Voorbereiding
Een goede voorbereiding is het halve werk en dit is weer eens 1 van die dagen dat blijkt dat ik die niet gedaan had. Het plan is om de duvelkuulsroute bij Afferden te lopen met een omweg via Venlo (Fossa Eugeniana en een vlaaienbakker). Achteraf gezien waren de tekenen al vroeg duidelijk, maar ja als je die negeert . . . wat dan ? Onderweg vraag ik eens hoe ver is dat Venlo eigenlijk nog ? Oftewel . . . mezelf slecht voorbereid. Ik ben kribbig als ik onderweg onduidelijke antwoorden krijg en stap uit om de passagiersstoel te claimen. We komen goed uit in Venlo (hubby heeft zich netjes voorbereid) en ook de ovatonde in Venlo wordt met mijn aanwijzingen netjes genomen. De vlaaienbakker wordt zonder problemen bereikt en de voorbereiding is wel dusdanig goed dat er een koeltas met koelelementen is om de vlaai in op te vangen.
Duvel
We raken in verwarring hoe we het snelst op de snelweg komen en zetten tante Truus aan, tante Truus meldt 40km naar Afferden. Ik sputter, wa-at ? Lekker voorbereid dus. Terwijl we onderweg zijn lijkt de weg eindeloos, ik heb het idee dat we ieder moment de camping weer op kunnen rijden en thuis zijn in plaats van dat we straks in Afferden aankomen. De weg lijkt eindeloos, het is warm en de vakantie hoofdpijn begint op te zetten. Toch komen we in Afferden en we vinden zelfs een beschaduwde parkeerplek voor de bolide.
De route is 7km, dat zou voor mij een peulenschil moeten zijn maar vooral de 1e km is zwaar alsof mijn benen na al dat fietsen niet meer weten wat een looppas is. De route voert langs de ruïne van kasteel Bleijenbeek, die opgekalefaterd wordt zodat het een min of meer veilig te bezoeken ruïne blijft. Die middenweg is niet aan mij besteed, laat het gaan of bouw het op - ik zal maar denken dat ze het niet met mijn geld doen. Alhoewel, is dat wel zo ? Weet je wat - ze doen maar. Achter de ruïne loop je onder dik gebladerte over de oude oprijlanen. Hubby G. wijst naar de grond, over het pad huppen mini padjes nog geen 2cm groot. Hoe kan ik nu nog zorgeloos verder lopen ? Oplettend waar ik mijn stoere stappers neerplant wandelen we verder.Oververhit
Onderweg pauzeren we in de schaduw, dat is nodig want ik voel dat ik oververhit begin te raken. De hoofdpijn kan ik maar net buiten de deur houden. Aan het uitzicht kun je niet afleiden in welke eeuw je bent, nou ok - het prikkeldraad zou er in de middeleeuwen niet gestaan hebben. Als we uiteindelijk bij de duvelkuul aankomen staan er waarschuwingsborden - niet door de kuddes lopen en niet met rode vlaggen wapperen. Maar al wat ik zie van het vee is mest, ik hoor zelfs geen vee - het enige wat je hoort zijn vogels en het luide gekwaak van kikkers in de kuul. Na al die waarschuwingen verwacht je toch iets meer. Ik geef aan dat het foute boel is, dat de hoofdpijn te erg begint te worden - het laatste stuk wandeltocht leggen we af in een straf tempo. De lol gaat er op die manier wel vanaf, vooral als ik de blaren van het ene op het andere moment voel op ploppen, dat kan er dan ook nog wel bij.
Tent
Ik weet niet hoe we thuisgekomen zijn, in de auto schakel ik mezelf uit, ik ben er even niet. Thuisgekomen eis ik een emmer, binnen 2 minuten is het voor mekaar en heb ik de ellende eruit gekotst. Daarna slaap ik de scherpe kantjes eraf en kom rond etenstijd een beetje wankel uit mijn slaapzak stommelen. Ik ben der weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten