Dia's
Het dressoir, het moderne wandmeubel, de blauwe parkiet, het kleed op de vloer, het huilende zigeunerjongetje, de gordijntjes onder het aanrecht. Des te meer ik er aan terug denk, des te meer dia's krijg ik - maar niet haar stem. De rode tandpasta, het grote bed waarin ik logeerde, het veranda-achtige balkon met de tuin van de buren erachter. De mindere dia's - mijn oma vast aan slangen in het ziekenhuis, de verpleegster die me af door de zijdeur ergens parkeerde met een stapel Suske en
Wiskes.

Carstens
Wat al deze herinneringen losmaakt, dat is je ervoor openstellen, je de tijd gunnen en deze vaas. Als ik deze vaas zie, zie ik mijn oma, grijze krullen handtas vlinderbril. Dat de manier waarop een geheugen werkt onnavolgbaar is, is iets dat ik al lang weet. De bodem meldt W.-GERMANY naar buiten toe leesbaar en 1245-25 naar binnen toe leesbaar. Binnenin is de vaas glimmend turquoise geglazuurd, buiten is de glazuur mat, met uitzondering van de bruinrode krullen die erop liggen. En is de vaas nou echt mooi, ik kan het niet zeggen - ik kan namelijk niet objectief kijken, ik kijk en zie mijn oma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten