Het brood ging op wereldreis en kwam bij mijn moeder aan. In de koelkast drie kuipen margarine, een homp kaas, acht worsten, maar geen brood. Dus ik leg een deel van het brood in de koelkast en de rest in de vriezer. In de vriezer staat een pot koffiecreamer kou te lijden, ik onderdruk een giechel.
Achteruitgang
Mijn moeder gaat steeds een stapje verder achteruit, heel langzaam, het is moeilijk te benoemen - het zit in de kleine dingen. Je vindt af en toe dingen in de koelkast of de vriezer, die daar niet thuishoren - maïzena, koffiecreamer en kraaltjes. Ze zette vorig jaar nog koffie, op een slakkengang, maar ze deed het - nu niet meer. Voordat we de was ophangen moet de schuifdeur van het balkon open, ze woont er al zeventien jaar, maar het lukt niet. Ze wil een plak cake afsnijden, maar er zit nog plastic omheen en daar staat ze dan onhandig mee te hannesen. Later hetzelfde scenario met de gekookte worst, die ze op brood wil. Maar het grootste teken is misschien wel dat ze niet luidkeels protesteert als ik het van haar overneem.
Som der delen
En dan zijn er al die andere tekenen al. Ze vraagt dingen 100 keer, ze kan niet meer koken, als een overslaande plaat herhaalt ze verhalen. Met het verlies van het fineer komt ze lomp uit de hoek, het geheugen kalft af, ze gaat steeds verder terug in de tijd. Ze weet niet welke dag, maand of jaar het is, ze heeft geen flauw benul wat ze gisteren uitgespookt heeft, ze verdwaalt. Ze weet niet meer wie "Teun" is, ze haalt mensen en verhalen door elkaar. Ze past verhalen aan zodat het plaatje voor haar klopt. Een simpele taak zelfstandig tot een goed einde brengen is onmogelijk omdat ze bij het minste of geringste afgeleid is. Je kunt het lijstje van de Alzheimer stichting rustig aflopen, ze scoort op alle fronten.
Rijp
Haar eetscharrel R. vertelt me dat ze hem een keer om drie uur 's nachts gebeld heeft en dat ze, toen hij opnam, vrolijk "goedemorgen" riep. Hij zegt, ze is zo moeilijk en alles maar 100 keer vragen, ze vraagt ook steeds of ze hier niet mag blijven, maar ik begin er niet aan. Ik weet wel dat ze er niets aan kan doen, maar ze is niet goed van boven. Vandaag heeft ze ook al twee keer gebeld, ze is rijp voor een tehuis. En als iemand uit haar eigen leeftijdscategorie dat zegt, iemand die zelf niet in een tehuis wil, iemand die ze nog wel allemaal op een rijtje heeft, dan weet je dat het waar is. Ook al wil je er nog niet aan, ook al ben je er bang voor, bang voor hoe het zal zijn voor haar, bang voor de confrontatie met haar. Je weet het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten