dinsdag 17 februari 2015

Ruiterteen

Mijn moeder is geen amazone alhoewel ze wel stijgbeugels en een ruiterteen heeft. Ik zeg om de term hallux valgus te vermijden altijd maar, ze heeft rare voeten. Als je naar een speciaalzaak voor schoenen gaat, zien ze vanzelf hoe de tenen er bij staan. Inmiddels heeft mijn loopgrage moeder speciale schoenen, maar ondanks dat heeft ze toch last van de stand van haar tenen. Vroeger had ik daar van die dingetjes voor - oké denk ik dan, definieer dingetjes ?

Pedicure
De pedicure bekeek het en stelde een bezoek aan de podotherapeut voor. Een podotherapeut kan een orthese voor de tenen maken en bekijken of steunzolen nuttig zijn. En dat is dan weer het begin van een heel nieuw avontuur in de reeks van avonturen, die ik met mijn moeder beleef. Als ik een afspraak maak voor mijn moeder moet er iemand mee, dus het kan niet heel vroeg in de ochtend. Maar je kunt het ook niet heel laat plannen, omdat mijn moeder met haar vergeetachtigheid op niemand wacht en dan allang de hort op is. De dichtstbijzijnde podotherapeut is alleen op vrijdag beschikbaar. Ik maak een afspraak voor 11 uur, ik arriveer ruim op tijd en mijn moeder is wakker en loopt in haar pyjama rond. Maar ze kan geen twee dingen tegelijk doen en ze is de hele tijd afgeleid. Hé, er zijn oren in huis en daar kan ik 100.000 keer mijn verhaal tegen vertellen. Oftewel, de eerste keer arriveren we gehaast, maar op tijd bij de podotherapeut.

Ervaring
Voor de 2e afspraak twee weken later heb ik 40 minuten extra, ik ben ruim op tijd bij mijn moeder en ja ook deze keer loopt ze nog in pyjama rond. Maar deze keer had ik het allemaal beter in de hand, eerst zorgen dat je moeder klaar is voor vertrek. Moeder tanden gepoetst, haren netjes, aangekleed en schoenen paraat - check. Portemonnee, huissleutels - check. En zo gaan we bijtijds de deur uit, bij de podotherapeut heerst verwarring, ze kan de orthese niet vinden. Ik krijg dan altijd heel erg de behoefte om het plafond te bestuderen, ik hield me erg in. Uiteindelijk was de orthese er toch, hij paste goed en mijn moeder liep er proefrondjes mee. Toen ik die orthese aan mijn moeders voet zag en ik een folder in de handen geduwd kreeg - orthese in een bakje bewaren en met talkpoeder vertroetelen - zag ik opeens beren.

Beren
's Ochtends komt er bij mijn moeder thuiszorg langs, die kunnen helpen met het aandoen van de orthese - dat is geen probleem. De orthese 's avonds afdoen gaat mijn moeder ook wel lukken, maar dan - waar laat ze hem dan ? Thuisgekomen leg ik haar uit wat de bedoeling is, mijn moeder heeft er een hard hoofd in. Zal ik je vanavond bellen, je kunt me niet iedere avond bellen pareert ze. Ja, maar vanavond kan ik wel bellen - ja, dat is goed. Als ik 's avonds bel is ze de orthese alweer vergeten, dat is geen goed teken. Ik praat en ik praat, in de hoop dat er iets blijft hangen.

Administratie
Maandag is mijn ma-dag, dan doe ik haar administratie, ik bel, ik mail en dat houdt nooit op. Ik schrijf een mail naar de thuiszorg, ma heeft een orthese met fotootjes erbij zodat ze kunnen zien hoe hij aan hoort. Ik vraag of ze willen melden als ma hem kwijt is, want dan heeft de controle afspraak geen zin. Ik kreeg per kerende post een mail, zaterdag had ze hem nog, maar zondag was de orthese onvindbaar. Ik zucht, ik lach, ik zucht nog een keer heel diep, ik kijk omhoog en bestudeer het plafond.
  

Geen opmerkingen: