Opname

De volgende dag rol ik net als hubby G op een vreselijk vroeg tijdstip mijn bed uit. We gaan samen op weg - zijn fiets achterin de auto zodat hij het laatste stuk en eventueel de terugweg fietsen kan. Ik rij net als de rest van werkend Nederland in de spits naar mijn moeder. Het is vroeg als ik de deur bij mijn moeder open, mijn broer heeft vanwege de hitte op het balkon geslapen en is al op.

Zwaar
Of ik al bij ma gekeken heb, nee hoe is het dan met haar ? Hij vertelt me dat ze weinig zegt en een hele nare zware ademhaling heeft en dito nare hoestbuien. Als ik bij mijn moeder aan het bed kom slaapt ze, ik wrijf over haar arm, ze geeuwt en gaapt haar ogen gaan open - nietsziend. Ma zegt geen boe of bah, haar ogen kijken dwars door me heen net alsof ik er helemaal niet ben. Ik vind het een aparte ervaring.

Ruimen
Mijn moeder is incommunicado, ze wordt vandaag door een ambulance opgehaald en naar een zorginstelling gebracht. Ik kijk om me heen, de praktische "ik" komt naar boven, als ma opgehaald wordt zullen ze meer ruimte nodig hebben en ma zal kleren nodig hebben. Ik begin maar met opruimen zodat de doorgang naar de slaapkamer zo groot mogelijk wordt, iedere keer als ik een geschikt kledingstuk vind leg ik dat voor haar apart. Als de thuiszorg komt nemen we even een pauze, we drinken thee en praten, hij checkt ondertussen bij de huisarts hoe laat de ambulance komt. Samen verzorgen we mijn moeder, hij wast en kleedt haar terwijl ik mijn moeder in balans hou. Als we klaar zijn vraagt hij of ze wat drinken wil, voor het eerst hoor ik haar iets zeggen - het komt er klein uit "ja".

Ambu
Nadat de thuiszorg weg is ruimen mijn broer en ik iets rigoureuzer op, we verplaatsen spullen naar de woonkamer en mijn moeder, die daar anders altijd iets over te zeggen heeft geeft geen kik. De ambulance arriveert, de chauffeur is lang en zo breed als een deur en zijn vrouwelijke collega is mogelijk nog iets langer - ik kijk om ze heen en vraag waar de brancard is. Kan mevrouw niet lopen ? Nee. Beneden is een trapje, daar kunnen we met de brancard niets vertellen ze mij, ik zeg er is een andere gelijkvloerse uitgang. Eerst gaan ze naar mijn moeder kijken, de gang is nauw en in de slaapkamer ligt onze moeder aan de verste kant van het bed - een bed dat net past.

Tom Poes
Samen met de chauffeur haal ik de brancard op, we laten hem op het halletje achter want binnen is er niet genoeg manoeuvreerruimte voor de brancard. Met zijn allen staan we aan het bed, hoe krijgen we ma van bed naar buiten ? Er is nog een stoel op wieltjes opper ik, mijn broer graaft de stoel uit en draagt hem aan - het ambulancepersoneel tilt mijn moeder over het bed heen. Ma rolt op de stoel zonder enige blijk van emotie te geven door de gang, ze tillen op drie mijn moeder van de stoel naar de brancard. Brancard in de lift, naar beneden, door de achterdeur naar buiten, brancard in de ambulance. Ik kijk mijn moeder na, daar gaat ze.