Expeditie

Mijn voornemen om iedere twee weken naar mijn moeder te gaan houdt tot nu toe stand. De afgelopen weken ging de telefoon om uiteenlopende redenen, ze had geen geld, ze wilde andere gordijnen en ze wilde weten waar haar glazen waren. Waar geld ligt kan ik haar vertellen, de glazen zitten in haar hoofd, maar gordijnen op afstand regelen is ingewikkeld. Ik heb altijd gevonden dat ze wel andere gordijnen mocht, maar op de een of andere manier raakt die boot altijd getorpedeerd.

Voorkant
Omdat in de gordijnen aan de zijkant de gaten vielen, heeft ze daar al nieuwe gordijnen. Ik probeerde toen meteen gordijnen voor de voorkant te regelen, maar ik merkte dat mijn moeders humeur begon te verschuiven en dat het aanbod haar ook niet kon bekoren. Op zo'n moment moet je genoegen nemen met dat wat je wel bereikt hebt, de rest kan wachten. Mijn moeders gordijnen bestaan uit dof rode gevallen op links en rechts, zeg maar de vleugels en in het midden hangen dof goudgele veloursachtige types met hoogwater. Dat hoogwater was mij altijd al een doorn in het oog, de ramen reiken tot de grond, de gordijnen tot dijhoogte. Mijn moeder daarentegen heeft vooral een hekel aan de rode vleugelspelers, de kleur kan haar niet bekoren.

Oude
De vraag is waarom hangen die gordijnen er, terwijl ze lelijk van kleur en niet passend zijn ? Dat is een hele goede vraag, 1 waarop ik het antwoord wel weet - mijn moeder is niet meer die vrouw, die ze vroeger was. Toen de gordijnen aan de voorkant het begaven zijn er noodgordijnen gekomen en mijn vader vond het wel best. Gordijnen kopen met mijn moeder is natuurlijk ook geen sinecure, maar ik gebruik mijn voelsprieten. En zo gaan we met de tram naar de stofjesmarkt, achter de kraam hup de winkel in, de huidige mode bekijken. Effen gordijnen vallen af, te saai te weinig leven. De stoffen met de enorme motieven vallen af, te schreeuwerig. Het moet er middenin, mijn moeder keurt de schotse ruiten af met de uitspraak 'dat vind ik leuk voor een rokje'. Een veloursachtig blokjespatroon valt ook af, ze blijkt niet van vierkanten te houden. Hubby G vindt op het oranje rek een rol stof, de kleur knal, het patroon rustig.

Kiezen
We laten de rol ontzetten en we bekijken het, ik vind het mooi maar vindt mijn moeder het mooi ? Het blijft erg lang onduidelijk, ze ontwijkt mijn vragen behendig en begint steeds over iets anders. Over dat ze niet weet wat voor gordijnen ze nu heeft en of ik het mooi vind, iets dat totaal onbelangrijk is. Op een bepaald moment zegt ze uit zichzelf dat ze het patroon mooi vind - op dat moment klikt er bij mij iets, dan is het goed. O, het zal straks echt wel wennen worden en ze zal 100.000 keer vragen of ze die gordijnen echt zelf uitgekozen heeft.