Om de een of andere reden ben ik min of meer gehaast boodschappen aan het doen, want toen ik eerder weg wilde regende het. Nog dit en nog dat doen, want morgen staat mijn moeder weer op het programma. De OV chipkaarten opgeladen, verjaardagskaartje voor het nichtje, melk en en en - stop. Op het moment dat ik het Kruidvat binnenstap gaat mijn mobiele telefoon, de huisarts van mijn moeder.
Knie
Ik ben bij je moeder en ik denk dat ze haar knie of anders een van haar kniebanden gebroken heeft. Ik laat haar met de ambulance naar het ziekenhuis vervoeren, dat zal wel opereren of revalideren worden. Ok en wat moet ik nu doen ? Blijf maar in de buurt van je mobiel, want het ziekenhuis belt je dan wel. Oftewel het is weer eens raak, je hebt een bezoek gepland en toch ben je net weer niet op tijd en heeft zo'n kleine Pan aan de caleidoscoop gedraaid. Ik fiets maar naar huis en het grote wachten begint.
Foute grap
Na anderhalf uur wachten wordt ik gebeld door de arts van de spoedeisende hulp, er is goed nieuws, ze blijkt niets gebroken te hebben. U kunt uw moeder op komen halen, ik verslik me haast. Je houdt met het slechtste rekening, maar niet dat ze je doodleuk vragen om Nederland te doorkruisen om je ouwe moedertje op te komen halen uit de ballenbak. Ze kan met wat ondersteuning wel lopen meldt de arts me, uhm denk ik bij mezelf. Ik zie de beren op de weg liggen, mijn moeders vol gehamsterde tweepersoonsbed, verder nergens plek in huis om te slapen terwijl je voor haar moet zorgen. Mijn brein krijgt haast kortsluiting, altijd wat.
Episch centrum
We laden de auto vol met campingmatjes en slaapzakken, ondertussen peins ik me suf wat een goede oplossing is. We eten wat en gaan op weg. Onderweg dimdammen we en besluiten we mijn broers door de laatste huurders vies achtergelaten flatje te betrekken. Als ik uiteindelijk bij de balie in het ziekenhuis sta, kunnen ze mijn moeder niet in het systeem vinden. Mijn mobiel rinkelt weer, een dame van de spoedeisende hulp met de vraag of we al op weg zijn. Ik ben er al, maar ze kunnen ma niet vinden of ik bij de balie van de huisartsenpost sta - ik bestudeer het plafond terwijl ik tot 10 tel en informeer of ze haar collega spreken wil. Nee ik kom u wel halen. We worden door de krochten van de spoedeisende hulp geleid en daar zit ze, kopje chocolademelk in de hand en twee verschillende sloffen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten