Acht uur 's avonds - de telefoon gaat, de nummermelder zegt "Anoniem". Ik heb een hekel aan anonieme bellers, eerder waren het de verkopers, maar na registratie in het bel-me-niet register hield dat op. Tegenwoordig zijn het de hulpverleners, de hermandad of god mag weten wie in zorgland en gaat het altijd over mijn moeder. Zodra de telefoon gaat en ik zie "Anoniem" dan zakt het lood me in de schoenen en de kei daalt in mijn maag. Spreek ik met de dochter van mevrouw Kronkelstaat, inderdaad daar spreken ze mee.
Geval
Deze keer, een half jaar na de vorige keer, wederom het ziekenhuis. Ik bel u even want uw moeder is hier, wist u dat al ? Hoe dan, denk ik bij mezelf. Het valt wel mee hoor, ik denk dat ze zo wel naar huis mag. De ambulance heeft haar eigenlijk alleen maar meegenomen omdat ze zo verward was en niet meer wist waar ze woonde. Hoe krijg ik haar thuis ? We kunnen een taxi voor haar bellen. Ja maar hoe ga ik dat betalen, want als mijn moeder zo over haar theewater is, lukt dat mijn moeder niet. Ik kan dat wel even voor u navragen en in de tussentijd babbel ik met mijn moeder. Beetje dikke stem, maar ze vraagt alert of ik geschrokken ben - ja tuurlijk. Ze heeft een snee in haar linkerhand, haar rechterknie voelt warm, haar neus zit nog van voren en haar oren van opzij - check.
Taxi
Ik krijg de verpleegkundige terug, over de taxi is ze kort, we kunnen het niet voorschieten en een andere optie geeft ze niet. Maar moeders mag ook nog niet naar huis, ze wordt nu volgens het protocol afgewerkt. Terwijl ik thuis wacht, kijk ik welke taxibedrijven er zijn en wat een rit ongeveer kost. Anderhalf uur later bel ik het ziekenhuis weer - het wachten is op de neuroloog en die heeft het momenteel heel druk. Ik drentel wat heen en weer in huis en probeer een oplossing te bedenken, ik bel de buren van mijn moeder. De buuf zegt, we zijn meestal tot een uur of twaalf op, dus als je moeder voor twaalf uur thuiskomt betalen wij de taxi wel en anders leggen we geld voor de taxi onder haar deurmat.
Later
Weer een uur later bel ik opnieuw met het ziekenhuis, eerst met de balie - hoe doen jullie dat voor patiënten, die een beetje de weg kwijt zijn - het antwoord stelt me gerust. Daarna krijg ik de verpleegkundige weer aan de telefoon en geef ik de details voor de taxi door. De neuroloog is nu net bij uw moeder, wilt u nog gebeld worden ? Alleen als jullie haar willen houden, anders niet. De telefoon zwijgt op wat nog rest van de avond. De volgende ochtend bel ik met de buren, moeders was om half twaalf eindelijk thuis gekomen - helemaal van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten