Als ik deze keer bij mijn moeder aankom ontmoet ik voor het eerst 1 van de wijkverpleegkundigen, die al sinds half oktober bij mijn moeder over de vloer komen. Ze zit op het enige vrije plekje op de bank met het logboek op schoot, mijn moeder zit een beetje verfomfaaid op een stoel. Moeders heeft een grote kop T en een stapeltje dubbele koekjes voor haar neus - ah ontbijt, denk ik dan. Mijn moeder springt in de zorg modus, of ik ook T wil, of ik misschien op haar plek zitten wil. Nee en nee, als ik zo'n end gereden heb wil ik gewoon even tot rust komen. Ik schud handjes met M, die ik een keer telefonisch gesproken heb omdat ze ongerust was.
Ongemakkelijk
Ik heb wel duizend vragen, maar ik kan die niet allemaal stellen omdat mijn moeder er bij zit. Mijn moeder zal die vragen niet kunnen beantwoorden omdat ze amper iets onthouden kan, maar ze zal het wel vervelend vinden als we over haar hoofd heen praten. Het is iets dat ik altijd probeer te vermijden. Wel vraag ik naar de dagopvang, is ma al een keer geweest ? Nee, volgens M zitten E en de zorgcoördinator daar bovenop, daar merk ik nog niet veel van is mijn reactie. Zal ik vragen of E je belt ? Ja, doe maar - dat wordt hoogste tijd.
Lulijzer
Het gesprek met E is bijna net zo ongemakkelijk als de vorige keer, ik ben nog steeds lichtelijk pissig en hij is onwetend. Je weet wel de 1e indruk is gewoon het belangrijkst, maar toen ze mijn moeder in hun planning opnamen is er nul overleg met de kinderen geweest. Dus wat voor ons misschien voor een beetje verlichting had kunnen zorgen was in werkelijkheid tasten in het duister. Ik probeer hem wat eigen aardigheden van mijn moeder te vertellen, maar hij staat gewoon met de mobiel op straat met mij te bellen. Langs scheurende brommers, de tram en later de diensttelefoon die hij aan moet nemen, maken het geen geweldig gesprek. En dat is dan voorzichtig geformuleerd.
Coördinatie
Ik vraag naar de dagopvang, zijn reactie daar moet een indicatie voor komen. Ja, zeg ik die is er en die heb ik 8 december al doorgestuurd naar de zorgcoördinator. Hij klinkt verbaasd, want zij kunnen die indicaties ook elektronisch zien. Gaat lekker denk ik dus. De coördinator, die me door de huisarts al langer dan een jaar geleden beloofd is, is een maand geleden toegewezen. Ze heeft me gevraagd waarmee ze me het beste kan helpen. Ik heb haar een top drie gegeven, maar sindsdien heb ik niets meer van haar gehoord. Een eenregelig mailtje af en toe zou al een heel verschil maken. Ik kom tot de conclusie dat als je echt iets wilt in deze wirwar van zorg, je zelf overal achteraan moet. Geen opbeurende gedachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten