Voor op de krant staat "Hugo Borst schrijft over zijn dementerende moeder". Ik doorzoek de krant, maar ik kan het artikel niet vinden. Ook het katern met de puzzels is spoorloos, dat komt er van als je de krant tweedehands leest. Als ik weer bij opa ben, duikel ik het katern op uit de oud papier doos.
Lees
Toen mijn vader overleden was en mijn moeder alleen achterbleef ben ik als een gek van alles over dementie gaan lezen. Het is ontluisterend wat je dan allemaal leest, de chemische oorlogsvoering om patiënten kalm te houden, de medicijnen die het aftakelen van het geheugen tegen moeten houden, de fases van de ziekte, de moeizame zoektocht naar een goede en veilige plek voor een dierbare, het feit dat de oorzaak nog steeds onbekend is én genezing onmogelijk. Ik werd haast gek van wat ik las, maar de dementie van mijn moeder gaat veel trager dan wat ik in al die verhalen gelezen heb. Misschien is dat maar goed ook, dan is ze op het einde van de rit misschien nog niet helemaal van de wereld.
Ontspan
Schrijven was voor mij de enige mogelijkheid om van alle spanningen af te komen, dus ik schreef. Ik schreef een heel kladblok vol - ik had meer ruimte nodig, dus ik stapte over naar het schrijven op de computer. Pas later las ik "Annie" van Kees van Kooten en "de vergeetclub" van Tosca Niterink, als je die boeken leest zie je de humor wat beter. Het onderwerp blijft tragisch, maar beiden weten de vinger op de komische plek te leggen. En nu komt Hugo Borst met zijn moeder in de krant, het geeft me een naar gevoel, alsof het modern is om een demente ouder te hebben. Modern ? Nee, niet modern, maar wel de nieuwe realiteit - nu we allemaal langer leven begint dementie een serieuze en zichtbare ziekte te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten