In onze kringloopwinkel lijkt een wervelwind huisgehouden te hebben. Extra kastruimte erbij en alles wat her-gegroepeerd oftewel, ik kan niets vinden. Alle breinaalden lijken met de muziek mee, geen leuke popjes, geen interessante boeken en geen leuke puzzels. Uiteindelijk vind ik een haaknaald en dat moet hem dan maar worden.
Apart
Er is iets aan de naald dat me stoort, maar ik kom er thuis pas achter wat het is. Het is een misbaksel, de haak staat niet recht boven het platte deel in de greep. Ik pak er een bol wol bij en zet een paar steken op, gelukkig - hij doet 't wel.
Ik denk toch dat die Hollandse luchten bij de herfst horen, maar misschien denk ik wel fout.
Kussens in de lucht
door de avondzon gekleurd
als een suikerspin
Nee, nog een groente foto ? Ja, drie keer is scheepsrecht. Gelukkig zijn we al daadwerkelijk in november aangeland.
Prei
Lekker. Dit jaar zijn de zaadjes netjes uitgegroeid tot volwaardige dikke stronken. In andere jaren moet ik weleens naar het tuincentrum om planten te halen. Dat voelt als een nederlaag, want prei kiemt veel makkelijker dan uien.
Hoop
We verplanten de plantjes als ze het formaat potlood hebben. We maken een gat met een bezemsteel en daar laten we ze dan inzakken, liefst met regen op komst. En dan maar wachten en hopen dat die potloodjes zo dik als een bezemsteel worden.
Ik loop achter, zei ik dat al ?
Dik
De gewone wortels zijn op, maar er is nog 1 pastinaak en er zijn winterwortels. Er hoeft niet tot de winter gewacht te worden, de wortels zijn al goed. Ze zijn enorm dik, met 5 wortels heb je de bak al vol. Maar ook de wortels zijn niet à la supermarkt, ze zijn veel dikker dan hun supermarkt broers en grillig gevormd. Ze zijn ook minder zoet, maar ik vind dat nou niet echt een probleem.
Concurrentie
Wat wel jammer is dat de ritnaalden onze wortels ook lekker vinden. Dus je moet wel het een en ander wegsnijden en weggooien. Dat zou zo erg nog niet zijn, maar onze kippen halen er hun neus voor op.
De moestuin postings lopen enorm achter, het is vreselijk - not ?
Oktober
Ik beken, dit zijn de eerste spruiten en die aten we eind oktober al. Lekker, maar bewerkelijk. Spruitjes schoonmaken is een heel werk, kontje eraf snijden, buitenste blaadjes eraf pellen, kontje inkruisen en allerlei beestjes verwijderen. Als ik beestjes dakloos maak verlang ik wel eens naar supermarkt groente waar je amper een bladluis op vindt.
Bonbons
Vroeger lustte ik alleen spruiten als ze schuil gingen onder een dikke laag appelmoes. Op een zekere dag noemde ik ze stront bonbons, mijn vader moest daar hard om lachen en hij nam het woord op in zijn vocabulaire. Dat is zo'n glimlach herinnering, ik durf te wedden dat mijn moeder het vreselijk vond.
In november de was buiten drogen - ga weg.
Maar toch was het zo, de zon scheen, het wapperde allerakeligst en 's middags was de was droog.
was buiten drogen
kan van maart tot oktober
nu tot november
Nadat ik al die Christel Krukkert haaksels af had, lag er nog 1 half afgehaakte knuffel op me te wachten. Het is de knuffel waar het allemaal mee begon, toen ik dit patroon zag wilde ik weer haken.
Maart
Ik begon vol goede moed en had uitgerekend dat ik hem makkelijk voor december af zou kunnen hebben. Het lijf ging als een tierelier vooruit en soms ook weer wat achteruit, achteruit was minder leuk. Toen ik het lijf af had, had ik een mooie kronkelslang, de noppen waren een beetje kleiner dan verwacht. Aha, dat moesten stokjes en geen halve stokjes zijn en zo leer je iedere keer weer iets - beter lezen. Daarna leek nog 4 pootjes haken een kleinigheid, maar iedere keer dat ik begon liep ik vast en zo sodemieterde ik het in een doos om het tot rust te laten komen.
Flappers
Na twee andere knuffels had ik iets meer vertrouwen in de goede afloop en heb ik een weekend lang als een gek(ko) zitten haken. Dan heb je vier losse flappers, voor iedere flapper haak je een 2e en dan de hoogte in zodat het een echt pootje wordt. Daarna is het een hele kunst om die twee flappers dicht te naaien. Ieniemienie beetje vulling in iedere teen en een beetje in de voet zelf. Het patroon zegt knip de draad na veertig centimeter af, dan heb je genoeg om de voetjes dicht en de pootjes vast te naaien. Voor het vastnaaien van de pootjes ging dat wel, maar voor de voetjes had ik daar niet voldoende aan.
Ziel
Nou daar was de gekko dan, lijf af, pootjes af, pootjes gemonteerd en toen zag hij er nog steeds een beetje zielloos uit. Het knopenblikje omgekeerd en twee kleine houten exemplaren gevonden, borduurzijde in de naald en zo werd de gekko - guitig.
Toen ik pas drie turven hoog was las ik alles wat los en vast zat, nou ja de Donald Duck, de Bobo, de Tina, de Eppo en de Robbedoes. Zolang ik ze maar niet kreukte vond mijn moeder het goed en zo las ik ook albums van Asterix & Obelix, Guust Flater, Suske & Wiske en Storm met Roodhaar. Dat lezen is nooit meer overgegaan.
Puberen
Op bezoek bij een strip liefhebber, kwam de volwassen versie van Suske en Wiske ter sprake. Wiske heeft nu tietjes, Schanulleke is aftands en Suske is lekker uit de kluiten gewassen, de andere personages zijn niet veel veranderd. Ik kreeg deel drie mee en via de post kreeg ik later de andere twee delen. Het smaakte naar meer, dus toen eind oktober deel vier uitkwam heb ik die meteen besteld.
2047
Eerder hadden S&W in 1 album 1 avontuur met kop en staart, maar nu gaat het al vier delen over hetzelfde. In ieder album is een ander persoon de centrale figuur en gaat het verhaal verder, maar ook terug. Ik ben ondertussen helemaal de weg kwijt, het is 2047 en ook niet, de wereld ligt in puin en ook niet, we zijn op Amoras en ook niet. De teletijdmachine is ontploft, de kwaden, S&W en Lambik zijn in 2047, Tante S., Barabas en Jerom zijn nog in het heden, wat het heden ook mag zijn. In deel vier zijn we eigenlijk niet veel verder gekomen.
De tekeningen zijn geweldig, de kleuren, de actie en de bloedspetters spuiten van de pagina's. Maar het verhaal houdt zich nog schuil, je tast volledig in het duister, na vier delen vind ik dat irritant worden. Als alle andere S&W personages nog een album krijgen kan het nog wel even duren voordat we bij de ontknoping zijn.
Verkrijgbaarheid
De albums zijn nog allemaal verkrijgbaar, ook de oude S&W Amoras albums trouwens. De nieuwe albums kosten € 6,99, de oudjes 5,99. Mijn plaatselijke boekhandel rekent geen verzendkosten ! Dus als je plaatselijke boekhandel je lief is, bestel je het daar of in hun webwinkel.
Mispels, ze hangen weer bruin en nog hard aan de struik. Ik vraag me elk jaar weer af wat ik er mee moet, je hebt mensen die er lyrisch over zijn. En momenteel schijnt gefermenteerd voedsel een hit in dure restaurants te zijn, ze kunnen de mispels zo op de menukaart zetten. Zolang een mispel hard is, kun je er niets mee, zodra ze zacht worden zijn ze eetbaar. Een zachte mispel smaakt viezer dan een melige peer.
Plukken
Vorig jaar was ik te laat met plukken en lagen de mispels onder de struik, de knagers en vogels weten er raad mee. Als je ze wilt plukken moet je dat doen als ze nog hard zijn, een vrucht met een gebruiksaanwijzing. Een historische vrucht, de mispelbloemen sieren menig wapen, maar er is geen simpel recept voor. Nergens staat, als je ze zo klaarmaakt dan zijn ze simpelweg verrukelijk. En dan bedoel ik een simpel recept, want het enige recept dat je vaak vindt is gelei van mispels. En gelei maken is niet simpel, gelei maken is koken, in een neteldoek scheppen, het sap opvangen, weer koken en dan inmaken. En toch pluk ik ze en bewaar ik ze tot ze zacht worden. Waarom ? Om de chickies bij te voeren, die vinden zachte mispels lek-kùr.
Dit is eigenlijk een foto voor een raadsel, welke plant is dit of van welke kamerplant is deze plant familie ?
Al jaren heb ik de tuinkalender van Romke van de Kaa en Paul Geerts, iedere dag een nieuw blaadje met de datum en op de achterkant een stuk tekst. Dit kan van alles zijn, een recept, een tuin die je kan bezoeken, het levensverhaal van een persoon, een beschrijving van een plantenras, noem maar op.
Bijzonder
Als een beschrijving van een plant, struik of boom me aanspreekt bewaar ik die. Deze plant komt van zo'n blaadje en staat in wat bij ons de Keukenhof heet. Inderdaad, dat stuk tuin dat je ziet als je aan het aanrecht staat. Er staan nog knalroze geraniums, maar verder is het een dooie boel. Deze struik is de uitzondering, het blad is glimmend groen en na een paar jaar bleek hij ook te kunnen bloeien. Allemaal kleine bolletjes, een soort atomium in plantvorm. Nee geen klimop, een Fatsia.
Ik moest vlot worden, want anders hoefde het niet meer. Toen ik deze foto maakte was de boom al half kaal gevreten, uitzonderlijk. Het is raar, we hebben een hele mooie nazomer gehad, maar de hulst wordt nu al kaalgevreten. Ik heb nog geen kramsvogel gezien en als ze nog wel komen is de hulst al helemaal kaalgevreten.
Mooi weer maar merels
pikken gulzig jouw bessen
alles op voor kerst
Conan ? Uhms ja, wij keken naar Conan en dan niet de Arnie S. versie, maar de nieuwe. Zal ik er nog iets over zeggen ?
Het is bloederig, er zitten hele mooie scènes in, het bloot is verdoezeld, het bloed vliegt je om de oren kortom het is vermaak.
De scène met Conan als puber is supermooi - de rest van de film haalt dat niveau niet.
En dan heb je een mooi punt voor een open einde en dan vergeten ze "cut" te roepen.
Tosca Niterink, voor velen beter bekend als Thea uit "Theo en Thea" heeft een nieuw boek uit, gebundelde verhalen over haar demente moeder. Dementie, het lijkt wel "trending topic" te zijn, zodra je met dementie in aanraking komt zie je het overal om je heen. Iedere week zie ik wel een artikel in de krant of een uitzending op tv.
Nobiep
Ik vraag me af wil ik dat lezen, ja ik ben toch wel nieuwsgierig. Maar het duurt altijd even voordat zo'n vers boek in de bibliotheek voorhanden is en toen het eenmaal voorhanden was maakten ze er een toptitel van. Een toptitel betekent niet dat het boek top is, het betekent alleen dat je voor het lenen anderhalve euro extra mag betalen. Dat vind ik een domme uitvinding en ik werk daar niet aan mee, dus ik schaf weer eens een boek aan. Goed voor Tosca zullen we maar denken.
Rukken
Ik lees het boek in twee rukken uit, in 1 keer had ook wel gekund als het huishouden zich helemaal alleen zou kunnen redden. Het is herkenbaar, heel herkenbaar, bij vlagen werd ik echt woedend - junior van Rijn mag dit boek ook wel op zijn verplichte leeslijst zetten. Het is hilarisch, ontroerend en mijn voorland.
Luchtig
Tosca vangt in haar verhalen de komische momenten, de zorg heden ten dage, de onmacht en de absurdistische dingen die je overkomen als je met dementerenden omgaat. Dat je tussen zes oude vrouwtjes altijd een haaibaai vinden zal, die onder de haaibaai gewoon ook heel eenzaam is.
Omdat het eerder in het NRC verschenen verhalen zijn mis je wel de wie-is-wie inleiding, of laat ik het maar zo zeggen wie is Annie ? Wat ik enorm graag had willen lezen zijn de avonturen die voorafgingen aan de opname van haar moeder. Maar dat zijn eerder de avonturen van Tosca's zus als je in de proloog tussen de regels door leest. Nu maar hopen dat zij net zo leuk kan schrijven als Tosca.
Verkrijgbaarheid
Het boek is nog steeds verkrijgbaar, dat heb ik net even gecontroleerd in de webwinkel van mijn plaatselijke boekhandel en het kost € 16,50. Mijn plaatselijke boekhandel rekent geen verzendkosten ! Dus als je plaatselijke boekhandel je lief is, bestel je het daar of in hun webwinkel.
Het stapeltje nog te kijken dvd's was geslonken tot twee en dus ging deze oosterse film in de dvd speler. Het is heerlijk vermaak er valt van alles te zien, er wordt gevochten, mensen zweven door de lucht, de kostuums zijn adembenemend - maar ik kan het verhaal niet volgen.
Lost in translation
Dat ik het verhaal niet kon volgen komt denk ik door de oosterse namen, ik snapte op een bepaald moment niet meer wie wie was en ook niet waarom. Het is mij duidelijk, er is geen cultuurverschil er is een cultuurkloof. Daar zaten we op de bank, volgens mij is die die - oh ik dacht dat die die was. Hubby G. riep dan is dat vast haar zoon, ik riep hoe kan dat nou ? Een soort "wie van de drie" op je eigen bank met nootjes erbij.
Sprookje
Normaal gesproken lopen sprookjes goed af of in Hollywood komt de slechterik op tijd tot berouw en leeft iedereen nog lang en gelukkig. Maar nee, de slechterik is een oetlul met een rood waas voor zijn ogen. En ook de zieke grande dame gaat dood, alhoewel dat nog prima in de verhaallijn past. En dan zo'n einde - zitten ze daar, uitkijkend over een enorme vallei, en de jongedame gooit haar uitsmijter eruit. En ja, die snapte ik ook niet, is het nou wel of niet een happy-end ?
Toen ik eenmaal begonnen was met mijn eerste haakproject was er eigenlijk geen houden meer aan. Ik begon heel vrolijk en het ging beter dan verwacht, toen ik het bijna af had zag ik pas de voor mij befaamde fouten. Ik schijn altijd ergens in een patroon haaksteek #1 te verwisselen met haaksteek #2. Het eerste haakproject strandde toen het moeilijk werd en belandde in de mand met UFO's.
Cristel
Het eerste project lag dus weg te kwijnen, maar het haakvirus had zijn klauwen in me geslagen. Dus ik haakte inclusief de befaamde fout een krokodil voor mijn schoonzus. En daarna moest er nog iets gehaakt worden voor mijn nichtje, ik koos voor Evie de eekhoorn. Het boek "Kleine knuffels haken" van Cristel Krukkert ging mee op vakantie en daar zat ik voor de tent te haken. Zo haakte ik bijna alle onderdelen in een kleine week. Thuisgekomen zag ik dat ik een probleem had; a) het patroon van de staart is toch een beetje apart, de staart gaat niet recht achteruit maar maakt een bochtje - frons. b) de staart werd met het meegehaakte fluffy garen enorm groot
Staartgek
Uiteindelijk heb ik de staart drie keer uitgehaald, daarna heb ik hem opnieuw gehaakt terwijl ik bij het haken alleen door de achterste lussen stak. Hij was nog steeds een beetje gek krom, maar niet meer zo groot als Godzilla. Daarna heb ik fluffy door alle voorste lussen gehaakt zodat de staart harig werd. Toen de eekhoorn in elkaar zat was de staart zo zwaar dat hij gewoon recht naar achteren lag. Ik heb de staart toen maar aan Evie's rug en kop vastgeknoopt en nu ziet het er prima uit.
Nuts
Er ontbrak nog 1 ding, de eekhoorn van Cristel Krukkert heeft zijn wintervoorraad bij zich in de vorm van een mega eikel. Het type eikel dat uit een boom valt, niet het tweebenige soort. Ik heb de eikel gehaakt, maar in plaats van deze tussen de voorpoten vast te naaien heb ik Evie voorzien van een draagnet. Als ze ooit een walnoot vindt, dan kan ze die eikel gewoon inruilen.
De schoonfamilie was dit jaar naar Italië en zo kregen we twee Italiaanse pakken broodmix. De ene voor een pizzadeeg en de andere voor een kruidenbrood. Als ik erg mijn best doe kan ik tellen in het Italiaans en zeggen dat ik uit Nederland kom, veel verder reikt mijn Italiaans niet.
Mix
Maar dit moet toch lukken, zo'n mix uit Italië verschilt qua aanwijzingen niet veel van een mix uit ons kikkerland. En daarnaast, we zijn eigenwijs. Even kijken, een zak met meel in een bepaalde verhouding en er zit zout in. Apart is er een zakje met gist bij. Ik trek mijn standaard pizzadeeg beschrijving uit de kast en zoek een rekenmachine. Ik pak de bak van de broodbakmachine en grijp een fles olijfolie, ik meng 30 gram olijfolie, 1 losgeklopt ei, 176 gram lauwwarm water met de mix en de bijgevoegde gist. Ik laat de broodbakmachine kneden, na een kwartiertje kijk ik even of het goed gaat en duw ik alles wat langs de rand zit naar beneden zodat het 1 bol wordt.
Als de machine klaar is met kneden laat ik het deeg een uur rijzen. Daarna druk ik voorzichtig de lucht eruit en maak ik er weer een bol van, deze mag een kwartiertje rusten. Van die bol maak ik een bodem, die ik beleg - deze keer zelfgemaakte tomatenprut, ui, paprika, cervelaat, ananas, champignons, mozzarella en kruiden uit een potje. Beetje olijfolie eroverheen druppelen en dan zo de op 200°C voorverwarmde oven in.
Foto
Na een halfuurtje heb je dan een heerlijke naar eigen inzichten belegde pizza. Ik moet zeggen, de pizzabodem was prima gelukt. We maken foto's, die via whattsapp naar mijn schoonzus vliegen. Kijk, wij hebben pizza.
Mwah ik weet niet, is dit eigenlijk wel een typische herfst foto ? Maar kijk dan toch, dit is voer voor Hollandse meesters, die lucht - wie bedenkt zoiets ?
Zon
Ik trek 's ochtends de luxaflex op en grijp meteen naar de camera. Ik gooi het raam open en fop de camera, ik wil een nachtfoto, terwijl het toch overduidelijk ochtend is.
Bovenin nog donker grijze plokken, de zon nog achter de horizon. Verderop of lager een oranje grijze band helemaal van links naar rechts, waar oranje slierten uit lekken. Tegen een achtergrond van lichtblauw.
Het is alsof de dag wakker wordt en de ogen uitwrijft na een lange nacht.
De camera en ik begrijpen elkaar nog steeds niet, maar we oefenen. In de herfst zijn er genoeg dingen te zien en zal ik nog een beetje oefenen voor het Sinterklaasrijm ?
De druppel vangt licht
Jouw kleur wordt gereflecteerd
Het roze van een roos
Ik heb alles klaarstaan om naar mijn moeder te gaan, een tas met daarin een broodtrommel, een waterfles, een schrijfblok, plastic zakken en frutsels. Een rugzak met daarin portemonnee, telefoon, autopapieren en wat je verder normaalgesproken in een damestasje vindt minus de lipstick. Oftewel mijn bagage is er helemaal klaar voor, het punt alleen is dat ik dat niet ben. Ik heb de pest in mijn lijf, ik heb tegenzin, ik zit nog overvol met negatieve emoties, die maar moeizaam het koppie willen verlaten.
Chickies
Terwijl ik de kippen voer denk ik - zal ik wel, zal ik niet gaan en dat dan 100.000 keer. Ik denk, ik moet nog zoveel andere dingen, alles loopt in het honderd hier, alles loopt in de soep. En dat terwijl mijn moeder gewoon geheel zonder zorgen door het leven huppelt en op zoek gaat naar een nieuwe sloot om in te lopen. En ik neem een besluit, ik ga de boel niet de boel laten, nee ik blijf thuis en ga eens fijn de ramen zemen.
Natuur
De natuur heeft ramen, vensterbanken en de suskasten overgenomen. Op de ramen zit stof, stuifmeel en ander ondefinieerbaar viezigs. De spinnen zitten in alle hoeken en krochten, en hier en daar een wants, sprinkhaan en een kudde veelstippel lieveheersbeestjes. Ze krijgen allemaal een huuropzegging en ik verplaats ze zoveel mogelijk naar struikjes. Een beeld uit mijn jeugd dringt zich op, dat mijn moeder bij het ramen lappen altijd eerst met een emmertje kokend water rondging zodat het ongedierte echt niet meer terug zou komen. Ik huiver, ik dring het beeld naar de achtergrond, ik denk "generatiekloof". De vogeltjes zingen en ik spons, poets, trek met het trekkertje en probeer niet te veel na te denken. Op een van de suskasten zit een hardnekkige bewoner, tsja pop je moet toch verhuizen. Door het sponzen komt hij los, ik stel hem veilig, als ik de pop vastpak om hem te verplaatsen beweegt hij opeens, ik schrik me rot en laat hem vallen. Als hij volgend jaar uit de winterslaap wakker wordt en zijn vleugels strekt zal hij zich afvragen waar hij die hoofdpijn aan te danken heeft.
Toen de savooien- en rodekool onder het gaas vandaan kwamen zag ik tot mijn vreugde dat er een paar hele mooie rodekolen tussen stonden. Kool verbouwen in een moestuin is gezeur. Opa vertelt altijd dat de verbouw vroeger gepaard ging met gif, gif in het plantgat en later gif over de kool. Wij modderen altijd maar wat aan, een gaasconstructie erover om zoveel mogelijk de vlinders eruit te houden en verder duimen maar.
Wachten
Die kolen kunnen best nog even staan, maar wachten heeft ook nadelen. Straks wacht je en blijken je kolen van binnen rot en blijf je met lege handen achter. Nee, daar tuin ik niet in en ik oogst een hele mooie. Hij gaat de pan in samen met wat zoete appels, wat wil een mens nog meer ?
De meest nutteloze appelboom in onze tuin, die vooral wordt gewaardeerd door mijn schoonmoeder en schoonzus. Mijn schoonmoeder verwerkt ze in kerststukjes en waardeert de appeltjes omdat ze zorgen voor een mooi rood accent. En mijn schoonzus houdt van alles dat zuur is, lekkùr is haar conclusie nadat ze een mini appeltje opgeknabbeld heeft.
Sier
Deze appelbomen worden meestal als sierboom geplant, maar de vruchten zijn gewoon eetbaar. Als straks het blad valt blijft er een kaal skelet met rode appeltjes over. De merels vinden de appels pas interessant als er verder weinig eetbaars meer in de tuin te vinden is.
Ik ben een nieuwsgierig persoon, dat is gewoon zo. Op de hobbyhobby knutselclub gaat het vaak over welk soort haak- of breinaalden gebruik jij ? Nou heb ik zelf geen bijzondere haak- of breinaalden, ja wel blauwe of gele, maar niet echt bijzondere. Zodra ik iets nodig heb, wat ik nog niet heb dan koop ik dat en soms val ik in de kringloopwinkel voor een set breinaalden.
Haatsmurf
Ooit in een ver verleden heb ik leren haken en breien, de eerste aanzet door mijn moeder ondersteund door materiaal. Het uiteindelijke leren heb ik zelf gedaan, want daar had mijn moeder of de tijd of het geduld niet voor. De waarheid ligt vaak in het midden. Haken bleef moeilijk ik snap hoe het moet, maar altijd weer kramp kramp kramp.
Als je je ogen opent en ziet wat er met haken mogelijk is, wat moet je dan ? Je haathaken houding overboord zetten ? Dat heb ik dus gedaan, met wat vallen en opstaan heb ik 80% van een gekko gehaakt zonder al te veel gedoe - toen kwamen de pootjes in beeld en zakte de moed me in de schoenen. Ja, ik geef het toe, de gekko ligt nog steeds in de werkdoos.
Klaver
Na de gekko is er een krokodil, gevolgd door een eekhoorn met bijbehorende eikel van de haaknaald gesprongen. Omdat mijn nichtje graag wil leren haken en binnenkort jarig is, kocht ik een op de knutselclub favoriete haaknaald. Ik bestelde er meteen drie, twee voor mij en een voor de haakster in de dop. Ik haakte er uiteindelijk de staart van de eekhoorn mee, ik merkte niet echt een verschil met mijn huis tuin en keuken haaknaald en was teleurgesteld. Omdat de staart van de eekhoorn fluffy moest worden haakte ik er met een ander garen en een haaknaald kleiner (2,5) fluffy garen overheen. En toen voelde ik het vertrouwde gevoel weer opkomen, kramp ! Toen zag ik het licht, het boeit niet welke maat zo'n Clover amour haaknaald heeft, het handvat is altijd gelijk, terwijl dit bij traditionele haaknaalden kleiner wordt als de maat ook kleiner wordt. Tsja, ik had natuurlijk geen haaknaald maat 2,5 gekocht.
Onze walnotenboom is misschien wel de mooiste boom in onze tuin, we hebben eiken, opgeschoten berken, knoestige fruitbomen. Nou ja, laat ik het dan zo zeggen, de walnotenboom is mijn favoriet.
Aangewaaid
Onze boom is een zaailing, dus het is niet een speciaal voor Nederland gekweekt ras. Een zaailing is altijd een beetje een gok, komen er noten aan en als er noten aan komen hoe zijn ze dan. En voordat je dat weet moet je eerst jaren wachten, de eerste keer zaten er denk ik maar drie noten aan.
Karakter
Een notenboom krijgt pas laat in het jaar blad, alle fruitbomen staan dik in de bloesem en de notenboom twijfelt nog. Maar uiteindelijk komt er dan van dat mooie roodgroene blad uit. De bloei, kleine groene propjes en enorme snottebellen met stuifmeel. Heerlijke schaduw als het in de zomer zinderend heet is. En langzaam maar zeker zie je de bolsters groter worden tot ze strakgespannen staan. Als de bolsters open knappen hoop ik altijd op een storm zonder regen, maar dat viel dit jaar tegen, weinig wind en wel een paar fikse regenbuien. Regen doet hetzelfde als wind, het geselt de noten uit de boom, jammer is dat de noten dan ook zeiknat zijn. In de herfst verliest de boom langzaam maar zeker blad, maar elf jaar geleden sneeuwde het in oktober toen was het binnen 1 dag bekeken. En dan begint weer het lange wachten tot in mei het frisse blad weer tevoorschijn komt.
Parade
Ik droog de noten binnenshuis in de gang bij de trap, op uitgespreide krantjes. Iedere dag noten rapen, de drogende noten al rond rollend iets opschuiven en na een week of twee gooi ik iedere dag de droogste noten in papieren tasjes. Zo raakt de gang langzamerhand weer leeg. Als ik nu bij de supermarkt ben kijk ik of ze mooie fruitdozen hebben, want walnoten zijn een heleboel dingen, maar goed stapelbaar hoort daar niet bij.
Toen ik nog jong en onvolwassen aan het oefenen was hoe je in een relatie leeft, woonde ik in een nietszeggende nieuwbouwwijk. Een grote vlakte met zandverstuivingen met her en der plukjes nieuwe woningen en doorkruist met bouwwegen van klinkers. Op een goede dag werd er aan de deur gebeld, in de veronderstelling dat het de collecterende glazenwasser was, duwde ik de man tien piek in zijn handen. Ik zie hem nog verbaasd kijken, hij zag er de humor wel van in, nee hij verkocht luchtfoto's van onze huisjes op de zandvlakte. Foto's van nieuwe huizen, nieuwe schuttinkjes en pas aangelegde tuintjes of hopeloze postzegels vol met onkruid. Voor vijfentwintig gulden werd ik de trotse eigenaar van zo'n afdruk.
Fast forward
Ik woon allang niet meer in de nieuwbouwwijk van toen, ook de relatie is bij het oud vuil, maar die foto - ja, die heb ik nog steeds ergens. Als ik eraan denk kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik hoor een autoportier slaan, de bel gaat, ik open de voordeur - een man met een map vol luchtfoto's staat voor mijn neus. Mijn eerste indruk is leuk, luchtfoto's, mijn hart maakt een sprongetje. Ons uitvergrote huis glimmend op 30 x 40, het is me haast iets te veel van het goede. Maar de beste man heeft ook een foto waar het huis met entourage op staat, je ziet de buren, de weg, wat pony's in een wei, dat ziet er leuker uit. Voor zeventig euri kan ik de trotse eigenaar worden van zo'n mooi glimmend vel. Ik verschiet niet van kleur, maar barst haast in lachen uit en vertel de beste man dat ik de foto's heel mooi vind, maar er geen zeventig euro aan ga uitgeven. Met achterlating van zijn kaartje gaat hij op weg naar het volgende adres. Volgens het kaartje zijn ze de goedkoopste aanbieder van luchtfoto's in Nederland, wat kost tegenwoordig eigenlijk een glazenwasser ?
Het is oktober, oktober is zelfs al over de helft. De hemel is strakblauw en katmans ligt languit in het gras te relaxen. Ik loop in T-shirt buiten, ik rommel wat in de tuin en straks . . . straks gaat de bbq aan, voor het laatst dit jaar.
Aanrecht
In het weekend kookt hubby G en bemoei ik me zo min mogelijk met het eten. Ik zie dat er een pastasalade in de maak is en om te raspen wordt er een megagrote winterwortel uit de tuin getrokken. Ik geef antwoord op de vraag of er nog knoflook in de keuken ligt en lummel achter de computer.
Wil je nog appel van de bbq ? Ja best wel, dan moet je dat zelf even regelen - o. Dus zonder het recept te zoeken flans ik iets in elkaar, de vorige keer had ik de appels in alu folie gewikkeld. Zo moeten ze dan tussen de kooltjes liggen, maar ik vind dat geen succes, de folie scheurt me te snel. Deze keer misbruik ik ovenschaaltjes, appel en rozijnen erin en dan alu-folie eromheen.
Donker
In de verte doemen donkere wolken op, als ik er wat van zeg denkt hubby G dat ik een grapje maak !?! De strakblauwe hemel raakt met een band van grijze wolken bedekt, in de verte zie ik nog steeds blauw. Het dreigt en het doet, maar het regent niet, dus wij bbq-en eigenwijs, we zwaaien naar de langsfietsende buurman en eten buiten.
Bui
We zijn uitgegeten als het opeens wel heel erg donker wordt. Het spettert, dikke spetters, hubby G. rijdt de bbq onder het afdak en ik red de kussens. Tegen de tijd dat ik de borden naar binnen draag zijn ze al voorgeweekt. Als de bui over is haalt hubby G de schaaltjes uit de kolen, het dessert wordt binnen bij kunstlicht geserveerd. Is de zomer nu echt voorbij ?
Nadat mijn moeder weg was, was ik alleen maar moe of beter gezegd moemoe. En ziekjes en slapjes en zat ik mezelf in de weg en ook de staatsloterij heb ik niet gewonnen, maar wie eigenlijk wel ?
Maar là, laten we weer eens op zoek gaan naar de flow, ik heb nog wat foto's in het vat zitten.
Mode
Vierkante stengels
dragen bonte mutsen in
Vloekende kleuren
Nou begin ik ondertussen genoeg van mijn eigen geklaag te krijgen. Mijn moeder is weer naar huis. Ik heb ouderenzorg, de huisarts en de buren weer op de hoogte gesteld. Ik heb stoom afgeblazen bij vrienden en familie en heb vanochtend eens goed in mijn kussen gegild om wat frustratie weg te werken. Dus valt er nog iets leuks te vertellen over de afgelopen week ? Ik vind die twitter tags leuk, niet dat ik twitter of in ieder geval niet op twitter.
#vindjedatikveelsnoep?
Boodschappen doen met mijn moeder, terwijl ik bij de boerderijwinkel vlees haal scoort zij een pot zwarte bessen jam. Boodschappen doen voor mijn moeder, op mijn lijstje staan beschuit en melk. Ik kies beschuit uit en we lopen naar de zuivel, ik pak een pak volle melk. Mijn moeder wijst op de reclame van Milk&Fruit, ze kiest voor aardbei en kers, want ze houdt van kersen en van aardbeien. Hebben we al koekjes ? We lopen terug naar het gangpad met koekjes, ik help haar brosse stroopkoeken uitkiezen. Ze wil ook limonade, onderweg naar de limonade loods ik haar langs de reclamekoekjes met de opmerking dat we nu al koekjes hebben. Als we bij de kassa staan zegt ze hebben we ook kleine koekjes ? We hebben thuis nog speculaasjes. Hebben we dan chocolaatjes ? Nee, maar omdat we inmiddels in de rij staan blijft het hierbij. Volgende stop de hema, daar koop ik maillots voor haar, terwijl ik bij de kassa even een vraag stel dwaalt moeders langs de stellingen. Daar valt ze voor een baar marsepein met chocolade eromheen. In iedere winkel waar je met mijn moeder komt moet je haar gelijk een klein kind bij de snoepafdeling weghalen. En dan altijd maar weer die quasi onschuldige vraag, vind je dat ik veel snoep ? Ik snoepte vroeger nooit veel en nu eigenlijk ook niet, vind jij van wel ? Dûh.
Ik zat dus in een lekkere flow, ik had lekker buiten foto's gemaakt en er geinige polaroidjes van gemaakt, dus ik had voer voor een aantal blogjes. Ik probeerde eens een haiku en moest vreselijk om mezelf lachen en lachen is goed. Ik was ook lekker op dreef met de verjaardagscadeautjes voor mijn schoonzus en nichtje. Oftewel het zonnetje scheen.
Plaat
Nadat ik mijn moeder uit het ziekenhuis gehaald heb ben ik een week druk met haar geweest. Mijn moeder is vergeetachtig, ze noemen het wel dementeren, maar soms denk ik dat ze het beter bij "kinds worden" hadden kunnen houden. Het is alsof je een kind hebt, maar een kind leert dingen, mijn moeder raakt alleen maar steeds meer kwijt. Je merkt dat ze enorm alleen is, want in gezelschap praat ze volcontinu, ze moet haar portie woorden kwijt. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat vertelt en vraagt ze steeds hetzelfde, af en toe slaat de pick-up een stuk over en komt hij bij een ander liedje. Het ergste is dat ze enorm negatief is, niets is goed en als het een luchtiger verhaaltje is zit er toch altijd een grijs of zwart randje aan.
Kleef
Ze is een zwaan-kleef-aan, dus je ontkomt niet aan haar woorden. Ze praat over op bezoek gaan bij een gestopte marktkoopman, wiens naam en adres ze niet weet. Ze gaat wel 4 keer per week naar R, maar vraagt aan mij waar hij woont. Ze vertelt tot in den treure dat ze van mijn vader wel een andere man mocht, maar niet 10 tegelijk. Ze vertelt hoeveel broers ze had, hoe ze heetten en waar ze woonden. Ze klaagt dat mijn hubby haar T-glazen meegenomen heeft. En zo komt het dat als ze in de warme woonkamer in het zonnetje in slaap sukkelt, ik haar laat snurken. Een half uurtje rust op een hele dag.
Mijn moeder heeft achterstallig onderhoud, mijn vader kon het allemaal niet meer bijbenen en was te trots om hulp te vragen. Te eigenwijs om soms gewoon redelijk simpele dingen voor haar te regelen. Een van de eerste dingen die ik gedaan heb is fatsoenlijke schoenen voor mijn moeder kopen, ze loopt namelijk veel. Nu een jaar later zie ik aan haar zolen dat ze er erg veel plezier van heeft. Zo denkt zij er niet over, ze klaagt tegen iedereen dat dochterlief het nodig vond om wél twee paar schoenen voor haar te kopen. Klagen en steunen tegen anderen en mooi weer spelen tegen jou, als je vraagt of de schoenen fijn zitten.
Kans
Nu ze bij me is douche ik haar om de andere dag, als ik het goed inschat wappert ze thuis alleen met het washandje aan de wastafel. Onder de douche wordt gezeverd dat ze vroeger één keer per week op zaterdag onder de douche gingen. Nou dan is het vandaag toch zaterdag, is het vandaag dan zaterdag is haar vraag. Nee het is vrijdag, maar ik had net zo makkelijk "ja" kunnen zeggen - alle dagen zijn voor haar gelijk. Na het douchen haal ik het grove geschut voor de dag, nagelschaar - nagelknipper - nagelvijl, een handdoek en een verzameling papieren keukendoekjes. Ik fatsoeneer haar teennagels zo goed als ik kan. Ik bedenk me ondertussen dat dit de derde keer is dat ik haar teennagels knip en ik heb ondertussen diep ontzag voor pedicures gekregen.
Slofferd
Ze sloft door huis op haar twee verschillende toffels en vraagt honderd keer waarom ze twee verschillende pantoffels aanheeft. Nou omdat de buuf zo snel geen andere pantoffels voor je kon vinden. Ook het ander paar niet, dan had je met twee gelijke naar het ziekenhuis gekund. Ze sloft op een irriterende manier door huis, als ik naar de pantoffels vraag blijkt de ene te groot en de ander gewoon niet fijn te zitten. Het zal wel wederom een doodzonde zijn, maar ik ga met haar naar een schoenwinkel en daar kopen we goed zittende blitse donkerrode pantoffels.
Om de een of andere reden ben ik min of meer gehaast boodschappen aan het doen, want toen ik eerder weg wilde regende het. Nog dit en nog dat doen, want morgen staat mijn moeder weer op het programma. De OV chipkaarten opgeladen, verjaardagskaartje voor het nichtje, melk en en en - stop. Op het moment dat ik het Kruidvat binnenstap gaat mijn mobiele telefoon, de huisarts van mijn moeder.
Knie
Ik ben bij je moeder en ik denk dat ze haar knie of anders een van haar kniebanden gebroken heeft. Ik laat haar met de ambulance naar het ziekenhuis vervoeren, dat zal wel opereren of revalideren worden. Ok en wat moet ik nu doen ? Blijf maar in de buurt van je mobiel, want het ziekenhuis belt je dan wel. Oftewel het is weer eens raak, je hebt een bezoek gepland en toch ben je net weer niet op tijd en heeft zo'n kleine Pan aan de caleidoscoop gedraaid. Ik fiets maar naar huis en het grote wachten begint.
Foute grap
Na anderhalf uur wachten wordt ik gebeld door de arts van de spoedeisende hulp, er is goed nieuws, ze blijkt niets gebroken te hebben. U kunt uw moeder op komen halen, ik verslik me haast. Je houdt met het slechtste rekening, maar niet dat ze je doodleuk vragen om Nederland te doorkruisen om je ouwe moedertje op te komen halen uit de ballenbak. Ze kan met wat ondersteuning wel lopen meldt de arts me, uhm denk ik bij mezelf. Ik zie de beren op de weg liggen, mijn moeders vol gehamsterde tweepersoonsbed, verder nergens plek in huis om te slapen terwijl je voor haar moet zorgen. Mijn brein krijgt haast kortsluiting, altijd wat.
Episch centrum
We laden de auto vol met campingmatjes en slaapzakken, ondertussen peins ik me suf wat een goede oplossing is. We eten wat en gaan op weg. Onderweg dimdammen we en besluiten we mijn broers door de laatste huurders vies achtergelaten flatje te betrekken. Als ik uiteindelijk bij de balie in het ziekenhuis sta, kunnen ze mijn moeder niet in het systeem vinden. Mijn mobiel rinkelt weer, een dame van de spoedeisende hulp met de vraag of we al op weg zijn. Ik ben er al, maar ze kunnen ma niet vinden of ik bij de balie van de huisartsenpost sta - ik bestudeer het plafond terwijl ik tot 10 tel en informeer of ze haar collega spreken wil. Nee ik kom u wel halen. We worden door de krochten van de spoedeisende hulp geleid en daar zit ze, kopje chocolademelk in de hand en twee verschillende sloffen aan.
Ik kan helemaal niet dichten, maar een haiku zou me dat lukken, het zijn ten slotte maar drie regels, dat is heel wat minder dan een ritornel. De regels bevatten vijf, zeven en weer vijf lettergrepen. Volgens wikiP bevatten ze een momentopname, een vingerhoed vol emotie. Die van mij krijgt er een foto bij.
Het jaargetijde
met nieuwe modekleuren
is toch echt de herfst
Naar de sportschool gaan is leuk.
Nee, ik maak geen reclame, moet ik dan juist meer merknamen roepen - hmm, dat klinkt juist als meer reclame. En eigenlijk is dit geen reclame maar een klacht. Een klaagzang. Een hele erge. Ik ben een voorstander van statiegeld, maar van mij mag het wel wat eenvoudiger.
Statiegeld
Waarom betaal je overal en nergens statiegeld voor om vervolgens tot de ontdekking te komen dat je het nergens meer terugkrijgt ? In de garage van mijn ouders staan 5 Vrumona kratjes, met bij elkaar gescharrelde flesjes erin. Van dat terrassen- en sportkantinespul, maar het lukt me niet om die kratten ergens in te leveren.
Als ik bij mijn ouders was kreeg ik Duitse flessen toegeschoven, die ik dan weer inlever als ik over de grens ga einkaufen. En zo komt het spul rond. Zo kreeg ik ook een stuk of wat incourante kratten, hun statiegeld termijn was over de datum, zeg maar dag tegen je centen. Ik gebruik ze her en der in de tuin. Als zitje, als opstapje, als tafeltje en als bok, maar dat laatste schijnt aan het seizoen te liggen.
Nieuwe nummering ? Ja, in navolging van de moestuin. Wat is het deze keer geworden ? Nou niet wat ik zocht natuurlijk, ik zoek een oerdegelijk blik van een stoffer en een blik, niet zo'n modernistische.
Na de aankoop van vandaag zal ik voortaan naar meer kleine cakevormpjes zoeken.
Score
Ik was nog op zoek naar een bekertje, vaasje, iets om de op het bureau rondslingerende mini potloodjes in te zetten. Dat is nu dus een blauwe mok geworden.
En drie aan elkaar geroeste cakeblikjes in de vorm van een kat. Ik hoop dat een afwasbeurt en drogen op de verwarming ze goed zal doen, alle katten houden ten slotte van warmte.
Kijk, dit zijn nou twaalf goede redenen om zelf brood te bakken, heerlijk. Het recept vind je bij Arden (die tegenwoordig weer Levine heet). Ik varieer met de vulling, deze keer - 90 gram rozijnen, 40 gram krenten en 20 gram in stukken gehakte gedroogde appeltjes. Ik maak het deeg in de broodbakmachine, alles bij elkaar en dan na 10/15 minuten de vulling erbij. Als de machine stopt met kneden, bij mij is dat na 20 minuten, haal ik het deeg eruit. Als de vruchtjes er nog niet goed door zitten kneed ik het deeg nog even met de hand, daarna laat ik het met rust. Het heeft geen zin om te haasten, zoet deeg rijst lang-zaam.
Eigenlijk willen we naar de film, maar er draait geen film waar ik een warm gevoel van krijg. Dus ik rommel door de dvd voorraad en vis er 4 dvd's uit, die we nog nooit gezien hebben. De dvd, die we het langste hebben gaat in de speler, Ice Age 2 - the meltdown.Ooit in een ver verleden bij een printer cadeau gekregen, maar nooit gekeken. Waarom zou ik een 2e deel kijken als ik nog nooit het 1e deel gezien heb, een beetje dat idee.
Animatie
Het is verbazingwekkend heerlijk om eens een animatie film te bekijken. Alhoewel ik de hoofdpersonen niet ken zit ik toch redelijk snel in het verhaal, totdat halverwege de schijf een fatale crash beleeft. Na al die jaren, blijkt dat ik de dvd ook wel meteen over de linkerschouder had kunnen kiepen. Of als ik hem meteen had gekeken, had ik misschien wel een nieuwe gekregen. Wat een desillusie.
Prutsen
De rest van het weekend probeer ik de dvd aan de gang te krijgen. De cd-speler van de andere computer hapert, rochelt en doet en komt 3 minuten verder om dan ook de handdoek in de ring te gooien. Ik start de dvd met VLC media player en krijg een heel ander menu. VLC toont dat je ook nog commentaar en trailers van andere films kunt bekijken. En hij geeft een overzicht van de verschillende hoofdstukken van de film. Uiteindelijk zijn er 2 rot en lukt het me om op hoofdstuk 15 de rit te vervolgen. De glans is er wel af.
Losse eindjes
Het is een leuke film, maar het rammelt nogal voor de kritische kijker. Waar blijven uiteindelijk de gieren, waarom reageren de mammoeten zo ongeïnteresseerd, waar blijft al dat water en waar gaan de vrienden uiteindelijk heen. Je denkt het is een film met een boodschap, maar als het ijs eenmaal gesmolten is - loopt het water net zo hard weer weg ? Maar misschien moet je niet op die manier naar een kinderfilm kijken. Wat eigenlijk het allerleukste van de film is, is het parallelle verhaal van Scrat de sabeltand eekhoorn. Het is het klassieke tekenfilm thema, het najagen van een prooi, die de hele tijd ongrijpbaar blijkt.
Soms is het een dag om soep te maken, vandaag is het zo'n dag. Ik rommel in de diepvries en vind poulet, eigengemaakte bouillon en een bak met jus van sukadelappen. Uit de koelkast komt een restje tomaten courgetteprut. Dat ruimt lekker op.
Groente
Ik ga naar buiten om te kijken wat ik verder in de pan kan hakken. De paprika's pluk ik wel, maar niet voor de soep, ze mogen binnen met hun vriendjes verder op kleur komen.
De oogst bestaat uit boontjes, courgette, een mislukt kooltje, venkelgroen, selderijblad, een wilde winterwortel en een paar stengels snijbiet.
Als ik de foto zo zie weet ik meteen wat voor soep het wordt, Roodkapje soep.
Het binnen opruimen gaat stapje voor stapje, ik probeer iedere dag iets te doen. En in de (moes)tuin is het eigenlijk net zo.
Afdekken
Rabarber is haast onverwoestbaar, zeker als je oudere planten hebt. Maar voor de zekerheid maak ik altijd een afdakje over het hart van de plant. Dat doe ik voordat al het blad slap neergevallen is, want dan ligt het juist van de plant af. Ik worstel met de bladeren en knak de stengels zo dat het blad over het hart ligt. Het ziet er niet uit, maar het is wel effectief.
Maaien
Het is raar weer, heiig, de zon kan er niet doorkomen, maar het is droog en niet koud. Ik besluit de grasmaaier uit te laten, met een accu kan ik me een halfuurtje uitleven. Onder de perenboom ligt het vol met blad, het is meer blad maaien, dan gras maaien. Aan het einde van het halfuur begint het te spetteren, was ik mooi op tijd.
Opa sukkelde in gedachten al sinds februari van dit jaar, hij dacht bloed in de urine en de urine kweekjes dachten vervolgens niets. En al dat getob is niet goed, tobben is niet goed voor mij en zeker niet voor opa. Hij werd stiller en vijfennegentig. Maar toen kwam opeens de stroomversnelling.
Gezwel
Er zat toch iets in zijn blaas wat er niet thuishoorde en de uroloog vond opereren nog de moeite waard. Zo van u bent nog zo vitaal, als we dit overwonnen hebben, kunt u nog wel 10 jaar mee. En zo ga je het traject in, hartfilmpjes, hart-echo, bloedprikken, gesprekje hier, gesprekje daar, opereren, chemo, katheter, blaasontsteking, de kluts kwijt, ongedurigheid, controle, katheter verwijderen, controle, CT-scan, wanen, controle, CT-scan en een kudde afspraken om bestraald te worden.
Cocon
De afgelopen maanden hebben wij met zijn allen met moede ogen de situatie bekeken en ons afgevraagd waar die kwieke man gebleven is. En dan hoeft hij niet op te springen om 40 strekkende meter graskant af te gaan steken, maar gewoon dat je hem betrapt op het vroegtijdig oppeuzelen van een riblap die hij braadt. En dat hij zich daarna luid beklaagt dat het vlees altijd zo krimpt in de pan. Die man zijn we dus kwijt, in zijn huid is een vreemde gekropen, die in de war is, dingen niet op een rijtje heeft, moe is. En wij weten het ook niet meer. Is het een reactie op de operatie, op het hele circus of komt het door de medicijnen. Het lijkt amper tot hem door te dringen dat de voorstelling voorbij is en dat hij nu zelf weer aan zet is.
Ik strijk, niet dat ik verf of een strijkinstrument bespeel, maar de was - ik strijk de was. Meestal in sessies van een half uur tot drie kwartier ongeacht hoe hoog de berg te strijken wasgoed is. Maar die wasgoedbult weet ik aardig in bedwang te houden. Ik sorteer de was eerst en leg het neer op een manier, die voor mij prettig is.
Plek
De strijkplank heeft eerder wel achteraf gestaan, maar strijken is saai en je moet er toch doorheen. Tegenwoordig staat de plank pontificaal in de woonkamer, terwijl dat eigenlijk geen gezicht is. Niet als hij ingeklapt uit staat te rusten en ook niet als hij kreunt onder een bult te strijken was. Maar ja, wie heeft daar eigenlijk last van ? Dit is voor mij de ideale plek. Hij staat voor het raam zodat ik iets heb om naar te kijken, er is op een handige plek een stopcontact in de buurt. En ook niet onbelangrijk, hier ligt mijn cd voorraad en staat het van mijn eerst verdiende geld gekochte cd-spelertje.
Vandaag
Ik zet de Dijk op shuffle en sorteer de was. Ik kijk eens naar buiten, het ziet er buiten stralend uit. Ik bedenk me dat ik beter eerst een was in de machine kan doen, zodat die buiten drogen kan. Dus ik druk eerst een witte was in de machine.
Ik zing al strijkend ongegeneerd mee met de cd, Huub zingt over het weerbericht, hier en daar een bui en spontaan begint het buiten te hozen. Hmm denk ik, lekker dan.
Ik zocht een recept voor gestoofde appels, ik bleef hangen bij een recept voor appeltaart. Nou kan ik appeltaart haast maken met mijn ogen dicht, maar wat mij aansprak aan dit recept was het gebruik van buttermilch. Nou blieft mij geen buttermilch of het moet koel geserveerd worden met suiker op een hele hete dag. Maar als ingrediënt voor het maken van gebak of snel sodabrood voor bij de soep is het enorm geschikt, het zure gaat er vanaf.
Rubber
We hebben appels, er komen logees, het is bijna weekend - dus ik maak de appeltaart. Maar omdat ik maar 1 paar handen heb en ik het recept redelijk ingewikkeld vind neem ik een afkorting tijdens het maken van de taart. Ik gooi de karnemelk bij de eieren en de suiker en mix dan pas, tsja een fatale afkorting dus. Als ik de taart later proef snap ik het bijna direct, de bodem lijkt wel rubber.
Dat weekend serveer ik "mislukte taart", mijn nichtje die op het gebied van groente bijna niets lust vind de taart lekker. Waarom noem je de taart mislukt ? Omdat die bodem zo is. O, ik vind de bodem juist lekker. O, ok, kinderlogica - ik heb voor de zekerheid maar niet verteld dat er karnemelk in de taart zit.
Herkansing
Nu twee weken later ging de taart in de herkansing zonder de afkorting te nemen en met hulp van hubby G. Want ik vind het recept beter te doen als je meer dan 1 paar handen hebt. Het recept bevat 3 delen, de bodem, de appels in het midden en bovenop een kruimel laag. Als in een recept bakpoeder voorkomt, moet de tijd tussen het nat worden van dat poeder en het moment dat het de warme oven ingaat zo kort mogelijk zijn. Dus na alle ingrediënten klaargezet te hebben begonnen we aan een coproductie. Deze keer is de bodem goed gelukt er zit meer lucht in, echt een beetje een Duitse taart - stevig en niet enorm zoet.
De opruimwoede beperkte zich niet tot binnen, ook de moestuin moest eraan geloven. De laatste zomerwortels werden van hun bed gelicht, resultaat twee dagen wortels eten en nog wortels over ook. De tomaten werden zieliger en zieliger, dus voordat de rottenis toesloeg heb ik alle tomaten geoogst en de planten op de hoop gegooid. Overal in huis liggen nu de vensterbanken vol tomaten. Het bonen bos daar moest ook iets aan gebeuren, de snijbonen waren er het ergst aan toe, dus daar ben ik begonnen. Een uur later heb ik het bijltje erbij neergegooid. Resultaat, een tuintafel vol met bonen en nog niet klaar . . .
Bonenberg
Ik heb de bonen gesorteerd, bonen om te drogen, bonen voor de kippen en bonen voor ons. Voor de kippen kook ik nu elke dag een pannetje vol bonen. De mooie bonen heb ik meteen schoongemaakt, maar het was zo veel dat ik ze uiteindelijk in de soeppan heb moeten koken. Gelukkig heeft hubby G een voorliefde voor koude bonen met crème fraîche. De bonen, die al behoorlijk gedroogd waren heb ik gedopt en die staan nu warm en zonnig op te drogen. Ik heb altijd grootse plannen voor die gedroogde bonen, maar uiteindelijk komt het er meestal op neer dat ik ze week, kook en dan aan de kippen voer - zo krijgen die in de winter ook eens iets warms in de maag.
En wat vind je als je je bureau aan het opruimen bent ? Snoeren, blaadjes met onduidelijke aantekeningen, krantenartikelen waar je iets van vindt. Enveloppes vol met knipsels en bonnetjes, een plastic beschermdoos voor de elektrieke tandenborstel, Een koon lichtblauwe wol, een breiblad uit 1972. Een cassettebandje waar alleen de mysterieuze omschrijving "mix" op staat, geen idee ??? Een stuk of wat handleidingen, de doos van de nieuwe camera en veel stof. Maar het ergste van alles . . . ik vind het boek "Mini morfoses, de 35 beste opruimacties van de huishoudcoach" van Els Jacobs in de verste hoek van het werkblad.
Opruimactie 14 . . . ruim je bureaublad op, er staat 2 uur voor - echt !
Met het fruit is het ieder jaar weer anders, vorig jaar kon ik geen kwetsen meer zien, 1 emmer kwetsen is leuk een kruiwagen vol met kwetsen is ronduit vervelend. Dit jaar zijn er amper kwetsen, de peren waren vroeg en er is een appelboom afgeknapt. Never a dull moment zou je denken, nou ja straks in de winter weer.
Dijkmanszoet
Dit jaar zit de Dijkmanszoet afgeladen met appels, dit is geen handappel, geen moesappel, maar een zoete appel. Als je hem kookt blijft hij stevig en je kunt hem op die manier eten of je maakt er hete bliksem van. Maar als zo'n boom nou afgeladen vol zit, wat doe je dan met die appels ? Nou dan experimenteer je ermee. Ik heb ooit begrepen van de moeder van de man van de nicht van mijn schoonmoeder (volgt u het nog) dat appels in schijfjes drogen kinderlijk eenvoudig was. Tuurlijk, dat zeggen die oudjes altijd - kinderlijk eenvoudig dat doe je even zo zo en zo, klaar. Later worden wij ook zo. Dus ik heb een tiental mooie appels in schijven gesneden en ze in de oven gedroogd en was dat kinderlijk eenvoudig ? Nee.
Test
Ik zeg altijd een test is nooit mislukt, het resultaat kan niet zijn wat je verwacht had, maar de test zelf mislukt zelden. De 1e keer had ik de appels niet geschild, ik had de oven niet op "wapperen" gezet en de ovendeur niet open laten staan. Wat krijg je dan ? De schil wordt door het drogen hard, bleh. Als je de oven niet goed ventileert blijven de schijven langer vochtig. Als je de schijven dan ongedurig te vroeg uit de oven haalt is het resultaat teleurstellend.
Ondertussen heb ik een nieuwe poging ondernomen, de appels netjes geschild en de kippen wat meer afval gegund. Oven op 50 graden Celsius opgewarmd en toen de ventilator aangezet met een eetstokje tussen de ovendeur. Ieder half uur heb ik het rooster gedraaid, vijf uur lang ! Maar het resultaat mag er zijn, lekker gedroogde appeltjes.
De trui werd langzaamaan trui, maar het leek niet op iets dat mij goed ging passen en ook niet op iets dat bij mij paste. En wat doe je dan, dan doe je een kikker na, rip-it rip-it rip-it, tot je weer min of meer terug bij af bent. En daarna uithuilen en opnieuw beginnen.
Uitgehuild
Ik was eigenlijk al uitgehuild voordat ik het uithaalde. Ik heb me bezondigd aan het kopen van nog wat bollen wol in de hoop dat die kleur beter kleurt bij het turquoise. Nu nog op zoek naar een net patroon en de moed om opnieuw te beginnen.
Ik zal wel echt een kind van mijn tijd zijn, ik vind Beavis & Butt-head leuk of tof of weet ik veel hoe we dat toen noemden. Als ik ze samen met Cher op de radio hoor, gaat de radio wat harder.
Voetbal
Als er iets is wat mij ab-so-luut niet interesseert is het voetbal, ik vind het spel niet leuk, ik snap niet waarom trainers wegmoeten als de diva's van het veld er niks van bakken, ik snap die salarissen niet en zo kan ik nog wel even doorgaan.
MU
Maar nu zag ik dus in het sportkatern een foto van van Gaal voorop staan, ik moest knipperen met mijn ogen. Die kuif, die neus, die nek, die lach en zo'n colbert dat opstandig rond het lijf zit - ik kon er niets aan doen, ik moest meteen aan Beavis & Butt-head denken. Op goegel kwam ik erachter dat ik echt niet de enige ben. Zou dit een Lucky shot van de fotograaf van VI-Images zijn geweest of zou hij hier zijn best voor gedaan hebben ? Ik zou wel eens willen weten, kan van Gaal hier eigenlijk om lachen ?
Ik zit dan meestal hier. Hier achter mijn putertje, computerkamer, rommelkamer, administratiekamer en bibliotheek in 1. En toen sloeg het toe, opruimwoede. Ik had er genoeg van, het is hier een rommeltje en er moest iets gebeuren.
Uitmesten
Eerst heb ik alles wat op de grond stond en beweegbaar was naar de hal geduwd en ben ik eens goed met de stofzuiger rondgegaan. Spinnenwebben onder het tafelblad verwijderd, loshangende kabels opgehesen - zo moeilijk is het allemaal niet. Maar dan . . . je kunt de troep moeilijk in de gang laten staan. Maar de rommel vloog me aan, dus ik ben eerst met hubby G. naar het dorp gefietst plastic opruimboxen scoren. Ik weet toch wel dat ik het niet in me heb om dingen rigoureus weg te gooien.
Ontploft
Uiteindelijk heb ik alles het kamertje weer ingeduwd, het kon moeilijk allemaal op de gang blijven staan. Dus nu heb ik al een paar dagen een ontploft kamertje. Inmiddels staan op de gang twee dozen voor de kringloop en twee dozen met oud papier, die alle vier nog wel wat voller zullen worden voor ze het pand verlaten. En dan ben je nog steeds niet klaar, dus met de blik op oneindig heb ik vandaag alle losse dingen van mijn bureau in een doosje gekiept. Daarna het bureau eens gepoetst en van de ruimte genoten, zelfs nu nog.
Doorzetten
Zolang ik niet naar beneden kijk is er niets aan de hand, ladieladielala. Op de grond staan nu verschillende doosjes, die uitgemest moeten worden. De kattenhangmat is volgestapeld met uit te zoeken frutsels. In de huiskamer heb ik de afgedankte postbakjes in gebruik genomen om spullen te sorteren. Nu moet ik doorzetten anders is het uiteindelijk een grotere bende dan het al was.
Na het kamperen waren we nog een aantal dagen thuis, voor je het weet doe je weer je dagelijkse dingen en is het vakantiegevoel ver te zoeken. Maar het is hét moment om eens samen de plaatselijke kringloopwinkels te bezoeken. Lekker even met je hoofd in de wind een stukkie fietsen en wie weet wat je vindt.
Winkel een
In de eerste winkel scoren we vijf weckpotten en een enorm niet sexy afdruiprek. Zijn weckpotten wel sexy ? Ja sommige wel, deze keer hadden we onder andere zo'n siermodel met dat afwijkende dekselmaat van 80 - nou ik vind dat sexy potten. Zo'n pot, die je ergens voor veel geld voor iemands verjaardag koopt met van dat mooie fruit erin. In het gunstigste geval geniet de ontvanger van het fruit en levert de pot in bij de kringloop. Ik wil er niet over denken hoeveel van die potten in de glasbak belanden.
Winkel twee
Een lekkere fietsroute van in totaal 25 kilometer met halverwege een Dorcas, een enorm nette winkel. Ze houden het ook levendig, door steeds iets anders uit te verkopen - nog kleinere prijsjes. Hubby G is al geslaagd als hij tien passen de winkel in is, hij scoort een nette rugzak van het juiste formaat met het juiste aantal vakjes. Ik rommel tussen de handwerkspullen en vind 1 rechte haaknaald. Bij het aardewerk val ik voor een puddingvorm, daar heb ik thuis nog wel plek voor. Tussen de tijdschriften zoek ik naar breibladen, maar neem uiteindelijk 2 nette Burda's mee misschien krijg ik dan een betere relatie met mijn naaimachine.
Campingmuis
De muis, die dit jaar onze tent bezocht was een lekkerbek. Alles werd even geprobeerd, de zak met broodjes, de crackers, de peren, het pak hagelslag. Maar muizie had de meeste waardering voor die lekkere reep chocolade, yum.
Note to self
Volgende keer een afsluitbare plastic doos meenemen voor het vakantievoer.
Op onze laatste dag op de camping spuugt een grote bus een lading Engelssprekende mini pubers uit. Ze zijn net gearriveerd en rennen als een losgeslagen horde over het campingterrein. De meiden inspecteren, alleen, met zijn tweeën en in groepjes het sanitair. Ze rennen erin en eruit. Je moet ze splijten als de Rode Zee om vanaf de toiletten de wasbakken te bereiken. De toiletten worden goedgekeurd, want er is ten minste stromend water. Het aantal douches levert reacties op als - dat ze maar maximaal twee minuten zullen kunnen douchen of dat ze minstens om 3 uur 's nachts op moeten staan om te kunnen douchen. Wat voor mij een hele geruststelling is, is dat ze in ieder geval wel tot twee kunnen tellen.
Ik raak helemaal in de war, in het begin dacht ik dat het handig zou zijn als het weeknummer achter het # zou staan. In de praktijk vind ik het maar zozo. Wat doe je dan, doorvaren of het roer om ? Het roer maar omgooien en dan maar zien waar het schip strandt. Als de kliffen naderbij komen, kun je alsnog een tweede keer van koers veranderen, niet dan ? Dus deze heet 1, want die had ik nog niet.
Voor en na
Voor de vakantie zagen de tomaten er top uit, het leek dit jaar echt iets te worden. Maar helaas, na een week met bijna volcontinu regen, zijn de vleestomaten verloren. We hebben er nog wel wat kunnen redden, maar het blijft jammer. We hebben nu eenmaal geen kas, maar in een kas heb je vast weer andere problemen.
We hebben nog steeds boontjes, courgettes, paprika's die maar niet rood willen worden en inderdaad druiven.
De blauwe druiven zijn lekker, maar een beetje klein, dus volgend jaar ga ik mijn best doen om te krenten. Dat zal wel een heel gedoe worden als je weet hoe klein die druiven in het begin altijd zijn.
Als je zoals ik op een hobby hobby knutsel forum rondhangt zie je de mooiste dingen voorbij komen. Ja ook minder mooie dingen. En bepaalde namen komen dan steeds weer langs. Een van die namen is Christel Krukkert. Wat is dat toch denk je dan, wat zou er nou zo speciaal zijn en zo reserveerde ik als breister een haakboek bij de bieb. Kleine knuffels haken van Christel Krukkert uitgegeven door Forte uitgevers
Verzoeknummers
Ik kan wel haken, maar herinner mij vooral, pijnlijke vingers en kramp in de handjes. Maar als ik zie wat voor een leuke beesten mensen haken raak ik toch een beetje jaloers, een beetje maar.
Ik heb ooit een kat en een kip gebreid en de schoonfamilie zat te vissen naar tweemaal een gebreide kat als verjaarscadeau. Ik wil best eens een knuffel maken, maar niet steeds dezelfde, ik ben geen robot. Dus ik heb de haaknaald ter hand genomen en ben aan Kasper de krokodil begonnen. Ik was lekker bezig, maar vroeg me wel af waarom Kasper zo klein bleef. En ik dacht ook nog, vroeger ging het haken me toch beter af. Het licht ging pas aan toen ik bijna alles afhad en bezig was met de 2e achterpoot. Ik haakte Kasper volledig in halve vasten in plaats van vasten !!! Gelukkig heeft ieder nadeel zijn voordeel, op deze manier had ik wel voldoende aan 1 bol wol. Omdat er 2 verzoeken voor een knuffel waren ging het boek mee op vakantie en zo zat ik voor het eerst voor de tent met de haaknaald in de handen. Dat haken voor de tent was nog een hele uitdaging, zie maar eens dat je die bol wol uit de modder houdt !
Goed
Het is een goed en duidelijk boek met negen verschillende knuffels erin, de benodigde basiskennis staat in het boek uitgelegd. De patronen zijn simpel en duidelijk, ik heb ondertussen 2 knuffels gehaakt en ben niet ontevreden met het resultaat. Het boek is weer naar de bieb, de volgende haakster mag er mee aan de slag.
De echte magie heb ik niet kunnen ontdekken, ik vind de ene knuffel soms erg op de andere knuffel lijken. Ook vind ik al die rondes met vasten haken enorm saai, maar het is makkelijker om zo'n knuffel in aanbouw ergens mee naar toe te nemen dan een te breien trui.
Verkrijgbaarheid
Het boek is nog steeds verkrijgbaar, dat heb ik net even gecontroleerd in de webwinkel van mijn plaatselijke boekhandel en het kost € 9,95. Mijn plaatselijke boekhandel rekent geen verzendkosten ! Dus als je plaatselijke boekhandel je lief is, bestel je het daar of in hun webwinkel.
Weet je wat ik graag zou overslaan, terugkomen van vakantie. In ons geval, de tent zo goed en zo kwaad afdrogen en inpakken, alle slaapzakken oprollen, alle zichzelf opblazende matjes leegdrukken, al je rotzooi weer in de auto drukken en naar huis kachelen.
Ideaal
Het allerfijnst vind ik het dat de tent droog afgebroken kan worden, maar dit jaar wilde dat dus echt niet. Het was een week lang nat droog nat droog geweest en alhoewel de zon wel scheen, wilde de tent toch niet drogen. Want, geen wind en als het september is heb je alleen aan de zon niet voldoende. Ik had al keelpijn en gedurende de ochtend van vertrek kwam een hoofdpijn, die gezelschap houden. Dan nog naar huis rijden over slinger slinger wegen en het drama is bijna compleet.
Thuiskomst
En wat heb je bij thuiskomst ? Een natte tent, een grote bult was, alle bagage en een (nog) afwezig huisdier, dat graag uit de ballenbak opgehaald wil worden. Verder lang gras, nog steeds een zieke kip en 100 andere dingen, die om aandacht schreeuwen. Het alternatief . . . niet op vakantie gaan, nou soms lijkt dat best een aantrekkelijke optie !
