Het stapeltje nog te kijken dvd's was geslonken tot twee en dus ging deze oosterse film in de dvd speler. Het is heerlijk vermaak er valt van alles te zien, er wordt gevochten, mensen zweven door de lucht, de kostuums zijn adembenemend - maar ik kan het verhaal niet volgen.
Lost in translation
Dat ik het verhaal niet kon volgen komt denk ik door de oosterse namen, ik snapte op een bepaald moment niet meer wie wie was en ook niet waarom. Het is mij duidelijk, er is geen cultuurverschil er is een cultuurkloof. Daar zaten we op de bank, volgens mij is die die - oh ik dacht dat die die was. Hubby G. riep dan is dat vast haar zoon, ik riep hoe kan dat nou ? Een soort "wie van de drie" op je eigen bank met nootjes erbij.
Sprookje
Normaal gesproken lopen sprookjes goed af of in Hollywood komt de slechterik op tijd tot berouw en leeft iedereen nog lang en gelukkig. Maar nee, de slechterik is een oetlul met een rood waas voor zijn ogen. En ook de zieke grande dame gaat dood, alhoewel dat nog prima in de verhaallijn past. En dan zo'n einde - zitten ze daar, uitkijkend over een enorme vallei, en de jongedame gooit haar uitsmijter eruit. En ja, die snapte ik ook niet, is het nou wel of niet een happy-end ?
Toen ik eenmaal begonnen was met mijn eerste haakproject was er eigenlijk geen houden meer aan. Ik begon heel vrolijk en het ging beter dan verwacht, toen ik het bijna af had zag ik pas de voor mij befaamde fouten. Ik schijn altijd ergens in een patroon haaksteek #1 te verwisselen met haaksteek #2. Het eerste haakproject strandde toen het moeilijk werd en belandde in de mand met UFO's.
Cristel
Het eerste project lag dus weg te kwijnen, maar het haakvirus had zijn klauwen in me geslagen. Dus ik haakte inclusief de befaamde fout een krokodil voor mijn schoonzus. En daarna moest er nog iets gehaakt worden voor mijn nichtje, ik koos voor Evie de eekhoorn. Het boek "Kleine knuffels haken" van Cristel Krukkert ging mee op vakantie en daar zat ik voor de tent te haken. Zo haakte ik bijna alle onderdelen in een kleine week. Thuisgekomen zag ik dat ik een probleem had; a) het patroon van de staart is toch een beetje apart, de staart gaat niet recht achteruit maar maakt een bochtje - frons. b) de staart werd met het meegehaakte fluffy garen enorm groot
Staartgek
Uiteindelijk heb ik de staart drie keer uitgehaald, daarna heb ik hem opnieuw gehaakt terwijl ik bij het haken alleen door de achterste lussen stak. Hij was nog steeds een beetje gek krom, maar niet meer zo groot als Godzilla. Daarna heb ik fluffy door alle voorste lussen gehaakt zodat de staart harig werd. Toen de eekhoorn in elkaar zat was de staart zo zwaar dat hij gewoon recht naar achteren lag. Ik heb de staart toen maar aan Evie's rug en kop vastgeknoopt en nu ziet het er prima uit.
Nuts
Er ontbrak nog 1 ding, de eekhoorn van Cristel Krukkert heeft zijn wintervoorraad bij zich in de vorm van een mega eikel. Het type eikel dat uit een boom valt, niet het tweebenige soort. Ik heb de eikel gehaakt, maar in plaats van deze tussen de voorpoten vast te naaien heb ik Evie voorzien van een draagnet. Als ze ooit een walnoot vindt, dan kan ze die eikel gewoon inruilen.
De schoonfamilie was dit jaar naar Italië en zo kregen we twee Italiaanse pakken broodmix. De ene voor een pizzadeeg en de andere voor een kruidenbrood. Als ik erg mijn best doe kan ik tellen in het Italiaans en zeggen dat ik uit Nederland kom, veel verder reikt mijn Italiaans niet.
Mix
Maar dit moet toch lukken, zo'n mix uit Italië verschilt qua aanwijzingen niet veel van een mix uit ons kikkerland. En daarnaast, we zijn eigenwijs. Even kijken, een zak met meel in een bepaalde verhouding en er zit zout in. Apart is er een zakje met gist bij. Ik trek mijn standaard pizzadeeg beschrijving uit de kast en zoek een rekenmachine. Ik pak de bak van de broodbakmachine en grijp een fles olijfolie, ik meng 30 gram olijfolie, 1 losgeklopt ei, 176 gram lauwwarm water met de mix en de bijgevoegde gist. Ik laat de broodbakmachine kneden, na een kwartiertje kijk ik even of het goed gaat en duw ik alles wat langs de rand zit naar beneden zodat het 1 bol wordt.
Als de machine klaar is met kneden laat ik het deeg een uur rijzen. Daarna druk ik voorzichtig de lucht eruit en maak ik er weer een bol van, deze mag een kwartiertje rusten. Van die bol maak ik een bodem, die ik beleg - deze keer zelfgemaakte tomatenprut, ui, paprika, cervelaat, ananas, champignons, mozzarella en kruiden uit een potje. Beetje olijfolie eroverheen druppelen en dan zo de op 200°C voorverwarmde oven in.
Foto
Na een halfuurtje heb je dan een heerlijke naar eigen inzichten belegde pizza. Ik moet zeggen, de pizzabodem was prima gelukt. We maken foto's, die via whattsapp naar mijn schoonzus vliegen. Kijk, wij hebben pizza.
Mwah ik weet niet, is dit eigenlijk wel een typische herfst foto ? Maar kijk dan toch, dit is voer voor Hollandse meesters, die lucht - wie bedenkt zoiets ?
Zon
Ik trek 's ochtends de luxaflex op en grijp meteen naar de camera. Ik gooi het raam open en fop de camera, ik wil een nachtfoto, terwijl het toch overduidelijk ochtend is.
Bovenin nog donker grijze plokken, de zon nog achter de horizon. Verderop of lager een oranje grijze band helemaal van links naar rechts, waar oranje slierten uit lekken. Tegen een achtergrond van lichtblauw.
Het is alsof de dag wakker wordt en de ogen uitwrijft na een lange nacht.
De camera en ik begrijpen elkaar nog steeds niet, maar we oefenen. In de herfst zijn er genoeg dingen te zien en zal ik nog een beetje oefenen voor het Sinterklaasrijm ?
De druppel vangt licht
Jouw kleur wordt gereflecteerd
Het roze van een roos
Ik heb alles klaarstaan om naar mijn moeder te gaan, een tas met daarin een broodtrommel, een waterfles, een schrijfblok, plastic zakken en frutsels. Een rugzak met daarin portemonnee, telefoon, autopapieren en wat je verder normaalgesproken in een damestasje vindt minus de lipstick. Oftewel mijn bagage is er helemaal klaar voor, het punt alleen is dat ik dat niet ben. Ik heb de pest in mijn lijf, ik heb tegenzin, ik zit nog overvol met negatieve emoties, die maar moeizaam het koppie willen verlaten.
Chickies
Terwijl ik de kippen voer denk ik - zal ik wel, zal ik niet gaan en dat dan 100.000 keer. Ik denk, ik moet nog zoveel andere dingen, alles loopt in het honderd hier, alles loopt in de soep. En dat terwijl mijn moeder gewoon geheel zonder zorgen door het leven huppelt en op zoek gaat naar een nieuwe sloot om in te lopen. En ik neem een besluit, ik ga de boel niet de boel laten, nee ik blijf thuis en ga eens fijn de ramen zemen.
Natuur
De natuur heeft ramen, vensterbanken en de suskasten overgenomen. Op de ramen zit stof, stuifmeel en ander ondefinieerbaar viezigs. De spinnen zitten in alle hoeken en krochten, en hier en daar een wants, sprinkhaan en een kudde veelstippel lieveheersbeestjes. Ze krijgen allemaal een huuropzegging en ik verplaats ze zoveel mogelijk naar struikjes. Een beeld uit mijn jeugd dringt zich op, dat mijn moeder bij het ramen lappen altijd eerst met een emmertje kokend water rondging zodat het ongedierte echt niet meer terug zou komen. Ik huiver, ik dring het beeld naar de achtergrond, ik denk "generatiekloof". De vogeltjes zingen en ik spons, poets, trek met het trekkertje en probeer niet te veel na te denken. Op een van de suskasten zit een hardnekkige bewoner, tsja pop je moet toch verhuizen. Door het sponzen komt hij los, ik stel hem veilig, als ik de pop vastpak om hem te verplaatsen beweegt hij opeens, ik schrik me rot en laat hem vallen. Als hij volgend jaar uit de winterslaap wakker wordt en zijn vleugels strekt zal hij zich afvragen waar hij die hoofdpijn aan te danken heeft.
Toen de savooien- en rodekool onder het gaas vandaan kwamen zag ik tot mijn vreugde dat er een paar hele mooie rodekolen tussen stonden. Kool verbouwen in een moestuin is gezeur. Opa vertelt altijd dat de verbouw vroeger gepaard ging met gif, gif in het plantgat en later gif over de kool. Wij modderen altijd maar wat aan, een gaasconstructie erover om zoveel mogelijk de vlinders eruit te houden en verder duimen maar.
Wachten
Die kolen kunnen best nog even staan, maar wachten heeft ook nadelen. Straks wacht je en blijken je kolen van binnen rot en blijf je met lege handen achter. Nee, daar tuin ik niet in en ik oogst een hele mooie. Hij gaat de pan in samen met wat zoete appels, wat wil een mens nog meer ?
De meest nutteloze appelboom in onze tuin, die vooral wordt gewaardeerd door mijn schoonmoeder en schoonzus. Mijn schoonmoeder verwerkt ze in kerststukjes en waardeert de appeltjes omdat ze zorgen voor een mooi rood accent. En mijn schoonzus houdt van alles dat zuur is, lekkùr is haar conclusie nadat ze een mini appeltje opgeknabbeld heeft.
Sier
Deze appelbomen worden meestal als sierboom geplant, maar de vruchten zijn gewoon eetbaar. Als straks het blad valt blijft er een kaal skelet met rode appeltjes over. De merels vinden de appels pas interessant als er verder weinig eetbaars meer in de tuin te vinden is.
Ik ben een nieuwsgierig persoon, dat is gewoon zo. Op de hobbyhobby knutselclub gaat het vaak over welk soort haak- of breinaalden gebruik jij ? Nou heb ik zelf geen bijzondere haak- of breinaalden, ja wel blauwe of gele, maar niet echt bijzondere. Zodra ik iets nodig heb, wat ik nog niet heb dan koop ik dat en soms val ik in de kringloopwinkel voor een set breinaalden.
Haatsmurf
Ooit in een ver verleden heb ik leren haken en breien, de eerste aanzet door mijn moeder ondersteund door materiaal. Het uiteindelijke leren heb ik zelf gedaan, want daar had mijn moeder of de tijd of het geduld niet voor. De waarheid ligt vaak in het midden. Haken bleef moeilijk ik snap hoe het moet, maar altijd weer kramp kramp kramp.
Als je je ogen opent en ziet wat er met haken mogelijk is, wat moet je dan ? Je haathaken houding overboord zetten ? Dat heb ik dus gedaan, met wat vallen en opstaan heb ik 80% van een gekko gehaakt zonder al te veel gedoe - toen kwamen de pootjes in beeld en zakte de moed me in de schoenen. Ja, ik geef het toe, de gekko ligt nog steeds in de werkdoos.
Klaver
Na de gekko is er een krokodil, gevolgd door een eekhoorn met bijbehorende eikel van de haaknaald gesprongen. Omdat mijn nichtje graag wil leren haken en binnenkort jarig is, kocht ik een op de knutselclub favoriete haaknaald. Ik bestelde er meteen drie, twee voor mij en een voor de haakster in de dop. Ik haakte er uiteindelijk de staart van de eekhoorn mee, ik merkte niet echt een verschil met mijn huis tuin en keuken haaknaald en was teleurgesteld. Omdat de staart van de eekhoorn fluffy moest worden haakte ik er met een ander garen en een haaknaald kleiner (2,5) fluffy garen overheen. En toen voelde ik het vertrouwde gevoel weer opkomen, kramp ! Toen zag ik het licht, het boeit niet welke maat zo'n Clover amour haaknaald heeft, het handvat is altijd gelijk, terwijl dit bij traditionele haaknaalden kleiner wordt als de maat ook kleiner wordt. Tsja, ik had natuurlijk geen haaknaald maat 2,5 gekocht.
Onze walnotenboom is misschien wel de mooiste boom in onze tuin, we hebben eiken, opgeschoten berken, knoestige fruitbomen. Nou ja, laat ik het dan zo zeggen, de walnotenboom is mijn favoriet.
Aangewaaid
Onze boom is een zaailing, dus het is niet een speciaal voor Nederland gekweekt ras. Een zaailing is altijd een beetje een gok, komen er noten aan en als er noten aan komen hoe zijn ze dan. En voordat je dat weet moet je eerst jaren wachten, de eerste keer zaten er denk ik maar drie noten aan.
Karakter
Een notenboom krijgt pas laat in het jaar blad, alle fruitbomen staan dik in de bloesem en de notenboom twijfelt nog. Maar uiteindelijk komt er dan van dat mooie roodgroene blad uit. De bloei, kleine groene propjes en enorme snottebellen met stuifmeel. Heerlijke schaduw als het in de zomer zinderend heet is. En langzaam maar zeker zie je de bolsters groter worden tot ze strakgespannen staan. Als de bolsters open knappen hoop ik altijd op een storm zonder regen, maar dat viel dit jaar tegen, weinig wind en wel een paar fikse regenbuien. Regen doet hetzelfde als wind, het geselt de noten uit de boom, jammer is dat de noten dan ook zeiknat zijn. In de herfst verliest de boom langzaam maar zeker blad, maar elf jaar geleden sneeuwde het in oktober toen was het binnen 1 dag bekeken. En dan begint weer het lange wachten tot in mei het frisse blad weer tevoorschijn komt.
Parade
Ik droog de noten binnenshuis in de gang bij de trap, op uitgespreide krantjes. Iedere dag noten rapen, de drogende noten al rond rollend iets opschuiven en na een week of twee gooi ik iedere dag de droogste noten in papieren tasjes. Zo raakt de gang langzamerhand weer leeg. Als ik nu bij de supermarkt ben kijk ik of ze mooie fruitdozen hebben, want walnoten zijn een heleboel dingen, maar goed stapelbaar hoort daar niet bij.
Toen ik nog jong en onvolwassen aan het oefenen was hoe je in een relatie leeft, woonde ik in een nietszeggende nieuwbouwwijk. Een grote vlakte met zandverstuivingen met her en der plukjes nieuwe woningen en doorkruist met bouwwegen van klinkers. Op een goede dag werd er aan de deur gebeld, in de veronderstelling dat het de collecterende glazenwasser was, duwde ik de man tien piek in zijn handen. Ik zie hem nog verbaasd kijken, hij zag er de humor wel van in, nee hij verkocht luchtfoto's van onze huisjes op de zandvlakte. Foto's van nieuwe huizen, nieuwe schuttinkjes en pas aangelegde tuintjes of hopeloze postzegels vol met onkruid. Voor vijfentwintig gulden werd ik de trotse eigenaar van zo'n afdruk.
Fast forward
Ik woon allang niet meer in de nieuwbouwwijk van toen, ook de relatie is bij het oud vuil, maar die foto - ja, die heb ik nog steeds ergens. Als ik eraan denk kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik hoor een autoportier slaan, de bel gaat, ik open de voordeur - een man met een map vol luchtfoto's staat voor mijn neus. Mijn eerste indruk is leuk, luchtfoto's, mijn hart maakt een sprongetje. Ons uitvergrote huis glimmend op 30 x 40, het is me haast iets te veel van het goede. Maar de beste man heeft ook een foto waar het huis met entourage op staat, je ziet de buren, de weg, wat pony's in een wei, dat ziet er leuker uit. Voor zeventig euri kan ik de trotse eigenaar worden van zo'n mooi glimmend vel. Ik verschiet niet van kleur, maar barst haast in lachen uit en vertel de beste man dat ik de foto's heel mooi vind, maar er geen zeventig euro aan ga uitgeven. Met achterlating van zijn kaartje gaat hij op weg naar het volgende adres. Volgens het kaartje zijn ze de goedkoopste aanbieder van luchtfoto's in Nederland, wat kost tegenwoordig eigenlijk een glazenwasser ?
Het is oktober, oktober is zelfs al over de helft. De hemel is strakblauw en katmans ligt languit in het gras te relaxen. Ik loop in T-shirt buiten, ik rommel wat in de tuin en straks . . . straks gaat de bbq aan, voor het laatst dit jaar.
Aanrecht
In het weekend kookt hubby G en bemoei ik me zo min mogelijk met het eten. Ik zie dat er een pastasalade in de maak is en om te raspen wordt er een megagrote winterwortel uit de tuin getrokken. Ik geef antwoord op de vraag of er nog knoflook in de keuken ligt en lummel achter de computer.
Wil je nog appel van de bbq ? Ja best wel, dan moet je dat zelf even regelen - o. Dus zonder het recept te zoeken flans ik iets in elkaar, de vorige keer had ik de appels in alu folie gewikkeld. Zo moeten ze dan tussen de kooltjes liggen, maar ik vind dat geen succes, de folie scheurt me te snel. Deze keer misbruik ik ovenschaaltjes, appel en rozijnen erin en dan alu-folie eromheen.
Donker
In de verte doemen donkere wolken op, als ik er wat van zeg denkt hubby G dat ik een grapje maak !?! De strakblauwe hemel raakt met een band van grijze wolken bedekt, in de verte zie ik nog steeds blauw. Het dreigt en het doet, maar het regent niet, dus wij bbq-en eigenwijs, we zwaaien naar de langsfietsende buurman en eten buiten.
Bui
We zijn uitgegeten als het opeens wel heel erg donker wordt. Het spettert, dikke spetters, hubby G. rijdt de bbq onder het afdak en ik red de kussens. Tegen de tijd dat ik de borden naar binnen draag zijn ze al voorgeweekt. Als de bui over is haalt hubby G de schaaltjes uit de kolen, het dessert wordt binnen bij kunstlicht geserveerd. Is de zomer nu echt voorbij ?
Nadat mijn moeder weg was, was ik alleen maar moe of beter gezegd moemoe. En ziekjes en slapjes en zat ik mezelf in de weg en ook de staatsloterij heb ik niet gewonnen, maar wie eigenlijk wel ?
Maar là, laten we weer eens op zoek gaan naar de flow, ik heb nog wat foto's in het vat zitten.
Mode
Vierkante stengels
dragen bonte mutsen in
Vloekende kleuren
Nou begin ik ondertussen genoeg van mijn eigen geklaag te krijgen. Mijn moeder is weer naar huis. Ik heb ouderenzorg, de huisarts en de buren weer op de hoogte gesteld. Ik heb stoom afgeblazen bij vrienden en familie en heb vanochtend eens goed in mijn kussen gegild om wat frustratie weg te werken. Dus valt er nog iets leuks te vertellen over de afgelopen week ? Ik vind die twitter tags leuk, niet dat ik twitter of in ieder geval niet op twitter.
#vindjedatikveelsnoep?
Boodschappen doen met mijn moeder, terwijl ik bij de boerderijwinkel vlees haal scoort zij een pot zwarte bessen jam. Boodschappen doen voor mijn moeder, op mijn lijstje staan beschuit en melk. Ik kies beschuit uit en we lopen naar de zuivel, ik pak een pak volle melk. Mijn moeder wijst op de reclame van Milk&Fruit, ze kiest voor aardbei en kers, want ze houdt van kersen en van aardbeien. Hebben we al koekjes ? We lopen terug naar het gangpad met koekjes, ik help haar brosse stroopkoeken uitkiezen. Ze wil ook limonade, onderweg naar de limonade loods ik haar langs de reclamekoekjes met de opmerking dat we nu al koekjes hebben. Als we bij de kassa staan zegt ze hebben we ook kleine koekjes ? We hebben thuis nog speculaasjes. Hebben we dan chocolaatjes ? Nee, maar omdat we inmiddels in de rij staan blijft het hierbij. Volgende stop de hema, daar koop ik maillots voor haar, terwijl ik bij de kassa even een vraag stel dwaalt moeders langs de stellingen. Daar valt ze voor een baar marsepein met chocolade eromheen. In iedere winkel waar je met mijn moeder komt moet je haar gelijk een klein kind bij de snoepafdeling weghalen. En dan altijd maar weer die quasi onschuldige vraag, vind je dat ik veel snoep ? Ik snoepte vroeger nooit veel en nu eigenlijk ook niet, vind jij van wel ? Dûh.
Ik zat dus in een lekkere flow, ik had lekker buiten foto's gemaakt en er geinige polaroidjes van gemaakt, dus ik had voer voor een aantal blogjes. Ik probeerde eens een haiku en moest vreselijk om mezelf lachen en lachen is goed. Ik was ook lekker op dreef met de verjaardagscadeautjes voor mijn schoonzus en nichtje. Oftewel het zonnetje scheen.
Plaat
Nadat ik mijn moeder uit het ziekenhuis gehaald heb ben ik een week druk met haar geweest. Mijn moeder is vergeetachtig, ze noemen het wel dementeren, maar soms denk ik dat ze het beter bij "kinds worden" hadden kunnen houden. Het is alsof je een kind hebt, maar een kind leert dingen, mijn moeder raakt alleen maar steeds meer kwijt. Je merkt dat ze enorm alleen is, want in gezelschap praat ze volcontinu, ze moet haar portie woorden kwijt. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat vertelt en vraagt ze steeds hetzelfde, af en toe slaat de pick-up een stuk over en komt hij bij een ander liedje. Het ergste is dat ze enorm negatief is, niets is goed en als het een luchtiger verhaaltje is zit er toch altijd een grijs of zwart randje aan.
Kleef
Ze is een zwaan-kleef-aan, dus je ontkomt niet aan haar woorden. Ze praat over op bezoek gaan bij een gestopte marktkoopman, wiens naam en adres ze niet weet. Ze gaat wel 4 keer per week naar R, maar vraagt aan mij waar hij woont. Ze vertelt tot in den treure dat ze van mijn vader wel een andere man mocht, maar niet 10 tegelijk. Ze vertelt hoeveel broers ze had, hoe ze heetten en waar ze woonden. Ze klaagt dat mijn hubby haar T-glazen meegenomen heeft. En zo komt het dat als ze in de warme woonkamer in het zonnetje in slaap sukkelt, ik haar laat snurken. Een half uurtje rust op een hele dag.
Mijn moeder heeft achterstallig onderhoud, mijn vader kon het allemaal niet meer bijbenen en was te trots om hulp te vragen. Te eigenwijs om soms gewoon redelijk simpele dingen voor haar te regelen. Een van de eerste dingen die ik gedaan heb is fatsoenlijke schoenen voor mijn moeder kopen, ze loopt namelijk veel. Nu een jaar later zie ik aan haar zolen dat ze er erg veel plezier van heeft. Zo denkt zij er niet over, ze klaagt tegen iedereen dat dochterlief het nodig vond om wél twee paar schoenen voor haar te kopen. Klagen en steunen tegen anderen en mooi weer spelen tegen jou, als je vraagt of de schoenen fijn zitten.
Kans
Nu ze bij me is douche ik haar om de andere dag, als ik het goed inschat wappert ze thuis alleen met het washandje aan de wastafel. Onder de douche wordt gezeverd dat ze vroeger één keer per week op zaterdag onder de douche gingen. Nou dan is het vandaag toch zaterdag, is het vandaag dan zaterdag is haar vraag. Nee het is vrijdag, maar ik had net zo makkelijk "ja" kunnen zeggen - alle dagen zijn voor haar gelijk. Na het douchen haal ik het grove geschut voor de dag, nagelschaar - nagelknipper - nagelvijl, een handdoek en een verzameling papieren keukendoekjes. Ik fatsoeneer haar teennagels zo goed als ik kan. Ik bedenk me ondertussen dat dit de derde keer is dat ik haar teennagels knip en ik heb ondertussen diep ontzag voor pedicures gekregen.
Slofferd
Ze sloft door huis op haar twee verschillende toffels en vraagt honderd keer waarom ze twee verschillende pantoffels aanheeft. Nou omdat de buuf zo snel geen andere pantoffels voor je kon vinden. Ook het ander paar niet, dan had je met twee gelijke naar het ziekenhuis gekund. Ze sloft op een irriterende manier door huis, als ik naar de pantoffels vraag blijkt de ene te groot en de ander gewoon niet fijn te zitten. Het zal wel wederom een doodzonde zijn, maar ik ga met haar naar een schoenwinkel en daar kopen we goed zittende blitse donkerrode pantoffels.
Om de een of andere reden ben ik min of meer gehaast boodschappen aan het doen, want toen ik eerder weg wilde regende het. Nog dit en nog dat doen, want morgen staat mijn moeder weer op het programma. De OV chipkaarten opgeladen, verjaardagskaartje voor het nichtje, melk en en en - stop. Op het moment dat ik het Kruidvat binnenstap gaat mijn mobiele telefoon, de huisarts van mijn moeder.
Knie
Ik ben bij je moeder en ik denk dat ze haar knie of anders een van haar kniebanden gebroken heeft. Ik laat haar met de ambulance naar het ziekenhuis vervoeren, dat zal wel opereren of revalideren worden. Ok en wat moet ik nu doen ? Blijf maar in de buurt van je mobiel, want het ziekenhuis belt je dan wel. Oftewel het is weer eens raak, je hebt een bezoek gepland en toch ben je net weer niet op tijd en heeft zo'n kleine Pan aan de caleidoscoop gedraaid. Ik fiets maar naar huis en het grote wachten begint.
Foute grap
Na anderhalf uur wachten wordt ik gebeld door de arts van de spoedeisende hulp, er is goed nieuws, ze blijkt niets gebroken te hebben. U kunt uw moeder op komen halen, ik verslik me haast. Je houdt met het slechtste rekening, maar niet dat ze je doodleuk vragen om Nederland te doorkruisen om je ouwe moedertje op te komen halen uit de ballenbak. Ze kan met wat ondersteuning wel lopen meldt de arts me, uhm denk ik bij mezelf. Ik zie de beren op de weg liggen, mijn moeders vol gehamsterde tweepersoonsbed, verder nergens plek in huis om te slapen terwijl je voor haar moet zorgen. Mijn brein krijgt haast kortsluiting, altijd wat.
Episch centrum
We laden de auto vol met campingmatjes en slaapzakken, ondertussen peins ik me suf wat een goede oplossing is. We eten wat en gaan op weg. Onderweg dimdammen we en besluiten we mijn broers door de laatste huurders vies achtergelaten flatje te betrekken. Als ik uiteindelijk bij de balie in het ziekenhuis sta, kunnen ze mijn moeder niet in het systeem vinden. Mijn mobiel rinkelt weer, een dame van de spoedeisende hulp met de vraag of we al op weg zijn. Ik ben er al, maar ze kunnen ma niet vinden of ik bij de balie van de huisartsenpost sta - ik bestudeer het plafond terwijl ik tot 10 tel en informeer of ze haar collega spreken wil. Nee ik kom u wel halen. We worden door de krochten van de spoedeisende hulp geleid en daar zit ze, kopje chocolademelk in de hand en twee verschillende sloffen aan.
Ik kan helemaal niet dichten, maar een haiku zou me dat lukken, het zijn ten slotte maar drie regels, dat is heel wat minder dan een ritornel. De regels bevatten vijf, zeven en weer vijf lettergrepen. Volgens wikiP bevatten ze een momentopname, een vingerhoed vol emotie. Die van mij krijgt er een foto bij.
Het jaargetijde
met nieuwe modekleuren
is toch echt de herfst
Naar de sportschool gaan is leuk.
Nee, ik maak geen reclame, moet ik dan juist meer merknamen roepen - hmm, dat klinkt juist als meer reclame. En eigenlijk is dit geen reclame maar een klacht. Een klaagzang. Een hele erge. Ik ben een voorstander van statiegeld, maar van mij mag het wel wat eenvoudiger.
Statiegeld
Waarom betaal je overal en nergens statiegeld voor om vervolgens tot de ontdekking te komen dat je het nergens meer terugkrijgt ? In de garage van mijn ouders staan 5 Vrumona kratjes, met bij elkaar gescharrelde flesjes erin. Van dat terrassen- en sportkantinespul, maar het lukt me niet om die kratten ergens in te leveren.
Als ik bij mijn ouders was kreeg ik Duitse flessen toegeschoven, die ik dan weer inlever als ik over de grens ga einkaufen. En zo komt het spul rond. Zo kreeg ik ook een stuk of wat incourante kratten, hun statiegeld termijn was over de datum, zeg maar dag tegen je centen. Ik gebruik ze her en der in de tuin. Als zitje, als opstapje, als tafeltje en als bok, maar dat laatste schijnt aan het seizoen te liggen.
Nieuwe nummering ? Ja, in navolging van de moestuin. Wat is het deze keer geworden ? Nou niet wat ik zocht natuurlijk, ik zoek een oerdegelijk blik van een stoffer en een blik, niet zo'n modernistische.
Na de aankoop van vandaag zal ik voortaan naar meer kleine cakevormpjes zoeken.
Score
Ik was nog op zoek naar een bekertje, vaasje, iets om de op het bureau rondslingerende mini potloodjes in te zetten. Dat is nu dus een blauwe mok geworden.
En drie aan elkaar geroeste cakeblikjes in de vorm van een kat. Ik hoop dat een afwasbeurt en drogen op de verwarming ze goed zal doen, alle katten houden ten slotte van warmte.
Kijk, dit zijn nou twaalf goede redenen om zelf brood te bakken, heerlijk. Het recept vind je bij Arden (die tegenwoordig weer Levine heet). Ik varieer met de vulling, deze keer - 90 gram rozijnen, 40 gram krenten en 20 gram in stukken gehakte gedroogde appeltjes. Ik maak het deeg in de broodbakmachine, alles bij elkaar en dan na 10/15 minuten de vulling erbij. Als de machine stopt met kneden, bij mij is dat na 20 minuten, haal ik het deeg eruit. Als de vruchtjes er nog niet goed door zitten kneed ik het deeg nog even met de hand, daarna laat ik het met rust. Het heeft geen zin om te haasten, zoet deeg rijst lang-zaam.
Lost in translation
