Op tien november 2007 arriveerde hij hier, uit het asiel, met grote ogen zocht hij een veilige plek onder het grote fornuis. Om van daaruit te groeien tot onze vaste kameraad, ongedierteverdelger 1e klas, fotobomber 1e klas, super snorder en schootwarmer in geval van ziekte of handwerkwoede. Gisteren op twintig mei viel voor hem het doek en hebben wij zijn poot vastgehouden terwijl hij afreisde naar de eeuwige jachtvelden.
Nooit meer samen zingen in de auto, nooit meer die staart zien als je thuiskomt, nooit meer een wedstrijdje brokjesvangen houden, nooit meer hem afdrogen als hij nat tot op de onderbroek thuis kwam na een nachtelijke strooptocht, nooit meer hem achterwaarts over de vensterbank zien bewegen zodat het personeel het raam voor hem kon openen, nooit meer samen in de tuin werken, honderdduizend dingen nooit meer.
3 opmerkingen:
Nooit meer je net gezaaide en geharkte slabed ondersteboven vinden omdat je in die losse grond zo lekker plaskuiltjes kan graven....
Maar 1 ding altijd wel : hem herinneren
Jullie hebben elkaar mooie jaren gegeven.Sterkte met het verlies!
Een reactie posten