Zegen

Ken je dat gevoel, dat je voelt dat je bekeken wordt - vaak zit er dan een kat aandachtig naar je staren in de hoop dat je eindelijk eens opstaat om de brokjes voorraad aan te vullen. Maar nu kan dat niet, Cor is dood en andere katten zie je hier sporadisch. Ik zit buiten te haken, ik tel mijn steken, ergens zitten drie stokjes in plaats van twee, ik baal, ik haak terug tot dat punt - het gevoel overvalt me.

Vreemdeling
Als ik opkijk zie ik iemand op de weg staan, hij kijkt naar mij - niet iemand die ik ken is mijn conclusie. Of ik weet hoe ver het is naar H, nou niet precies maar een best eind - ik sta op om de vreemdeling eens van dichterbij te bekijken. Korte broek, T-shirt, rugzak, bril en nog aardig jong, een beetje een piepkuiken. Hoe ver is het dan naar Z vraagt hij, tien kilometer is het antwoord. Dat lijkt mij te doen als je te voet bent, hij draait een beetje het zou misschien wel kunnen als . . . nou ja, hij zou wel iets te eten lusten - wat hij meteen laat volgen door 'ik vraag niet om eten hoor'. Ik ben geamuseerd en zeg, dat is goed want ik heb het eten net op, hij kijkt teleurgesteld. Ik zeg je kunt wel een boterham krijgen, hij fleurt helemaal op, in het donker was hij vast licht gaan geven.

Kostganger
Ik neem hem mee naar de tafel, hubby G komt polshoogte nemen en brengt kort daarna een dienblad vol eten voor de jongeman. Of hij melk van de koe of uit een pak wil, hij wil de melk van de koe wel proberen, hij drinkt gulzig terwijl het brood ontdooid. Daarna wordt in rap tempo het brood verslonden. Hij kijkt hongerig naar de banaan, ik zeg ik zou hem bewaren als je nog zo'n stuk lopen moet. Ik heb er zo'n zin in, maar ik zal hem bewaren zegt hij. Als hij me vertelt dat hij naar de EO jongeren dag geweest is vallen er voor mij wat puzzelstukjes op zijn plaats, ik snap waar hij heen wil. Ik ga een kaart halen en een briefje zodat ik de route voor hem uit kan tekenen.

Beginner
Hij is zo ondersteboven van het aangeboden eten dat hij met een plak koek in de handen maar bijna zonder rugzak vertrekt. Heb je eigenlijk drinken bij je vraag ik hem, het antwoord nee. Ik vul een flesje met water, terwijl hubby G tegelijkertijd een pakje drinken voor hem haalt. Hij wenst ons veel zegen toe. Ik loop met hem mee zodat ik uit kan leggen welke kant hij op moet, ik kijk hem na. Tien kilometer, dat is te doen, het is erg mooi weer. Het enige dat in zijn nadeel werkt is dat hij nette schoenen met leren zolen aanheeft. Was dit alweer een test vraag ik me af, de derde dit jaar ? Had ik naar zijn schoenen moeten kijken en moeten besluiten hem te brengen ? Nee denk ik, ook dit piepkuiken moet volwassen worden.