We hebben nog een paar kleine plekjes in de auto om wat mee te nemen ik kijk om me heen. Ik stunt met de grote huishoudtrap, klap hem uit en klim erop, helemaal boven uit de garage haal ik een paar doosjes. Doosjes met vrouw Antje erop, die kunnen nog wel mee.
Worstelen
Thuisgekomen worstelen we altijd in een paar avonden alle meegenomen spullen door. Er gaan spullen in de container, er gaan spullen naar de kringloop, er is oud papier en oud ijzer. Sorteren, beslissingen nemen, rouwen. De dozen van vrouw Antje kom ik redelijk door tot ik op een doos stuit die helemaal gevuld is met handwerkpakketten. Een wandtapijt, erg jaren 70 en borduurpakketten, kleine, grote en tafellakens en ik doe de doos weer dicht. Ik bel mijn schoonmoeder, mijn schoonmoeder belt haar schoonzus - niks. Mijn schoonmoeder overlegt met de buurvrouw, de buurvrouw zegt dan moet je mevrouw N eens bellen. Als mijn schoonmoeder langskomt vraagt ze of ik zelf wil bellen, nou nee.
Wel Fair
Later komt het verlossende woord en ik ga samen met mijn schoonmoeder naar het bejaardentehuis, dat gekoppeld is aan het verzorgingshuis waar mijn moeder woont. Ik heb de doos onder de arm, vrouw Antje wordt uitgepakt, alles wordt bekeken. Er worden al meteen spullen verdeeld, een van de tafellakens wordt uitgevouwen - er valt iemand voor. Er worden dozen met borduurzijde uit de voorraadkast gehaald. We krijgen koffie en praten met verschillende dames, daarna nemen we afscheid. Over een aantal maanden zullen de borduurpakketten af zijn en dan worden ze voor het rode kruis verkocht, zo komt het nog goed terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten