Ik wilde niet, maar ik moest wel. Niet het moeten van poepen en plassen, maar het moeten van - het is beter als. Als het regent stijgt de grondwaterstand. Als het erg lang regent komt de dag dat bij ons de fundering van de schuur vol loopt met water. Nadat de kelder een paar keer overstroomd was hebben we een pompje aangeschaft. Dit pompje slaat aan als er water in de fundering staat en zo houden we de kelder droog.
Akker
Ik kan goed voorspellen wanneer de pomp aanslaat, zodra de akker van de buurman meer op een meer dan op een akker lijkt is het moment nabij. Die akker hoeft niet blank te staan, want er ligt een sloot naast, maar ja die ene meter berm tussen akker en sloot fungeert als dijk. Dat de eigenaar dit makkelijk kan verhelpen blijft niet hangen en zo sta ik ieder jaar met mijn rubberlaarsjes in de blubber een dijkdoorbraak te forceren. Ik voel me dan net een kindje dat, op vakantie, in het beekje achter de camping een dam bouwt, maar dan omgekeerd.
Opstandig
Ik was deze winter opstandig, wil niet wil niet wil niet. Wil niet de hele tijd op andermans grond aan watermanagement doen. Maar op een bepaald moment begon het te regenen, de winter leek meer op herfst en het wateroppervlak groeide. Ik kreeg de neiging om het huis om te dopen naar "Zeezicht". De pomp sloeg aan, bij mij ging de knop om. Laarsjes aan, schepje mee, geultje graven - bemodderd, maar niet omgevallen kom ik thuis. En zo ga ik iedere ochtend even kijken of het water nog stroomt en verhelp knelpunten. Nederland leeft achter dijken, maar deze dijk kan me gestolen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten