Een mooie hete, zonnige dag, we lopen van mijn moeder richting auto - ik ben diep in gedachten. Als we de brug over komen zit daar een vrouw op haar hurken, nette jurk aan, tas op de grond met een opengeslagen Falkplan erop en een slimme telefoon in haar met een geeltje beplakte hand. We blijven staan, kunnen we je misschien helpen ? Weet je waar de Kamperweg is vraagt ze mij, mijn antwoord is als ik op de kaart mag kijken wel. En dat mag.
Tegenspoed
Als ik de kaart bekijk zie ik dat ze simpelweg de verkeerde kant opgelopen is, naar het westen in plaats van naar het zuiden. Ik zeg het is daar, zij raadpleegt haar geeltje en vertelt de route die ze zou moeten lopen en verzucht ik weet niet of ze op me wachten. Ik vraag waar ze echt heen wil en ze vertelt me het adres, hubby G raadpleegt zijn telefoon, ik ga op de grond bij haar zitten. Het adres waar ze heen wil is vernoemd naar een Britse pessimist, wat kun je dan verwachten ? Ze vertelt ons dat ze al extra vroeg van huis gegaan is en dat het openbaar vervoer tegen zat en haar slimme telefoon ook geen sjoege geeft, ze kijkt ongelukkig, ze heeft een sollicitatiegesprek om half vier terwijl het ondertussen al tien over half is.
Actie
Hubby G heeft met zijn telefoon meer geluk, hij heeft het adres gevonden en legt het me uit, ik ga staan en zeg 'het lijkt me veel handiger dat wij jou even brengen, we hebben de auto iets verderop staan'. En zo gaan we op weg, zij probeert ons bij te houden - wat niet eenvoudig kan zijn op plateauzolen en als we de trambaan oversteken beginnen de bellen te rinkelen. Ik maan haar om niet onder de tram te komen, mijn dag is al erg zat geweest. We stappen in de auto, ik start en hubby G navigeert, vijf minuten later zijn we op de plek van haar bestemming. We wensen haar veel succes, ze bedankt ons en stapt uit, zwaait en steekt haar duim omhoog. We wachten even en zij verdwijnt in een enorme kantoorkolos.
Thee
Wat voor ons vijf minuten met de auto was, was voor haar zeker een halfuur lopen geweest, als je niet nat bezweet op een sollicitatiegesprek aan wilt komen in combinatie met de hakken die ze droeg. Daarnaast had ik het idee, dat de persoon die haar de routebeschrijving gegeven had haar de baan niet gunde - die route was zo onlogisch, dat je met al het geluk op de wereld niet op tijd had kunnen zijn. Later bij de thee vertel ik mijn broer wat we meegemaakt hebben, terwijl ik het vertel begint het me te dagen - het is vandaag de laatste van de maand. Dit is al de vierde keer dit jaar dat er iemand op mijn pad komt die hulp nodig heeft en al drie keer was het op de laatste dag van de maand. Zou ik al geslaagd zijn voor mijn examen ? Ben ik een goed mens ? En . . . hoe zou de sollicitatie gegaan zijn ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten