Lastig
Wat moet je als je moeder niet echt je moeder meer is en ze op een afstand woont ? We bellen en plannen de bezoekjes zodat de last verdeeld wordt over mijn broer en mij. Ja, een last zo durf ik het best te noemen. Zelf weet je dat ze meer hulp en begeleiding nodig heeft, maar zij vindt alles nog prima gaan. Het enige drukmiddel dat je hebt om dingen voor haar te regelen is een gang naar de rechter, het is iets waar mijn broer en ik nog steeds weinig voor voelen. Nederland is soms maar een raar land, met op dit gebied een alles of niets regelgeving. Terwijl ik meer behoefte heb aan grijs, maatwerk, zodat je je moeder haar waardigheid niet hoeft te ontnemen.
Tweedimensionaal
Ik heb haar gisteren gebeld en ik vind dat altijd zo raar aanvoelen. Haar antwoorden zijn altijd een soort afspiegeling van wat jij net hebt gezegd. Ze heeft vanochtend net aan jou gedacht of aan het onderwerp dat je aansnijdt. Er komt bijna nooit spontaan een verhaal uit, en als het er wel uit komt heb ik altijd de grootste moeite om maar de helft ervan te geloven. Zeker over de telefoon voelt ze niet als een mens van vlees en bloed aan. Ze voelt vlak, smakeloos en kleurloos aan met hier en daar een sprankje van wat vroeger was. Ik dacht later tweedimensionaal, maar ik vraag me af of dat zelfs niet een te positieve omschrijving is.
Caleidoscoop
Is dit wel Alzheimer ? Als er over dementie gepraat wordt, hoor je al snel de naam Alzheimer vallen. Maar alle deskundigen zeggen ook dat ze dat pas met zekerheid kunnen zeggen als ze later het brein onder de microscoop leggen. Alhoewel ook daar boeken ze al vooruitgang in. Toen mijn vader doodging had ik behoefte aan meer kennis en ben ik gaan lezen, je wordt er niet vrolijk van. En dan zeggen ze wel dat het ziekteverloop een heel individueel gezicht heeft, maar toch. Ja - het repetitieve, 100.000 keer hetzelfde verhaal vertellen of dezelfde vraag stellen, ze testen je uithoudingsvermogen. Ja - het teruggaan in het verleden. Ja - het niet meer kunnen koken. Ja - het verbloemen van dingen die niet goed meer gaan. Ja - het vergeten van woorden. Maar als ik terugdenk duurt dit al zeker tien jaar en misschien zelfs al langer als ze het in het begin nog beter kon verbloemen. Maar hoe kan het dat ze twee keer in een week haar huis niet kan vinden en dat de afgelopen drie weken voorbijgegaan zijn zonder dat soort problemen ? Het ene moment is de grijze brij een brij, een moment later en ze weten je precies te vertellen waar de watermeter zit. Net een caleidoscoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten