Mijn moeder is op een donderdag opgenomen, ze is veranderd van een dementerende die een langspeelplaat ingeslikt heeft naar een haast levenloos ding. Op de maandag erna bel ik en de verpleging meldt ze eet amper en ze drinkt te weinig, net 600 cc. Ik vraag of ze al weten of de blaasontsteking weg is, het antwoord is ontkennend - het is ze nog niet gelukt urine af te nemen. Ik maak me zorgen en wil de arts spreken en laat me door haar terugbellen.
Lot
Het lot beslist dat de arts belt terwijl ik op het vaste toestel met de case manager in gesprek ben. In plaats van mijn mobiel te proberen stuurt ze me een mailtje. Als ik haar terugbel zit ze in de kantine, ik hou mijn hoofd scheef en wacht af of ze me voorstelt me later terug te bellen. Nee ze praat door, nou dan praat ik ook door. Mijn moeder heeft geen blaasontsteking meer, dat hebben ze snel gedaan denk ik bij mezelf. Het hele weekend lukt het niet en als je gaat drammen mogen ze wel een katheter gebruiken.
Status
Ik vraag hoe het nou met mijn moeder is, er komt geen duidelijk antwoord. Ik bijt me vast, nou ja het is de laatste fase - ja tsjee zoiets kan ik ook verzinnen als we over een hoogbejaard iemand praten. Maar ze drinkt dus te weinig, eet niet zelfstandig , reageert amper en ik leg de arts woorden in de mond - ze is dus terminaal. Nou zo zou je het wel mogen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten