Ik kom bij mijn moeder, ik heb voor haar een pedicure aan huis geregeld. Mijn moeder zegt, ik liep net aan je te denken. O ja? Ja, ik dacht van mijn kinderen hoor ik ook weinig. Mijn geest haalt diep adem en ik zeg, ik heb je gisteren twee keer gebeld.
Telefoon
Nou ben ik geen fervente beller, nooit geweest ook, dus ze mag me best iets verwijten. Maar waarom zou ik haar eigenlijk bellen ? Ze zegt nooit, o wat leuk dat je belt, nee je krijgt een veeg uit een pan.
De pedicure schrijft een verwijsbrief voor de podotherapeut. Ik bel, ik herhaal - ik bél de podotherapeut voor een afspraak. Daarna bel ik mijn moeder en wat zegt ze ? Inderdaad, ik liep net aan je te denken - tuurlijk. Wat dacht je, dat het tijd werd dat ik jou weer eens zou bellen ? Nee. Waar dacht je dan aan ? Nou aan wat jij altijd doet en hoe ik jou dan noem. O. Weet je niet wat ik bedoel ? Nee dat weet ik niet maar ik denk, zonder het uit te spreken, aan altijd van alles regelen en stank voor dank krijgen. Ik noem jou altijd de grootste ouwehoer van de familie. Ik kies, ik vraag niet waar ze nu weer op doelt, ik praat erover heen. Ik meld de afspraak met de podotherapeut ook al zal ze die weer vergeten. Het gesprek kabbelt in cirkeltjes voort, maar ze komt niet meer terug op het OH onderwerp.
De grootste ouwehoer van de familie, toe maar, heb ik toch maar mooi mijn moeder van de troon gestoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten