Mijn 1e printplaat

In de grote stad flikkert iedereen zijn rommel op straat, sommige mensen leven daar weer van. Mijn vader was zo iemand, hij bukte niet alleen voor statiegeldflessen, hij bukte ook voor elektronica, dienbladen, oud ijzer, opladers, oude telefoons en afgedankte ibooks. En dan bukte hij ook nog voor honderden andere dingen, dingen waar ik waarschijnlijk niet eens weet van heb. Soms vertelde hij over een wandeling naar de oud ijzer boer, ben ik naar Bootman geweest, kom ik thuis zie ik dat ik dat ik vergeten ben dat aluminium dienblad af te geven. En hij verzuchtte dan, als ware het een opgaaf, dan moet ik er nog maar eens een keertje heen.

Herinnering
Wij gingen altijd al naar Bootman, zelfs al toen ik maar drie turven hoog was. De auto werd volgeladen met oude kranten, wij als kinderen konden nog net mee - auto op de weegbrug, kranten eruit, nog een keer wegen en afrekenen maar. De laatste jaren hoorde ik wel, dat de prijs van koper goed was en soms van dit of van dat, maar ik luisterde daar met een half oor naar. Als iedereen in jouw dorp een kliko heeft kom je niet in aanraking met andermans rotzooi.

Verzameling
Nu we bij mijn moeder opruimen komen er soms dozen vol met elektronica te voorschijn, opladers allemaal in hun eigen plastic zakje. Dozen vol met kabels, een schoenendoos met telefoontjes, een Kermit station van de KPN. Het staat daar maar, mijn vader is er niet meer aan toegekomen - ik ga in therapie. Ik krijg een set tangen en een doos met vreemdsoortige bitjes, ik verzamel wat dozen om me heen en een vuilnisbak. Zo knip ik stekkers van snoeren en sloop ik kastjes uit elkaar - kijk eens pa, mijn eerste printplaat.