Dit jaar hebben we de bessen op het juiste moment gesnoeid, we hebben er een net over en het resultaat mag er zijn. Mooie volle trossen, met dikke grote bessen. Nu zou een hulp in de huishouding wel goed van pas komen. Voordat het te warm wordt pluk ik twee kleine emmertjes met bessen en dan denk ik wel genoeg te hebben.
Twee
Als ik de bessen later aan het schoonmaken ben vraag ik me af of het wel goed zit met mijn nieuwe bril. Want die twee kleine emmertjes leveren dik drie kilo bessen op. Ruim voldoende, de soeppan zit behoorlijk vol en de geleisuiker moet er ook nog bij. Ik laat het eerst een nachtje staan voordat ik er morgen jam van maak.
Ik bak elke week brood, af en toe pizza en hubby G is de krentenwegge en koekenbakker. Ik ben ooit begonnen met brood bakken in een broodbakmachine, best geinig - maar de vorm van het brood irriteerde me. Nadat ik een paar broodbakvormen aangeschaft had, was ik van het vormprobleem af en werd de broodbakmachine een veredelde kneedmachine.
Marktplaats
Omdat de bakvorm van de broodbakker al een tijdje lek was keek ik uit naar een vervanger, maar nergens een broodbakmachine in de aanbieding. Bij de kringloop stond er eentje, die al een zwaar leven gehad had - dat is niets. Op marktplaats stonden er verschillende, maar niet in de buurt. Zal ik dan eens iets anders kopen dacht ik, een kneder in plaats van een alles in 1 ? En daar op MP stond hij, een glimmend zwart geval - zelfs tweedehands zijn ze prijzig. Ik heb gewikt en gewogen en de mailtjes gingen langs elkaar heen en ik dacht nou ja - dan niet. Ennèh, nu staat hij daar - op ons aanrecht.
Ik merkte het al aan de pioenrozen, meestal kan ik mijn moeder een bos geven als ze jarig is, dit jaar niet. De natuur loopt twee weken achter. Nou ja de natuur loopt op zich niet twee weken achter, de natuur doet gewoon haar ding.
Handig
Het is meer gemiddeld, zo is het ook met de kersen - vorig jaar rond deze tijd was ik al druk in de weer met de kersen. Handig zo'n blog - dan kun je dat even teruglezen. Nu kleuren de kersen, maar is het hopen op aanhoudend gunstig weer en kijken. Kijken, kijken en af en toe een kers proeven - nog zeker een week voordat het geweld losbarst.
Kom eet ons, wij zijn al groot, twee derde verkeerslicht - groen en rood. Meestal begin ik er niet aan, radijsjes, scherpe krengen. Maar ach, het is toch wel leuk, gewoon voor erbij. Inkerven en dan in een bak met koud water laten staan.
Radijs groen en rood
een eerste hap vertelt je
de kleur van binnen
Onze kippen zijn al wat ouder, er zijn er al een paar omgekukeld en vier ervan zijn haaibaaien eerste klas. Dat de pikorde al geregeld is boeit ze niet, als je in de weg staat kun je een optater krijgen. De krielen zijn al geminimaliseerd tot 1 hen en 1 haan. De haaibaaien zijn nooit broeds, de andere kippen zijn het soms, de krielhen is vaker broeds, maar meestal op een moment dat het jou niet uitkomt.
Eieren
Ik merkte dat iedere ochtend en avond dezelfde kippen op een nest zaten, met geen pikhouweel er vanaf te krijgen, conclusie: broeds. Ik overleg met hubby G of we dit jaar tijd hebben voor kuikens en zo struin ik MP af - op zoek naar broedeieren. Ik overleg nog met de pony buurman, wil jij ook, heb jij al ? Hij had al nieuwe kippen, maar de keuzes doorspreken is nooit verkeerd. En dan nog, de buurman kennende als ik straks een hele mooi haan of hen heb heeft hij vast interesse.
Fiets
Na een belronde stappen we op de fiets om eieren te halen, daar aangekomen voltrekt zich een typisch fenomeen. Er worden handjes geschud en dan wordt er gepraat, hoe heet je, waar kom je vandaan, ben je er dan een van die en die en waar woon je dan ? Totdat ze ongeveer weten wat voor een vlees ze in de kuip hebben, dan wordt er over de kippen gepraat. De verkoper is een liefhebber van het ras, wij zijn simpelweg liefhebbers van "de kip". We gaan met zijn drieën de kippen bekijken en pas dan ruilt een doosje eieren van eigenaar, niet eerder.
Het moment is aangebroken in de moestuin, dat moment dat je eigenlijk niet goed weet wat je zal eten. Ondanks dat het Sint-Jan is geweest, asperges en rabarber mogen nu op krachten komen in plaats dat ze op het bord belanden, is er keuze. Alles lijkt hoognodig geoogst te moeten worden, dus kiezen is moeilijk.
Bonen
De gewone stokbonen zijn op weg naar de hemel, maar bloeien nog niet. Vaak knip ik ze dan 1 keer af op heuphoogte, maar ondanks dat weten ze het net dat over het bonenvak hangt wel te bereiken - dus heeft het zin ? Ik heb al een keer sperziebonen gegeten en ik zag dat de tuinbonen bijna aan de beurt zijn, maar eerst . . . verse kapucijners.
Winter
Dat kapucijners wintervoer is, bleek toen mijn moeder belde. Ik ga zo kapucijners plukken meldde ik. Kapucijners, die eet je toch in de winter, was haar reactie. Als zelfs mensen van voor de oorlog kapucijners alleen in pot, blik of gedroogd kennen dan is het ook niet gek dat de rest van Nederland ze niet vers kent.
In de krant zien we dat de (schoon)moeder van kennissen is overleden, de strijd gestreden. Ik noteer het tijdstip voor het condoleren in de agenda. Van te voren oefen ik altijd even op "gecondoleerd", zodat ik er niet per ongeluk "gefeliciteerd" uitflap.
Hinderen
Tijdens het condoleren staat in de rij iemand, die in plaats van handje schudden doorlopen uitgebreid een praatje aanknoopt. De rij achter hem wordt langzaam langer, er worden blikken gewisseld en hij wordt uiteindelijk met zachte hand doorgeschoven. Ik loop handjes schuddend de rij af en kom langs de kleinkinderen, eerst de kleintjes en dan de grote. En daar had ik van te voren niet over nagedacht - wat zeg je, tegen die kleintjes ?
Thuis
Later thuisgekomen, scharrelen we samen in de tuin, ik wied en zaai zaadjes. Ik haal de camera, want de hemel is zo mooi . . .
Af en toe wierp ik er al een blik in, o ja heb ik ook nog - een tas met gekregen bolletjes. Ik mocht voor mijn verjaren bij M zelf uit haar voorraad kiezen en zo koos ik voor stiefkindjes, bollen die helemaal alleen op de wereld waren. En alle restje katoen, die er maar te vinden waren. Want katoen is leuk, maar ook prijzig en voor je een voorraad kleurtjes aangelegd hebt ben je zo een paar jaar verder.
Knoopjes
Maar de restjes katoen lagen met elkaar overhoop en daar moest hoog nodig iets aan gedaan worden. Dus ik haalde de tas leeg, volle bollen naar links, de kluwen ongeregeld naar rechts. Ieder losgepeuterd bolletje sorteerde ik op kleur en zo had ik uiteindelijk vijf zakken met een regenboog. Nu nog een geschikt projectje.
We hebben een vrije dag benut om aan onze honderd klusjes te werken en we sluiten de dag af met een filmpje. Ik mag kiezen en kies de enorm lange film "Love actually". De film waar hubby G van te voren al van zei, voor mij hoeft dat niet.
Kerst
De film heeft een enorme sterrencast en zo hebben ze vast veel mensen de bios ingelokt. Het verhaal speelt in de aanloop naar kerst toe, maar dat kun je amper merken, je verwacht de standaard kerst thema's - maar ik heb ze niet gezien. Geen Scrooge hooguit een mini-Scrooge in de vorm van Billy, geen grote gebaren - het is als seks sells, waarin het woord seks vervangen is door Kerstmis. Het is een enorme draak van een film, allerlei verhaallijnen lopen door elkaar en ondanks dat ze behoorlijk in de film gesneden hebben duurt de film 130 minuten. 130 minuten waar leuke verhalen doorsneden worden door totaal oninteressante. Als je veel dingen tegelijk doet, doe je ze nooit allemaal goed - als ze de helft van de lijntjes er totaal uitgeknipt hadden, dan was de film een stuk beter uit de verf gekomen.
Nominaties
Zou het een slecht filmjaar geweest zijn ? Want de film heeft twee golden globe nominaties ontvangen, voor beste komedie & beste script. Het is een lange film, er zitten platte stukken in en vooroordelen worden tenenkrommend tot iets komisch verheven. Van mij hadden ze de platte stukken en de vooroordelen er rustig uit mogen knippen, daar was de film niet slechter van geworden. Bepaalde verhaallijnen zijn zo goed, die hadden met gemak tot 1 film uitgewerkt kunnen worden. Hugh Grant als de Engelse Rutte, die als een blok valt voor de dame die de koffie & koekjes serveert. Colin Firth, die door vriendin en broer een oor aangenaaid krijgt en in zijn zelf opgezochte eenzaamheid vindt hij, wat hij misschien nog nooit had.
Alle
Het gevloek in deze film doet denken aan de openingsscene van "4 weddings and a funeral" en dat het script uit de pen van dezelfde schrijver komt is dus geen verrassing. Zelf vind ik de "blunt talk" van de gevallen pop ster met de foute kerstplaat leuk. Maar hoe kan het dat een film het stempel "alle leeftijden" krijgt, terwijl er zo gevloekt wordt en er een platte verhaallijn met verplichte bloot in voorkomt ? Het is mij een raadsel.
Nog steeds restaurant sla op het bord, radijsjes, twee soorten bladsla en de 1e krop sla die uit de tuin. De deugd, die in het midden stond - nu kunnen de andere twee kroppen nog iets groter worden.
Zacht
Verse sla uit de tuin, die blaadjes zijn zo zacht. Supermarktsla moet tegen een stootje kunnen en is daarom een stuk steviger. We hebben nog wat extra sla gezaaid - of het goed opkomt is altijd maar afwachten. Nu het weer eens goed geregend heeft is de kans wel groter. Als het warmer wordt groeit de sla als kool en kom je er eventueel in om. Maar gelukkig kun je in 1 pan slasoep zo vier kroppen kwijt en de chickies lusten ook wel een mals blaadje.
Toen ik de plaatselijke kringloop net ontdekt had, sleepte ik er keer na keer breiboeken uit. Er is lang geen nieuwe aanvoer geweest of oninteressante aanvoer. Ook nu ben ik eigenlijk gevallen voor bladen, die ik zelf nooit nieuw zou kopen. Een oerdegelijk kunsthaakblad en een Phildar voor potwortels.
Haathaken
Als haakster maak ik altijd de raarste fouten, dus de uitgave van "die Masche" uit het jaar nul is meer een kijk en kwijl blaadje, dan dat ik ook werkelijk Mitteldeckchen Stokroos in groen en wit ga haken. Iets uit het blad haken lijkt me te hoog gegrepen, want ik raak alleen van de motief tekeningen al draaierig.
Eindelijk, ik heb ze er haast aangekeken, eindelijk "boontjes" uit eigen tuin. Het zijn geen bonen, maar doperwten. De doperwten hebben het zwaar dit jaar, ze zijn maar zo zo opgekomen en kevers hebben allemaal ronde hapjes uit het blad genomen.
Groen
Het is alweer geen geurfotografie, de net geplukte peulen ruiken zoetig en groen. Is groen een geur ?
Doperwten hangen
lekker in de zon knus dicht
opeen in een peul
Nadat we de auto naar de garage gebracht hebben lopen we terug naar huis. We hebben de "ruim op" shopper bij ons en leven ons uit. De bermen zijn pas gemaaid, dus plastic bekers zijn verworden tot snippers plastic. Maar nu er gemaaid is kun je ten minste de rommel weer gewoon zien, zodat je het uit de berm kunt plukken.
Gooi
Bij thuiskomst is de tas vol, 1 emmer plastic & blikjes, 1 emmer voor de grijze container en wat papier. Het ergste, een soort piepschuim geval, wat ooit een kerststukje geweest is. Het groen dat erin geprikt zit is van plastic en brokkelt af als je er naar kijkt. Mijn humeur daalt, ik mag dan een kwartier nodig hebben om het van de stoep in de container te krijgen, erger is dat de rest ergens in de natuur ligt.
Ik maai gras, nou ja niet echt - het is te droog om gras te maaien. Her en der komen er al gele plekken in het tapijt en op de oprit heeft het gras er al helemaal de brui aan gegeven. Maar er steken overal sprieten, grashalmen, gele boterbloemen en witte klaver bovenuit - dus er moet iets gebeuren. Ik haal het paard van stal en zet de messen op de hoogste stand.
Donker
Als ik de opvangbak sta te legen kijk ik omhoog, ik kan mijn ogen niet geloven - allemaal donkere wolken. Zou het dan echt, zouden we eindelijk regen krijgen ? Als bewijs maak ik een paar foto's, maar de wolken drijven allemaal over, naar verder weg zodat het daar regenen kan.
Aardbeien heerlijk, maar wat ben ik blij dat het er weer op zit. Alhoewel ik al een volleerd aardbeien milkshake maakster aan het worden was. Maar niet getreurd, het volgende fruit dient zich al aan.
vitamine Cé
rode bessen krengen vol
met kleine pitjes
Dit jaar was er maar weinig animo voor de hobbydoosdag. De reisafstand is niet altijd overkomelijk of er werd gedacht alweer in Apeldoorn . . . of het kwam gewoon niet uit of een combinatie van deze redenen. Lang leek het erop dat we maar met zijn tweeën zouden zijn, maar uiteindelijk werden we een trio.
Hobbydoosdag
Alhoewel het forum aan een webwinkel vast zit, zou het forum zonder die winkel ook heel goed kunnen bestaan, het heeft een eigen identiteit. De hobbydoosdagen worden niet door de winkel, maar door leden van het forum georganiseerd. Als je ruimte hebt voor een blik kakelende dames en zin, dan kun je zo'n dag organiseren. Je gooit een balletje op binnen het forum en je ziet dan wel waar het schip strandt. Deze keer strandde het schip dus bij drie deelnemers, dan is het dus meer een koffievisite dan een hobbydoosdag.
Anders
Als je met zijn drieën bent is het toch anders dan als je met een hele kudde bent. We vielen ongeveer tegelijk binnen en dronken samen met de mannen koffie. De mannen verdwenen naar boven om samen een media box te installeren en gingen later met de auto op stap. Een koffievisite met een handwerkrandje, er kwamen drie breiwerkjes te voorschijn en we probeerden de problemen in de wereld op te lossen. Ik moest dat wel even onderbreken om mijn steken te tellen en eens goed te kijken waar ik in het patroon gebleven was. Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat we helaas de problemen niet al breiend op konden lossen.
Hapje
Voor je het weet is zo'n dag weer voorbij, je krijgt trek - wat zullen we doen ? Ik informeer bij de heren hoe laat ze thuis dachten te zijn. Een kwartiertje & haal maar vast iets was de reactie van de heren. Iets halen ? Dat ging M te ver, ze trok de deur van de vriezer open en haalde daar een voorraad hapjes uit waar je U tegen zegt. Ze monkelde, halen, ik kan hier ook heel goed friet bakken en dat deed ze. Weer een sms-je, het ging iets langer duren - geeft niet toetste ik terug, wij beginnen vast.
Mijn moeders nieuwste stokpaardje is - ik doe alles nog zelf en op de markt zeggen ze over mij - kijk, die doet alles nog zelf. Het is een hardnekkige uitspraak en ze herhaalt het zo vaak dat ze het zelf is gaan geloven. Ik word licht onpasselijk als ze het tegen me zegt, omdat ik weet hoeveel moeite het me kost alle ballen in de lucht te houden. Daarnaast ben ik niet de enige, die ballen voor haar in de lucht houdt. Misschien bedoelt ze ook, ach nee als ik daarover nadenk raakt het kant noch wal.
Super
We hebben een zak vol met oude kleren en ik stel voor die zak samen weg te brengen, met eventueel een bezoek naar de supermarkt. Ze zegt - ja dat is goed, kijk jij even wat ik nodig heb. Pardon ? Ik doe alles nog zelf en dan tegen mij zeggen - kijk jij even wat ik nodig heb - tot tien tellen en slikken. Ik maak een lijstje, beschuit, jam, ze roept suiker dus ik noteer 2x, salade, boter, brood. Brood hoeft niet, want ik ga naar de markt en dan haal ik daar brood. Ik sta met mijn oren te klapperen, want ik heb al in geen maanden brood van de markt bij haar in huis gezien. Maar ik raak langzaamaan opstandig en streep het brood van het lijstje. Want wat voor een dag is het vandaag vraagt ze ? Donderdag. Oh reageert ze. Niet zo gunstig voor brood denk ik bij mezelf, alhoewel de broodkraam er volgens mij elke dag staat.
Lust
Ik kijk nog eens in de koelkast, brood dat ik voor haar gebakken heb - dat moet uit de vriezer gekomen zijn, melk over de datum, restje sardines, restje spaghetti (dat wil ik aan de vogels voeren) en nog een ondefinieerbaar kliekje. Twee flessen mayo, een grote homp kaas, twee flessen limonade en ik vraag me af of ze worst lust. Ik tel . . . 1 grote gekookte worst, 1 verpakking met drie kleine ossenworstjes, 1 stuk gebraden gehakt en vier leverworsten en dan bedoel ik geen kleintjes. Geen worst halen kriebel ik op mijn lijstje.
Hubby G meldt dat hij volgende week een party heeft in A., of ik mee wil zodat ik naar mijn moeder kan. De party is eerst gepland voor donderdag, maar later wordt het woensdag. Op woensdag is ze naar de dagopvang, dus dat lijkt mij een heilloze zaak. Als mijn broer belt vraag ik of hij nog plannen heeft voor volgende week, misschien wel, maar dat moet nog in de groep gegooid worden. Later blijkt dat de party toch weer op donderdag gehouden wordt . . .
Goed
Dus ik bereid alles voor, een telefoontje naar de apotheek, een nieuw afdrukje van "het lijstje" en meldt mijn broer dat ik donderdag naar moeders ga. Dit is een onrustige week, waarin ik al een keer macaroni gemaakt heb met volgens hubby G te weinig groente, zucht. Dus wat moeten we die donderdag dan eten, iets halen ? Pizza ? Hot chicken wings ? Ik heb 's nachts (deze week al vaker) een verhelderend inzicht en zo sta ik al voor de koffie in de keuken druk te doen. Strijdplan: een meeneem macaroni maaltijd salade, paar vorken mee en we kunnen goed eten waar we maar willen. Ik ken die parties, het food gedeelte komt meestal niet verder dan een paar bitterballen en een verdwaald vlammetje.
Nieuwsgierig
Hubby G komt vragen of we tussen de middag warm eten of wordt het soep ? Geen van beide is het antwoord, hij trekt een paar denkrimpels in het voorhoofd en vertrekt weer naar de puter van zijn baas. Ik hak een halve bak champignons en twee paprika's in de pan, ik kook aspergekoppen en kook macaroni. Ik meng de macaroni met het champignon mengsel en een paar lepeltjes "Miracle whip". De macaroni gaat in een schaal en ik dek het geheel af met in plakken ham gerolde asperges. En ach omdat ik nu toch bezig ben, maak ik ook de konten van de asperges maar schoon en kook die . . . voor soep.
Er is vorige eeuw veel ontdekt en er zijn dingen gemaakt, die lang onmogelijk leken. Zelf heb ik de zwart-wit tv gemist en was alles kleur, er was centrale verwarming en een auto voor de deur. Mijn schoonzus kan zonder dat het een godsvermogen kost beeldtelefoneren met haar broer ver weg. Maar als ik nu door de tuin loop weet ik dat 1 ding er nog steeds niet is.
Geur
Geur valt nog steeds niet in een plaatje te vangen en dan digitaal te versturen. Met mijn moeder grap ik altijd dat het maar goed is dat er geen geur over de telefoonlijn gaat als je een belangrijke boodschap doet tijdens het gesprek. Maar als ik door de tuin loop vind ik het jammer. Als het zinderend heet is en je loopt over het pad met de gevallen dennennaalden en -appels ruikt het naar een zomer op een Franse camping. De boerenjasmijn bloeit met onopvallende witte bloemen en kegelt je omver, de salie bloeit met blauwe aren en als je te dichtbij komt ruik je de geur van hè bah. De pioenrozen bloeien roze en wit, een lust voor het oog en de neus. De Lathyrus heeft zich dit jaar zelf gezaaid en doet het wonderwel, even je neus in de bloemen drukken - o heerlijk. Nu nog geurfotografie . . .
De omgekeerde wereld in de moestuin vind je in het wortel en uien vak. Terwijl de prei nog mini sprietjes zijn en de plantuien klein en volop in de groei zijn, begint een ander familielid er aftands uit te zien.
Vreemde
Knoflook is een vreemde eend in de bijt, je plant de tenen in het najaar (goed gemarkeerd) en hoopt er in de winter maar het beste van. Aan het eind van de lente als de moestuin eindelijk op gang lijkt te komen gooit de knoflook er het bijltje bij neer. Het loof wordt dor en geel, met de riek steek ik ze uit de grond. Zo te zien zijn het vijf hele mooie knollen geworden, nu mogen ze eerst een beetje opdrogen in de zon.
Voor op de krant staat "Hugo Borst schrijft over zijn dementerende moeder". Ik doorzoek de krant, maar ik kan het artikel niet vinden. Ook het katern met de puzzels is spoorloos, dat komt er van als je de krant tweedehands leest. Als ik weer bij opa ben, duikel ik het katern op uit de oud papier doos.
Lees
Toen mijn vader overleden was en mijn moeder alleen achterbleef ben ik als een gek van alles over dementie gaan lezen. Het is ontluisterend wat je dan allemaal leest, de chemische oorlogsvoering om patiënten kalm te houden, de medicijnen die het aftakelen van het geheugen tegen moeten houden, de fases van de ziekte, de moeizame zoektocht naar een goede en veilige plek voor een dierbare, het feit dat de oorzaak nog steeds onbekend is én genezing onmogelijk. Ik werd haast gek van wat ik las, maar de dementie van mijn moeder gaat veel trager dan wat ik in al die verhalen gelezen heb. Misschien is dat maar goed ook, dan is ze op het einde van de rit misschien nog niet helemaal van de wereld.
Ontspan
Schrijven was voor mij de enige mogelijkheid om van alle spanningen af te komen, dus ik schreef. Ik schreef een heel kladblok vol - ik had meer ruimte nodig, dus ik stapte over naar het schrijven op de computer. Pas later las ik "Annie" van Kees van Kooten en "de vergeetclub" van Tosca Niterink, als je die boeken leest zie je de humor wat beter. Het onderwerp blijft tragisch, maar beiden weten de vinger op de komische plek te leggen. En nu komt Hugo Borst met zijn moeder in de krant, het geeft me een naar gevoel, alsof het modern is om een demente ouder te hebben. Modern ? Nee, niet modern, maar wel de nieuwe realiteit - nu we allemaal langer leven begint dementie een serieuze en zichtbare ziekte te worden.
En die "some" hebben het nu goed, het is buiten al meer dan 30 °C en nog steeds geen donderwolken aan de lucht. Zelf vind ik 20 tot 25 °C warm zat en met die pollen in de lucht is het eerder onbedaarlijk niezen dan rustig zitten. Dus zit ik rustig, maar dan binnen. Ik drink warme thee, want ik heb altijd geleerd dat dat goed is als het heet is, ik eet er ter compensatie een stuk koude vlammenkoek bij.
Beien
Van eerdere jaren wist ik het al, aardbeien zijn heerlijk - behalve als er een halve vergiet per dag naar binnen wordt gedragen - dan wordt het me te veel. Een kilo aardbeien staat in de kelder vermomd als jam, iedere avond na het eten aardbeien toe en nog staan er twee dienbladen en een vergiet vol met aardbeien. Vannacht, ik kon niet slapen, heb ik liggen denken. Zal ik meer aardbeien jam maken ? Zal ik aardbeien mango yoghurt maken ? Aardbeien cake misschien ? Je kunt je van alles bedenken als je niet slapen kunt, maar uiteindelijk was ik eruit. Milkshake. Hij staat nu af te koelen in de koelkast, hij is nog niet perfect - maar dat geeft niet, ik heb nog twee dienbladen vol met aardbeien om mee te oefenen.
Mijn moeder is dol op kaartjes, het begon met de kaarten die ze zelf kreeg, ook heeft ze de kaarten die haar ouders naar elkaar stuurden. Zo kreeg ik van haar altijd kerstkaarten uit Christkindl, kaarten met speciale zegels en stempels. Ook alle nichtjes en neefjes kregen tot op een zekere leeftijd altijd een kaart van haar.
Verzamelwoede
Maar alleen haar eigen kaarten was op een bepaald moment niet meer genoeg. Wat ze aan kaarten van anderen krijgt, alles wat ze links of rechts vindt, de gratis kaarten van onder andere Boomerang, de kaarten met recepten van de supermarkt - alles komt in de verzameling. Van de buurvrouw hoorde ik daar een sterk verhaal over, mijn moeder was op een dag bij haar aan de deur gekomen met een kerstkaart van een jaar geleden. Kijk, zei mijn moeder, jullie naam staat hier op. De buurvrouw las de tekst, terwijl mijn moeder de kaart als een terriër vast hield. Omdat mijn moeder er zo aan gehecht was liet de buuf het maar zo, buuf zei tegen mij en ik had al gedacht wat raar dat ik van "die en die" geen kaartje heb gehad, maar nu weet ik hoe het zit.
Post
Terwijl mijn moeder verzot is op kaarten krijgt ze er weinig, dus toen hier de bieb gratis kaarten had verzamelde ik ze alle vier. Zo stuurde ik haar week na week een kaartje, maar ik ben er doorheen. Bij de kringloop heb ik het kaartenrek doorlopen, op zoek naar kaarten die op vakantie gekocht maar niet verstuurd zijn. Vanuit het oogpunt van mijn moeder ga ik binnenkort op een hele lange reis, ik heb kaarten uit Oostenrijk, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Zwitserland en zelfs Monaco.
Het Nibud adviseert om een financiële buffer achter de hand te hebben voor als de apparaten binnen je huishouden omvallen. Aangezien alle grote apparaten binnenshuis bij ons ondertussen een jaar of vijftien oud zijn hebben we intussen een nette reserve. Soms denk ik wel eens zullen we gewoon een nieuwe koelkast kopen, maar onze huidige heeft al een A-label. En als ik bij mijn moeder de wasautomaat bediend heb, ben ik altijd weer blij met mijn huidige - nee ze zullen echt moeten instorten voor er iets nieuws komt.
Verrassing
En wat gaat er dus stuk, naast de laatste tijd wat lampjes ? Niet het grote witgoed, niet de oven of kookplaat - nee dat ding dat ik minstens twee keer per dag bedien. De waterkoker en is die waterkoker al bejaard ? Nee, nog lange niet. Het begon met druppelen en inmiddels is hij volcontinu incontinent en weet je wat nou het erge is ? Omdat de vorige waterkoker dit probleem ook had heb ik vooraf een studie gemaakt en een heel ander type en merk waterkoker gekocht. En waarvoor ? Erger nog, ik vind deze waterkoker lang zo fijn niet als zijn voorganger - ja die lampjes zijn kinky, maar daar houdt het mee op.
Postbode
Nu deze waterkoker nog korter meeging dan zijn voorganger, heb ik gewoon weer een iets nieuwere versie van zijn voorganger besteld. Ik heb de bon opgezocht, het ding heeft de twee jaar net niet volgemaakt. Aanschafprijs € 34,99, delen door 2 (jaar) * 365 * 2 (gemiddeld aantal keer water koken per dag) 1460 = 2,4 cent per keer. Het ding heeft me dus vijf cent per dag gekost, nou valt daar dus overheen te komen - maar er gaat wel weer een stuk elektronica naar de afvalbult en dat staat me tegen. Terwijl ik op de deurmat ga liggen wachten op de postbode, klop ik even af dat de rest van de apparatuur het nog steeds doet.
Na mijn moeders verjaardag moet ik bijkomen, bij tanken en veel verwerken. De dag erna loopt helemaal in het honderd, niets komt af. En zo zijn die dagen soms en nou ja, dat moet dan maar zo zijn. Afgezien van die verloren dag, had ik weinig naweeën van het bezoek. Ik had een familielid teruggekregen en dat gaf mij een heerlijk gevoel - een extra klankbord en iemand, die nog wél antwoord op jouw vragen kan geven.
Soep
Ondertussen zit er alweer een bezoekje aan mijn moeder op, je vertrekt lekker bijtijds en toch loopt het in de soep. Bij de apotheek zijn de bestelde incontinentie broekjes voor mijn moeder onvindbaar en ik vertrek onverrichter zake. Later kom ik erachter dat ze door de thuiszorg zijn opgehaald en o ja, dat hadden ze me misschien even moeten vertellen. Nu was ik er zeker een uur aan kwijt, alhoewel dat niet wil zeggen dat er met een uur extra meer in het bezoek had gezeten - met mijn moeder weet je het maar nooit.
Koffie
Tegenwoordig krijg ik nooit meer koffie bij mijn moeder, ze krijgt het niet meer voor elkaar. De koffie is op, de koffiepot is onvindbaar, de Buisman is verstopt, er is geen melk in huis - kies maar, je mag meerdere antwoorden aankruisen. Ik had melk bij me, de koffiepot stond op het aanrecht, de koffie in het aanrechtkastje en de Buisman ben ik gewoon vergeten en zo zette ik koffie. Ik liet mijn moeder kopjes zoeken, ze kwam er met twee aanzetten en liet me triomfantelijk zien dat op 1 ervan "moeder" stond. Schoteltjes en koekjes lukte ook nog, ik schonk melk in een pannetje en vroeg of ze er bij wilde blijven. Ze verbaasde me, wat ze niet zelfstandig kan beginnen kan ze wel afmaken. En zo dronken we ouderwets koffie.
Werkelijkheid
We hebben boodschappen gedaan en lopen terug naar huis als 1 van haar vaste uitspraken voorbij komt – als ik op de
markt loop zeggen ze altijd over mij "kijk, die doet altijd nog alles zelf". Ja, maak ze
maar niet wijzer zeg ik tegen haar. Ze reageert met, maar ik doe nog altijd alles zelf. Ik ben stomverbaasd en vraag - vind je ? Wat doe
ik dan niet meer zelf, is haar tegenvraag. Ik gooi de administratie in de strijd en ik kan nog wel honderd dingen bedenken die ik niet zeg, maar het glijdt langs haar af. En ik werd stil, want het begon me te dagen
– in haar cocon denkt ze dat ze alles nog zelf doet.
Dit jaar hebben we de bessen op het juiste moment gesnoeid, we hebben er een net over en het resultaat mag er zijn. Mooie volle trossen, met dikke grote bessen. Nu zou een hulp in de huishouding wel goed van pas komen. Voordat het te warm wordt pluk ik twee kleine emmertjes met bessen en dan denk ik wel genoeg te hebben.
