De twee kopjes

Een van de verhalen in het repertoire van mijn moeder is het verhaal van de twee kopjes. Ik heb dit verhaal nooit gehoord toen ik opgroeide - echt nooit. Pas nu ze dementerend is vertelt ze dit verhaal om daarna te vragen of ik het erg vind als ze de kopjes aan haar kleinkind/mijn nichtje geeft. Ik vind dit niet erg, omdat ik het verhaal vroeger nooit hoorde ben ik ook helemaal niet gehecht aan die twee kopjes. Sterker nog, ik zou die twee kopjes niet eens aan kunnen wijzen.

Broer
Mijn moeder had een drietal broers en ze was verzot op de middelste en hij blijkbaar ook op haar zo vertelt ze. Broer werkte daar en daar en kwam daarom bij die en die over de vloer. En dat echtpaar had geen kinderen, die mevrouw had twee hele oude kopjes. Op een dag had de mevrouw gezegd, wil je deze twee kopjes niet meenemen voor je zusje. Want blijkbaar had broer lovend over zijn zusje verteld, mijn moeder zit niet te glimmen als ze dit verhaal doet. Nee, ze leeft in dat moment en je ziet het verdriet over het gemis van haar broer, die al meer dan dertig jaar dood is.

Visite
Ik ben bij mijn broer op visite en bewonder het nieuwe dressoir, in het dressoir staan de twee kopjes. Ik fotografeer ze speciaal ter illustratie bij dit stukje. Ik wist dat mijn moeder de kopjes al twee keer aan mijn nichtje gegeven had, maar ik ben niet helemaal bij - de teller staat ondertussen al op drie keer. Nee, we zetten de kopjes niet steeds weer stiekem bij onze moeder in de kast - mijn moeder geeft gewoon iedere keer weer twee andere kopjes.