De geheime dagboeken van Hendrik Groen sleepten me door een verkouden dieptepunt heen. Niet veel later hoorde ik dat de auteur ontmaskerd was, ergens jammer maar daar komen we ook wel weer overheen. Dan kan ik van hieruit de auteur feliciteren met twee heel mooie boeken en ook bijzonder, het tweede deel is nog beter dan het eerste - een diepe buiging voor Hendrik.Oma
De herkenbaarheid maakt de boeken goed, iedereen die het leest en ooit een bejaardentehuis van binnen meegemaakt heeft herkent iets. Mijn oma sleet, in de jaren zeventig, haar laatste jaren in een bejaardentehuis. Inderdaad zo'n betonnen kolos, waar in de bedrukkende stilte Magere Hein over de gangen sloop. Als mijn aanwezigheid even niet gewenst was, zat ik tegenover de lift in het zitje, daar verveelde ik me dan met ingebonden jaargangen van bladen die mij totaal onbekend voorkwamen. Als ik het geheime dagboek lees kom ik tot de conclusie dat bepaalde dingen nog steeds niet veranderd zijn. In de jaren zeventig sprak de leiding er schande van dat mijn oma vis in haar ieniemienie koelkast had liggen. Vis, alsof het een doodzonde was dat je dat nog lustte. Ook in het tehuis van Hendrik mag je nog geen ei koken, je wordt betutteld en tot kleuter gedegradeerd, bij mij kwam de gedachte op dat het zo slecht nog niet is dat ze een deel van de bejaardenwoningen aan jonge mensen verhuren. Vooruit met de frisse wind, weg met de betuttel cultuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten