Aan alles komt een eind, gelukkig ook aan twee weken spitsroeden lopen. Twee weken lang heeft mijn moeder verschillende keren gevraagd wanneer ik haar weer naar huis zou brengen. Verschillende keren heeft ze gemeld dat ze niet snapte waarom ze hier was, vakantie is een onbekend fenomeen.
Twee
Het magische getal is twee, twee vrouwen, twee weken vakantie, twee jurken, twee vulkaanuitbarstingen. Twee weken heeft ze het super leuk gehad op de opvang, twee weken heeft ze lopen zeuren en drammen over de vraag wanneer ga ik weer naar huis. Dus na twee weken volgt onherroepelijk en ongenadig de reis terug naar huis. Bij het opstaan is ze huilerig, weet niet dit, weet niet dat, ik weet van het niet weten en zeg vaak dat het niet erg is. Opstaan, tanden poetsen, wassen, aankleden en ontbijten. Maar dan komt het moment dat ze doorkrijgt dat ze terug naar huis "moet", ze mompelt dan ben ik weer helemaal alleen en het moet maar. In de keuken dreutelend komen er dikke krokodillentranen en de vraag kan ik niet hier blijven ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten