De doordeweekse dagen krijgen een ritme, anders dan alleen het voederen der dieren en mijn eigen vaste eet- en drinkpauzes. Het opstaan van mijn moeder in goede banen leiden, haar wegbrengen en halen en 's avonds naar bed brengen.
Zeis
Pontificaal voor de hoofdingang van de dagopvang staat een grote zwarte lijkwagen. Nou duidelijker kan het niet zijn en ik maar denken dat ze voor dat soort dingen een minder opvallende uitgang hadden. Al in de hal wordt mijn moeder door 1 van de vrijwilligers opgevangen en afgeleid. Of ze al dialect spreekt. Nee ? Maar dan kunt u nog niet naar huis hoor, u mag pas naar huis als u dialect spreekt.
Busje
Ik sta dus al snel weer buiten, net op het moment dat een van de busjes zijn passagiers dropt. Mevrouw H loopt mijn kant op, ik zie haar kijken naar dat grote glimmende zwarte gevaarte. Ze komt bij me staan en slaat haar arm om mijn nek. Of ik weet wie, nee dat weet ik niet. Ze zegt ik vind het nooit leuk om te zien zo'n lijkwagen, maar ach wij zijn daar aan toe. Er komt een grote lach achteraan, ik herken de nuchterheid van opa in dit oude vrouwtje, de wijsheid. Ach kind wij zijn oud, wij zijn daar aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten