Ondertussen is het al meer dan 1 maand geleden en nu kan ik er denk ik wel over schrijven, op 19 januari bereikte ik een dieptepunt. Er gebeuren dingen waar je geen invloed op hebt, je bent de controle kwijt en over sommige dingen heb je die al nooit gehad. Er zijn nou eenmaal mensen, die nergens over nadenken, die nergens mee zitten, die het niet boeit wat jij ergens van vindt zolang zij hun zin maar krijgen. Ga op een gemiddeld schoolplein kijken en je zult er altijd 1 aan kunnen wijzen - de bullebak, die iedereen terroriseert.
Petten
Er zijn dus mensen die zitten aan andermans spullen, omdat ze vinden dat ze dat mogen of gewoon omdat ze het kunnen. Het bezoek aan de Hermandad stelde me enorm teleur, ze vonden de overtreding meer in de "normale" rechtbank thuis horen dan in het strafrecht circus. Omdat ik pislink was, om het maar voorzichtig uit te drukken was dat nou iets wat ik helemaal niet zag zitten. Ik dacht braak en huisvredebreuk, de Hermandad dacht meer dat het iets was waar je met een goed gesprek nog wel uit kon komen. Dat je een paar advocaten het laat regelen, die dan onderling een dealtje sluiten en dan een zoen erop en het is over. Tsja, het is in Nederland niet al te best gesteld met de Hermandad, ze hebben het druk en jij bent een aanstaande "plankzaak".
Gelijkdenkend
Het enige goede aan die exercitie was dat ik samen met mijn broer 1 front was, we wandelden samen onverrichter zake terug. Ieder op zijn manier aan het denken over wat en hoe nu verder. Bij onze moeder thuisgekomen staan we in de lift, opeens komt er een gedachte bij me op. Ook een beetje eentje die ik al wist - mijn vader is echt dood. Als in heel erg echt dood en hij komt nooit meer terug. Als mijn vader nog geleefd had was dit allemaal nooit zo gebeurt. Misschien anders, maar nooit zo. Ik voel me opeens moe, heel moe - ik bereikte een dieptepunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten