Onrust

Voor normale mensen brengt gordijnen kopen misschien een opgewonden spanning met zich mee, voor mijn moeder en dus ook voor mij is het een periode van onrust. Nadat de gordijnen uitgekozen zijn blijft er bij mijn moeder iets knagen, dat ze "iets" moet. Maar wat precies ? En zo belt ze mij om de dag, de gesprekken gaan over van alles, maar centraal blijft haar vraag - wanneer kom je weer ? Omdat het Pasen is, is het antwoord dat weet ik niet, zou liegen in deze situatie een goede oplossing zijn ? Ook dat weet ik niet, misschien verandert dat niet eens iets aan haar belgedrag.

Thuis
Wanneer kom je weer, verandert langzaam in de vraag of ze thuis moet blijven voor de gordijnen. Wachten duurt lang en het gevoel dat de gordijnen gebracht gaan worden en ze dus thuis moet blijven groeit. De gordijnen moeten we zelf halen en zo is thuisblijven dus onlogisch, maar ja mijn moeders brein is niet meer logisch. Haar kukel is min, zoals Maarten Toonder zo treffend schreef.

Niet thuis
Pasen was voor mijn doen een druk weekend en ik dacht zal ik moeders bellen en zeggen bel-me-niet, want ik ben niet thuis. Maar ik verwacht niet dat zoiets helpt. Op de twee dagen, die ik op stap was, brandde bij thuiskomst het lampje van het antwoordapparaat. De eerste dag was het al te laat om nog terug te bellen en daarnaast heeft dat vaak ook geen zin.

Bed
Dat terugbellen geen zin heeft werd bewezen op de dag dat ik dat dus wel deed. Je verwacht dat ze thuis is, want dat vertelt ze het apparaat, na lang rinkelen werd er opgenomen. Ik voelde me niet lekker en was op bed gaan liggen, toen ben ik in slaap gevallen - nou niets mis mee, daar is een bed voor. Maar je had me gebeld, o - daar weet ik niets meer van. Ok, maar omdat ik haar nu toch aan de lijn had heb ik haar nogmaals verteld dat ze niet voor de gordijnen thuis hoeft te blijven. Vandaag ging de telefoon weer, mijn moeder of ze nou thuis moest blijven voor de gordijnen, ik moest keihard lachen - mijn moeder snapte daar niets van . . .