Als een moeder die voor het eerst haar kind naar school brengt, zo voel ik me. We wandelen door het dorp, waar het op maandag een stuk drukker is dan gisteren. We zingen "in een groen groen knollenland" en na vijf minuten de vraag - waar moesten we ook alweer heen. Dus ik leg uit dat we naar het plaatselijke koffieleut adres voor oudjes gaan.
Ontsnappen
Als je je moeder zelf komt brengen en ze niet met een busje rondgecrosst wordt zoals de andere oudjes, is het altijd even de vraag wanneer je zelf weer naar huis kunt. Zeker op zo'n eerste dag. Dus je laat me hier achter ? Ja. Nou, mooie ben jij hoor. Standaard antwoord van mijn moeder. Na een uurtje krijg ik een seintje van de verzorgster dat ik nu wel kan wieberen.
Inactief
Thuis doe ik alleen het hoognodige, op adem komen, wat rommelen, het eten voorbereiden - de dag is voorbij voor je er erg in hebt. Ik vraag me af, zou de kleuter al een andere kleuter aan het haar getrokken hebben of stil in een hoekje hebben zitten mokken ? Ik stap op de fiets en combineer een bezoek aan de glasbak en het postkantoor met het ophalen van mijn moeder. Ik laat de fiets in de stalling achter en ga mijn moeder ophalen. De busjes staan al klaar voor de oudjes, mijn moeder zit nog aan tafel en heeft net haar ranja op. Ze mag naar huis, maar ze noemt naar huis gaan moeten. Heel apart. Ik krijg haar dagrapport mee, ze heeft gegymd, gezongen en had een klik met een andere "bezoekster". En daar maak je je dan de hele dag zorgen over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten