Moeders #28 - Summer in the city

Nog voordat ik eigenlijk op de snelweg zit vraag ik me af waar ik aan begin, ik heb zo absoluut geen zin in gezeur, maar ja. Ma heeft deze week al twee keer gebeld in een "mijn emmertje is overgelopen" bui en het enige wat je dan kunt doen is zeggen dat je komt. En als je zegt dat je langskomt, dan ga je ook, ik in ieder geval wel. 

Graf
Officieel is dit het "we gaan gordijnen" kijken bezoek, maar ik wil al een tijdje langs het graf van mijn vader en plaats mijn moeders gordijnen op de 2e plaats. Ze wurmt zich overal al op de voorgrond, als je 's nachts niet slapen kunt denk je aan wat haar allemaal overkomen kan. Of zij belt je of erger nog, je wordt gebeld dat ze verdwaald, gevallen of dronken thuisgebracht is.
Ik parkeer als een echte stadse half op de stoep en doe de alarmlichten aan. Als ik boven kom is ze wakker en vrolijk, maar niet aangekleed. Ik zeg: ik ga naar de begraafplaats, wil je mee ? Ja, ze wil mee en dan kan ze ook redelijk snel iets vinden om aan te trekken.
Bij het graf leen ik een bankje, want voor die paar keer per jaar dat we naar de begraafplaats gaan, ga ik geen bankje à 90 euro per jaar huren. Misschien moet ik er een keer een briefje op plakken, dan kan ik ze een bijdrage overmaken - een deelbankje als het ware. Of misschien moet ik de picknick plaid de volgende keer maar meenemen en een hijskraan om mijn moeder weer overeind te krijgen.

Gordijn
Eenmaal weer thuisgekomen eten we een boterham en lijkt het er niet meer op dat we nog gordijnen gaan kijken. Ik heb daar vrede mee, ik weet dat het to do-lijstje nooit helemaal leegkomt. Als ik er een opmerking over maak, springt ze op en wil alsnog gaan. Nou goed dan, schoenen aan en gaan. Ho ho, niet zo snel. Eerst bedenken wat je mee zal nemen, sleutels - check, dan je portemonnee pakken - check, dan er 10 keer inkijken of er iets inzit - een plastic zakje en 2 biljetten van 5 euro - check, uhm dat is zo kaal alleen een portemonnee, ik wijs behulpzaam op een tasje dat op een stoel ligt, toch kan ze het niet vinden, o daar - check, fornuis uit - mooi. En gingen we toen de deur uit ? Nee, want toen ging ze vertellen wat voor gordijnen ze nodig had en hoe lang ze moesten worden en voor waar de gordijnen waren. Hoogste tijd om in te grijpen, als je nog langer treuzelt dan ga ik naar huis en dan moeten de gordijnen maar een andere keer. En zo gingen we toch nog op weg ! 


Kiezen
Binnen een paar minuten vraagt ze al, waar gaan we heen ? Dat is een moeilijk te beantwoorden vraag, omdat ik alleen van horen zeggen heb waar we heengaan, nou ja een vaag antwoord is ook een antwoord. Maar ik vind een kraam, die aan de vage beschrijving van halverwege de markt, veel vitrage in de kraam en een winkel erachter voldoet. Als we eenmaal de stoffen aan het bekijken zijn, praat mijn moeder over vitrage terwijl ze eigenlijk dunne licht doorlatende overgordijnen nodig heeft. Daarna denkt ze dat ze valletjes nodig heeft, of ze ziet mooie valletjes - dat kan ook. En dat is dus de reden waarom je mee moet en dat is volgens mij ook waarom mijn vader geen zin in dit soort expedities had. Je bent niet alleen een wandelende portemonnee, je moet de boel ook in goede banen sturen, anders ga je op pad om een tv te kopen en kom je met een koelkast thuis. Dus je stuurt, maar uiteindelijk moet mijn moeder kiezen en kiezen is niet eenvoudig. Als het niet meer lijkt te lukken pakt de dame een andere baal stof en die is het geworden. Dun, crèmekleurig met een verticale streep erin - laten we die maar doen zegt mijn moeder.