Informatie en werkende mannen in 1, wat wil je nog meer ?

Blocnote
Naast de computer ligt altijd een blocnote of een kladje klaar voor aantekeningen. Eens in de zoveel tijd gaan die krabbels richting oud papier omdat ik er kop noch kont aan ontdekken kan. Terwijl Kirk bezig was tadelakt in te zepen noteerde ik dat hij "black soap" gebruikte voor het waterdicht maken van het stucwerk. Interessant nog nooit van gehoord, wel van groene maar niet van zwarte zeep.

Zeep
Al zoekende kwam ik Afrikaanse zwarte zeep tegen, gewoon in zeepvorm maar tsja zeepjes staan op de lijst van verboden aan te schaffen goederen. In ieder geval zo lang tot er echt een gat geslagen is in de huidige voorraad. De zeep die ik zocht moest ook zacht zijn, na enig zoeken vond ik zeep van Marius Fabre. Overal goed voor, je kunt er alles mee poetsen, je kunt zelfs je paard of hond er mee wassen! Dat moest ik hebben. Heb ik een paard? Nee. Heb ik een hond? Zelfs dat niet.

Zwart
Op de kit die we in de badcel gebruikten zou geen schimmel komen, maar toch zitten er zwarte randjes in de badcel. Niet veel, maar toch - en dat irriteert mij. En zwarte zeep zou goed tegen die zwarte randjes zijn, dus zonder boot, hond of paard moest ik toch die zeep hebben. Ik heb het gewoon besteld waar de zeep het goedkoopste was, samen met wat deo omdat ik anders niet aan de bestelgrens kwam.

Pot
Het arriveerde In een grote plastic pot, met enkel en alleen Franse gebruiksaanwijzingen erop. Nou lukt het me nog wel om twee Franse soeplepels te vertalen naar 2 eetlepels op 5 liter water. Dus deze week heb ik gewapend met een emmer water met zwarte zeep de badcel, de wastafel achter en het toilet gepoetst. Het is overal goed voor, het is zelfs eco, maar ik wist al snel waarom dit nooit een hit geworden is in Nederland. Toen ik me over de emmer heen boog om het doekje uit het water te pakken ging ik haast over mijn nek, wat ruikt dat spul smerig. 

Lavendel
Hadden die Fransen er niet wat lavendel uit hun lavendelvelden doorheen kunnen mengen of zou dat zelfs niet helpen ? Nu is dus alles schoon, maar in huis ruikt het uhm uhm raar. Het boenen van de toiletpot was denk ik het summum van misselijkheid, de eco-eend die naar dennengeur ruikt die botste met een geur die het midden houdt tussen persvoer en een tuigkamer. Wat een geluk dat de toiletpot dichtbij was. 
 

Visser

Tot een maand of twee geleden had ik nog nooit van Helene Fischer gehoord. De luisteraars van Gijs Staverman verbaasden hem door bij keuze van een nummer van twee verschillende artiesten, een nummer van haar te kiezen. De nieuwslezer vertelt Gijs en passant dat ze zonder problemen de Gelredome vol krijgt. En ook mijn schoonvader wist te melden dat ze heel wat noten op haar zang heeft en acrobatisch is, hij wel. Mijn schoonmoeder is iets minder gecharmeerd, sinds ik een videoclip bekeken heb snap ik dat.

Vissen
Op het zwembad hebben we een nieuwe badjuffrouw en zij heeft nogal een voorliefde voor mevrouw Visser. Dus daar lig ik dan in dat zwembad, nog niet helemaal wakker trek ik baantjes terwijl Helene ademloos kweelt. Het begint langzaam aan oud te worden omdat iedere week dezelfde serie van mevrouw Visser langskomt. Tot op het moment dat blijkbaar de internet verbinding van de slimme foon ademloos begint te worden, want dan begint Helene te stotteren. De badjuffrouw reanimeert Helene een paar keer tot ze echt stil valt. Dan start ze uit arren moede het aloude bandjessysteem weer op, ik haal opgelucht adem als we overgaan op disco - car wash YEAH. 
 

Vakantie

Kun je op vakantie gaan verleren ? Blijkbaar wel, na jaren rennen, vliegen en opruimen was ik het spoor lichtelijk bijster. Ik wilde niet in de tent op de grond pitten, maar in een echt bed slapen en ik wilde zo snel mogelijk weg, dus ik had donderdag in gedachten. Zo flexibel als ik ben, zijn de huisjesverhuurders niet. En ik had natuurlijk de tent in de auto kunnen gooien en toe-de-loe kunnen roepen, maar ik was niet in de stemming om op een camping te staan. Laten we eerlijk zijn, ik was overal klaar mee. Ik was in een vreselijke stemming, ik had zin om op een klif te gaan staan om tegen de wind in te gillen, zo zat was ik alles.

Kust
Ik begon met een los idee om naar het Zwarte woud af te reizen en een kamer in een hotel te boeken. Ik ben blijkbaar een enorme krent, want ik vond het simpelweg te duur - als ik ooit de loterij win, misschien denk ik er dan anders over met de nadruk op "misschien". Een paar jaar terug had ik gezocht of ik met mijn moeder naar de kust kon en ik had verschillende mooie vakantieparken gezien. Dus ik rammelde de bekende vakantieparken af tot ik er 1 aan de Duitse kust gevonden had. Van donderdag tot donderdag hadden ze accommodatie vrij, of beter gezegd daar leek het op - zodra ik probeerde te boeken zei het systeem "kan niet".

Brak
Aangezien ik overal klaar mee was, was ik daar ook snel klaar mee, er is plek maar je kunt het niet boeken. Nou doei. Hubby G had meer reserves en belde de organisatie op. Er was dus wel plek van donderdag tot donderdag, maar niet de hele periode aaneengesloten in 1 huisje. Daarom wilde het boeken niet lukken. Dat zijn nou echt dingen waar je bij een ex-automatiseerder mee aan moet komen, dat het boekingssysteem brak is. Dat zijn min of meer dingen, die ik geleerd heb te fixen in het automatiserings baby-klasje. Ik was er klaar mee en dacht dikke doei, dan niet en ik kijk morgen wel weer verder.

Hubby
Hubby G dacht er heel anders over en ging boven achter de computer zitten en zocht en vond tien kilometer verderop een huisje. Weliswaar werd het niet donderdag tot donderdag, maar zaterdag tot zaterdag. We boekten er een beddengoedpakket en de schoonmaak bij - so far so good. De kippen oppas hadden we van te voren al geregeld en Bonnie ging bij de oppas logeren, want je laat een kat niet 1 hele week alleen thuis. Of laat ik het zo zeggen, wij doen dat niet. We hadden dus wat extra dagen om onze tas te pakken en alles te organiseren.

Keer
Op het laatste moment heb ik nog snel een thee- en handdoek voor in de keuken mee gegrist. Maar qua handdoeken had ik alleen mijn hippe seventies mini zwembad handdoek bij me en dat was toch echt een beetje weinig. We hadden het laatste stuk kaas mee, maar er was ter plaatse geen kaasschaaf, geen scherp mes en ook geen schiller. Maar goed je bent op vakantie en dan improviseer je maar wat. Het weer was aardig, we deden rustig aan, fietsen iedere dag een kort en een lang stuk. We aten taart, vis met friet, Duitse broodjes, Schwarzbrot, we lazen boeken, luierden en zo'n week is om voor je er erg in hebt. Dan rij je gewoon weer terug naar je eigen vertrouwde kaasschaaf.
 

Fiets

Ik jokte een beetje tegen mijn broer, ik ging niet acuut op vakantie - ik ging naar de fietsenmaker. Mijn fiets is 22 jaar oud en ik vond het fietsen steeds moeilijker worden of dat de leeftijd is, mijn slechte humeur of een andere reden heeft ik weet het niet. Iedereen scheurt op elektrieke fietsen door het dorp, ik zag dat ook wel zitten.

Proef
Bij de fietsenmaker aangekomen was ik gelukkig afgekoeld van het pas gevoerde telefoongesprek. Ik zeg: ik wil een nieuwe fiets, elektrisch en ik heb me niet voorbereid, ingelezen of half internet bekeken. Ik heb geen mening, geen voorkeur, ik ga er blanco in. De fietsenmaker heeft nooit veel woorden nodig, na de vraag nieuw of tweedehands begon hij fietsen buiten te zetten. Ga maar proberen. Dus ik fietste heen, teruggekomen hadden de fietsen zich vermenigvuldigd als waren het konijnen. Ik fietste weer heen. Ik selecteerde en schiftte, de "nee" fietsen gingen naar rechts, de "ja" fietsen naar links. 

Herhaling
Nadat ik dit een ongeteld aantal keer herhaald had en ik ook de speciale fiets getest had, als beste getest maar mij veel te lawaaiig, had ik twee fietsen over. Op beide heb ik toen een tweede keer gefietst, de ene fiets was mijn maat de ander net 1 maat te groot. Ik had het gevoel dat op de te grote fiets de afstand naar het stuur ook groter was, maar dat was alleen een gevoel. De afstand was bij beide gelijk, dat betekende voor mij dat ik dus wist welke fiets ik wilde. De fiets die goed voelde.

Keuze
De fietsenmaker complimenteerde mij met mijn keuze, deze fabrikant maakt hele goede fietsen. Ze hebben eigenlijk maar 1 nadeel, ze hebben een wachttijd van zeker vier weken. Nou, Ik heb al zo lang over een nieuwe fiets kopen gedacht, dan kunnen die vier weken er ook nog wel bij. Nadat hij het in het systeem nagekeken had werden de vier weken, vijf weken - maar ook dat maakte mij niet uit. De jaren vliegen voorbij, wat zijn nou in hemelsnaam vijf weken ?
 

Zoektocht #3

Makelaar #2 stapte binnen en ik dacht, ze lijkt op makelaar #1 maar dan twintig jaar ouder. Nee nee nee, dat is geen goede gedachte, je moet open staan. Dus we hadden een goed gesprek, we liepen door het appartement, ik demonstreerde de schuifdeur naar het balkon en we liepen door het gebouw zodat ze ook de garages kon zien. Mijn vader geloofde in de derde wereldoorlog en hij geloofde dat je dan beter goed in je spullen kon zitten. Het "ik heb dit, heb jij daar wat aan en wat krijg ik dan van jou" principe. Dus zodra mijn vader de kans en het geld had kocht hij een extra garage voor zijn "spullen". Wie koopt er een appartement met drie garages ?
 
Apart
Na de rondleiding gingen we aan tafel zitten, de tactiek bespreken. We zaten prima op 1 lijn, we bekeken de kalender, maar dat met die garages ging toch iets meer kosten. Daar gaan we weer dacht ik. En ik vroeg me dus af of ik dat niet goed in mijn aanvraagmail gemeld had, maar ja als je dat niet bij je hebt - kun je dat dus niet nalezen. Moet ik nou echt op de vrouw af gaan vragen wat het precies gaat kosten ? Ik koos voor de softe vraag, gaat heel veel meer kosten ? Nee, dat ging niet veel meer kosten.

Rekenen
Het duurde niet lang voor ik het voorstel in mijn mailbak had liggen. Ze had een goede reputatie die ze graag zo wilde houden, ze deed dit werk al twintig jaar, geen verrassingen achteraf én het ging niet veel meer kosten. Nou heb ik toevallig op de lagere school leren rekenen en ik berekende dat het in het gunstigste geval duurder en in het ongunstigste geval twee keer zo duur werd. En twee keer zo duur is voor mij ongelijk aan iets duurder. Ik zuchtte diep en blies de deal af. Daarop kreeg ik een mail met wat ze allemaal voor dat geld ging doen en dat de voorgestelde deal echt heel gunstig was. Oftewel iemand eerst met een lokkertje binnenhalen en dan toch big cashen.

Dieptepunt
Zoals ze waarschijnlijk ooit op school geleerd had belde ze ook nog na om te vragen waarom het niet doorging, ik kookte haast van woede. Ik had moeite beleefd te blijven en misschien was ik dat niet eens. Want ik had ondertussen mijn aanvraagmail herlezen waar dus netjes in stond dat de verkoop van de garages ook in het bod meegenomen moesten worden. Nu ik dit dieptepunt bereikt had typte ik een kort mailtje aan mijn broer. De strekking . . . dat drie keer scheepsrecht is, dat de derde keer aan hem was en dat ik acuut op vakantie ging.
  

Zoektocht #2

Nou ik heb dus via Funda een enorme lijst met makelaars bij elkaar gezocht, met hun score erbij. Toen had ik opeens zoveel makelaars dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Na diep nadenken heb ik toen geselecteerd op de afstand tussen makelaar en de te verkopen woning. Briljant al zeg ik het zelf, maar daar had ik natuurlijk ook mee kunnen beginnen.

Epistel
Terwijl ik bezig was met het zoek-de-makelaar spel heb ik gezwoegd op een net briefje. Kernfeiten: wij wonen niet naast de deur, dit is wat wij willen verkopen, dit is hoe wij het willen verkopen, wat kost dat als jullie dat voor ons regelen, wat krijgen wij voor service voor die prijs en echt een minor verzoek prijs graag inclusief BTW. Hoe ingewikkeld kan het zijn ? Mailtje klaar, mailadressen van 13 makelaars, op "send" drukken en achterover leunen.

Simpel
Het is echt zo simpel als wat, hoe vaak krijg je tegenwoordig niet te horen, kijk maar op onze website ? En als ik mijn huis wil laten schilderen vraag ik toch ook op een soortgelijke manier een offerte ? Makelaars schijnen echt een heel bijzonder ras te zijn, die willen eerst praten en kijken. Als ik nou Madonna was, zouden ze dan ook zo moeilijk doen ? Van de dertien makelaars reageerden er negen en eentje reageerde later dat het verzoek door de vakanties was blijven liggen en of het maken van een offerte nog nodig was. Vier makelaars willen eerst praten en overleggen en het pand zien, 1 makelaar is zonder bezichtigingen, 1 makelaar reageert heel laat, 1 makelaar raadt een andere makelaar aan voor de silence-of-the-lambs garages, twee makelaars zijn duur en toen hield ik er dus 1 over. De prijs van die ene, die ik overhield was trouwens exclusief BTW ???

Ei
Een ei is geen ei, dus heb ik een tweede mailtje gewaagd aan alle "wij willen eerst praten" makelaars. Want er is onlangs in het gebouw een min of meer identiek appartement verkocht, dat moet een makelaar toch ook een indicatie geven - zonder dat wij heen en weer knallen over de autobahn. 1 makelaar reageerde simpelweg uit de hoogte, ik zal het maar niet onbeschoft noemen, 1 makelaar reageerde niet, 1 makelaar wilde nu bellen i.p.v. langskomen en van 1 makelaar kregen we alsnog een offerte. En zo koos ik voor de makelaar die "geen verrassingen achteraf" beloofde en maakte een afspraak. 
 

Zoektocht #1

Na honderdduizend dozen vullen, sjouwen, verhuizen, veel uitzoekwerk begon het huis van mijn ouders er verkooprijp uit te zien. Mijn broer wil er niet wonen, zelf wil ik er niet wonen, niet aanhouden als pied-à-terre en nog minder wil ik het verhuren. Nee dank u wel, ik ben nu al zeven jaar druk geweest met heen en weer rijden, ik heb behoefte aan rust.

Markt
Toen de huizenmarkt inklapte gingen de makelaars bij bosjes op de fles, tegenwoordig lijkt het wel alsof er iedere dag een bosje bijkomt. Op de radio hoor je spotjes over hoe je goedkoop je huis kunt verkopen. Doe zelf je bezichtigingen, wij doen de rest - ja aan me hoela - ik heb genoeg van dat heen en weer gereis. Daarnaast heb ik helemaal geen behoefte om wildvreemde mensen rond te leiden #geenzinin. Dus op zoek naar een makelaar, veel makelaars werken nog op percentage basis - duur huis veel dokken en net zo veel werk als voor een goedkoop huis. Ik vind dat zelf een heel oneerlijk systeem dus ik zoek naar een makelaar, die voor een vaste prijs een bepaalde service biedt. Via een internet portaal kies ik een all-in pakket en krijg ik een makelaar toegewezen, afspraak gemaakt, broer en ik nemen een vrije dag en tuffen weer eens heen en later weer.

Leergeld
Het is best een heel fijn gesprek, het huis is interessant, we toeren langs de box en de garage en laten alles zien. Maar omdat we ook de twee silence-of-the-lambs garages nog hebben breng ik het gesprek op het kostenplaatje. Als die garages via hen verkocht worden, wat gaat dat dan kosten? De dame zegt stellig wij rekenen altijd 0,9%. Ik: we hebben toch een vaste prijs afgesproken, waarop de dame zegt oh dan geldt dat tarief. Er begint enige wrevel bij mij op te komen, want alhoewel we een all-in pakket gekozen hebben, werken zij met een bijzondere fotograaf dus dat komt al bij de prijs op. Maar op de vraag wat dat nou extra ging kosten, kreeg ik het antwoord dat ze dat op kantoor na moest kijken.

BTW
Later krijg je dus een mailtje, waarin de prijzen voor de garages apart gespecificeerd zijn ex BTW. Als ik het tarief van de fotograaf bekijk staat daar ook achter ex BTW, als ik ga rekenen, zie ik dat ik qua tarief richting hun "wij-rekenen-altijd" tarief van 0,9% ex BTW uitkom. Prijzen ex BTW mag je helemaal niet vermelden als je zaken met particulieren doet, er staat ook niet bij welk BTW tarief geldt. Ik begin langzaam boos te worden, ik tel tot 100 en schrijf een tegenvoorstel inclusief BTW. Ons tegenvoorstel wordt afgewezen, ze hadden toch best een heel schappelijk tarief geboden. In mijn ogen ziet het er uit als een lokkertje, alsof ik een hele voordelige vliegreis geboekt heb en dat ik dan op Schiphol sta en allemaal extra belastingen moet betalen én voor die tweede koffer. 

Discotheek

Het is hier net een discotheek, niet dat er hier alleen maar discoplaten gedraaid worden en de spiegelbollen aan het plafond hangen. En niet dat wij in de woonkamer dansen in seventies kostuum. Nee dat niet. Maar wel dat er hier dagelijks platen op de speler gaan en dat eigenlijk alles voorbij komt.

Schuur
Om alles in goede banen te leiden, lees: om te zorgen dat ik geen paniekaanval kreeg verrees in de schuur nog een stelling. In die stelling kwamen alle platen die uit het huis en uit de garage van mijn ouders kwamen. Mooie platen, vieze platen, oude platen, hele oude platen en ook nieuwer werk. Ik heb eigenlijk niet zo heel veel last van de platen, ik hou erg van muziek en ik zie het als afscheid nemen. Dus ik draai klassiek, jazz, disco, Nederlandstalig, pop whatever. Ik vul in de schuur een bak met platen, die bak draag ik naar huis, uit die bak pak ik een willekeurige plaat en die draai ik.

Opruimen
Veel verder had ik nog niet gedacht, behalve dat ik toch iets met die platen wilde. Niet bewaren - dat niet. Dus op een bepaald moment had ik zeker 30 centimeter gedraaid vinyl staan, het kwam er sneller bij dan dat ik er weer vanaf kwam. Mijn huidige tactiek is dat ik in een kladblok (op de slimme foon) noteer wat ik van de plaat vind. En iedere dag pak ik vijf reeds geluisterde platen en daar maak ik een fotootje van. En omdat we toch een slimme foon hebben, we zijn ten slotte gezwicht, plaats ik die fotootjes op instagram. Wat draai ik nu en wat heb ik vandaag opgeruimd. Huidige stand van zaken 6,5 centimeter gedraaid vinyl in de woonkamer, dat er ook nog wat in de gang staat mwah kniesoor die daar op let.
 

Het geluid van vallende mappen

Mijn hoofd zit al weer veel te vol, het slapen gaat weer minder en aangezien mijn laatste epistel van begin juli is denk ik ook wel te weten hoe dat komt. Al die muizenissen, die moeten van je af - geen garen spinnen in je hoofd maar van je af. Laat ik dan maar eens proberen het gevoel, dat het geluid van vallende mappen bij mij oproept, van me af te schrijven.

Mappen
Ik heb eerder al geschreven dat mijn ouders meesters in het bewaren waren, spul dat ingedikt moet worden. Daarnaast heb ik al van zeker vier jaar administratie van hen bij mij in de kast staan. Die kast, die eigenlijk al vol met mijn eigen administratie was. En met het opruimen van de ouderlijke woning begonnen de mappen en ordners op konijnen te lijken. En als mappen niet meer in jouw kast passen en meer dan twee kasten passen niet op mijn kantoortje. Waar laat je die mappen dan ?

Vol
Nou je hebt het van geen vreemde, je zet ze op de grond en het wordt voller en als je een onverwachtse beweging maakt dan vallen ze om. Als iemand even naast je achter de computer wil zitten dan kan dat met moeite en vaak vallen dan de ordners om. En weet je wat ik toen herkende ? Ik herkende het zuchten van mijn vader als ik vroeger in hun overvolle woning iets omver stootte. En weet je hoe dat voelt dat zuchten, het is een soort ergernis niet eens aan de veroorzaker maar aan alle troep en aan je eigen onmacht om uit die troep te komen.

Opgeofferd
En ik weet dat het niet de meest directe manier is om uit de troep te komen, maar het is voor mij een acceptabele tussenstap. Ik heb de logeerkamer opgeofferd, het bed is aan de kant geschoven - daar waar wel een bed maar geen kasten kunnen staan. En ik heb de wanden aangewezen als stal voor de kasten van mijn ouders. Deze kasten werken als buffer, in die kasten mag nu gewoon alles staan wat ik aan losse spullen en mappen van hen heb. Mag ik hopen dat vijf kasten voldoende zullen zijn ? Langzaam werk ik hun administratie en troepjes mijn kantoortje uit richting logeerkamer.
 
Ruimen
Als ik nu ronddraai vallen er geen ordners om, want het aantal ordners dat op de grond staat is gereduceerd tot 1. Waarom staat die ordner op de grond ? Er is 1 gaatje in de kast - hmm. Naar achteren schuiven met de stoel, ordner grijpen, ordner in de kast duwen. Zo. Het is nog steeds rommelig hier, maar niet meer zo erg dat het beklemmend is. De komende tijd ruim ik die 5 kasten vol en mijn kantoor leeg en dan komt de schone taak, hoe de logeerkamer te heroveren . . .
 

Indikken

Het appartement van mijn ouders omvatte 1 kamer, die werd aangeduid als "het kantoortje", "het hol van pa" of "pa's heiligdom". En misschien is het maar goed dat die kamer niet groter was dan hij was, of misschien had het niet uitgemaakt. Nu vonden we de ordners die niet meer pasten terug in de box en in verhuisdozen in de garage. Als zijn nest groter was geweest had het allemaal op "zijn kantoortje" gepast.

Index
Het was altijd heel verrassend dat mijn vader zonder te veel problemen met de juiste map op de proppen kon komen, maar nu we opruimen komen we netjes getypte vellen met indexen tegen. Dit zit daar in en dat zit daar in en paperassen die meer mappen omvatten blijken in hetzelfde type map te zitten. Maar dan gaan ze dood en kun jij die index niet vinden en mijn vader's harde schijf was met zijn dood meteen onbruikbaar, wat een onhandige dingen zijn hersenen toch.

Mensenleven
Een heel mensenleven, of beter gezegd twee hele mensenlevens gevat in honderden ordners. En ook nog delen van andere mensenlevens, van de opa's en oma's, van ouwe oma, van oom Knelis, van tante Jo, van Chrisje, van het werk en dan nog mappen vol met krantenknipsels, verzamelingen en god mag weten wat verder nog. Daarnaast heb ik zelf nog ordners vol met spullen van de afgelopen vijf jaar.

Kasten
Met wat passen en meten en door net te doen alsof de balkondeur niet bestond heeft mijn vader er drieënhalve meter kast in weten te wurmen, 3 billies aan de overzijde en nog eens 1 meter tachtig aan kastruimte op de kopse kant. Zo kan in het midden nog net een bureau staan en als je toevallig dronken zou zijn val je niet makkelijk om. Op de kasten was dus 5 meter én dertig centimeter ruimte om ordners neer te zetten. Dan zaag je een lengte spaanplaat op maat zodat je allemaal korte plankjes hebt die je vervolgens tussen de ordners recht overeind zet daar weer bovenop een andere plank en zo verdubbel je jouw ruimte tot 10 meter en zestig centimeter. Een circusact met acrobaten is er niks bij.

Leeg
En eens moet de woning leeg, en zo worstelen we ons door al die ordners heen en vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb 1 Billie mee naar huis genomen en tig tassen met ordners. En die Billie staat nu boven op de logeerkamer, daarin staat 3 meter twintig aan ordners en eerlijk gezegd kan ik wel huilen, want niet alles past. Maar het heen en weer reizen begint me op te breken en de tent moet leeg. Ik denk nu de hele tijd "straks" en "aan straks". Als ik straks niet meer ieder weekend heen en weer kar, ja dan - nou dan gaan die ordners eraan.

Gekkenwerk

Na de verhuisdoos van boven heb ik na enig overleg met mijn broer - wil jij ze ? - besloten alle LPs van mijn ouders mee te nemen. Hubby G reageerde toen als volgt, dan moeten we maar een keer met de aanhanger gaan.

Garage
Voor een garage die ooit tot de drempel vol stond ziet de garage er tegenwoordig zeer christelijk uit, er past een auto in. Zelfs de "die van mij is groter" auto van broerlief past er tegenwoordig in. Maar ondanks dat pasten achterin nog een paar grote kasten en enorme driehoekige planken van de Lundia. En het nadeel daarvan is dat daar ook weer veel spullen in passen. De rommel ging uit de kasten op de grond, de kasten (grote blauwe krijgertjes waarschijnlijk bij de vullis gescoord) gingen op de aanhanger. De aanhanger ging achter de auto, de auto reed naar de stort en de aanhanger kwam leeg terug.

Bandjes
De aanhanger was leeg, we hadden een hapje gegeten en moed verzameld. Hubby G pakte de aanhanger in, doos na doos met LPs, koffers met LPs, de hele mikmak ging op de aanhanger. Ik droeg nog wat andere dozen aan en toen was hubby G klaar, dekzeil erover, spanbandjes erover. Pas toen keek hij onder de aanhanger door, zo kunnen we niet weg was de conclusie, de bandjes stonden bol. Want 1 LP weegt niet veel, maar 1 doos vol wel dus moest het gewicht anders verdeeld worden. Wat niet in de aanhanger paste ging in de auto en zo reden we naar huis. Dat was afgelopen zaterdag, de aanhanger staat nog vol onder het afdak - want ik weet niet precies hoe het gebeurd is, maar nu staat hier de schuur tot de drempel vol.
 

Verhuisdoos

Na lang heen en weer en voor me uit schuiven neem ik een verhuisdoos met LP's mee naar huis. Mijn ouders zaten vroeger in de muziek en de liefde voor muziek zat diep, ook al was hun smaak de mijne niet. En ook al merkte je er soms weinig van.

Vrij
Eigenlijk heb ik geen tijd om in een stoel te hangen en plaatjes te draaien, dus ik los dat anders op. Meestal draai ik cd's tijdens de strijk maar nu draai ik dus een plaat. Als ik 's ochtends ontbijt en mijn hoofd staat ernaar dan draai ik een plaat. Als ik 's avonds nog even op de bank zit met mijn breiwerk dan draai ik een plaat. Met andere woorden, de platenspeler weet niet wat hem overkomt, hij bloeit helemaal op - wat tegenwoordig niet raar is, want vinyl raakt weer helemaal in.

Pitten
Wat uit de verhuisdoos komt is een bijeengeraapt zootje, het is net als veel andere spullen waar het huis van mijn ouders mee dichtgeslibd was. Waarom bewaarden ze dit ? Waarom staan hun eigen mooie LP's in de box en waarom staat deze doos in de slaapkamer te versloffen ? Het zijn de standaard vragen, die mij plagen en die ik probeer los te laten. Ook praten met mijn broer helpt niet altijd, wij begrijpen dat het niet te begrijpen valt - een beetje het idee van "we agree to disagree".

Staat
De hoezen van de platen zijn de mooiste niet, soms ontbreekt de binnenhoes - soms is de LP geheel bloot. De muzieksmaak is . . . uhm . . . verrassend wijds, van panfluiten naar BZN via de 'tubular bells' van Mike Oldfield met behoorlijk wat klassiek er doorheen gemengd. Maar veel platen hebben pitten, krassen of zijn grijsgedraaid. De inhoud van de verhuisdoos is dus nogal teleurstellend - alhoewel het heeft wel iets om al breiend te luisteren naar een krakende 'Rhapsody in blue' van Gershwin - je zit niet op de bank, je zit in een film.

Nachtmerrie in het kwadraat

Ik ben nog niet 100% gewend aan het dagelijkse pilletje dat ik van de dokter slikken mag en vergeet een pilletje mee te nemen terwijl ik wederom een dag stuk maak met opruimen in de "enge" garages. Meteen na thuiskomst neem ik vijf uur te laat de gewraakte pil in, het zal mij benieuwen, het wordt vast een plasnacht.

Waken
En zo wordt ik steeds een paar uur later wakker, woelen, plassen, weer slapen en dromen. Misschien krijg je van het opruimen van "enge" garages ook enge dromen. Ik droom dat ik samen met mijn broer door de stad rij, we zien onze moeder lopen. En het volgende moment ben ik in een woning, waar alles vol staat. Als ik door de woning naar de ramen loop om de tuin te bekijken voel ik dat de vloer deint. Ik wiebel voorzichtig op en neer, terwijl ik zie dat de vloer een meter voor mij gewoon ophoudt. Op een tafeltje staat een bordje en een kopje, op het bordje ligt een half opgegeten boterham met pindakaas. De pindakaas staat met het mes erin ernaast - ik vraag me af of hier nog andere mensen wonen.

Geluk
Wat een geluk om soms weer wakker te worden, niet dat ik nu slapen kan alhoewel ik braaf ademhalingsoefeningen doe. Dan toch eerst maar weer plassen en weer slapen én weer dromen. Ik kom bij mijn ouders aan, terwijl ik voor de deur sta doet Rob de Nijs de deur voor me open. Hij draagt een grijze oversized hoodie met de capuchon iets omhoog. Terwijl ik naar binnen loop kijk ik opzij, links is het nog donker dus mijn ouders slapen nog. Rob schenkt thee voor me in, hij vraagt of ik er een plakje cake bij wil. Nee, dank je wel. Ik ga op de armleuning van de bank zitten en kijk rond in de opgeruimde woning, zijn ze erg boos op me ? Ze zijn erg lelijk op je zegt Rob. Ik zucht, doe me dan toch maar een plakje cake.
 

Wilde wieven

Een van de krielen was broeds, eerst negeerde ik het maar ze bleef heel vast zitten. Toen ze versterking kreeg van haar zuster heb ik drie eieren in het nest gelegd. Geen tien, want bij zo'n groot aantal sneuvelt er altijd wel 1 en daarnaast hebben we eigenlijk al genoeg kippen. We hebben momenteel een plaatselijke eierenbult, dus we zeggen nooit nee tegen een gekookt of gebakken ei en we nemen er nog een plakje cake bij.

Dringen
Iedere ochtend haal ik de krielen dan even van het nest, even buiten spelen, even wat eten & drinken en vooral heel belangrijk even poepen. Twee broedse krielen werden drie broedse krielen en de eieren werden over het plankje heen gewipt door de hoogste in rang. En op een dag waren het geen drie eieren maar nog maar twee eieren. En drie broedse krielen werden vier broedse krielen, dat werd dringen geblazen op de legnesten. En twee eieren werd nog maar 1 ei. Gisteren zei hubby G zal ik je even vasthouden, altijd goed en daarna zei hij gisteravond lag er 1 ei beneden met een barst erin . . . 1 ei is geen ei.
 

Kies

Vorig jaar brak de vulling van mijn kies, afspraak maken en naar de tandarts. Naar de tandarts gaan is niet mijn ding, ik heb toch lichtelijk een trauma overgehouden aan mijn allereerste tandarts. De melkkiezen, die er niet vanzelf uit wiebelden en er toch uit moesten trok hij zonder verdoving - een verdoving schijnt namelijk slecht te zijn voor tere kinderzieltjes. Wel kreeg ik altijd een klein rubber beestje als troost. Ik heb geen flauw idee waar die tandarts vroeger zat, het enige dat in kleur op mijn ziel gebrand is - is de zonnewijzer die bij hem op het gazon stond. Als ik ergens een zonnewijzer midden op een gazon zie staan krijg ik nog de rillingen.

Wit
De tandarts dacht het zo te fiksen, maar er kwam toch een verdoving aan te pas. Daarna vind ik alles wel uit te houden, ik lig netjes stil - probeer mijn handen te ontspannen (lukt niet) en wiebel met mijn voeten. Als ik uit de stoel kom zegt de tandarts dat sommige mensen last van die witte vullingen hebben, vol bravoure roep ik dat ik nooit ergens last van heb. En zo beginnen maanden van ongemak, ik kan rechts niet kauwen - als er rechts iets tussen de kiezen komt lijkt het wel of de hele kies indeukt. Poetsen is een kunststuk, want zodra ik de kies aanraak hang ik haast aan het plafond.

Half
Ieder half jaar kom ik bij de tandarts, zolang er niets aan de hand is zie ik alleen de mondhygiëniste en daar geef ik de voorkeur aan. Ze zag niets aan de kies en stelde voor de kies een coating te geven dan zou hij minder pijngevoelig zijn. Die coating werkte best aardig, maar alleen tegen de gevoeligheid en helaas maar anderhalve maand. Ik heb het daarna nog twee maanden weten uit te stellen. En daar lag ik dus weer, deze keer kreeg ik een doekje tegen de traantjes omdat die foto's altijd zo naar in je gehemelte snijden. Het oordeel, de kies en de wortelkanalen zagen er nog goed uit.

Vier
De tandarts vertelt me dat deze kiezen 6 jaar ouder zijn dan de andere kiezen en dat van mijn vier oudste kiezen er al drie een wortelkanaalbehandeling hebben gehad. Hij zegt we kunnen wachten tot de klachten verergeren of we kunnen deze kies ook doen - deze kies is waarschijnlijk gewoon aan de beurt. Na weer een maand wachten lig ik wederom op de stoel, deze keer bij de vrouwelijke tandarts van de praktijk. Ze verdooft me en begint met boren, nadat ik zwaai verdooft ze me nog iets beter. Ze vertelt ondertussen wat ze doet, ze laat me haar martelwerktuigen zien en ik denk "wil ik dat weten".

Aardbeien
Op een bepaald moment komt het rubber flapje in beeld, zo'n grijs rubber flapje dat na al die jaren nog steeds niet naar aardbeien smaakt. Tijdens het spoelen mag je de ogen wel dicht doen, pah alsof ik de rest van de tijd de ogen open heb - nee af en toe heel even spieken vind ik meer dan zat. Op een bepaald moment is het weer tijd voor een foto, die ik zelf vast mag houden. Nadat ze de foto bestudeerd heeft gaat ze nog even door met hakken, maar al snel daarna vult ze de kanalen met een antibacterieel goedje en krijg ik een tijdelijke vulling. Want alhoewel er op de foto's nog niets te zien was, was het toch niet goed en ze kon de kanalen niet droog krijgen. Zo ga ik met dikke lip, dikke tong en een nieuwe afspraak naar huis.

Pijn
Thuisgekomen drink ik heel voorzichtig thee, zo dat het er niet uitdruipt. Wat een dag later het meeste pijn doet ? De plekken op mijn lip waar ik op heb gebeten tijdens het eten, toen de verdoving mijn coördinatie nog in de weg zat. Verder voelt alles al 100 keer beter dan het was, nu al. En wat over een maand het meeste pijn doet, tsja dat zal de portemonnee zijn. Maar als ik mag kiezen heb ik liever kortstondige pijn in de portemonnee dan langdurige kiespijn.
 

The silence of the lambs

Inmiddels bijna dertig jaar geleden verhuisden mijn ouders van een grote doorzonwoning met een dubbele garage naar een flat 3-hoog achter (en voor) met alleen een box. Voor de auto en de spullen die niet meer pasten kochten ze drie garageboxen. Ik mocht nog net mee naar 3-hoog achter, of zo voelde het - maar dat is eigenlijk een ander verhaal, een verhaal dat kan wachten. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Gelijkvloers
Mijn vader mocht van de dokter geen trappen meer lopen, dus van twee trappen binnenshuis verhuisden we naar zes trappen buitenshuis. Dit met het idee dat je die zes trappen minder vaak zou lopen dan die twee. In de praktijk valt dit tegen en zo verhuisden mijn ouders binnen de stad nog drie keer voor ze definitief neerstreken. En al die tijd stond de auto en het surplus aan spullen tien kilometer verderop in drie garageboxen. Bij hun eigen woning kochten ze een garage en daar kwam de auto met een deel van de spullen in, voor de andere twee garages bleef de situatie ongewijzigd. Wel hoorde ik soms dat mijn vader de deuren olijfgroen geverfd had en soms hoorde ik dat het gelekt had - maar eigenlijk waren die garages er niet. Als je je handen op je oren legde en heel hard "lalala" zong, dan waren ze er niet. Ze hoefden dan ook niet geverfd of onderhouden te worden - ook de spullen erin waren er eigenlijk niet.

Lalala
Ook ik heb de garages lang genegeerd, als je er niet aan denkt - zijn ze er niet. Maar drie jaar geleden na het overlijden van mijn vader is mijn broer er langs geweest en heeft drie korrelige foto's van de inhoud gemaakt. En die drie foto's staan op mijn computer en ik kon die foto's niet langer negeren - dus ik keek er lang en goed naar (wat fijn dat ze korrelig waren). En zo gingen we drie man sterk met 1 auto en 1 stoer karretje op pad. De deuren van de 'silence of the lambs' garages waren nog steeds olijfgroen, beetje verbleekt maar verder ok. Een dikke laag zand lag voor de deuren, deuren die pas na wat duw- en sjorwerk open gingen.

Werkelijkheid
De werkelijkheid was erger dan de foto's, al lagen er geen afgehakte hoofden in. Voorin lagen keien en het onderstel van een winkelwagentje - dat ging nog. Maar toen we alles iets beter bekeken zagen we overal hopen met lichtbruin meel - houtworm, al het hout dat ligt of staat en alle houten meubels in de garage zitten vol worm. Dus het begin was eigenlijk makkelijk, we zijn begonnen al het losse hout uit de garage te verwijderen - de broer-zus combinatie pakte het er uit en hubby G bracht het naar de stort. Toen we het grootste deel van het losse hout weg hadden keken we om ons heen, een groot deel van de ruimte wordt ingenomen door het begin van het huwelijk van onze ouders. De eerste koelkast, het eerste fornuis en een grote langzaamwasser - daarnaast voor zo ver het oog reikte dozen, die in twee lagen plastic verpakt waren.

Natuur
We hebben de dozen stuk voor stuk van hun plastic ontdaan en bekeken, op de meesten stond in het handschrift van mijn moeder wat er in zat en een nummer. Aan dat nummer had ik weinig, ik was al snel de tel kwijt. Plastic verwijderen, blik werpen, doos naar buiten dragen - volgende. De dozen met tijdschriften, die op de grond gestaan hadden en nat waren geweest - inpakken in plastic helpt niet - waren op weg om weer 1 met de natuur te worden. Wat in het vat zit verzuurt wel. 

Bermuda

Terwijl ik in de keuken de bakmarathon van morgen aan het voorbereiden ben wordt er gebeld. Wie belt er 's avonds aan de deur ? Wie ? Want familie, vrienden en buren vallen gewoon met de achterdeur in huis. Ik loop naar voren en doe het raam van de woonkamer open, pas als ik wat verder naar buiten leun zie ik haar. Een meisje zonder jas, leeftijd brugpieper, staat wat verkleumd voor de deur.

Panne
We hebben pech met de auto zegt ze terwijl ze heen en weer wiebelt, zou ik hier even naar het toilet mogen ? Ja dat mag, loop maar even naar de achterdeur. Na de hoognodige sanitaire stop wordt ik als mevrouw vriendelijk bedankt - ik voel me dan altijd oud. Ik informeer of verder alles in orde is, maar de wegenwacht is gebeld en zal tussen nu en een uur komen.  

Pantomime
Als ik weer in de keuken sta komt hubby G langslopen, middels gebarentaal vertel ik hem wat me overkwam. Iets later gaat de achterdeur open en hij roept - hier heb je er nog eentje. Deze keer is het een kereltje, die het toilet wil bekijken. Als hij van het toilet komt vraag ik of hij nog meer broers of zussen heeft, er kunnen er nog wel 10 komen heb ik me ondertussen bedacht. Maar nee, hij heeft alleen nog een klein broertje en hij verwacht niet dat die ook naar het toilet moet.

Geel
Als ik iets later naar buiten kijk staat de wagen van de wegenwacht er en niet veel later zijn ze weer onderweg. Ik bedenk me dat het wederom de eenendertigste is, de laatste dag van de maand. Dat is de dag dat hier altijd gestrande mensen aan de deur staan. Blijkbaar hebben wij hier onze eigen kosmische bermuda driehoek.
 

De wet van de remmende voorsprong

Niet dat ik een sjouwbare telefoon had, maar ik was best vroeg met een mobiele telefoon. Ik had net mijn eigen kleine toko opgestart en daar hoorde een mobiele telefoon bij. Ik had al jaren een semafoon en soms een ruil mobiele telefoon van de baas bij me gedragen. Een eigen mobiele telefoon, ik was de koning te rijk.

Nokia
Het toestel, ik heb het nog, kon zo mooi van kleur veranderen als je het iets heen en weer draaide in het licht. Het had een korte stevige antenne en ik kon er mee bellen en sms-en, in 1 woord geweldig. En terwijl collega's, vrienden en familie steeds weer andere toestellen hadden bleef ik mijn ouwe trouwe lang trouw. Daarna heb ik nog 1 ander toestel gehad, het toestel dat hier op mijn bureau ligt. Ik kan nog steeds bellen en sms-en, maar daar houdt het mee op. Of beter gezegd op 5 april houdt het daarmee op, want dan gaat mijn nieuwe abonnement in.

Rem
Iedereen, maar dan ook echt iedereen om mij heen, nou ja goed bijna iedereen, heeft ondertussen een telefoon met een 'streelpaneel'. En ik hoefde eigenlijk niet zo nodig, ik kan bellen (doe ik amper), ik kan gebeld worden (er zijn dagen dat het gebeurd), dus waarom ? Maar zo langzaamaan begin ik toch het idee te krijgen dat ik begin achter te lopen, af en toe zie ik dingen waarvan ik denk - hmm dat wil ik ook. Ik ga het de komende tijd beleven, mijn tweede inmiddels antieke Nokia gaat aan de wilgen. Mijn nieuwe toestel mét streelpaneel is gearriveerd en opgeladen. En nu ? Nu moet ik eerst honderdduizend instellingen instellen.
 

Vier en een halve kilo

Mijn broer en ik fantaseren er wel eens over, we zouden bijvoorbeeld alle administratie van onze ouders aan een wetenschapper kunnen geven. Die wetenschapper zou dan kunnen zien hoe een gezin in de vorige eeuw (na de 2e wereldoorlog) leefde. Of misschien is het geinig om een website te bouwen en daar alle bonnetjes tentoon te stellen. De naam van de website is eenvoudig
www punt zoleefdenonzeouders punt nl.

Waarheid
Maar de harde waarheid is dat we gewoon tot onze oren in de troep zitten. Ik werk me gestaag door de inhoud van de garage heen, eerst had ik dozen vol met kleding en fietste ik als een pakezel naar de kledingcontainer. Later werden de dozen koffers, er leek wel geen einde aan te komen - het duurde negen maanden voordat er in de garage plek was voor onze auto. Want naast kleding, stond er veel van straat geredde troep - de vuilnisman werd mijn vriend. Ik hou van de papiercontainer, ik hou van de kledingcontainer, ik hou van de plasticcontainer, ik hou godsgruwelijk veel van de vuilnisman en ik heb zelfs de man van het klein chemisch afval lief.

Muur
Hoe zag ik dat de kont van de auto de garage binnen was ? Nou als ik met de neus van de auto de muur van dozen achterin raakte - dan stond hij erin. Achterin stonden van links naar rechts en van onder tot boven drie lagen dozen, ik zal niet vier zeggen want dan ga ik echt overdrijven. De bovenste waren gevuld met mijn vaders blikverzameling en de onderste stevige laag was gevuld met boeken en tijdschriften, ik ben tegenwoordig een meester in het sorteren van blik & boeken. Achter de muur van dozen komen kasten te voorschijn, in de kasten staan boeken, LPs, singles en ordners.

Sneu
En ergens is het sneu als je zo bewaarziek bent, je hebt niet eens meer plezier van alle bewaarde spullen. Want als je het niet af en toe bekijken kunt of door kunt bladeren, wat is dan het nut, waar zit de vreugde ? Mijn moeder zei vaak, als wij dood zijn dan gooien jullie zeker alles weg. Mijn reactie was altijd een ontkennende, maar zo langzaam aan begint het daar toch op te lijken. Want ik wil niet al hun nooit meer bekeken knipsels bewaren, ik heb daar ook geen plek voor. Maar ik wil ook geen jaren doorbrengen in een donkere garage, dus ik pak de ordners, laad ze in de auto en werk ze thuis door. Zo kom ik dus thuis met een stuk of vier tassen met ordners. Voor de gein weeg ik 1 ordner, de ordner plus inhoud weegt vier en een halve kilo. De ordner bevat uit de Libelle geknipte stukjes van Vera de muis netjes in insteekhoesjes gestoken. Na het ontleden heb ik een ordner van 480 gram, 1200 gram plastic, 250 gram geinige dingetjes voor de nichtjes en 2,5 kilo oud papier. We zullen doorgaan van Ramses of André.

Verwarring

In de meeste jaren hebben we een deel van de moestuin in februari al gereed, het bonen-deel gespit, klimwand opgericht voor de doperwten en kapucijners. Niet dit jaar, in februari werd het kouder en kouder en was de grond bevroren.

Toneel
Maar eindelijk werd het zachter, hubby G spitte zo maar (?) een heel ander stuk van de tuin om en richtte daar de klimwand op. Daarna sprak hij de ferme woorden "the floor is yours". Pardon ? Uhm. Tsja. En nou kon ik best meteen naar binnen rennen de zakjes met erwtjes scoren en ze de grond in duwen, maar . . . altijd blijven nadenken. Dus ik ging eerst maar even nadenken, boontjes hmm even het weerbericht bekijken.

Rottenis
Want waar bonen in de grond heel gevoelig voor zijn is veel water, in plaats van kiemen en hun groene kopje enthousiast boven de grond uitsteken rotten ze lekker weg. En het weerbericht zei lekker weer, maar vanaf zondag bakken met regen, dus ik stel het even uit. Dus nu regent het en komend weekend gaat het fijn weer vriezen . . . komt van uitstel afstel ? Hoe veel hou ik van verse boontjes ? Veel, dus als het woensdag inderdaad droog is gaan ze de grond in en dan gewoon hopen op de goede afloop - net als ieder ander jaar.
 

Lente

Momenteel hoor ik ze er niet over, de weermannen en -vrouwen, die al jaren bezig zijn het begin van de lente drie weken te vervroegen. Als ik opsta is het min acht graden Celsius en jottem laten we gaan kijken of het water van het zwembad nog dooi is.

Wind
Ik baal echt vreselijk, ik hou enorm van echte winters met strak blauwe luchten en een zonnetje, maar die wind kan me gestolen worden. Het eerste stuk is er geen beschutting en heb ik zijwind. Het laatste stuk van de route heb ik de wind pal voor, ik doe een Tom Poes en verzin een list. Ik schud hubby G af, door rechtsaf de eerste de beste straat in te fietsen en probeer tussen de huizen meer beschutting te vinden. Hubby G komt via de tweede straat rechtsaf weer op mijn pad, zijn opbeurende mededeling is dat dit dus de lange route met wind tegen is. 

Dooi
Het zwemwater is nog steeds dooi, het is zelfs warmer dan het de laatste paar weken steeds was. Na drie kwartier zwemmen, bubbel ik eventjes in nog net iets warmer water en dan laat ik me via het pierenbad richting uitgang drijven. Buiten is het ondertussen licht geworden en terug hebben we de wind min of meer mee, de dag of de lente kan beginnen.
  

Heen en weer

Waar de uitdrukking "ergens het heen en weer van krijgen" vandaan komt ? Nou de persoon die dat verzonnen heeft had vast kippen in een echte winter. Wat doe je in een echte winter als je kippen hebt ? Nou vooral goed voeren en het heen en weer krijgen.

Theater
Maar voor je het heen en weer krijgt bedenk je je dat je hun kammen en lellen met vaseline moet insmeren. Ik dacht daaraan toen ik al in bed lag, maar ik was vanochtend niet vroeg genoeg. Als het donker is zijn kippen mak, zodra de koperen ploert boven de kim is zitten ze vol leven. Dus alle kippen het hok in, luikjes dicht en de kippen 1 voor 1 vangen zodat je hun kammen en lellen in kunt smeren. Kipje klaar, kipje naar buiten - volgende. Toen we klaar waren zei Hubby G, nu zal de eierproductie wel helemaal ontregeld zijn. Maar niets van dat alles, zelfs de huidige vorst heeft de eierproductie niet lamgelegd, nee straks is het Pasen en gaan ze in staking.

IJs
In het kippenhok is het niet zo koud als buiten, maar misschien is dat gevoelsmatig. In het hok waait het niet en als het zonnetje schijnt voelt het al een stuk warmer aan dan buiten, maar ondanks dat blijft het drinkwater van de kippen niet dooi. Dus 1 drinktoren bij de kippen en 1 binnen en die dan steeds omwisselen terwijl je het heen en weer krijgt. De waterbak van de krielen bevriest nog sneller want die hangt in weer en wind. Dus uit de doos reserveonderdelen heb ik de extra fonkelnagelnieuwe drinktoren opgevist, zodat we ook hier steeds kunnen wisselen. De drinktoren buiten bevriest, terwijl de bevroren toren binnen dooit en wij het heen en weer krijgen.
 

Totaal gesjochten

Het is vroeg, het is donderdag - donderdag is onze vroege-vogel-dag. Ik ben geen vroege vogel, ik kan moeizaam op gang komen 's ochtends, ik ben ook geen echt avondmens, ik ben meer een overdagmens. En opstaan voordat Gerard Ekdom zijn dagelijkse rare kluisplaat op de radio draait, nee ik hou er niet van. Niet van het vroege opstaan en ook niet van zijn kluismuziekkeuze, over smaak valt niet te twisten of het kan wel maar het is zinloos. Er zijn vast platen, die ik mooi vind en Gerard niet, wie weet.

Nog
Het is nog steeds winter, het is nog niet licht en het vriest net een graadje. Buiten ligt sneeuw. Heel voorzichtig fietsen we samen naar het dorp, voorzichtig over het fietspad waar al hond-met-zijn-mens sporen in de sneeuw staan. Voorzichtig over de met ijskristallen glimmende kruising en zo heel rustig aan naar het zwembad. Er staat zowaar nog een fiets, de fietser die zijn/haar fiets altijd achterstevoren inparkeert. Ik plop mijn fiets neer, ik haal vast de dynamo van het wiel en pak mijn zwemspullen. 

Slot
Als ik in zo'n nauw kleedhokje sta en voorzichtig mijn spijkerbroek oprol, zodat mijn sleutels er niet uitvallen, kom ik erachter dat mijn fiets niet op slot staat. Naar voren of terug, twijfel, het is vroeg, het is . . . Weet je wat ? Ze kunnen me allemaal wat en ik besluit vooruit te gaan. Het badpak in, onder de douche, brilletje op en die grote bak met water in. Het is vakantie en zo zijn de vijf banen drukbezet, de hardzwemmers zijn er niet, maar wel allemaal anderen. Ook de dwarsliggers zijn er, twee oude mannetjes, die in het ondiepe deel dwars op de vaargeul zwemmen.

Ochtend
Het lijkt niet op zwemmen wat ik doe, het lijkt meer op de super G, de grote slalom afdaling alleen dan op een vlakte in gesmolten sneeuw. Ik zwem, zodra het een beetje vrij is, met de oren onder water op de rug. Het lijkt zo zinloos, baantjes zwemmen, beetje naar buiten gluren - waar het langzaam licht wordt. Er moet iets mis met me zijn, zwemmen ? en dat zo op de vroege ochtend ? Zou ik langzaamaan gek worden ?
 

De jas

Ik kijk na het eten met een schuin oog naar de buitenthermometer, plus nul komma twee. Na de afwas min nul komma zeven, zou het echt ? Zou het dan eindelijk zo ver zijn dan we onze driedaagse winter krijgen ?

Oranje
In de kledingkast hangt al drie misschien zelfs vier jaar een echte winterjas, een beetje langer, donzig zodat als je de jas aanhebt je eruitziet als een glimmend Michelin mannetje. De jas heb ik welgeteld anderhalve keer aangehad, een keertje passen in huis en draaien voor de spiegel. Een keer op een vriesavond toen we met de familie uit eten gingen, maar verder - ik kan het me niet heugen. Alle andere kleding die ik toen besteld heb, heb ik al tot op de draad versleten. Beste koning winter, lieve moeder natuur doe mij maar een paar weken echte vrieskou zodat ik in mijn oranje jas buiten kan huppelen.
 

Nieuw

Een nieuw jaar, een nieuwe tuinagenda bij het ontbijt. Een omlegagenda die rigoureus eindigt met week 52, hij kan dicht en de nieuwe kan open. De aantekeningen moeten nog overgepend, wanneer moeten de lenzen en de kat een pilletje. De afspraak voor de tandarts, afscheid nemen van het oude - kom maar op met dat nieuwe jaar.

Verandering
Langzaam dringt het besef door dat er verandering op komst is, maar het staat nog om de hoek in de schaduwen. Ik kan het nog niet goed zien, maar ik voel iets komen. Rustig aan, want voor je het weet is er alweer 1 jaar voorbij. Net als de vorige keer, het was een heel ander jaar dan verwacht, veel wachten, veel onverwachte dingen, veel gedoe. Laten we de oude agenda maar dicht doen en laten we het nieuwe jaar maar aanbreken.