Hunebed

Mijn vader is nu al meer dan 9 maanden dood. De dame die de begrafenis begeleidde zei op het laatste moment, wil je zo'n bordje voor op het graf. Huh, is dan je reactie. Een bordje met zijn naam erop, dat staat er dan zolang er nog geen steen is. Alles gaat op de automatische piloot en je zegt "doe maar". Achteraf ben ik blij toe.

Er staat dan tijdelijk zo'n ieniemienie bordje op zo'n graf en dat ziet er raar uit, maar zonder was helemaal een kale boel geweest. Voor je zover bent dat je aan een grafsteen bestellen toe bent, ben je zo een maand of twee verder. Toen we er helemaal uit waren was het al eind november. De tijd vliegt ook when you are not having fun. En dan begint het wachten, omdat ik geen flauw idee had waar ik op moest rekenen bel ik eind februari met de hunebed bouwers. De steen was er nog niet, dat kon wel veertien weken duren. Veertien weken voelt als een eeuwigheid. En toen ik later begon te rekenen, kwam ik erachter dat we al twaalf weken achter de rug hadden. Er gloorde hoop.

Afgelopen week, weer zes weken verder, kroop de steen weer in mijn gedachten. Mijn gedachten waren duister. Toen de dame van de hunebedbouwers vanochtend belde was mijn reactie dus, je belt om te vertellen dat de steen er is maar niet de juiste maat heeft. Ze zag de humor er van in en pareerde met, ja of hij is gebroken. Maar niets was minder waar, de steen was heelhuids gearriveerd en ze hadden hem ook al geplaatst. Weer een kopzorg minder.