Oma

Mijn oma, ze is al meer dan dertig jaar dood, ik kan me haar stem niet herinneren - ik heb allemaal losse dia's in mijn hoofd. Dat ze op de markt uit een bak met nog wriemelende paling, paling uitzocht - dat wriemelen mocht toen nog, tegenwoordig zijn alle palingen op de markt dood. Dat ze me liet zien dat de kip, die ze klaarmaakte nog eieren in zich had. Dat ik over de markt aan haar hand huppelde om een ijsje van de Febo zeurde en het kreeg. Dat ze liet zien hoe je soezen maakte, hoe de kelder rook, dat ik aardappels met plastic neuzen, ogen, beentjes transformeerde tot mannetjes, de poppen die ze voor me breide.

Dia's
Het dressoir, het moderne wandmeubel, de blauwe parkiet, het kleed op de vloer, het huilende zigeunerjongetje, de gordijntjes onder het aanrecht. Des te meer ik er aan terug denk, des te meer dia's krijg ik - maar niet haar stem. De rode tandpasta, het grote bed waarin ik logeerde, het veranda-achtige balkon met de tuin van de buren erachter. De mindere dia's - mijn oma vast aan slangen in het ziekenhuis, de verpleegster die me af door de zijdeur ergens parkeerde met een stapel Suske en
Wiskes. Het bejaardentehuis, het zoutloze brood, de verboden vis in de mini koelkast.

Carstens
Wat al deze herinneringen losmaakt, dat is je ervoor openstellen, je de tijd gunnen en deze vaas. Als ik deze vaas zie, zie ik mijn oma, grijze krullen handtas vlinderbril. Dat de manier waarop een geheugen werkt onnavolgbaar is, is iets dat ik al lang weet. De bodem meldt W.-GERMANY naar buiten toe leesbaar en 1245-25 naar binnen toe leesbaar. Binnenin is de vaas glimmend turquoise geglazuurd, buiten is de glazuur mat, met uitzondering van de bruinrode krullen die erop liggen. En is de vaas nou echt mooi, ik kan het niet zeggen - ik kan namelijk niet objectief kijken, ik kijk en zie mijn oma.