Moeders #31

Het is vakantietijd, dus ik denk niet aan files en ga op weg zodra ik zo ver ben. Maar dat bleek gewoon half negen te zijn, niet veel vroeger dan anders. Tijdens de rit switch ik van radio 2 naar radio 3 en terug en heen, ik heb nog geen zender ontdekt die me anderhalf uur non-stop amuseren kan. Ik ben vastbesloten om rustig aan te doen en vooral aan mijn eigen gemoedsrust te denken.

Paaltje
Als ik bij de parkeerplaats aankom zie ik een gigantische verhuiswagen het miniterrein opdraaien. En daarachter nog een auto en een klein vrachtautootje en dan pas ikke en dat moet allemaal passen. Nou ja, we gokken het erop - zodra ik het telefoonnummer van de parkeerpaal bel daalt hij, ik rij het terrein op. Ik maak een geinig bochtje en moet meteen in de ankers, want het paaltje van de parkeerplek staat omhoog. Ok ok ok ik heb een sleutel, maar omdat de paal meestal ligt werkt het mechanisme niet soepel. Na 5 minuten worstelen heb ik het paaltje KO, zei ik dat ik deze keer rustig op pad zou gaan ?

Gordijnen
Ik haal de gordijnen van mijn moeder op en ga naar haar op weg, ik lijk wel een ezel. Een groot pak WC-papier, gordijnen, een rugzak en een grote tas. Als ik bij mijn moeder ben stoot ik met de kamerdeur tegen de rommel aan, die erachter staat. Mijn moeder, die klaarblijkelijk op de bank zat te tukken schrikt op en roept "ik heb je helemaal niet horen binnenkomen". Juist wel, denk ik bij mezelf. Ze heeft op de bank zitten snuffen en is in slaap gesukkeld, er is weer iemand dood - ik troost haar zo goed als ik kan en breng haar vervolgens een glaasje water. Weet jij hoe het zit met de gordijnen vraagt ze ? Ik wijs naar de gordijnen. Ik haal een trapje en vervang de oude gordijnen door de nieuwe. Het lijkt op apekooien er is niet veel ruimte en het trapje is niet erg hoog. Maar het lukt. Vind jij ze mooi - ja, ik vind de gordijnen mooi, heb ik ze uitgekozen - ja, jij hebt ze uitgekozen. Ik moet er nog een beetje aan wennen, ze zijn zo wit zegt mijn moeder.

Post
Er is toch weer post voor mijn vader, verder een aanmaning van de belastingdienst en mijn moeder is doof. Dus ik hang aan de telefoon om alles weer goed te krijgen. Ik mis post, dus ik vraag mijn moeder of ze niet meer post heeft. Uiteindelijk komt ze met bijna 1 centimeter brieven aanlopen, ik voel mezelf boos worden en ook opgelucht. Opgelucht omdat ze de post dus niet zoekmaakt, maar op een voor haar logische plaats verzamelt. Ik laat haar aanwijzen waar ze de post neerlegt, nu ik weet waar het ligt moet het voortaan goed gaan, een mens mag hopen toch ?


Tijd
De tijd vliegt, ik verzamel maar liefst 8 centimeter reclamefolders. Ik kijk of ik de oorsprong van de vliegjes in de keuken vinden kan en vind een onherkenbaar stuk fruit. Ik zoek voor haar schuurmiddel, maar vind in plaats daarvan nog oude medicijnen van mijn vader. En in plaats van te blijven hangen besluit ik naar huis te gaan en ze brengt me naar de auto. Niet verdwalen zeg ik tegen haar, nee hoor ik loop hier naar het water en dan weet ik het wel weer. En anders zegt ze, zijn er genoeg aardige agenten en die brengen me naar huis - ik zucht. Als ik later thuis ben word ik gebeld - de hermandad, ze hebben mijn moeder weer eens thuisgebracht !